ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Εκείνη η μάνα. 

Η μακρυά απ΄τα μάτια μας. 

Εκείνο το αχνό περίγραμμα που κουβαλάμε πάντα μέσα μας, μιας μάνας μ' ένα παιδί στην αγκαλιά. 

Και ΄κείνο το παιδί να είμαστε όλοι μαζί μα και καθένας ξεχωριστά. 

Η Μεγάλη Μάνα όλα τα μπορεί.  

Η Πλατυτέρα των Ουρανών, η μεγάλη αγκαλιά, τ' απλωμένα χέρια που μέσα τους μένουμε άποροι από Εγώ, καμωνόμαστε παιδιά και κλαίμε το παράπονό μας, την ασημαντότητά μας, το υπέροχο τίποτα που μας δόθηκε και εμείς οφείλουμε να το ερμηνέψουμε.

Εξαϋλωμένοι ναοί στο Αιγαιακό Φώς. 

Ναοί που προσπαθείς ν' αποφύγεις αυτή τη μέρα, να μη γίνεις μέρος αυτού του φολκλόρ, του τόσο παρωχημένου από την ραγδαία αλλαγή. 

Μα ένα κομμάτι σου πάντα σε σπρώχνει να πάς, έστω θεατής... 

...μόνος μέσα σ' όλους, να πάς να πεις στη Μάνα πως την θυμάσαι, πως είσαι ένα απ΄τα παιδιά της, να της ζητήσεις να μας μαζεύει όλους μαζί... 

να γεμίζει το κενό... 

ν' απαλύνει τις απουσίες...

...να κρατάει ζωντανή την ελπίδα. 

Δεκαπενταύγουστος. Σαν μια εικόνα από παληά...

...σαν ένα σκαλοπάτι του καλοκαιριού, ανεπαίσθητο, μα που πάντα θα σκοντάφτεις πάνω του.

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Το παληό σχολείο των Κελλιών. Ένα όμορφο, ψηλοτάβανο κτίριο, με μεγάλα στενόμακρα παράθυρα, κι' έναν υπέροχο ευκάλυπτο στο προαύλιό του. 

Τα τελευταία χρόνια φιλοξενεί το μονοθέσιο νηπιαγωγείο Εξωμβούργου(;) Τήνου. Και ορισμένα καλοκαίρια, όταν υπάρχει διάθεση, φιλοξενεί εκθέσεις ζωγραφικής. 

Φέτος, για δεύτερη χρονιά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο κύριος Μιχάλης Θωμαΐδης μοιράζεται μαζί μας τα έργα του. Απλό, ειλικρινές, ανεπιτήδευτο ενδιαφέρον για τον τόπο, τα χρώματα και τα σχήματά του, καθαρή πινελιά και καμμία προσπάθεια εντυπωσιασμού, από έναν αληθινό ερασιτέχνη... 

...που ευτυχεί να βλέπει την αίθουσα να γεμίζει από επισκέπτες κάθε ηλικίας. 

Ας είμαστε ειλικρινείς, τα προγράμματα των Δήμων με τις "ψαγμένες" εκδηλώσεις είναι καλά και ωραία, φτάνουν όμως, μέχρις εκείνους που έχουν μάθει να ψάχνουν και στις διακοπές τους αυτά που παρακολουθούν και τον υπόλοιπο χρόνο.

Ως τους ντόπιους όμως, πώς θα φτάσει η τέχνη..; 
Πώς θα ερεθιστεί το αισθητήριό τους, όταν μέχρι πρότινος αυτό που προοριζόταν για την επαρχία ήταν επιθεωρήσεις της συμφοράς και αρπαχτές ξοφλημένων σκυλάδων, άντε και καμμιά οργάνωση τοπικών καλλιστείων...

Θεωρώ, για τον λόγο αυτό, πολύτιμη την τέχνη που κάνει ένας καθημερινός γνωστός, ένας συγκάτοικος, ένας άνθρωπος με τον οποίο λες την καλημέρα σου, πίνεις τον καφέ σου μαζί του, βαδίζεις στον ίδιο δρόμο.

Είναι η τέχνη η άμεσα αναγνωρίσιμη, που δέχεται ο καθένας να συναναστραφεί μαζί της γιατί τού είναι κατανοητή, είναι στα μέτρα του και κυρίως, δεν εγείρει απαιτήσεις. 

Η εικόνα είναι εκεί και στέκει αντιληπτή για τον καθένα χωρίς ανάγκη ερμηνείας.

Το πρώτο βήμα είναι αυτό, όσο κι' αν θα θέλαμε να είναι μια περισπούδαστη συζήτηση περί σημείου, γραμμής και επιπέδου. 

Η έκθεση θα είναι ανοικτή καθημερινά από τις 8-10 μ.μ. μέχρι και τις 20 Αυγούστου. 

