Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα ΜΟΥΣΙΚΗ

Μια Φραγκοσυριανή στα Κελλιά !

Στην εποχή πριν το youtube και το facebook, τότε που καθόσουν το καλοκαίρι στην αυλή και προσπαθούσες να καταλάβεις σε ποιανού το σπίτι τραγουδούσαν ή σε ποιανής το παραθύρι έκαναν καντάδα, οι μερακλήδες του χωριού έπαιρναν γνωστές μελωδίες και τίς "έντυναν" με δικούς τους στίχους.  Όταν ερχόταν λοιπόν, η ώρα να τραγουδήσουν, ας πούμε, την Φραγκοσυριανή, μόλις τελειώναν οι στίχοι του κανονικού τραγουδιού, πεταγόταν ένας Κελλιανός και συνέχιζε με τα στιχάκια που είχε σκαρώσει, στον ρυθμό πάντα της Φραγκοσυριανής: Θα σε πάρω ν'ανεβούμε Καύκαλο, Αγιά Πακλή, Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια Και ας μού 'ρθει συγκοπή, Μπαγκαλάκια, Δυό Π'γαδάκια Και ας μού 'ρθει συγκοπή.   Θα σε πάρω ν' ανεβούμε Δυό Βουνά, Ψηλό Βουνί, Μέσα Κάμπο και Πλακάκια για να βγούμε Καρδιανή, Μέσα Κάμπο και Πλακάκια για να βγούμε Καρδιανή. Αφήγηση : Γιακουμής Απέργης - 24/7/2014

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Εικόνα
Αγωνία... Ή μάλλον, δύο αγωνίες... Εκείνη της προετοιμασίας, που λες, " Δεν μπορεί, κάτι θα πάει στραβά και μετά θα είμαστε για τα πανηγύρια..." ...και μετά εκείνη που όλα είναι έτοιμα και λες,  "Μπα, δε θάρθει κόσμος... Είχε χτες χορό στην Ξινάρα, έχει μεθαύριο στο Κάτω Κλείσμα, δεν έχει κι' ο κόσμος λεφτά, μόνοι μας θα τα χλαπακιάσουμε τα κοτόπουλα..."  Και τελικά, φτάνει στο τέλος μια τρίτη αγωνία, που λές, "Θα φτάσουν τα φαγητά; Περιμέναμε καμμιά διακοσοπενηνταριά, ήρθαν διακόσιοι ογδόντα και διώξαμε και καμμιά εκατοστή γιατί δεν είχαν πού να κάτσουν..!" Μετά, είναι που βλέπεις την πιό ωραία παρέα της βραδυάς να καταβροχθίζει το φαγητό σαν να τάχουν αφήσει νηστικά για καμμιά εβδομάδα και λες, "Χαλάλι το τρέξιμο..." Μετά, κάνεις και μια αισιόδοξη σκέψη και λές, μέσα σου αυτή τη φορά,  "Βρε, για κύττα που το θεατράκι των Κελλιών (στις αφίσσες ακόμη έγραφε Καλλονή ...) πάει να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου..

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ. ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Εικόνα
Σκέφτομαι καμμιά φορά πώς έχουμε δεχτεί να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας τόσο χαμηλά. Πώς δεχόμαστε να γινόμαστε κοινωνοί της χειρότερης ποιότητας πραγμάτων από την παροχή υπηρεσιών, μέχρι την αντιμετώπισή μας από τους άλλους, μέχρι αυτά που απαιτούμε από το κράτος, μέχρι την μουσική, για να καταλήξω σ' αυτό που θέλω να πω.  Πώς έχουμε καταντήσει να πιστεύουμε ότι, το ποιοτικό, το καλό, το διαφορετικό, το ξεχωριστό, δεν είναι για εμάς. Πώς έχει καταφέρει όλο το σύστημα να μας κρατήσει μακρυά από πράγματα που θα μας έκαναν καλύτερους. ΜΥΘΟΣ ΠΡΩΤΟΣ:  "Ο Έλληνας θέλει γλεντοτράγουδα, ν ανέβει στο τραπέζι, να τα σπάσει! " Και αυτό προβάλλουν διαρκώς τα κανάλια.  Αυτό παίζουν αδιάκοπα τα ραδιόφωνα.  Τραγούδια με δίμηνη ημερομηνία λήξης, με « καλλιτέχνες » που θα ξεχαστούν σε ένα-δύο χρόνια το πολύ.  Στο μεταξύ, όλοι και όλα θα μας σπρώχνουν να καταναλώσουμε αυτή τη μουσική, να αφεθούμε να πιστέψουμε πως αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική παραγωγή.  Δεν υπάρχε

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ SALENTO

Εικόνα
Λοιπόν, ταξιδευτής λαός οι Έλληνες, τί στην ευχή τούς έπιανε και τρώγονταν με τα ρούχα τους, δεν άντεχαν ο ένας τον άλλον, έβλεπαν τη θάλασσα και τους έπιανε λύσσα, δεν τους έφτανε ο ορίζοντας και θέλαν να πάνε ως την άκρη του, δεν ξέρω τί ήταν αυτό που τους έσπρωχνε να αφήσουν τα χώματά τους και να πάνε πέρα, όσο να βρουν μιάν άλλη στεριά να τηνε κάνουν δική τους, μα η αλήθεια είναι πως έσπειραν όπου βρήκαν ήλιο, ή μάλλον Ήλιο, και Φώς. Εδώ παραδίπλα λοιπόν, στην χερσόνησο που ονομαζόταν Μεσσαπία (με πορτοκαλί στον χάρτη), οι Έλληνες έφτασαν τον 8ο αιώνα π.Χ.και άρχισαν να χτίζουν τις αποικίες τους. Λέγεται ότι, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις, ο Τάραντας, χτίστηκε από Σπαρτιάτες φυγάδες. Η χερσόνησος σήμερα ονομάζεται Salento και εκεί είναι, που ακόμη και σήμερα μιλιούνται τα Γραικάνικα, μια διάλεκτος της ελληνικής γλώσσας. Απ' το Salento λοιπόν, είναι και η μουσική των ALLABUA... ...ενός συγκροτήματος που δεν έχει κανέναν ηλεκτρικό ήχο και βασίζεται αποκλειστικά σε πα