TINOS on the run

Εκλογές.  Σαν να μην πέρασε μια μέρα.  Χαίρομαι, ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω γνωστούς, φίλους και συγγενείς να θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά.  Καλό είναι για το κάθε χωριό, την κάθε περιοχή να υπάρχουν άτομα που να θέλουν να προσφέρουν, να γίνουν η φωνή του τόπου.  Γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτοί που εκλέγονται βάζουν έναν μπελά στο κεφάλι τους. Ή μάλλον, βάζουν  δύο μπελάδες στο κεφάλι τους... Ο ένας μπελάς είναι η διαχείριση των προβλημάτων του τόπου.  Αλλά αυτόν τον μπελά τον ξέρουν από πριν , γι' αυτό εξάλλου και βάζουν υποψηφιότητα, για να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Ο άλλος όμως; Ο άλλος είναι ο πιό ύπουλος μπελάς, που  έρχεται σε δόξα και τιμή μετά τις εκλογές να απαιτήσει τα δικαιώματά του στον τόπο μας: Τα ΚΟΜΜΑΤΑ ... Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να περάσει κάποιος για να αφισσοκοληθεί το προσωπάκι του στην πόλη. Τα κόμματα μέσα από τα οποία θα λογοκριθεί η φωνή του υποψηφίου, θα περάσει από "διυλ

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;  Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;  Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;  Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;  Δε νομίζω, αγαπητέ Ιωάννη Πολέμη, δε νομίζω.  Μπορεί να ήταν κάποτε αυτά ή ψάχναμε να ταυτίσουμε την πατρίδα μας με αυτά, λιγογυρισμένοι και λιγοταξιδεμένοι όσοι έμεναν πίσω και απορούσαν για την ζωή τους, ή το αντίθετο, ταξιδεμένοι και ξενητεμένοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιοί είμαστε και που πάμε. Τί είναι όμως η πατρίδα μας σήμερα;  Άκου κύριε Πολέμη μου, άκου να σου πώ πώς έχουν τα πράγματα σήμερα για να σταματήσεις να αοριστολογείς και να λές πράγματα που δεν τεκμηριώνονται.  Η πατρίδα μας είναι ένα τεράστιο χωράφι κάθετης εκμετάλλευσης. Μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να βλέπεις την πατρίδα μας κάπως έτσι: Ε, τώρα πια δεν βλέπεται έτσι σε πληροφορώ, βλέπεται οριζόντια, γυρισμένη στο πλάι. Δεν κατάλαβες, ε;  Ας αφήσουμε στην άκρη την Τήνο τ' όμορφο νησί και

Κάθε φορά που βλέπω κάτι από το νησί να χάνεται σκέφτομαι εκείνη την φίλη στο πανηγύρι των Αγίων Αναργύρων που με ευγενική αγανάκτηση μού είχε κάνει παρατήρηση για τον υπότιτλο του μπλογκ: " περίπατοι στο νησί που χάνεται". "Δεν χάνεται το νησί" μου έλεγε, "εμείς που είμαστε εδώ το κρατάμε ζωντανό".  Κάναμε μια κουβέντα, προσπάθησα να της εξηγήσω, δεν ξαναβρεθήκαμε. Αυτή εδώ η ανάρτηση ας είναι η απάντηση που της οφείλω από τότε, πριν δέκα περίπου χρόνια. Αγαπητή μου φίλη, Πες "γεια" στα Μοναστήρια...  ...χαιρέτα τα πανέμορφα χαλάσματα,  ...τα ανάγλυφα χρώματα,  ...τους γυμνούς τοίχους,  ...τα αποκαλυμμένα μυστήρια της τέχνης των μαστόρων,  ...τις παράγωνες αυλές,  ...τους αέρινους βόλτους,  ...τα απάνεμα περπατιά,  ...τις γλυκές καμπύλες στον διάκοσμο. Χαιρέτα αυτούς που φύγανε τραβώντας πίσω τους μια πόρτα για τελευταία φορά,  ....αφήνοντας έρημα σπίτια, έρημο

" Γράφτο ", μου λέει,  " Τι να γράψω του λέω; Την διαδρομή που έκανε καθημερινά η μάνα μου και μετά η θειά μου για να αρμέξουν τα κατσίκια στα Κακόβουλα;" " Ρε γράφτο ", μου λέει, " βάλε και καμιά φωτογραφία, μια χαρά είναι, ποιος περπατάει κει πέρα τώρα πιά εκτός από κανέναν κυνηγό, γράφτο".   Ε, ας το γράψω, είπα κι εγώ. Νοέμβρη μήνα να γράφω για Αυγουστιάτικη βόλτα. Ποιός ενδιαφέρεται... Τέλος πάντων... Ξεκίνησα που λέτε να πάω μέχρι της Κόρης τον Πύργο από τα παλιά μονοπάτια, περπατητό, σιγά σιγά και με καλή οργάνωση, δηλαδή, νερό, δεύτερο μπλουζάκι, καλάμι, νερό, σακίδιο και όλα τα σχετικά (έτσι νόμιζα, δηλαδή). Διάλεξα το μονοπάτι 10 με ένα κόκκινο τετράγωνο δίπλα του, που με πληροφορούσε κάθε φορά που πέρναγα από αυτό το σημείο ότι η απόσταση μέχρι της Κόρης τον Πύργο ήταν δύο ώρες και δεκαπέντε λεπτά.  Μια χαρά, λέω μέσα μου, πόσο πιά να καθυστερήσω (παρακάτω θα δείτε γιατί δεν έπρεπε να καθυστερήσω), πόσες φωτογραφ