Ευχόμαστε στον κύριο Μιχάλη να μας κάνει να νιώθουμε για πολλά χρόνια ακόμη, εκείνη την ευχάριστη συνενοχή, που αισθανόμαστε όταν συναντιόμαστε μπροστά στα έργα του και που πηγάζει από την απλή διαπίστωση, πως η τέχνη μπορεί να μας αγγίξει όλους ανεξαιρέτως.

ΟΝΕΙΡΟΜΥΛΟΙ ΥΣΤΕΡΝΙΩΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ ΜΕ ΜΠΟΛΙΚΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ...

Η τέχνη που επιβάλλεται.
Που αντί να ερμηνεύει, ναρκισσεύεται. 
Που την χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να προβάλλει το εγώ του και όχι για να ταπεινωθεί εμπρός στο Είναι το ίδιο. 

Ο Τόπος, αν τον αφουγκραστείς, περιγράφει, σκιαγραφεί, οριοθετεί αυτό το Είναι. Σκύβεις, ακούς, αδειάζεις από κάθε Εγώ. 

Αυτός είναι ένας τεράστιος, ατελεύτητος αγώνας. 
Αδυσώπητος. 
Αποδομεί τον εαυτό για να τον ξανασυνθέσει. 
Αν το καταφέρει ποτέ. 
Φράγμα τσιμεντένιο, μπάστακας τρομερός, το πανεπιστήμιο... Διδάσκει, με υψωμένο δάχτυλο δασκαλίστικο, επί των τύπων και σπανίως επί της ουσίας.

Πώς να ξεφέυγεις από το Εγώ, μετά... 
Το χειρότερο; 
Ονοματίζεις τέχνη αυτό που κάνεις, αυτό το κουφό και τυφλό πράγμα. 

Μα η τέχνη δεν υπάρχει. Εκείνο που υπάρχει είναι ο καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης, πρέπει να είναι σε διαρκή ένδεια για να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα μέσα για να φτιάξει στιγμιαία, δεκατοδευτερόλεπτη σπίθα, μια τέχνη αιχμηρή, μοναδική. 

Αν αυτή είναι η ματιά μας στα μνημεία του Τόπου μας, τότε καήκαμε... 

Αν δεν καταλαβαίνει ο καλλιτέχνης ότι το νησί (η χώρα η ίδια) έχει καταντήσει έτσι ακριβώς επειδή προβάλλουμε τους εαυτούς μας πάνω στον τόπο αντί να αφήνουμε τον τόπο να μας αλώσει, τότε, τσάμπα τέχνη... 

Μεγαλόπρεπα ερείπια κακοφωτισμένα με προβολείς σε χρώματα ντισκοτέκ δεκαετίας '80, χωρίς ίχνος από εκείνη την εσωτερικότητα που θα περίμενε κανείς να αναδύεται από αυτά. 

Μια διαδρομή πρόχειρα οριοθετημένη χωρίς στόχο και σκοπό πέραν αυτού μιας ανόητης βόλτας στο χωράφι. 

Ήχοι πεταμένοι χωρίς αρχή και τέλος. 

Το μόνο που έσωζε την κατάσταση και σωζόταν το ίδιο, ήταν το μπαλέτο των τεσσάρων κοριτσιών, που προσπαθούσαν πραγματικά να βγάλουν κάτι από όλο αυτό το συνονθύλευμα και που, μάλλον, είχαν πιστέψει περισσότερο στο εγχείρημα από τον εμπνευστή τον ίδιο.

Για ποιόν όλο αυτό..; 
Για το νησί..;
Για τους ντόπιους..;
Για ποιόν Λόγο..;

...................................................................................................

Επειδή μ' άρεσε το ότι πήρα ένα ωραίο σχόλιο στην ανάρτηση, το ενσωματώνω και γράφω τις δικές μου σκέψεις πάνω σ' αυτό.

