...έρημη χώρα,
...απ΄τη στιγμή εκείνην την λίγη, την μικρότατη, οπού η πόρτα του καραβιού ακουμπάει στη στεριά...
...δίνοντας τέλος στην διπλή αναμονή,
...έως
τα ακατανόητα σύμβολά της,
...έως τους ελάχιστους περαστικούς,
...τις παράδοξα συγκλίνουσες
ευθείες,
...τα περαστικά σύννεφα που τραβούν γι άλλες πολιτείες,
...τις αδιανόητες γωνίες...
...και τ' αστέρια που παραδίπλα στέκουν σφαλιστά.
Έρημη χώρα με μοναχικά κίτρινα που περιμένουν τον επόμενο κάβο...
..δίπλα σε πινακίδες που τώρα δεν αφορούν κανέναν,
...με κρυφές γωνιές όπου μια ολόκληρη γενιά αναγκαστικά ξαποσταίνει...
...χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται ν
ακούσει τις πολύτιμες, ετοιμοθάνατες ιστορίες τους, έρημη χώρα, δυστυχώς.
Πιό μέσα, το έρημο νησί, με κοντινές εξοχές...
...με παράδοξα οράματα,
...πολύτιμους
μικρόκοσμους,
...παράδοξη ηχώ,
...μονοπάτια όπου μένεις ακίνητος για ώρες, 
...μίνι
βιομηχανικές ζώνες σε περίχωρα χωριών,
...ελπίδα που στήνεται μακρυά από τα
καφενεία,
...εξαϋλωμένα εξωκκλήσια σ΄ένα Φως που περνάει απαρατήρητο πόντο τον πόντο και γέρνει σ' άλλες πολιτείες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου