TINOS on the run

Ακούω πάλι για τις ανεμογεννήτριες και την απότομη φόρα που ξαναπήρανε να αλώσουν απάτητες κορφές των Κυκλάδων μας και λέω, Πού είναι η γεωργία ρε παιδιά; Άκουσε κανείς τίποτε για την γεωργία με γάμμα μικρό; Εκτός, δηλαδή, από τους ίδιους τους αγρότες που αρπάνε την γή και βγάζουν χρυσάφια από μέσα της. Γιατί μέσα σε τόσες εξαγγελίες και προγραμματισμούς εγώ δεν έτυχε να ακούσω τίποτε απολύτως για την αγροτική παραγωγή της χώρας . Και αν δεν παράγεις αγροτικά προϊόντα αναγκάζεσαι να εισάγεις. Και άμα σε ταΐζουν οι απόξω , τότε έχεις εκχωρήσει ένα μεγάλο μέρος των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων σε αυτούς.  Πολύ πριν, δηλαδή, από τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια και τις βραχονησίδες έχει αποφασιστεί η απώλεια της κυριαρχίας σου στην ίδια σου την ΓΗ!!! Φανταστείτε μια χώρα, μια οποιαδήποτε χώρα π ου δεν παράγει τα τρόφιμα που καταναλώνει!  Ε, αναγκαστικά, θα πέσει στα χέρια κερδοσκόπων , και μάλιστα, επαγγελματιών κερδοσκόπων, που δεν θα διστάσουν να αφήσουν απού

Τo 1929, την χρονιά τής μεγάλης παγκόσμιας κρίσης (γιατί ως γνωστόν, η ζωή μας κύκλους κάνει) ένας Κελλιανός προβιβάζεται από την Π έμπτη  στην  Έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου.  Ο βαθμός του είναι Λίαν Καλώς (5) και η διαγωγή του κοσμιωτάτη. Η ηλικία του; Δεκατεσσάρων ετών...  Σε φυσιολογικές συνθήκες το παιδί αυτό θα έπρεπε να τελείωνε την Δευτέρα Γυμνασίου.   Τί έγινε λοιπόν, πώς καθυστέρησε το παιδί να περάσει την τάξη ή μάλλον, ΤΙΣ τάξεις;  Με τα σημερινά μάτια και την κατανόηση των πραγμάτων που διαθέτουμε από την ζεστασιά του καναπέ μας... ...και την άνεση των τριγύρω απλωμένων τηλεκοντρόλ,  ...θα συμπεραίναμε πως το παιδί «δεν τάπαιρνε τα γράμματα» , ήταν «στουρνάρι», όπως ευγενικά συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε όσα παιδιά δεν προσαρμόζονται στο ανίκανο εκπαιδευτικό μας σύστημα.  Έλα μου ντε, που όσο προχωράμε στον χρόνο αφήνουμε πίσω τόσο μπουχό, που γίνεται δυσδιάκριτη ακόμη και η κοντινή μας πραγματικότητα, πόσο μάλλον εκείνη του 1929... Ένα π

Βλέπω το νησί μέσα στο καταχείμωνο και λέω, πόσο σοφή είναι η φύση... Πόσο έξυπνα κρύβει από τα καλοκαιρινά μας μάτια, τα μάτια πολλών αδιάκριτων, πολλών αδιάφορων, τα πραγματικά της στολίδια, τις αντιθέσεις τις, τα αληθινά της χρώματα.  Απλώς, περνάει το απαλό ομοιόμορφο καφετί των ξερών χόρτων του καλοκαιριού πάνω απ΄όλα κι' έτσι   τα προστατεύει μ΄έναν μαγικό τρόπο. Ύστερα, έρχεται ο χειμώνας. Και κουβαλάει στα σπλάχνα του βροχές. Και ξεχύνεται το νησί να πιεί, να χορτάσει, να καρπίσει, να πλουμιστεί στα πιό όμορφα ρούχα του, που τα φυλάει μόνον για τους πραγματικά πιστούς , τους ντόπιους .  Κυττάς τη θάλασσα και δεν την γνωρίζεις, σαστίζεις μέσα σε τόσο βαθύ μπλέ που απάνω του στεριώνεται το νησί.  Περνάει ένα σύννεφο και αλλάζουν όλα. Βαθαίνουν τα χρώματα, τα βουνά έρχονται πιό κοντά, θαρρείς θ΄απλώσεις το χέρι σου και θα χαϊδέψεις τις πεζούλες, το Φως γίνεται πολύτιμο , αποκαλύπτει κρυμμένες γωνιές. Τα ξωκκλήσια τραβούν επάνω τους όλο το φως του Ήλιου κα

