ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Εκείνη η μάνα. 

Η μακρυά απ΄τα μάτια μας. 

Εκείνο το αχνό περίγραμμα που κουβαλάμε πάντα μέσα μας, μιας μάνας μ' ένα παιδί στην αγκαλιά. 

Και ΄κείνο το παιδί να είμαστε όλοι μαζί μα και καθένας ξεχωριστά. 

Η Μεγάλη Μάνα όλα τα μπορεί.  

Η Πλατυτέρα των Ουρανών, η μεγάλη αγκαλιά, τ' απλωμένα χέρια που μέσα τους μένουμε άποροι από Εγώ, καμωνόμαστε παιδιά και κλαίμε το παράπονό μας, την ασημαντότητά μας, το υπέροχο τίποτα που μας δόθηκε και εμείς οφείλουμε να το ερμηνέψουμε.

Εξαϋλωμένοι ναοί στο Αιγαιακό Φώς. 

Ναοί που προσπαθείς ν' αποφύγεις αυτή τη μέρα, να μη γίνεις μέρος αυτού του φολκλόρ, του τόσο παρωχημένου από την ραγδαία αλλαγή. 

Μα ένα κομμάτι σου πάντα σε σπρώχνει να πάς, έστω θεατής... 

...μόνος μέσα σ' όλους, να πάς να πεις στη Μάνα πως την θυμάσαι, πως είσαι ένα απ΄τα παιδιά της, να της ζητήσεις να μας μαζεύει όλους μαζί... 

να γεμίζει το κενό... 

ν' απαλύνει τις απουσίες...

...να κρατάει ζωντανή την ελπίδα. 

Δεκαπενταύγουστος. Σαν μια εικόνα από παληά...

...σαν ένα σκαλοπάτι του καλοκαιριού, ανεπαίσθητο, μα που πάντα θα σκοντάφτεις πάνω του.