TINOS on the run

Το θάρρος της γνώμης, αδέρφια, είναι η αρχή της δημοκρατίας . Αντιθέτως, η ανωνυμία δείχνει φασισμό βαθύτατα ριζωμένο στην ψυχή , από εκείνο το είδος το ύπουλο , που έρπει και μας αφήνει να περνιόμαστε για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από φασίστες, που μπορεί και να μην φταίμε για τον απλούστατο λόγο, πως δεν καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει. Η γνώμη εκφέρεται. Που σημαίνει ότι, βρίσκει τον γραπτό ή προφορικό λόγο σαν όχημα για να εκδηλωθεί.   Και ασφαλώς, η γνώμη έχει αποδέκτες.   Οι οποίοι με την σειρά τους, καλούνται να ανταπαντήσουν και να προχωρήσει έτσι, ο διάλογος.   Ο διάλογος, που είναι η βάση της δημοκρατίας και της κοινωνικοποίησης του ατόμου. Για αυτόν τον λόγο,  η ανωνυμία είναι το πρώτο βήμα προς τον φασισμό.  Η ανωνυμία είναι μια έκρηξη που σκοπό έχει μόνον να ακουστεί.  Σε καμμία περίπτωση δεν αναζητά απαντήσεις, δεν επιθυμεί διάλογο ή αντιπαράθεση. Απλώς, κάνει έναν κρότο για να εξωτερικεύσει την εσωτερική οργή, είναι στην ουσία ένα χαστούκι στα μούτρα του συνομ

Και 'κει που τριγυρνάω στο ίντερνετ πέφτω πάνω στο ΚΟΙΝΟ ΤΗΝΙΩΝ..! Άλλοι και τούτοι πάλι; Τί ζητάνε από την ζωή μας..;  Κίνηση, λέει, για το καλό του νησιού... Τέτοιες ώρες εσείς μας λείπατε...  Και γεμίζουν και κάτι κατεβατά, που βλέποντάς τα μούρχεται μια όρεξη να τους τα απαντήσω και να τούς κλείσω το στόμα μια κι΄έξω! Λένε, λοιπόν: "Η κίνηση αποτελείται από ισότιμα μέλη. " Έτσι ξεκινάς;;; Είσαι σοβαρός, δηλαδή;!  Δηλαδή εδώ σου ήρθε να ασκήσεις δημοκρατία;  Δε γίνεται, ρε κολλητέ , νάχεις ισότιμα μέλη και να σου πω γιατί.  Διότι, αν ο πάσα ένας ξεκίναγε με ισότιμα μέλη, δεν θάξερε με ποιόν να παει να διαπλακεί ο εκάστοτε κομματάρχης, κομματόσκυλος, βουλευτάριος και λοιποί εξέχοντες πολίται..! Ξέρεις πόσα λεφτά θα΄θελε ο κάθε επιχειρηματίας για να κάνει την δουλειά του άμα όλοι ήντουσαν ομότιμα μέλη ;  "Οι συναντήσεις είναι ανοικτές και δημόσιες . " Καλά, βλάκας είσαι ;  Δηλαδή, άμα θέλει μπαίνει ο πασαένας αγρότης στην συνάντ

Η Πασάδαινα , όνομα και πράμα, την μέρα που αποφάσισε να μας αφήσει, λοιπόν, σηκώθηκε, ντύθηκε, πλύθηκε και κάθισε στον καναπέ να ζήσει την μόνη βέβαιη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου: τον θάνατο.  Το φευγιό από την Ζωή, που για τους τυχερούς έρχεται γλυκά ,                   σαν χάδι Τηνιακού αέρα,  σαν ένα γέλιο παιδιού που ακούγεται από τον δρόμο,  σαν το αγκάλιασμα ενός φίλου,  σαν ένα απ΄τα κεράσματα, που έτρεχε να μας τρατάρει κάθε που ανεβαίναμε στο σπίτι της.   Δεν κλαίω την Πασάδαινα.  Τα χρόνια της πολλά, αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να είπε ποτέ  «Φτάνει!»   Κι΄όλο κι’ ακούω τον γέρο του Καζαντζάκη που οργιζόταν: «Παναθεμάτονε που θα πει πως χόρτασε!» Κλαίω τον εαυτό μου που έχασε τόσα και τόσα, που δεν κάθησε να μιλήσει ποτέ, που δεν νοιάστηκε να ρωτήσει να μάθει, που άφησε να περάσει από δίπλα του κάτι από την ιστορία του τόπου και δεν της πήρε, δεν της δάγκασε ένα κομμάτι.  Κλαίω για το είδος των ανθρώπων που φεύγουν, για τις

Είναι κάπως... Η αλήθεια είναι πως είναι κάπως παράξενο...   Να μην είσαι επαγγελματίας ηθοποιός, να θες να ξεσπιτώνεσαι δυό-τρεις φορές την εβδομάδα και να τρέχεις μαζί με άλλους αρκούντως παλαβούς που κουβαλάνε την ίδια τρέλλα, για να καταλήξεις τελικώς να βρεις στην πόρτα της έπαυλής σου ένα μωρό! Ένα έκθετο! Βέβαια, πριν από αυτό, για αυτές τις δυό τρεις φορές εβδομαδιαίως, σου έχουν προκύψει τρεις μαντράχαλοι που σε φωνάζουν "μπαμπά",    σού έχει μπαστακωθεί μια υστερική γεροντοκόρη αδερφή και επί πλέον, έχεις και υπηρετικό προσωπικό!    " Καλό αυτό ", θα πεις, " νάχω υπηρέτες! ". Ναι, μόνο που αυτοί οι υπηρέτες σε σερβίρουν σε άδεια ποτήρια και πιάτα, που έρχονται από ανύπαρκτες κουζίνες...     Άσε που άγονται και φέρονται από τις επιθυμίες των εκάστοτε αφεντικών... Σα να μη φτάνουν αυτά, οι σχέσεις σου με όλους αυτούς περιορίζονται σε αυστηρά προκαθορισμένες συζητήσεις , καθώς επίσης, δεν μπορείς να επιλέξεις