ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ

Στις κλειστές κοινωνίες οι σχέσεις είναι δύσκολες. 
«Άσχημο χωριό τα λίγα σπίτια...», 
όπως λέει και η μάνα μου. 
Όλοι ξέρουν όλους, τα καλά, τα κακά και τα κουσούρια τους, τί ψηφίζουν, τί τρώνε με ποιόν γλεντάνε, ποιόν δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους και κυρίως ,ποιός έχει συμφέροντα με ποιόν

Τούτο το τελευταίο είναι που δομεί ανοιχτά κι΄απροκάλυπτα τις κλίκες που δυναστεύουν τον τόπο όλον. 

Κάποια στιγμή όλο αυτό καταλήγει ένα μόρφωμα, ένα πολυκέφαλο τέρας, ένας εκατόγχειρας που απειλεί τους γεννήτορές του τους ίδιους. 

Το χειρότερο είναι να το βλέπουμε να διαπράττεται και να μένουμε απαθείς, αγάλματα μέσα στο μάρμαρο των συμφερόντων και κυρίως, των φόβων μας.

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει» γράφει ο Χατζιδάκης.
Και συνεχίζει:  
«Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;;;  
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. 
Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά».

Εδώ σας θέλω! Βλέπετε, όλοι εμείς που ζούμε μέσα στην κοιλιά του τέρατος είμαστε τα παιδιά του, τα καμάρια του! Μα το τέρας δεν έχει θεό και μας τρώει κατά πώς βούλεται και εξυπηρετείται. 

Και διαλέγει με κριτήριο το ποιά παιδιά θα πρέπει να μείνουν για να βοηθούν να κρύβεται η ασχήμια του και να παρατείνεται η ύπαρξή του. 

Τα λειψά, τα παράταιρα, με τις μεγάλες μύτες και τα στραβά δόντια ή ακόμη καλύτερα, εκείνα που έχουν πολλές διαφωνίες και αντίθετες γνώμες, τα κατασπαράζει. 
Και τα υπόλοιπα παιδάκια, κάθονται ακίνητα και παρακολουθούν το παιδάκι να κατασπαράζεται. 
Άσε να ανησυχούν όσοι έχουν κάτι αλλοιώτικο, από σπυράκι στο κούτελο έως διαφορετική γνώμη.  
Και συνήθως η γνώμη είναι χειρότερη, γιατί κουβαλιέται γρήγορα κι’ ανέξοδα από στόμα σε στόμα και γουργουράει ιδέες. 

Συνήθως, η διαφορετικότητα έχει δύο ποδάρια: 
το ένα είναι το πώς είναι κάποιος φτιαγμένος, πώς είναι η κοψιά του, το παρουσιαστικό του δηλαδή, 
και το άλλο είναι η γνώμη, η άποψη που έχει για τα πράγματα. 
Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ πως η διαφορετικότητα της όψης είναι μηδαμινή μπροστά στην διαφορετικότητα της γνώμης. Άμα ο άλλος συμφωνεί μαζί σου, δεν πα’ να μοιάζει με τον Κουασιμόδο, εσύ καλό θα τονε λογαριάζεις. Και αντιθέτως.
Έτσι, το τέρας ενοχλείται από ο,τιδήποτε τείνει να ανατρέψει την ισορροπία που έχει στήσει στην ανορθόδοξη τραμπάλα του που από τη μιά είναι εκείνο με μας στην κοιλιά του και απ΄την άλλη οι «αντιφρονούντες...» 
Την θυμάστε την λέξη άραγε, ή έχετε την εντύπωση πως ο φασισμός πέθανε; 
Όσο υπάρχουν μόνον δύο ισχυροί πόλοι σε μια κοινωνία, ο φασισμός θα κρύβεται στον ίσκιο τους (όποιος θέλει ας διαβάσει εδώ ένα κειμενάκι).

Ε, πατριώτες!  
«Ο καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει» όπως έλεγε και ο Octavio Paz
Κυττάχτε γύρω σας και άμα ο τόπος σας δεν σας μοιάζει για παράδεισος, μην απορήσετε. 
Αυτός ο τόπος μάς αξίζει, αυτόν επιθυμήσαμε και αυτόν φτιάξαμε μέσα από τις επιλογές μας.  
Πίσω απο την ψήφο κρύβονται ανείπωτοι φασίστες και διαφεντεύουν το μέλλον μας!

Χτυπείστε την ελεύθερη έκφραση, λοιπόν! 
Βαράτε στο ψαχνό! 
Γιατί άλλωστε να πείτε όχι στο φίμωμα του ελεύθερου λόγου! 
Εξάλλου, θα υπάρχουν πάντα οι εφημερίδες που μέσα τους θα μπορεί να διαβάζει κανείς την αλήθεια που του ταιριάζει! 
Έτσι δεν διαλέγουμε εφημερίδα; 
Με βάση το ποιά κανακεύει το εγουλάκι μας και τις επιλογές μας, τις πεποιθήσεις και τα θέλω μας, έτσι δεν είναι;

«Η μοναξιά... Φοβούνται τη μοναξιά του "όχι"! Ξέρετε είναι πολύ εύκολο να πέσεις στο ποτάμι και, χωρίς να κάνεις τίποτε, να αφεθείς να παρασυρθείς από το ρεύμα! Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς». Πάλι αυτός ο ενοχλητικός ο Παζ...


Σας προκαλώ σε ένα παιχνίδι σκέψης

Βάλτε με το μυαλό σας ένα νησί, ας πούμε την Τήνο, σε δύο εκδοχές, σε δύο παράλληλα σύμπαντα. 

Το ένα με όλες τις διαφορετικές φωνές, να σταματάνε το ξεπούλημα του τόπου, την αλλοτρίωση των ανθρώπων, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, με μέλλον που δεν έχει πατήσει στις στάχτες του παρελθόντος. 

Το άλλο θα κουβαλάει επάνω του όλα τα κουσούρια των πολιτικών, των τσιφλικάδων, των φεουδαρχών και των δραγουμάνων της κοινωνικής του ζωής. 
Ειλικρινά τώρα, ρε φιλαράκια! Απαντείστε από μέσα σας, μη σας ακούσει και κανείς

ΣΕ ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΖΟΥΣΑΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΕ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΩΡΑ;;;
 
Να κλείσω με ένα ποίημα της Ελένης Βακαλό και να σας χαιρετήσω με τον τελευταίο στίχο του ποιήματος.
.........................

Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει,σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης,ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες

Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ...

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ !