Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2013

ΕΝΑΣ ΛΟΦΟΣ, ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ !

Εικόνα
Πόσους λόφους δηλαδή έχει αυτή η ρημάδα η Αθήνα...  Πόσους «πνεύμονες πρασίνου» για να το πω δημοσιογραφικά...  Νάχει έξι, επτά, ε, δεν έχει παραπάνω.  Ε, αυτός που είναι απέναντι από την Ακρόπολη, είναι φτυστός η Ελλάδα! Τον κάναμε, οι πολιτικαραίοι και το χριστεπώνυμο πλήθος, εμείς δηλαδή, σαν τα μούτρα μας και μάλιστα , με απίστευτη ακρίβεια.   Ο λόφος ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ μιλάει:  " Εικόνα σου είμαι Ελλάδα και σου μοιάζω". Από μακρυά δείχνει σαν μια πανέμορφη, μικρή κοιλάδα.    Αν έρθεις όμως λίγο κοντά θα δεις τα μπάζα να φυτρώνουν σαν σύγχρονα μνημεία του πολιτισμού μας εκεί που δεν τα φαντάζεσαι.  Θα πέσει το μάτι σου στις σιδεροκολώνες που στέκουν ανόητα, με σπασμένες λάμπες και θα πεις,  "Μα ποιός μπορεί να θέλησε να το κάνει αυτό, τί σκέφτηκε πως εξυπηρετούσε μια τέτοια πράξη..;" Θα δεις μερικές από τις λάμπες μπλεγμένες με τα κλαδιά των δέντρων και θα πεις,  " Ας βάλει ο Θεός το χέρι του να μην έρθει

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΙΟΣ..;

Εικόνα
Μιάς και η προηγούμενη ανάρτηση είχε σχέση με παιχνίδι, λέω σήμερα να πάμε να γνωρίσουμε έναν αρχαίο θεό, τον Διόνυσο .  Αυτόν, που δεν ήταν ούτε παιδί μα ούτε και άντρας , αλλά, ήταν πάντα έφηβος, οι πρόγονοί μας συνήθιζαν να τον απεικονίζουν να κάθεται στα δεξιά του πατέρα του στα Ολύμπια Δώματα (κάτι σας θυμίζει...).  Βλέπετε, είχε γεννηθεί από τον μηρό του πατέρα του , του Δία ... ...κρυφά από την επίσημη σύζυγό του την Ήρα και ήταν καρπός της σχέσης του Δία με την Σεμέλη .  Τί σχέση έχει τώρα ο Διόνυσος με το παιχνίδι..;  Είναι ο κατεργάρης θεός, που τού αρέσουν τα παιχνίδια και βρίσκεται παρών σε όλες τις αρχαίες μυθολογίες. Αντιπροσωπεύει το « τ ο πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού ». Ο Διόνυσος, λοιπόν, είχε έναν γιό, που τον έλεγαν Στάφυλο ... ... κι' αυτός έκανε μια κόρη, την Ροιώ.   Η Ροιώ με τον Απόλλωνα έκανε με τη σειρά της έναν γιό, τον Άνιο .  Αυτός, λοιπόν, μεγάλωσε στο ιερό νησί που βρίσκεται απέναντ

ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ;;;

Εικόνα
Σήμερα θα παίξουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.  Στα σβέλτα, λοιπόν, ανοίγω το ταμπλώ και μοιράζω κάρτες.  Ένας από εμάς θα κάνει τον πρόεδρο του κράτους... ...και οι υπόλοιποι θα κατέχουμε διάφορα αξιώματα: υπουργός εσωτερικών, υπουργός στρατιωτικών, υπουργός εσωτερικής ασφαλείας κ.λπ. Ο πρόεδρος του κράτους, λοιπόν, παίρνει στην αρχή του παιχνιδιού μια οικονομική βοήθεια... ...από την οποία κρατάει για πάρτη του ένα ποσό και την υπόλοιπη την διανέμει στους άλλους παίκτες, αναλόγως της δύναμης που έχει ο καθένας στα χέρια του! (Όχι, ο εκδότης του παιχνιδιού, δεν είναι το ελληνικό κράτος . Π αραδόξως είναι η West E nd G ames ) Η όλη διαδικασία είναι απολύτως ξεδιάντροπη και γίνεται χωρίς κανένα πρόσχημα.   " Σου δίνω λεφτά για να με στηρί ζεις ! " (βρε, τί μου θυμίζει...)  Ξέχασα να σας πω, ότι τα χρήματα του παιχνιδιού ο κάθε παίκτης τα βάζει στην τσέπη του κυριολεκτικά , δεδομένου ότι, η τσέπη αντιστοιχεί σε τράπεζες του εξωτερικού και θεωρούνται χρήματα π

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ

Εικόνα
Στις κλειστές κοινωνίες οι σχέσεις είναι δύσκολες.  « Άσχημο χωριό τα λίγα σπίτια ...»,  όπως λέει και η μάνα μου.  Όλοι ξέρουν όλους, τα καλά, τα κακά και τα κουσούρια τους, τί ψηφίζουν, τί τρώνε με ποιόν γλεντάνε, ποιόν δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους και κυρίως , ποιός έχει συμφέροντα με ποιόν .  Τούτο το τελευταίο είναι που δομεί ανοιχτά κι΄απροκάλυπτα τις κλίκες που δυναστεύουν τον τόπο όλον.  Κάποια στιγμή όλο αυτό καταλήγει ένα μόρφωμα, ένα πολυκέφαλο τέρας, ένας εκατόγχειρας που απειλεί τους γεννήτορές του τους ίδιους.  Το χειρότερο είναι να το βλέπουμε να διαπράττεται και να μένουμε απαθείς, αγάλματα μέσα στο μάρμαρο των συμφερόντων και κυρίως, των φόβων μας. «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζε ι» γράφει ο Χατζιδάκης. Και συνεχίζει:   «Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε