ΟΤΑΝ ΘΑΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΚΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...
Όταν θάχει φύγει κι’αυτό το καλοκαίρι και θάχουν καταλαγιάσει οι φωνές κι’ ο θόρυβος, Όταν θάχουμε γυρίσει στην ρουτ ίνα μας και θα προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρατήσουμε τα σημάδια του καλοκαιριού πάνω μας για όσο περισσότερο γίνεται, Όταν θα μετράμε τις μέρες για την επόμενη αργία, που σαν χαραμάδα στον τοίχο του κελλιού θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε πάλι προς το νησί... ...τότε ακριβώς είναι που θα βρίσκουμε τριγύρω μας, σαν κόκκους άμμου στα καθαρά σεντόνια, μικρές κουκίδες με πολύ έντονες εικόνες, συμπυκνωμένο χρόνο που δεν υπάρχει τρόπος να τον φέρουμε στα σωστά του γράδα και να τον χορτάσουμε. Είναι εκείνες οι στιγμές που περνούν όχι απαρατήρητες, αλλά, απελπισμένα γρήγορα, που δεν κρατιούνται και δεν μένουν για πολύ καί που άμα δεν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, χάνεις εκείνη την γλυκόπικρη γεύση τους. Είναι η στιγμή που κυττάς έξω απ΄την πόρτα και βλέπεις το καλοκαίρι να περνάει... Είναι τα αναπάντεχα γεράνια σε μιά στροφή του δρόμου... Είναι το λευκό μ