TINOS on the run

Γιατί ψηφίσαμε έτσι;;;  Απλό.  Γιατί τώρα , περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε τις «άκρες» μας , έχουμε ανάγκη από τους κατάλληλους ανθρώπους, στα σωστά, κομβικά σημεία για να βολέψουμε τους άνεργούς μας , η κάθε οικογένεια ξεχωριστά.  Γι΄αυτό και οι αναρίθμητοι δ ημοτικοί σύμβουλοι.  Γι’ αυτό επιβραβεύσαμε αυτούς που σκότωσαν μια κοινωνία ολόκληρη ξαναστέλνοντάς τους στα δερμάτινα καθίσματα, για να τους πούμε με την ψήφο μας «Ορίστε, δεν πειράζει, τα ξεχνάω όλα, αρκεί να μην πεινάσει το παιδί μου!» Γιατί μόνον δύο εφημερίδες ασχολήθηκαν με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής;  Απλό.  Γιατί προτιμάμε να μην κυττάζουμε την πληγή , μας αηδιάζει το αίμα, το φοβόμαστε, μας ανατριχιάζει. Και  περιμένουμε να κλείσει από μόνη της η πληγή του φασισμού. Άσε τον Άδωνι να κομπάζει στις οθόνες, η γάγγραινα απλώνεται στο μεταξύ. Φτάχνει ήρωες από νεκρούς που εμείς προτιμάμε να ξεχνάμε αφού δεν ήταν «δικά μας παιδιά» και πορεύεται σιωπηλά.  Πού είναι οι νέοι άνθρωποι

Γράφω χωρίς να έχω δει τί και ποιός προηγείται στο νησί.  Απλώς, είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω μιαν ευχή: Εύχομαι αυτοί που θα βγουν, να είναι Τηνιακοί στην ψυχή και όχι μόνο στο δελτίο ταυτότητας. Να ξέρουν πού πέφτει το Ισμαήλ και νά 'χουν πάει με τα πόδια ως τον φάρο της Λιβάδας και στην Καμμένη Σπηλιά. Κοντολογίς, να 'ναι βγαλμένοι από τα σπλάχνα του νησιού και να το αγαπάνε περισσότερο απ΄τον εαυτό τους. Τότε, θα μπορέσουν να μας συσπειρώσουν όλους  γύρω τους και να στήσουμε το νησί στα πόδια του. Τότε, δεν θα χρειαστεί να ανησυχήσουμε για ανεμογεννήτριες, αιολικά, απόβλητα, λύματα, διαχείριση υδάτινων πόρων, χειρισμό της τουριστικής μας κίνησης, αγροτική παραγωγή. Ειδικά τώρα, που ο ρόλος του στρατευμένου αθλήματος έγινε   προφανώς καθοδηγητικός για τις μάζες που τυφλά ακολουθούν τους " ηγέτες " τους... ...εύχομαι στις επόμενες εκλογές να μπορέσουμε όλοι να πούμε, "Καλά επιλέξαμε! Γλυτώσαμε το νησί από των εργολάβων τα δ

Πόσα χαμόγελα! Πόσες καλοδεμένες γραββάτες και πόσα καλοσιδερωμένα ταγιεράκια! Πόσα φρεσκοξυρισμένα φατσάκια και πόσες άψογες κουπ με ανταύγειες ! Πόσες ρυτίδες και πόσα χρόνια κρυμμένα επιμελώς με μπόλικο Photoshop ! Πόση ταπείνωση, ανάκατη με προθυμία με μόνο στόχο να υπηρετηθεί ο λαός, ο τόπος, η χώρα τέλος πάντων!  Πόσοι διαθέσιμοι να τρέξουν για λογαριασμό μας, να χάσουν τον ύπνο τους, να θυσιάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, για μας, για τον λαό, για εμένα τον ίδιο! Λιώνω στις περιγραφές των επαγγελμάτων τους! Τόσο σημαντικοί άνθρωποι και να θέλουν να υπηρετήσουν εμένα;!;! Πόσο ξεχωριστός νιώθω, κι΄αν είχατε την ελάχιστη ευαισθησία θα έπρεπε να νιώθετε κι΄εσείς, που τόσο σπουδαίοι άνθρωποι πέφτουν στην πόρτα μας και ζητούν τί; Ένα ψηφαλάκι, ένα τόσο δα ψηφαλάκι , να δουν επιτέλους κι΄αυτωνών τα μαλακά οπίσθια δερμάτινη καρέκλα και να πιούν νερό σερβιρισμένο στο ποτήρι του Δημοτικού Συμβουλίου με το σουβεράκι από κάτω, να ορκιστούν μαζί με όλους τους άλλους επιλεχ