Nατάσσα 12 Αυγούστου 2013 - 12:07 μ.μ.
Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχανάλυσης το "ναρκίσσιο" είναι ο εύθραυστος ανθός κάθε ανθρώπου,κι είναι άλλοτε μυστικός κι άλλοτε επιδεικνύομενος!Αυτό που συμβαίνει συχνά είναι να βιαζόμαστε να το εντοπίσουμε στους άλλους παραγνωρίζοντας το δικό μας.
Σύμφωνα με την Τέχνη, είτε αυτή διδάσκεται σε ένα Πανεπιστήμιο που σε πλουταίνει ανοίγοντας σου πολλούς δρόμους είτε κάποιος αυτοδίδακτος έχει την ικανότητα να ανοίξει μόνος του αυτούς τους δρόμους,το ζητούμενο είναι το "ναρκίσιο" που προαναφέρθηκε να είναι επιδεικνυόμενο. Η "επίδειξη' αυτή σε κάθε περίπτωση είναι επώδυνη ακριβώς λόγω της ανώνυμης κυρίως κριτικής και σίγουρα βαθειά εσωτερική διαδικασία.
Σύμφωνα με την Αρχιτεκτονική ,και τα νεότερα στη συγκεκριμένη περίπτωση μνημεία της,τα ερείπια αυτά όπως πολύ σωστά αναφέρεται, είναι σίγουρα πολύ ευτυχή όταν επιτέλους κάποιος προσπαθεί ,εστω με όποιον τρόπο πιστεύει, να συνδιαλλαγεί μαζί τους και να φέρει τον κόσμο επιτέλους για λίγο κοντά τους.
Ο Ερωτας σύμφωνα με το μύθο εξαπάτησε τον Νάρκισσο ,κάνοντας τον να νομίσει ότι μπορεί κανείς να αγαπηθεί από τον εαυτό του,ενώσο ο έρωτας είναι τελικά αυτό που μας μεταφέρει εκτός εαυτού.Κι ο έρωτας είναι για την Τέχνη,για το νησί,για τους ανθρώπους,για τον λόγο ύπαρξης του καθενός.

Όφιος...12 Αυγούστου 2013 - 2:47 μ.μ.Σίγουρα η επίδειξη, η έκθεση σε κριτική, είναι επώδυνη διαδικασία (ακόμη και για έναν blogger που, σε αντίθεση με όλα τα άλλα διαδικτυακά μέσα του νησιού, επιλέγει να "επιτεθεί" όχι μόνον στον καλλιτέχνη, αλλά, και στην προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται καμμιά φορά θέματα πολιτισμού).

Ο καλλιτέχνης όμως, από την στιγμή που επιλέγει την τέχνη σαν πεδίο δράσης, έχει αποδεχθεί το γεγονός αυτό(όπως και ο blogger κι' ας μην είναι καλλιτέχνης). 

Άρα,θα πρέπει να είναι πιό προσεκτικός όταν επιλέγει να εκθέσει το κομμάτι του εαυτού του που είναι κοντύτερα στον εγωισμό. Εκτός και αν έχει προαποφασισθεί ότι, οποιαδήποτε κριτική στην δημιουργία του, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν προϊόν ενός άλλου ναρκισσισμού.

Το πανεπιστήμιο, όντας συστημικό, πέραν του βασικού κορμού της διδασκαλίας, άλλους δρόμους τους αποκλείει και άλλους τους στρώνει με ροδοπέταλα (όχι μόνον στην Καλών Τεχνών). 

Στο νησί μας "ευτυχούμε" να φιλοξενούμε τουλάχιστον έναν συστημικό καλλιτέχνη και να του έχουμε κάνει πολλά "χατήρια", που δεν δικαιούται περισσότερο από άλλους καλλιτέχνες. 

Που όμως, δεν ήταν τόσο καλοί στις "δημόσιες σχέσεις"...

Τέλος, δεν έχω το βάθος γνώσεων εκείνο, που θα μου επέτρεπε να αντιλαμβάνομαι πώς ένα ερείπιο "ευτυχεί" όταν απλώς, ή ακόμη και με ανάρμοστο τρόπο ασχολούμαστε μαζί του. 

Μου φαίνεται, μάλλον, μια τεράστια εγωλατρεία το να πιστεύουμε κάτι παρόμοιο. 

Γιατί στην περίπτωση αυτή, δεν θα χρειαζόταν να θέσει σε κίνηση τις γνώσεις του ο καλλιτέχνης, αλλά, θα αρκούσε οποιοσδήποτε περαστικός αποφάσιζε να ρίξει τους προβολείς του αυτοκινήτου του για μερικά λεπτά επάνω στα ερείπια/μνημεία.

Τέλος, ακόμη μια απάντηση από την Νατάσσα (14/8/2013), στην οποία δεν θα δευτερολογήσω, θεωρώντας ότι, από την στιγμή που απαντά χρησιμοποιώντας ειρωνικά ένα απόσπασμα επόμενης ανάρτησής μου (που αφορά ενα επίπεδο τέχνης, μάλλον, μή αποδεκτή από εκείνην) πέφτουμε πλέον σε αντιπαράθεση και όχι σε διάλογο. Μπορεί πάλι, εγώ να μην έχω την εκφραστική δεινότητα να αποδώσω όπως θάθελα τις σκέψεις μου, πιθανόν και λόγω έλλειψης "σωστής παιδείας". Οπότε και θα συνεχίσω να βλέπω και να περιγράφω τα πράγματα από την θέση ενός "χωριάτη".

