TINOS on the run

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΤΟ ΚΛΑΠΑΤΣΙΜΠΑΝΟ': "Μεγάλη επιτυχία της αστυνομίας! Εντοπίστηκε γιάφκα ακροδεξιού ναζιστή με αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία! Πιο συγκεκριμένα, συνελήφθη ο δεκάχρονος Μιχαλάκης Μαρλαγκούτσος, που είχε στην κατοχή του μικρογραφίες γερμανών στρατιωτών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μικρογραφίες αεροσκαφών και αρμάτων μάχης του γερμανικού κατοχικού στρατού!  Ο ίδιος στην απολογία του,  περιέγραψε τα συγκεκριμένα αντικείμενα σαν « στρατιωτάκια », « αεροπλανάκια » και  « τανξάκια » με τα οποία έπαιζε πόλεμο με άλλα, που αναπαριστούσαν συμμαχικές δυνάμεις.  Σε ερώτηση των δημοσιογράφων για το ποιά πλευρά επικρατούσε σε αυτά τα παιχνίδια,  ...απάντησε πως έβαζε τους Άγγλους να νικάνε στο τέλος, η δικαιολογία όμως αυτή δεν έγινε δεκτή εφ΄όσον είναι προφανές πως πρόκειται για υπεκφυγή που σκοπό έχει να εκτρέψει την έρευνα από την πορεία της.  Τα κλάμματα του δεκάχρονου ναζιστή δεν στάθηκαν ικανά να συγκινήσουν τον ανακριτή

Σήμερα θα παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.  Στα σβέλτα, λοιπόν, ανοίγω το ταμπλώ και μοιράζω κάρτες.  Ένας από εμάς θα κάνει τον πρόεδρο του κράτους... ...και οι υπόλοιποι θα κατέχουμε διάφορα αξιώματα: υπουργός εσωτερικών, υπουργός στρατιωτικών, υπουργός εσωτερικής ασφαλείας κ.λπ. Ο πρόεδρος του κράτους, λοιπόν, παίρνει στην αρχή του παιχνιδιού μια οικονομική βοήθεια... ...από την οποία κρατάει για πάρτη του ένα ποσό και την υπόλοιπη την διανέμει στους άλλους παίκτες, αναλόγως της δύναμης που έχει ο καθένας στα χέρια του! (Όχι, ο εκδότης του παιχνιδιού, δεν είναι το ελληνικό κράτος . Π αραδόξως είναι η West E nd G ames ) Η όλη διαδικασία είναι απολύτως ξεδιάντροπη και γίνεται χωρίς κανένα πρόσχημα.   " Σου δίνω λεφτά για να με στηρί ζεις ! " (βρε, τί μου θυμίζει...)  Ξέχασα να σας πω, ότι τα χρήματα του παιχνιδιού ο κάθε παίκτης τα βάζει στην τσέπη του κυριολεκτικά , δεδομένου ότι, η τσέπη αντιστοιχεί σε τράπεζες του εξωτερικού και θεωρούνται χρήματα π

Eκεί πίσω στον Χρόνο, εκατομμύρια χρόνια πριν, η Γη σκεπάζεται από θάλασσα. μια θάλασσα ξένη, διαφορετική από αυτήν που πλέουμε και κολυμπάμε τώρα. Χωρίς κανένα  ζωντανό οργανισμό, γεμάτη από τα δηλητήρια του Σύμπαντος,   σε διαρκή αναταραχή, ψηλαφίζει τις στεριές και τρυπώνει όπου βρίσκει κενό, γεμίζει τους χώρους, φτιάχνει οροπέδια, λίμνες και κόλπους, που διαρκούν για λίγο και μετά καταποντίζονται για να ξαναγεννηθούν με άλλο σχήμα και μορφή...  Ο Χρόνος , άμετρος αφού δεν είναι κανείς εκεί για να παρατηρήσει τα φαινόμενα, δένεται με τον Χώρο άρρητα. Και ‘κει γύρω στα εκατόν σαράντα εκατομμύρια χρόνια πριν, σ’ αυτό που σήμερα λέμε ΚΡΗΤΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ, ενώ τότε ήταν μόλις το υλοποιούμενο Χάος , η Γη αντιδρά.  Οι στοιβάδες της κινούνται μέσα στα σπλάχνα της σαν αγέννητα μωρά η μια δίπλα στην άλλη, κάνουν τον φλοιό να τρέμει και να ρυτιδώνεται από γιγάντια χάσματα.  Σε ένα τέτοιο γιγάντιο τίναγμα σηκώνεται ψηλά η ΠΕΛΑΓΟΝΙΚΗ ΟΡΟΣΕΙΡΑ, δηλαδή οι κυριολεκτικές ρίζες της Ανατο