Αγαπητέ φίλε Γιάννη, Ξέρω πως κανονικά δεν θάπρεπε να σου γράφω, να σου λέω όλα όσα θα σου πω, να βάλω εικόνες επάνω στο χαρτί, μα ο πρώτος που σκέφτηκα αυτές τις μέρες ήσουν εσύ.  Ανάκατες σκέψεις, μα δεν μπορεί, κάπου στο βάθος θα υπάρχει μια υπόσκαφη τρύπα που ενώνει τα πάντα και σ’ αφήνει να πιστεύεις πως δεν είσαι τρελλός που πηδάει το μυαλό σου σαν κατσίκι απ΄τη μια σκέψη στην άλλη σαν χωρίς λόγο. Έχει τόσα νερά φέτος που θαρρείς πως μόλις μπήκε η άνοιξη κι’ ας είναι τέλος Απριλίου.  Παχειά στρώματα βλάστησης καλύπτουν τα σκαλιά, απλώνουν ρίζες από ‘κείνες που ελπίζεις πως θα καταφέρουν εκείνο που ο άνθρωπος αμέλησε, να κρατήσουν το χώμα να μη γλυστρήσει κάτω, να μείνει το νησί όρθιο.  Την ίδια ώρα, ακούω για ένα σωρό κοπέλλες απ΄το χωριό που δουλεύουν στο σουπερμάρκετ και είναι ευτυχισμένες γι΄αυτό, τυχερές ανάμεσα στις άλλες, που ακόμη και μ΄ένα χαρτί στο χέρι εκλιπαρούν για μια θέση σερβιτόρας...  Περνάς μετά μέσα από το λιβάδι, ευλογημένος κι'

Περνάνε εικόνες μπροστά από τα μάτια μου. Η άδεια Κολυμπήθρα, σαν άλλη αυλή των θαυμάτων, ξεγυμνώνει τα κρυφά σημεία της, τα βγάζει ντροπαλά στον λιγοστό Απριλιάτικο Ήλιο μη ξέροντας πως εκεί τριγύρω στρέφει το πεινασμένο μάτι μιας φωτογραφικής μηχανής. Ησυχία. Μια μεγάλη απλωσιά χωρίς τίποτε, παρεκτός μερικά ξερά καλάμια μαζεμένα σε μια στίβα και δυό-τρία πλεούμενα. Βλέπεις τότε το ξύλινο γεφυράκι που, τραβώντας μιαν ανεξήγητη πινελιά, γεφυρώνει μιάν ανύπαρκτη κοίτη. Παίρνει το μάτι σου ένα πρόχειρο καθιστικό, φαντάζεσαι πως όταν πέφτει το σκοτάδι κάποια κουρασμένη απ΄το κολύμπι Νηρηίδα έρχεται και ξαπλώνεται ‘δω πέρα... ...και θρέφει με την ανάσα της το διπλανό λουλούδι. Σκύβεις κάτω από δυό καλάμια βαλμένα σαν καλύβι και αποζητάς τον Ήλιο που θάπρεπε να κρύβουν. Ανεβαίνεις στο σύδεντρο και βρίσκεις δυό ξεστρατισμένα πλεούμενα... ...αναρωτιέσαι ποιά κιβωτός να πήγε και να άραξε πάνω στα δέντρα της ακτής... ...απομονώνεις μια λέ

Για λίγο παύει η σιωπή σε τούτη ‘δω την άκρια του νησιού.  Για λίγο μόνον, ακούγονται φωνές και γέλια, παιδιά μαζεύονται στο περιαύλιο της εκκλησίας... ...το γλωσσίδι χτυπάει επίμονα το σιδερένιο καύκαλο της καμπάνας... ...τραγούδια τρέχουν ανάκατα με ευχές τριγύρω στα τραπέζια και για λίγο, για πολύ λίγο, ο χρόνος στέκει ακίνητος.  Είμαστε εμείς και ταυτόχρονα οι πρόγονοί μας, λέμε παμπάλαιες προσευχές... ...τσουγκράμε πανάρχαιο κρασί,  ...λουζόμαστε στον ίδιο όπως τότε Ήλιο,  τα χορτάρια σαλεύουν απ΄ τον ίδιο Άνεμο,   κι’ όλο αυτό είναι το τώρα που φτιάχνει το πάντα δίχως εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Άμα θά 'χουμε φύγει, θα πρέπει νά 'μαστε σίγουροι πως δώσαμε στους επόμενους έναν τουλάχιστον λόγο για να συνεχίζουν.  Μέσα σε όλο το χάος μιας πραγματικότητας ειδωμένης μέσα από οθόνες κινητών, θα πρέπει να θελήσουν να σηκώσουν τον εαυτό τους απέναντι στην αληθινή ζωή, στους αληθινούς φίλους. Έχει έρθει το τέλος αυτού που στεγνά