Noμίζω αυτό που αντιμετωπίζεται με προχειρότητα και φτώχεια στον τόπο μας είναι η παιδεία. Νομίζω αν είχαμε αποκτήσει σωστή παιδεία, θα μας ενδιέφερε να κατα-λάβουμε πράγματα από το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον μας αλλά κι από τις Τέχνες και δεν θα ασχολούμαστε με το αν οι καλλιτέχνες είναι "πραγματικοί","συστημικοί" ή "καλοί στις δημόσιες σχέσεις". και θα είχαμε αποκτήσει την ικανότητα να έχουμε τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση και να ακούμε , να βλέπουμε και να νοιώθουμε "τι" και "αν" θέλει να μας πει ο καλλιτέχνης ,ο αρχιτέκτονας ή ο σοφός λαϊκός τεχνίτης. Προσωπικά έχω θαυμάσει πολλά έργα Τέχνης και Μνημεία Αρχιτεκτονικής ,και μόνο αν κάτι με έχει συγκινήσει πολύ έχω ασχοληθεί και με τον άνθρωπο-καλλιτέχνη που το δημιούργησε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μου άρεσε που βρέθηκα κοντά σε αυτά τα "ερείπια" υπό αυτή την ατμόσφαιρα ήχου και φωτός που κάπου με μετέφερε ,από το να τα βλέπω άψογα απεικονισμένα σε ένα καλογυαλισμένο κάδρο που "στέκει αντιληπτό"και "χωρίς ανάγκη ερμηνείας σε

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ !

Λοιπόν, άκου να δεις πώς τα φέρνει τα πράγματα η Τύχη... 
Ο Καραγκιόζης, που έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον ελλαδικό χώρο εκεί γύρω στο 1809 κάπου στα Γιάννενα, ήρθε να παντρευτεί πού λες; Στα Κελλιά! Μάλιστα, κύριε, στα Κελλιά! 

Εδώ βλέπουμε τους προξενητάδες στην προετοιμασία του μεγάλου γεγονότος...

...και εδώ στα παρασκήνια, να κινούν, κυριολεκτικά, λυτούς και δεμένους προκειμένου να πετύχει το προξενιό!

Σε μια συγκινητική στιγμή, ο Καραγκιόζης γνωρίζει τον μέλλοντα πεθερό...

...και αμέσως μετά αρχίζει να υποδέχεται τους καλεσμένους...

...παιδιά διαμάντια , με τα σέα τους και τα μέα τους...

...από κάθε γωνιά της Ελλάδας...

...ακόμη και αντιπροσωπεία του εβραϊκού λόμπυ!

Ομορφάντρες κι' ομορφογυναίκες, που ελπίζουν σε μια παρόμοια τύχη...

...αλλά και λεβέντες με τα δώρα και τα πεσκέσια τους!

Τέλος, έφθασαν και οι εκπρόσωποι του κλήρου. 

Βέβαια, κάτι πήγε να γίνει στο τέλος και να στραβώσει το προξενιό...

...αλλά, τελικώς η παράσταση έκλεισε σαν ταινία του Δαλιανίδη, με γάμο και γλέντι διαρκείας...

...όπου μοιράστηκαν και μπομπονιέρες στο κοινό! 

Ορισμένοι από τους καλεσμένους στον γάμο γοητεύτηκαν τόσο από το χωριό, που έμειναν εδώ και συνόδευσαν αρκετούς Κελλιανούς στα σπίτια τους...

............................................................................................................Για δεύτερη συνεχή χρονιά ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Βαμβακάρης, συνεπικουρούμενος από δύο απίστευτους γονείς, έδωσε μια ακόμη υποδειγματική  παράσταση Καραγκιόζη. Με πληθώρα πρωτότυπων φιγούρων, έξυπνο  σενάριο και πολύ κέφι, έδειξε σε όλους τί μπορεί να πετύχει όποιος αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει. Να ευχηθούμε και του χρόνου!

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ. ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Σκέφτομαι καμμιά φορά πώς έχουμε δεχτεί να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας τόσο χαμηλά.
Πώς δεχόμαστε να γινόμαστε κοινωνοί της χειρότερης ποιότητας πραγμάτων από την παροχή υπηρεσιών, μέχρι την αντιμετώπισή μας από τους άλλους, μέχρι αυτά που απαιτούμε από το κράτος, μέχρι την μουσική, για να καταλήξω σ' αυτό που θέλω να πω. 

Πώς έχουμε καταντήσει να πιστεύουμε ότι, το ποιοτικό, το καλό, το διαφορετικό, το ξεχωριστό, δεν είναι για εμάς. Πώς έχει καταφέρει όλο το σύστημα να μας κρατήσει μακρυά από πράγματα που θα μας έκαναν καλύτερους.

