Ελλάδα, συγγνώμη...

Θυμάστε πώς έλεγε εκείνο το τραγούδι... 

«Ελλάδα, συγγνώμη, 

αν θες ν' αλλάξω γνώμη 

πρέπει και συ να μάθεις ν' αγαπάς, 

πάψε να με παιδεύεις 

και να με κοροϊδεύεις, 

και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς»

Αν και το τραγούδι έχει στίχο που βγάζει με επιτυχία την απόγνωση και την πίκρα μιας ολόκληρης γενιάς, εν τούτοις, εκφράζει, σαν παράπλευρο αποτέλεσμα, στον μέγιστο δυνατό βαθμό την παρανόηση και την σύγχυση που κουβαλάμε μέσα μας σχετικά με βασικές έννοιες, που περιγράφουν αυτό που λέμε Ελλάδα.

Πόσοι είναι εκείνοι που είναι σε θέση να εντοπίσουν τις διαφορές μεταξύ των εννοιών, ΚΡΑΤΟΣ, ΈΘΝΟΣ, ΧΩΡΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ και να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν κατάλληλα τις ούτως ή άλλως φορτισμένες αυτές έννοιες...

Χρωστάμε πολλά στην πατριδοκαπηλεία της χούντας, αλλά και στα διαρκή λάθη της αριστεράς, που βρίσκεται πάντα σε αμηχανία απέναντι σε τέτοιες έννοιες και μονίμως αυτολογοκρινόμενη, για το κενό συνείδησης που υπάρχει μέσα μας γύρω από το θέμα αυτό.

Έτσι, φτάνουμε να κατηγορούμε την πατρίδα για σφάλματα και χειρισμούς τού κράτους, χωρίς να έχουμε καταλάβει πως το κράτος είναι ο χειριστής των υποθέσεων τού έθνους, το οποίο, σαν έννοια, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την πατρίδα, όχι όμως μόνον αυτήν.

Η οργή, λοιπόν, που πηγάζει από τους χειρισμούς των διοικούντων και των διαχειριστών των θεμάτων που αφορούν το έθνος, αποδίδεται εσφαλμένα προς την πατρίδα. 

Ο «κωλότοπος» δεν είναι ο φταίχτης αφού δεν προσωποποιείται, και πέραν της ιστορικής υπόστασής του δεν διαθέτει βουλητικό, άρα, δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο χλεύης ή εκτόνωσης της οργής μας. 

Είναι όμως, κάτι που το θεωρούμε ξένο προς εμάς εφ΄όσον ούτε εμείς εκφραζόμαστε μέσα από αυτό, αλλά, ούτε και αυτό μας εκφράζει, και έτσι, το εκδικούμαστε σε κάθε ευκαιρία. Ας θυμηθούμε πως, δημοκρατία δεν είναι το δικαίωμα να εκλέγεις εκπροσώπους, αλλά, το δικαίωμα να ψηφίζεις, να λες την γνώμη σου.

Η όλο και αυξανόμενη παραβατικότητα των κατοικούντων την Ελλάδα, με προεξάρχοντες και πρώτους διδάξαντες τους έλληνες, από την πιό σύνθετη παράβαση νόμων, μέχρι απλές καθημερινές αντικοινωνικές συμπεριφορές (παραβίαση σηματοδοτών, κίνηση σε αντίθετο ρεύμα, ρύπανση των δημοσίων χώρων, αγνόηση απαγορεύσεων κ.λπ.) δεν έχει σαν στόχο τον συμπολίτη, αλλά, το κράτος. 

Ο έλληνας που περνάει με κόκκινο δεν το κάνει για να θίξει τον πεζό, αυτό είναι παράπλευρο αποτέλεσμα. Το κάνει γιατί το θεωρεί σαν μια μορφή προσωπικής αντίστασης στο μονίμως εχθρικό κράτος, που θέτει τον εκάστοτε κανόνα. 

Είναι μια μορφή εσφαλμένης αντίδρασης προς το κράτος, που είναι συνήθως απόν όταν πρέπει να μας συνδράμει ή τουλάχιστον, να μας λαμβάνει υπ΄όψιν του.

Δεν είναι ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό μας (και εδώ φταίει η πελατειακή σχέση πολίτη-κράτους) ότι, το έθνος, η πόλη, η πατρίδα, είμαστε εμείς. 

«Άνδρες γαρ πόλις» γράφει ο Αριστοτέλης και θεωρεί πως ακόμη και αν η πόλη καταστραφεί, αρκούν οι πολίτες για να την ξαναδημιουργήσουν, ακόμη και κάπου αλλού. Αυτό προϋποθέτει μια βαθειά συνείδηση συνέχειας και ιστορικότητας, η οποία όμως, σε ευτυχείς περιόδους ειρήνης, δυστυχώς, ατονεί.

Λύσεις δεν υπάρχουν. 

Η γενιά που βγαίνει στον εργασιακό στίβο τώρα είναι τόσο τρομαγμένη και πρώιμα κουρασμένη, που απλώς θα αναγκαστεί να σκύψει κάτω από τα όρια τής αξιοπρέπειας για να επιβιώσει.

Η αγωνία δεν κεφαλαιοποιείται σαν ψήφος και αυτό είναι γνωστό στο κράτος. 

Αύριο, που θα αλλάξουν οι χειριστές, το κράτος θα παραμένει απρόσωπο και ανάλγητο για άλλη μια φορά απέναντι στους πολίτες. Αυτό όμως, δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να γίνεται επ΄άπειρον.

Ήδη ο κύκλος έκλεισε, η μεταπολίτευση εξαργυρώθηκε, οι πολιτικοί τελείωσαν, ο πήχυς των ουσιαστικών απαιτήσεών μας κατέβηκε στα εντελώς βασικά και ψάχνουμε να βρούμε το επόμενο σημείο στήριξής μας για να γίνει σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου νέου λαού.