 Για να δούμε τί στην ευχή ήταν αυτή η δήλωση νομιμοφροσύνης , που έπρεπε κάποιος να υπογράψει στους καιρούς εκείνους έτσι ώστε το καθεστώς να μπορέσει να συνεχίσει ασφαλές την δράση του ή να νομίζει πως το πετυχαίνει ή απλώς να θέλει μια γραφειοκρατική  επιβεβαίωση πως, όσο κι' αν ήτανε χαζό αυτό που έκανε και δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει κάτι για να μη κατηγορηθεί εκ των έσω πως αδράνησε έναντι του κινδύνου.  Ειδικά, όταν το συμπιεσμένο ελατήριο θα πεταγόταν με ορμή από τα κουρασμένα δάχτυλα εκείνου που προσπαθούσε βλακωδώς να το κρατήσει πατημένο για ένας θεός ξέρει πόσο νόμισε πως θα άντεχε... Ρίξτε μια ματιά στα δύο φύλλα.  Διαβάστε προσεκτικά τί ζητούν, τί ρωτούν, τι θέλουν.  Διαβάστε με πόση αφέλεια (με σημερινά μάτια) είναι διατυπωμένες οι ερωτήσεις.  Ούτε σε επτάχρονο παιδί δεν κάνει κανείς τέτοιες ερωτήσεις διεκδικώντας λογικές, αληθείς απαντήσεις.  Και όμως, για αυτό το πολυγραφημένο χαρτί με τις ηλίθιες ερωτήσεις, που

Ο κυρ Θύμιος ο μπακάλης , λοιπόν, με τον καιρό ανακάλυψε πως και σε άλλα χωριά υπήρχαν κι' άλλοι μεγαλέμποροι, που είχαν φέρει με παρόμοιους τρόπους το χωριό στα μέτρα τους και διαφεντεύανε τις τύχες ολωνών των υποταχτικών τους. Και ο κυρ-Θύμιος στο μεταξύ, είχε αρχίσει να ψάχνεται, γιατί οι χωρικοί είχαν σταματήσει πιά να καταναλώνουν τα αγαθά του, τα χρήσιμα δηλαδή, γιατί τα άλλα, μόνον αγαθά δ εν ήτανε...    Μαζεύει λοιπόν, ο Θύμιος τους εμπόρους του δίπλα χωριού και τους λέει: «Τί θα λέγατε να τους δανείζαμε εμείς λεφτά για να συνεχίσουν νάχουν και να χαλάνε;»    «Ναι» απάντησαν οι άλλοι, «Μα πώς να τους δανείσουμε άμα δεν έχουν τίποτα πια στην κατοχή τους για να πάρουμε, εξόν απ΄τα λεφτά που κρατούν στα χέρια τους;» «Α! απλό...», είπε ο κυρ-Θύμιος. «Θα αγοράζουν όσα θένε και θα μας τα πληρώνουν σε βάθος χρόνου, με το αζημίωτο φυσικά. Κάνει η αξίνα δέκα δραχμές; Πάρε τη και κάμε τη δουλειά σου και μου την πληρώνεις μια δραχμή το μήνα, αλλά, όχι για δέκα μήνες μα γ