ΜΥΘΟΣ ΠΡΩΤΟΣ: 
"Ο Έλληνας θέλει γλεντοτράγουδα, ν ανέβει στο τραπέζι, να τα σπάσει! "
Και αυτό προβάλλουν διαρκώς τα κανάλια. 
Αυτό παίζουν αδιάκοπα τα ραδιόφωνα. 
Τραγούδια με δίμηνη ημερομηνία λήξης, με «καλλιτέχνες» που θα ξεχαστούν σε ένα-δύο χρόνια το πολύ. 
Στο μεταξύ, όλοι και όλα θα μας σπρώχνουν να καταναλώσουμε αυτή τη μουσική, να αφεθούμε να πιστέψουμε πως αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική παραγωγή. 

Δεν υπάρχει γάμος, χαρά, γιορτή, πανηγύρι, τελετή αποφοίτησης, παιδικό πάρτυ που να μην καταλήξει σε τσιφτετέλια και σκυλάδικα της χαμηλότερης κατηγορίας. 

Σαν να μας λένε, εντάξει, άκουσες ό,τι άκουσες τώρα πάρε και 'κείνο για το οποίο προοριζόσουνα από την αρχή. Σαν να πρέπει να μην ξεχάσουμε πως ναι, είναι δυνατόν να διασκεδάσουμε και χωρίς σκουπιδοτράγουδα.

Πάρτε το πιό κοντινό παράδειγμα μέσα από το νησί. 

Δεν θα πάω στα πανηγύρια, όπου τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν κάτι απίστευτες μπάντες με "βιολί" που ακούγεται σαν δισκοπρίονο, με φωνές περιφερόμενου δυσλεκτικού πραματευτή και συρτοτσιφτετέλια από Βαζαίο και κάτω, με στίχους επιπέδου μπάμιας. Το αφήνω αυτό το χάλι. 

Θα παω σε κάτι άλλο, καθημερινό, που περνάει εντελώς απαρατήρητο και θα σας ρωτήσω: 
Υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να κάνετε μια βόλτα στην Χώρα και να ακούσετε έστω και σε ένα μόνο μαγαζί να παίζονται νησιώτικα τραγούδια; 

Υπάρχει πιθανότητα να ακούσετε τον δεντρολίβανο ή την περβολαριά ή τον Ικαριώτικο ή έναν Μπάλλο; (πατήστε στον σύνδεσμο για να ακούσετε έναν μπάλλο)

Λες και είναι ντροπή να αφήσουμε να φανεί πως έχουμε σχέση με αυτά τα τραγούδια! 

Λες και είναι ντροπή να ακουστούν παραδοσιακά νησιώτικα από τα ηχεία μας! 
Λες και θέλουμε να κρύψουμε την ταυτότητά μας! 
Λες και θέλουμε διακαώς να μοιάσουμε στην Ίμπιζα, να δείξουμε πως και μεις είμαστε ικανοί να καταναλώσουμε σκουπίδια να είμαστε όμοιοι με όλους τους άλλους, πως δεν χρειαζόμαστε ταυτότητα, μας αρκεί να μοιάζουμε σε άλλους, να χρησιμοποιούμε τα δικά τους χαρακτηριστικά. 

Ισοπέδωση. 
Αυτό λέγεται ισοπέδωση. 
Ακριβώς όπως συνέβη με τα ταχυφαγεία, την άλλη αμερικανιά που σπεύσαμε να κάνουμε δική μας, που ισοπέδωσαν το φαγητό σε όλη την Ελλάδα! 

Καβάλα, Ξάνθη, Γιάννενα, Κρήτη, Κως, Τρίπολη, Σπάρτη, Λάρισα, Σκόπελος; 
Το ίδιο σάντουιτς, η ίδια τυρόπιτα, το ίδιο καλαμάκι, το ίδιο μπιφτέκι, το ίδιο ψωμί. 
Με την πρόφαση της ελεγχόμενης υγιεινής, της μοντέρνας διατροφής, των «προτάσεων» από διάφορους τηλεοπτικούς σεφ, φτάσαμε να ανακαλύπτουμε το ελαιόλαδο στην διατροφή όταν η αλυσσίδα των ταχυφαγείων μας το πλασαρε σαν νεωτερισμό!!!

Κάπως έτσι και με την μουσική. 
Μόλις την ανακάλυψαν οι τσιφτετελάκηδες και της άλλαξαν τον αδόξαστο και μας την πλάσαραν σαν το νέο μοντέρνο νησιώτικο, σπεύσαμε να την παίξουμε στα πανηγύρια, στους σταθμους, στα μαγαζιά μας!

Θα πει κάποιος, "έλα ρε φίλε, με τη μουσική τά 'βαλες..; Αφού αυτή αρέσει στον κόσμο!" 

