Να σου δείξω τ' όνειρό μου..;
Είμαι, λέει, στην Τήνο... Κι' αυτό είναι παράξενο από μόνο του. Δεν βλέπω σχεδόν ποτέ την Τήνο στον ύπνο μου... Μα τώρα είμαι εκεί και είναι σαν το Ξώμποργο, λέει, νά είναι ένα Ηφαίστειο και δεν βγάζει λάβα απόμέσα του, αλλά σύννεφα... ...τα σύννεφα που στέκουν από πάνω του, τα βγάζει το ίδιο το βουνό! Και εγώ να στέκω κι' όλο να προσπαθώ να θυμηθώ πώς βρέθηκα εδώ... Είμαι παιδί, λέει, σα να 'δωσα μιά και να πήδηξα όλα αυτά τα χρόνια από τώρα μέχρι τα έντεκά μου και βαδίζω σ΄ένα χώμα, που δεν κατασταλάζει στιγμή η σκόνη του και μπατσίζω τον αέρα μ΄ένα λιανοκάλαμο... Και λέω, "Δεν γίνεται να χαθήκαν όλοι οι ανθρώποι από δω πέρα.... Δε μπορεί να βρέθηκα από μονάχος μου εδώ..." Κι΄ ύστερα θυμάμαι πως ήρθα για καλοκαίρι και πως το καλοκαίρι ήταν ψεύτικο σαν εκείνα της διαφήμισης, στεγνό κι΄άοσμο και θέλησα, λέει, να φύγω απ΄αυτό. Και βρέθηκα, λέει, μετά απ΄έξω από μια εκκλησιά και κόσμος αναδευόταν στις καμάρες της.