TINOS on the run

Καθισμένος εδώ, μέσα στο κέντρο της παραγωγικότητας, σκέφτομαι.  Σκέφτομαι τις πεταμένες μέρες μου.  Εκείνες δηλαδή που καταναλώνω στο νησί.  Που κάθομαι και δεν δουλεύω δηλαδή.  Που παίρνω μια δυο μέρες άδεια και πετάγομαι τάχα για να δω αν  το σπίτι είναι καλά.  Και μειώνω το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά ένα άτομο τις μέρες εκείνες.  Αντί να παράγω παίρνω τα βουνά.  Αδιαφορώ ξαφνικά για το ποιος κρατάει το τιμόνι αυτής της χώρας, και κάθομαι και αναρωτιέμαι ποιος άραγε να κράταγε το τιμόνι αυτό εδώ  ...όταν φόρτωνε ξεφόρτωνε μετέφερε ξεμπάζωνε άλλαζε το νησί.  Άχρηστες σκέψεις. Δεν ωφελούν σε τίποτε.  Το νησί δεν με έχει ανάγκη, αυτό είναι το χειρότερο.  Ή μάλλον, το χειρότερο είναι πως το έχω πλέον καταλάβει ότι το νησί μπορεί να κάνει και χωρίς εμένα. Τι να κάνει το νησί άλλον έναν υπάλληλο γραφείου;  Εδώ χρειάζονται χέρια και κότσια, μαζί πάνε αυτά ανέκαθεν, για να μπορείς να μπαίνεις εσύ και να βλέπεις αυτά... ...αρ

Δεν έχω να γράψω κάτι για το νησί. Πάει καιρός που ο χρόνος μου στο νησί είναι περιορισμένος και προτιμάω να τον δαπανάω στο χωριό μου μέσα. Θα γράψω κάτι που δεν αφορά το νησί.  Όχι ακόμα τουλάχιστον , ευτυχώς. Αν και γνωρίζω καλά πως αναρτήσεις σαν και αυτήν εδώ « πατώνουν » από αναγνωσιμότητα. Αναρτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με περιγραφές της (αδιαμφισβήτητης) ομορφιάς του νησιού, δεν τραβάνε . Ειδικά αν μιλάει κανείς για προβλήματα.   Για τα σκουπίδια, για τα νερά, για τα θράσια, για την ερήμωση, για τον φόβο απαξίωσης της ενδοχώρας.  Ή για την επέλαση του φασισμού , γιατί γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα.  Προλαβαίνετε να κλείσετε την σελίδα τώρα, να μην χάσετε άλλον χρόνο.  Εξάλλου με τον φασισμό αρχίζουμε και εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά.  Γίναμε Ευρωπαίοι και σε αυτό. Επιτέλους τους μοιάσαμε σε κάτι! Βρέθηκα πρόσφατα σε επαγγελματικό ταξίδι στο Ρίμινι.  Όμορφη πόλη, εκμεταλλευμένη τουριστικά όσο δεν παίρνει, ειδικά η παραλία της έχει φτάσει στα όριά της. 

Δεν πρόκειται για άλλη μια ψυχανάλυση φασιστών, γιατί δηλαδή διαμορφώθηκε σε φασίστα ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.  Όποιος θέλει ψάχνει στο διαδίκτυο, άπειρες μελέτες που καταλήγουν στο τραγικό θέμα των επιρροών της οικογένειας και της αγραμματοσύνης (κυρίως της εξωσχολικής). Το θέμα είναι τι κάνουμε με το θέμα αυτό.  Πώς αντιμετωπίζεις ανθρώπους που γυμνάζονται και κάνουν μπράτσα όχι για αγάπη προς την άθληση, αλλά για να επιβάλλουν την γνώμη τους με την βία.   Με τον ίδιο τρόπο διαβάζουν.  Όχι για να μάθουν, αλλά, για να πείσουν τον εαυτό τους και άλλους αγράμματους και ευάλωτους, πως οι απόψεις τους είναι σωστές. Μιλάς με τέτοιους ανθρώπους;  Δεν μιλάς.  Συνδιαλέγεσαι;  Ίσως και χωρίς να το ξέρεις ή και χωρίς να το θες γιατί ο καθένας μπορεί να είναι φασίστας σε οποιονδήποτε χώρο. Και δεν έχει ταμπελάκι πάνω του που να το δηλώνει.  Αν και ακόμη και αν υπήρχε η δυνατότητα να φοράνε δηλωτικό ταμπελάκι, δεν θα το έκαναν κατά μόνας παρά μόνον σε παρέες που τους διασφαλίζου

Ε, φέτος δεν έχουμε παράπονο...  Είχαμε την τιμητική μας.  Δεν υπήρξε τηλεόραση, εφημερίδα, ίντερνετ που δεν έπαιξε Τήνο.  Τι ωραία... Εξομολογούμαι: εντυπωσιάστηκα ιδιαιτέρως με τα κοσμητικά επίθετα.  Τι χειροποίητο νησί, τι κρυφός θησαυρός, τι μοναχικές παραλίες, τι η Τήνος των ονείρων σας, τι το ωραιότερο νησί, τι γαστριμαργικός παράδεισος , τι πολιτιστικός προορισμός! Συγκινήθηκα. Ομολογουμένως συγκινήθηκα.  "Βρε πού ήταν όλα αυτά μέχρι σήμερα και δεν τα είχα ανακαλύψει", σκέφτηκα.  Τόσα αφιερώματα για ένα πράγμα κάτω από τη μύτη μου...  Νάναι καλά οι δημοσιογραφαίοι, μου τα αποκάλυψαν όλα.  Και παραλίες !  Οργανωμένες με μπιτσόμπαρα και ευρωπαϊκά κλαρίνα .  Αλλά και παραλίες παρθένες.  Και ταβέρνες ! Με φαΐ. Πολύ φαΐ…  Και βαθμολογίες στις ταβέρνες και τα μαγερειά!  Πού τα ξέραμε εμείς αυτά;!  Εμείς όλα όσα ξέραμε ήταν το χαλί από το λιμάνι στην Χάρη της και κάτι σουβλατζίδικα κει στο κέντρο.  Άσε τα περιοδικά