Και εδώ ακριβώς είναι η απάτη και το μεγάλο ερώτημα: 
Έδωσες στον κόσμο επιλογή και διάλεξε αυτή τη μουσική; 
Γιατί, δεν μπορείς να προβάλλεις μόνο το ένα είδος και να έχεις απαίτηση να προτιμήσει ο κόσμος κάτι άλλο. Δεν μπορείς να τον φλομώνεις στο σκουπίδι και μετά να τον κατηγορείς ότι δεν στρέφεται σε κάτι πιό ποιοτικό.

Και θα πεις, είναι η μουσική τόσο σημαντική; 
Είναι. 

Είναι η τραγουδιστή φωνή των παππούδων μας που κουβαλάει μέσα της τον πόνο τους, 

τον ξενητεμό τους, το ήθος τους, τον τρόπο τους. 
Είναι ο ίδιος αέρας, η ίδια θάλασσα, η ίδια γή, που εκείνοι έκαναν βήματα ενός χορού, καθημερινό τραγούδι, στίχους ενός τραγουδιού με ψυχή. 
Η μουσική είναι το όσο φτάνει το χεράκι μας να αγγίξει την παμπάλαια ιστορία του τόπου, το πίσω από εμάς και το εμπρός που ακολουθάει. 

Το παραδοσιακό τραγούδι είναι καθαρό, γιατί δεν φτιάχτηκε για να πουληθεί, μα για να τραγουδιέται και να χορεύεται. 

Είναι αγνό, αλλιώς δεν θα κατάφερνε να επιζήσει τόσες δεκαετίες ανάμεσα από άλλα, παρόμοια σκουπίδια που σύρθηκαν πλάι του στο παρελθόν. 
Είναι ο αιώνιος στεναγμός για τη ζωή που φεύγει, η τεράστια αγάπη για την ζωή την ίδια πέρα από χρήμα και υλικά αγαθά, ο νταλκάς για το ανεκπλήρωτο. 

Γιατί άλλο πράγμα είναι ο νταλκάς του παραδοσιακού και άλλο η καψούρα του σύγχρονου! 

Γιατί ο νταλκάς είναι της ψυχής, ενώ η καψούρα είναι του μυαλού...

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2013

Για να δούμε, λοιπόν, τι είναι πιθανόν να ακούσουμε εκεί γύρω στον Οκτώβρη για απολογισμό της πορείας του τουρισμού για το καλοκαίρι του 2013. 

Όχι... Δεν εννοώ τους κομπασμούς της κυβέρνησης για τα δεκαεφτά εκατομμύρια τουρίστες που ήρθαν στην χώρα μας και μπλα μπλα μπλα.

Όχι. Μιλάω για την πραγματική οικονομία του μεγέθους αυτού. Πώς δηλαδή και εαν, αυτό το νούμερο έφερε τα προσδοκώμενα οφέλη και κυρίως, σε ποιούς τα έφερε.

Πάμε λοιπόν, γρήγορα και επί τής ουσίας: την δουλειά την καρπώνονται τα μεγάλα ξενοδοχεία. 

Που δουλεύουν μέσω πρακτορείων, τα οποία αγοράζουν δωμάτια, προσφορές κλ.π. από τις αλυσσίδες ξενοδοχείων ή από τα κατά τόπους πεντάστερα και τετράστερα. 

Τα πρακτορεία μεταπωλούν αυτά τα δωμάτια σε ταξιδιωτικούς πράκτορες του εξωτερικού. Και τα δωμάτια αυτά φτάνουν στους αγοραστές, που στην περίπτωσή μας είναι οι τουρίστες, έλληνες ή ξένοι.

Πάμε στις τιμές. Πόσο δηλαδή, πουλιέται στους πράκτορες για παράδειγμα, ένα δωμάτιο με ημιδιατροφή, δηλαδή, πρωινό και γεύμα ή δείπνο. 

Πόσο λέτε; Τριάντα ΕΥΡΩ; Σαράντα ΕΥΡΩ; Πενήντα ΕΥΡΩ;

Οι φετινές τιμές κυμαίνονται στην μεγάλη πλειοψηφία τους από 12,5 έως 17 ΕΥΡΩ. 

Γελάσατε; Μάλλον ψέμματα λέω, ε..; Δεν είναι δυνατόν να δίνουν τόσο χαμηλές τιμές! 

Έχουν έξοδα, κόσμο που δουλεύει, προσωπικό διαφόρων ειδικοτήτων, δεν βγαίνουν τα νούμερα αυτά!

Μάλιστα. Ξέρετε πως τα ξενοδοχεία πληρώνουν τους προμηθευτές τους με πεντάμηνες, εξάμηνες, ακόμη και εφτάμηνες επιταγές; 

Αυτό κοντολογίς σημαίνει ότι, εμπόρευμα που παραδόθηκε Αύγουστο στο ξενοδοχείο, ο προμηθευτής θα το πληρωθεί τέσσερεις με έξι μήνες μετά!!!

