ΟΝΕΙΡΟΜΥΛΟΙ ΥΣΤΕΡΝΙΩΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ ΜΕ ΜΠΟΛΙΚΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ...

Η τέχνη που επιβάλλεται.
Που αντί να ερμηνεύει, ναρκισσεύεται. 
Που την χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να προβάλλει το εγώ του και όχι για να ταπεινωθεί εμπρός στο Είναι το ίδιο. 

Ο Τόπος, αν τον αφουγκραστείς, περιγράφει, σκιαγραφεί, οριοθετεί αυτό το Είναι. Σκύβεις, ακούς, αδειάζεις από κάθε Εγώ. 

Αυτός είναι ένας τεράστιος, ατελεύτητος αγώνας. 
Αδυσώπητος. 
Αποδομεί τον εαυτό για να τον ξανασυνθέσει. 
Αν το καταφέρει ποτέ. 
Φράγμα τσιμεντένιο, μπάστακας τρομερός, το πανεπιστήμιο... Διδάσκει, με υψωμένο δάχτυλο δασκαλίστικο, επί των τύπων και σπανίως επί της ουσίας.

Πώς να ξεφέυγεις από το Εγώ, μετά... 
Το χειρότερο; 
Ονοματίζεις τέχνη αυτό που κάνεις, αυτό το κουφό και τυφλό πράγμα. 

Μα η τέχνη δεν υπάρχει. Εκείνο που υπάρχει είναι ο καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης, πρέπει να είναι σε διαρκή ένδεια για να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα μέσα για να φτιάξει στιγμιαία, δεκατοδευτερόλεπτη σπίθα, μια τέχνη αιχμηρή, μοναδική. 

Αν αυτή είναι η ματιά μας στα μνημεία του Τόπου μας, τότε καήκαμε... 

Αν δεν καταλαβαίνει ο καλλιτέχνης ότι το νησί (η χώρα η ίδια) έχει καταντήσει έτσι ακριβώς επειδή προβάλλουμε τους εαυτούς μας πάνω στον τόπο αντί να αφήνουμε τον τόπο να μας αλώσει, τότε, τσάμπα τέχνη... 

Μεγαλόπρεπα ερείπια κακοφωτισμένα με προβολείς σε χρώματα ντισκοτέκ δεκαετίας '80, χωρίς ίχνος από εκείνη την εσωτερικότητα που θα περίμενε κανείς να αναδύεται από αυτά. 

Μια διαδρομή πρόχειρα οριοθετημένη χωρίς στόχο και σκοπό πέραν αυτού μιας ανόητης βόλτας στο χωράφι. 

Ήχοι πεταμένοι χωρίς αρχή και τέλος. 

Το μόνο που έσωζε την κατάσταση και σωζόταν το ίδιο, ήταν το μπαλέτο των τεσσάρων κοριτσιών, που προσπαθούσαν πραγματικά να βγάλουν κάτι από όλο αυτό το συνονθύλευμα και που, μάλλον, είχαν πιστέψει περισσότερο στο εγχείρημα από τον εμπνευστή τον ίδιο.

Για ποιόν όλο αυτό..; 
Για το νησί..;
Για τους ντόπιους..;
Για ποιόν Λόγο..;

...................................................................................................

Επειδή μ' άρεσε το ότι πήρα ένα ωραίο σχόλιο στην ανάρτηση, το ενσωματώνω και γράφω τις δικές μου σκέψεις πάνω σ' αυτό.

Nατάσσα 12 Αυγούστου 2013 - 12:07 μ.μ.
Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχανάλυσης το "ναρκίσσιο" είναι ο εύθραυστος ανθός κάθε ανθρώπου,κι είναι άλλοτε μυστικός κι άλλοτε επιδεικνύομενος!Αυτό που συμβαίνει συχνά είναι να βιαζόμαστε να το εντοπίσουμε στους άλλους παραγνωρίζοντας το δικό μας.
Σύμφωνα με την Τέχνη, είτε αυτή διδάσκεται σε ένα Πανεπιστήμιο που σε πλουταίνει ανοίγοντας σου πολλούς δρόμους είτε κάποιος αυτοδίδακτος έχει την ικανότητα να ανοίξει μόνος του αυτούς τους δρόμους,το ζητούμενο είναι το "ναρκίσιο" που προαναφέρθηκε να είναι επιδεικνυόμενο. Η "επίδειξη' αυτή σε κάθε περίπτωση είναι επώδυνη ακριβώς λόγω της ανώνυμης κυρίως κριτικής και σίγουρα βαθειά εσωτερική διαδικασία.
Σύμφωνα με την Αρχιτεκτονική ,και τα νεότερα στη συγκεκριμένη περίπτωση μνημεία της,τα ερείπια αυτά όπως πολύ σωστά αναφέρεται, είναι σίγουρα πολύ ευτυχή όταν επιτέλους κάποιος προσπαθεί ,εστω με όποιον τρόπο πιστεύει, να συνδιαλλαγεί μαζί τους και να φέρει τον κόσμο επιτέλους για λίγο κοντά τους.
Ο Ερωτας σύμφωνα με το μύθο εξαπάτησε τον Νάρκισσο ,κάνοντας τον να νομίσει ότι μπορεί κανείς να αγαπηθεί από τον εαυτό του,ενώσο ο έρωτας είναι τελικά αυτό που μας μεταφέρει εκτός εαυτού.Κι ο έρωτας είναι για την Τέχνη,για το νησί,για τους ανθρώπους,για τον λόγο ύπαρξης του καθενός.

