TINOS on the run

Ας πούμε λοιπόν ότι ο Πέτρος έχει έναν ραδιοφωνικό σταθμό.  Και έστω ότι ο Πέτρος παίζει καλή μουσική .  Όποιο είδος και αν θεωρήσουμε ότι τον ενδιαφέρει (ελληνικά, ξένα, τζαζ κλπ.), ο Πέτρος διαλέγει τα καλύτερα κομμάτια και όχι μόνον αυτό, αλλά, τα βάζει και στην σωστή σειρά , τ α προλογίζει όπως πρέπει, σχολιάζει και γενικώς, κάνει καλό ραδιόφωνο.   Με την βοήθεια της σελιδούλας στο facebook ο Πέτρος καταφέρνει και αυξάνει την ακροαματικότητά του.  Και κάποια στιγμή οι μανατζαρέοι που ασχολούνται με τις μετρήσεις ακροαματικότητας ραδιοφωνικών σταθμών διαπιστώνουν την εξέλιξη του σταθμού.  Πλησιάζουν λοιπόν τον Πέτρο και του κάνουν πρόταση να βάλει διαφημίσεις στις εκπομπές του. Αρχικώς σε χαμηλή τιμή για να τραβήξει διαφημιζόμενους "και μετά βλέπουμε..." Ο Πέτρος δέχεται, και αρχίζει να βάζει σποραδικά μερικές διαφημίσεις στις εκπομπές του, χωρίς να αλλάξει το ύφος και την ποιότητα του ραδιοφώνου του. Στην συνέχεια, και ε

Αγαπητέ φίλε Γιάννη, μεγαλώνω και ξεχνάω.  Έτσι γίνεται; Θα μου πεις όταν συναντηθούμε.  Θα πρέπει όμως να το θυμηθείς εσύ να μου το πεις, γιατί εγώ ξεχνάω όπως σου είπα... Πήγα κάπου στο νησί και δεν θυμάμαι τίποτε, αυτός είναι ο λόγος που θα χρειαστώ την βοήθειά σου.  Εικόνες μόνον, έχω εικόνες που τις κοιτάζω και προσπαθώ να ανασυνθέσω την ημέρα, να θυμηθώ λεπτομέρειες, να αναχαιτίσω για λίγο την παραδοχή μέσα μου ότι, ναι, μεγάλωσα τόσο που δεν θυμάμαι πού βρισκόταν το μέρος που στάθηκα. Πρωί πρέπει να ήταν όταν ξεκινήσαμε. Θυμάμαι ένα αυτοκίνητο, με αρκετούς από μας μέσα, να τραμπαλίζεται σε έναν χωματόδρομο, θυμάμαι κάποιον να λέει "Ευλογημένος αυτός ο χωματόδρομος, κρατάει το μέρος καθαρό" και να μην καταλαβαίνω τί ήθελε να πει. Ύστερα θυμάμαι τεράστια τετράγωνα πράσινου μαρμάρου απλωμένα  δίπλα σε εκσκαφείς που μοιάζανε μικροσκοπικοί, σαν εκείνο το πλαστικό μπουλντοζάκι που έπαιζε ο γιός μου πριν αρκετά χρόνια. Θυμάμαι ξεκάθαρα μια θάλασσα να ασπρίζε

Τι αξία έχει ένας άνθρωπος;  Πόσο κάνει, ρε παιδί μου, ένας άνθρωπος;  Έχει κανείς ιδέα;  Μπα… Βλέπεις, ούτε σκλαβοπάζαρα υπάρχουν στον σύγχρονο «πολιτισμένο» κόσμο (αν εξαιρέσουμε τις εργατουπόλεις, το τράφικινγκ, τα παιδιά των φαναριών, τους ρακοσυλλέκτες, τους πρόσφυγες, που ανήκουν στο ανταλλακτικό εμπόριο του τύπου «σας ρίχνουμε βόμβες και μας στέλνετε φτηνό εργατικό δυναμικό») ούτε και γράφει ο καθένας μας στο κούτελό του μια τιμή για να ξέρουμε. Ας πούμε λοιπόν, για να προχωρήσει η κουβέντα, πως  η αξία των ανθρώπων αποτιμάται στον σεβασμό που τους οφείλουμε. Ποιός όμως σεβασμός;  Υπάρχει ένα μέρος σεβασμού κοινό προς όλους , σαν οφειλή προς την κοινότητα των ανθρώπων, και ένα μέρος σεβασμού που προκύπτει από τις μεταξύ μας σχέσεις.   Άλλη αξία έχει για μένα ένας φίλος και άλλη αξία ένας τυχαίος περαστικός. Απλό, κατανοητό, και δεκτό σαν σκέψη, υποθέτω. Πάμε παρακάτω.  Άλλη αξία έχει ένας τυχαίος περαστικός στην πόλη και άλλη αξία ένας τ

Ο χώρος.  Η ανάγκη για χώρο κινεί τους πάντες. Για προσωπικό χώρο, χώρο ασφαλή, χώρο που μελλοντικά θα γίνει τόπος.  Ο τόπος μας.  Ο τόπος μου.  Μέσα κει θα καλύπτω τις ανάγκες και τις προσδοκίες μου.  Σαν πρωτόγονος, Νεάντερνταλ, πρόσφυγας, μετανάστης, το πρώτο που ψάχνω είναι ένας χώρος.  Μια στέγη.  Ο άστεγος δεν λέγεται ανέστιος .  Λέγεται άστεγος .  Και η στέγη στέκεται πάνω σε τοίχους που περικλείουν κάτι που μέχρι πριν ήταν κενό . Αυτός ο ερεθισμός της περιέργειας να γνωρίσουμε άλλους χώρους/τόπους έρχεται από τότε που το κάναμε αναγκαστικά, σε αγέλες, για να επιβιώσουμε. Εξερευνούσαμε τον άγνωστο χώρο/τόπο μέχρι να βρούμε τον κατάλληλο για μόνιμη κατοικία.  Φυσικοί χώροι, σπήλαια, κουφάλες δέντρων, χώροι φτιαχτοί, καλύβες με κενά στις σανίδες, κατασκευαστικές ατέλειες από τις οποίες παρατηρούσαμε το περιβάλλον σχεδόν ασφαλείς κυρίως από την φύση την ίδια μέσα στην οποία κινούμασταν, χαραμάδες που έγιναν παράθυρα, αλαζονικές επιβεβαιώσεις της