Και γιατί πάνε οι προμηθευτές και πουλάνε με τέτοιες συνθήκες και τόσο δυσμενείς όρους; 

Είναι απλό: γιατί οι όγκοι είναι τεράστιοι. Ρίχνουν λοιπόν τις τιμές τους, δέχονται και πεντάμηνες επιταγές και βγάζουν και ο ένας το μάτι του άλλου άμα λάχει για να μείνουν αποκλειστικοί σε κάποιο είδος.

Πάμε στο προσωπικό.

Ξέρετε σε τί ποσοστό το κάθε ξενοδοχείο βασίζεται σε «εκπαιδευόμενους» σεφ, μάγειρες και άλλων ειδικοτήτων προσωπικό; 

Κρατηθείτε... 

Το τριάντα τοις εκατό (30% !!!) είναι εκπαιδευόμενοι, οι οποίοι, εδω είναι το μεγάλο υπέροχο σύστημα, αν δεν κάνουν πρακτική δεν παίρνουν το χαρτί από τις ιδιωτικές σχολές, τα ΙΕΚ δηλαδή που πουλάνε σπουδές για όσους δεν μπουν στα τέλεια ελληνικά πανεπιστήμια. 

Άφθονο έμψυχο υλικό λοιπόν για τους μεγαλοεργολάβους του τουρισμού. 

Τριακόσια ΕΥΡΩ τον μήνα για δεκάωρη έως και δωδεκάωρη εργασία. 

Και θυμηθείτε ότι, εδώ και χρόνια χωρίς φανφάρες και ταμπούρλα, μάθατε ότι, στα ελληνικά ξενοδοχεία δουλεύουν αλλοδαποί. 

Πολλοί αλλοδαποί, τόσοι που δεν φαντάζεστε. Φτηνά χέρια λοιπόν, φτηνά δωμάτια, κέρδη στα πρακτορεία, δηλαδή στους μεσάζοντες. 

Παράγεται δηλαδή κέρδος και όχι πλούτος. Άλλη συζήτηση όμως αυτή, τεράστια, για την αντίφαση μεταξύ πλούτου και κέρδους.

Τώρα, ήρθε η στιγμή να σας πώ ότι, φέτος βρέθηκαν ξενοδοχεία στις Κυκλάδες, που πούλησαν δωμάτια με 8 ΕΥΡΩ ντάλα Αύγουστο..!

Τώρα που ακούσατε τα παραπάνω, σας ακούγεται άντε και ίσως δυνατόν...

"Και γιατί βλάπτεται ο τουρισμός", θα ρωτήσει κάποιος. 

Ξέρετε τί σημαίνει ο φαρμακερός, απαιτητός από τα πρακτορεία όρος ALL INCLUSIVE; 

Σημαίνει στην καθομιλουμένη ΟΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ. 

Και Δωμάτιο και πρωινό και γεύμα  και δείπνο. Σημαίνει λοιπόν, ότι ο τουρίστας δεν έχει κανέναν λόγο να βγεί απ΄το ξενοδοχείο ή δεν έχει κανέναν λόγο να χαλάσει αν δεν θέλει, έστω και ένα ΕΥΡΩ έξω από το συγκρότημα! 

Ένα τσολιαδάκι, μια γύψινη Ακρόπολη, ένα διακοσμητικό ΟΥΖΟ και τέρμα! 

Το φαΐ, που μόλις τούπεσε το ΦΠΑ, δεν θα κινηθεί! 

Το ξέρει, το επιτελείο αυτού του μορφώματος που λέμε κυβέρνηση και προσπαθεί να δείξει πως βοηθάει. 

Μα καλά, το βράδυ δεν θα φάνε κάτι, δεν θα βγούνε να τσιμπήσουν κάτι; 

Μάλιστα... Λοιπόν, φέτος ακόμη και οι ΗΜΙΔΙΑΤΡΟΦΕΣ δώσανε αντί για μεσημεριανό γεύμα στην τιμή, δείπνο! 

Σημαίνει αυτό ότι, είχαν ήδη οι manager των ξενοδοχείων παρατηρήσει ότι, από το μεσημέρι και μετά χάνανε κάποια λεφτάκια που έβγαιναν από την τσέπη του πελάτη και δεν πήγαιναν σε αυτούς! 

Ο πελάτης μετά τις έξι, εφτά, θα έβγαινε για φαγητό, άρα θα χάλαγε και για καφέ και για ποτό και για κάποιο άλλο ψιλολοΐδι. Και αυτά τα λεφτά θα ήταν έξω απ΄ το ξενοδοχείο. Λεφτά που χάνονται, δηλαδή...