Παραμονή Χριστουγέννων ήταν η Καλή Βραδυά επειδή γεννιόταν ο Χριστός. Κάναμε τηγανίτες, όχι λουκουμάδες, δεν είχαμε αλεύρι, δεν έφτανε, κατοχή ήταν, παίρναν οι Ιταλοί ό,τι αλεύρι βγάζαμε .  Σε μια τηγανίτα μέσα βάζαμε μια δραχμούλα, όπως βάζουμε τώρα την πρωτοχρονιά το φλουρί στην πίτα, μα τότε το κάναμε την Καλή Βραδυά.  Ε, για φαγητό κάναμε συλαδιά , διάφορα ψάρια μαζί με λίγο λάδι, σαν την κακαβιά δηλαδή, γιατί νηστεύαμε. Τα Χριστούγεννα στα Κελλιά γιορτάζονταν τρεις μέρες.  Το πρωί στις 24 γύρω στις δέκα ήταν η πρώτη λειτουργία κι΄έβγαζε ο παπάς τον Σαντίσσιμο που έμενε έξω για 40 ώρες.   Το απόγευμα πάλι στον εσπερινό φοράγαμε τα καλά μας και πηγαίναμε στον Άγιο Ζαχαρία.  Είχε τόσο πολύ κόσμο τότε το χωριό , που τα παιδιά δεν χωρούσανε στις πάγκες και καθόμαστε κάτω κάτω σε μικρά παγκάκια κοντά στην μεγάλη πόρτα της εκκλησίας. Παραμονή του Νέου Έτους, μάς έραβε η γιαγιά μου η Αντέλα ένα πουγγί, που το κρεμάγαμε μ' ένα σπαγγάκι στο λαιμό για να βάζουμε τα λε

...ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ... "Δεν πίστευε πια ούτε η μάνα τού Φραγκίσκου πως θα παντρευόταν ο κανακάρης της, αφού όχι μόνον είχε καβατζάρει τα σαράντα, αλλά, είχε και τόνα χέρι ακουμπισμένο στα πενήντα. Και βρέθηκε η Μαρία, κοριτσόπουλο σαν πως ντροπαλό, σαν χαμηλοβλεπούτσικο, και τα ταίριαξαν. Ο Φραγκίσκος είχε ένα μικρό μαραγκούδικο σ’ ένα χωριό, που συγκοινωνία πήγαινε δυό φορές την εβδομάδα κι’ όσο για παιδιά, το χωριό είχε μόνον σε σχολική φωτογραφία τους τωρινούς του γερόντους, τί να κάνει η συγκοινωνία πάνω ’κει... Το καλύτερο κομμάτι του σαν μαραγκός, μιά πόρτα για τό κοτέτσι της τσατσα-Φιλίτσας τόσο όμορφη που κατέληξε τελικά να γίνει αυλόπορτα, ο Φραγκίσκος τόφκιασε τη μέρα που έμαθε πως η Μαρία, το Μαρουλί του, κράταγε παιδί στα σωθικά της. Δε μιλάγανε, μόνο καθόνταν κοντά-κοντά και κοιτάζανε παρέα την κοιλιά της Μαρίας και έτσι, πέρναγαν οι μέρες για να φτιάξουν τους εννιά μήνες. Και μέσα σ’ όλη την γαλήνη τους ήρθε, άλλο και τούτο, το κτηματολόγιο. Σπου

Τώρα που έβαλε κρύο, λοιπόν και κάθομαι εδώ μέσα σ’ ένα απ΄όλα αυτά τα τσιμεντένια συρτάρια της Μεγάλης Γκρίζας Πόλης, έρχεται στο μυαλό μου μια γραφή που είδα το καλοκαίρι στο Σχολείο Ιστερνίων:   Εκείνα «Τα Σαββατιάτικα απογεύματα» μού έφτιαξαν εικόνες.  Εικόνες από μια συντροφιά, μια γελαστή παρέα, που συναθροίζεται γύρω από μολύβια και χαρτιά , και με κόπο πολύ –παιδί της θέλησης αυτός-παλεύει να ερμηνέψει τον κόσμο.  Πρώτα ξεκινώντας από την απλή αποτύπωση αντικειμένων που σε μια στιγμή έγιναν μοντέλα.  Πώς να περιγράψεις με λόγια εκείνη την ολόφρεσκη αίσθηση όταν κυττάς κάτι ζωγραφισμένο από σένα..!  Δίχως καν να το έχεις καταλάβει, έχεις επικοινωνήσει με κάτι πολύ βαθύ, κρυμμένο κάπου, που μάλλον είναι η ψυχή ή ίσως και ο νούς ή ίσως και η ανάγκη η ίδια του ανθρώπου για να σπάσει κάποια αόρατα δεσμά που τον κρατούν ανίκανο να καταλάβει.  Γιατί μόνον όταν προσπαθείς να καταλάβεις, μπορείς και να δημιουργήσεις. Αυτά. Αφήνω το