Όφιος...12 Αυγούστου 2013 - 2:47 μ.μ.Σίγουρα η επίδειξη, η έκθεση σε κριτική, είναι επώδυνη διαδικασία (ακόμη και για έναν blogger που, σε αντίθεση με όλα τα άλλα διαδικτυακά μέσα του νησιού, επιλέγει να "επιτεθεί" όχι μόνον στον καλλιτέχνη, αλλά, και στην προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται καμμιά φορά θέματα πολιτισμού).

Ο καλλιτέχνης όμως, από την στιγμή που επιλέγει την τέχνη σαν πεδίο δράσης, έχει αποδεχθεί το γεγονός αυτό(όπως και ο blogger κι' ας μην είναι καλλιτέχνης). 

Άρα,θα πρέπει να είναι πιό προσεκτικός όταν επιλέγει να εκθέσει το κομμάτι του εαυτού του που είναι κοντύτερα στον εγωισμό. Εκτός και αν έχει προαποφασισθεί ότι, οποιαδήποτε κριτική στην δημιουργία του, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν προϊόν ενός άλλου ναρκισσισμού.

Το πανεπιστήμιο, όντας συστημικό, πέραν του βασικού κορμού της διδασκαλίας, άλλους δρόμους τους αποκλείει και άλλους τους στρώνει με ροδοπέταλα (όχι μόνον στην Καλών Τεχνών). 

Στο νησί μας "ευτυχούμε" να φιλοξενούμε τουλάχιστον έναν συστημικό καλλιτέχνη και να του έχουμε κάνει πολλά "χατήρια", που δεν δικαιούται περισσότερο από άλλους καλλιτέχνες. 

Που όμως, δεν ήταν τόσο καλοί στις "δημόσιες σχέσεις"...

Τέλος, δεν έχω το βάθος γνώσεων εκείνο, που θα μου επέτρεπε να αντιλαμβάνομαι πώς ένα ερείπιο "ευτυχεί" όταν απλώς, ή ακόμη και με ανάρμοστο τρόπο ασχολούμαστε μαζί του. 

Μου φαίνεται, μάλλον, μια τεράστια εγωλατρεία το να πιστεύουμε κάτι παρόμοιο. 

Γιατί στην περίπτωση αυτή, δεν θα χρειαζόταν να θέσει σε κίνηση τις γνώσεις του ο καλλιτέχνης, αλλά, θα αρκούσε οποιοσδήποτε περαστικός αποφάσιζε να ρίξει τους προβολείς του αυτοκινήτου του για μερικά λεπτά επάνω στα ερείπια/μνημεία.

Τέλος, ακόμη μια απάντηση από την Νατάσσα (14/8/2013), στην οποία δεν θα δευτερολογήσω, θεωρώντας ότι, από την στιγμή που απαντά χρησιμοποιώντας ειρωνικά ένα απόσπασμα επόμενης ανάρτησής μου (που αφορά ενα επίπεδο τέχνης, μάλλον, μή αποδεκτή από εκείνην) πέφτουμε πλέον σε αντιπαράθεση και όχι σε διάλογο. Μπορεί πάλι, εγώ να μην έχω την εκφραστική δεινότητα να αποδώσω όπως θάθελα τις σκέψεις μου, πιθανόν και λόγω έλλειψης "σωστής παιδείας". Οπότε και θα συνεχίσω να βλέπω και να περιγράφω τα πράγματα από την θέση ενός "χωριάτη".

Noμίζω αυτό που αντιμετωπίζεται με προχειρότητα και φτώχεια στον τόπο μας είναι η παιδεία. Νομίζω αν είχαμε αποκτήσει σωστή παιδεία, θα μας ενδιέφερε να κατα-λάβουμε πράγματα από το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον μας αλλά κι από τις Τέχνες και δεν θα ασχολούμαστε με το αν οι καλλιτέχνες είναι "πραγματικοί","συστημικοί" ή "καλοί στις δημόσιες σχέσεις". και θα είχαμε αποκτήσει την ικανότητα να έχουμε τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση και να ακούμε , να βλέπουμε και να νοιώθουμε "τι" και "αν" θέλει να μας πει ο καλλιτέχνης ,ο αρχιτέκτονας ή ο σοφός λαϊκός τεχνίτης. Προσωπικά έχω θαυμάσει πολλά έργα Τέχνης και Μνημεία Αρχιτεκτονικής ,και μόνο αν κάτι με έχει συγκινήσει πολύ έχω ασχοληθεί και με τον άνθρωπο-καλλιτέχνη που το δημιούργησε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μου άρεσε που βρέθηκα κοντά σε αυτά τα "ερείπια" υπό αυτή την ατμόσφαιρα ήχου και φωτός που κάπου με μετέφερε ,από το να τα βλέπω άψογα απεικονισμένα σε ένα καλογυαλισμένο κάδρο που "στέκει αντιληπτό"και "χωρίς ανάγκη ερμηνείας σε