Ανοίγω σχετικότατη παρένθεση και σας πάω κάπου αλλού για να δείτε πώς οι μεγαλοεταιρείες ζητάνε, σχεδόν απαιτούν από τον πελάτη να τους αφήσει και τα τελευταία του ψιλά. Μεγάλη ξένη αλυσσίδα επίπλων και ειδών για το σπίτι, στην έξοδο ακριβώς από τα ταμεία, πριν ακόμη πέσουν στην τσέπη τα ρέστα από την κυρίως κατανάλωση, έχει στησει φαγάδικο με ευτελείς τιμές: 1 ΕΥΡΩ το σάντουιτσάκι με λουκάνικο και όσο αναψυκτικό θες, 1 ΕΥΡΩ ο κώνος το παγωτό, και καραμέλες και μπύρες και ό,τι φανταστείς. Ο γίγαντας-εταιρεία βάζει διακριτικά το χέρι στην τσέπη και παίρνει ΚΑΙ τα ρέστα!!! Και κανείς δεν το νιώθει και είναι όλοι ευχαριστημένοι!

Πάμε πίσω στο ξενοδοχείο τώρα, που με παρόμοιο σκεπτικό θέλει να πάρει από τον πελάτη και όσα θα χάλαγε έξω, στην τοπική αγορά. 

Γιατί, αφού πουλάει φτηνά δωμάτιο, θα πρέπει να τα πάρει και από κάπου αλλού, όχι να μειώσει κάποια υποτιθέμενη χασούρα, αλλά, να αυξήσει ακόμη περισσότερο το κέρδος για να μπορέσει να γεμίσει και τον επόμενο χρόνο το μεγαθήριό του, που έτσι και μείνει άδειο ή γεμάτο μόνο κατά 70%, κάηκε κανονικότατα (νεκρό σημείο πωλήσεων κ.λπ. κ.λπ. το σημείο δηλαδή που τα έσοδα έρχονται ίσα βάρκα ίσα πανιά με τα έξοδα). 

Τα δωμάτια του 2014 πουλιούνται τώρα που μιλάμε, πριν καν ο φετεινός πελάτης προλάβει να βουτήξει το δαχτυλάκι του στην πισίνα του ξενοδοχείου! 

Τώρα, αυτή τη στιγμή κύριε ξενοδόχε, εγώ το πρακτορείο παίρνω την πληροφόρηση από τους πελάτες μου-πρακτορεία, τώρα, αυτή τη στιγμή παραγγέλνω τα επόμενα, τώρα, ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο!

Πάει λοιπον, φέτος το ξενοδοχείο και δεν προσφέρει το γεύμα, αλλά, το δείπνο. 

Πάω εγώ ο τουρίστας, λοιπόν, γνωρίζοντας το είδος της παροχής, τρώω ένα γερό πρωινό (οι μπουφέδες είναι τεράστιοι), ξεγελάω την πείνα μου το μεσημέρι με ένα τόστ ή κάτι πρόχειρο και περιμένω να φάω καλά βραδυνό, που είναι μέσα στην τιμή. 

Και δεν έχω λόγο να βγω να πάω στην πόλη ή αν βγω, δεν χαλάω τίποτε σε φαγητό. Δεν υποχρεώνομαι να βγω για να φάω δηλαδή και αυτό με «μπαστακώνει» τρόπον τινά, στον χώρο του ξενοδοχείου. 

Και πάει το μαγαζάκι, το χάσαμε, πατριώτη...

Το μαγαζάκι που χάνουμε δεν είναι κανενός ξένου, είναι η Ελλάδα όλη. 

Γιατί μαγαζάκι την κάναμε, πωλητήριο εποχιακών ειδών, εμπορικό με είδη εισαγωγής, ούτε καν παραγόμενα. Και σαν μαγαζάκι μας χειρίζονται και σαν μαγαζάκι χανόμαστε.

Πολύ γρήγορη ανάλυση και δεν έχω τον χώρο να πώ όσα πρέπει. Ήθελα όμως, να τα έχετε όλα αυτά υπ΄όψιν σας, όταν τον Οκτώβριο θα ακούσετε απολογισμούς που δεν θα συμβαδίζουν με όσα θα ακούτε από την πραγματική αγορά και θ’ αναρωτιέστε ποιός από τους δυό σας κοροϊδεύει.

Εκεί γύρω στον Οκτώβριο τελειώνουν και τα τελευταία διαθέσιμα των μαγαζιών που την βγάλανε καθαρή μέχρι σήμερα και σφίξαν τα δόντια ελπίζοντας σε ένα γερό καλοκαίρι. 

Και πολύ φοβάμαι ότι πάμε για μεγάλες αναταραχές. 

Γιατί την κρίση σε όλο της το μεγαλείο και στο μέγεθός της δεν την έχουμε δει ακόμη, δυστυχώς.