TINOS on the run

Πώς θα γίνει να φέρουμε την Κίνα πιό κοντά;  Απλό: φτωχαίνουμε τον  ευρωπαϊκό νότο και τον αναγκάζουμε να δουλεύει με κινέζικα μεροκάματα παράγοντας καλούδια για τον ευρωπαϊκό βορρά. Ε, καί... Έτσι κι΄αλλιώς, οι νέοι θεωρούν freedom το να μπορούν να μπαίνουν ελεύθερα σε chat - ro ο ms στο ίντερνετ όποτε θέλουν, να κάνουν upload όποια φωτογραφία ή slideshow επιθυμούν,  να βλέπουν extreme τσόντες και shocking videos με εκτελέσεις από το Αφγανιστάν, να παίζουν lineage και counter strike με μόνη την ελπίδα να βελτιωθεί το ping τους και να παίζουν στα ίσα τους gamers των χωρών που φιλοξενούν τους servers . Αν δεν καταλάβατε κάποιους όρους, δεν πειράζει, έτσι κι΄αλλιώς ανήκετε στην γενιά που φεύγει. Η άλλη γενιά, που έρχεται, θεωρεί καλλιτέχνη την Πέγκυ Ζήνα και καλλιτέχνη και τον Μπιθικώτση, απλώς, λένε διαφορετικά τραγούδια μωρέ... Θεωρεί μουσική, αυτή που βγαίνει από τα samplers των dj και μουσική και τον Μότσαρτ, απλώς, αυτός ο δεύτερος παιδευόταν περισσότερο χωρίς virt

Η Βουλή, βράδυ Σαββάτου, έρημη, σκοτεινή / παραέξω οι εκλογείς, το σώμα, αναμένει / η Πανεπιστημίου κενή, τα πεζοδρόμια άδεια από τα σεντόνια με τις πραμάτειες / μετά τις εκλογές πάλι / η Ομόνοια φωτεινή μέσα στα τσιμέντα της, ο φόβος και το κιτς φυλάνε τα έρημα / Αιόλου έρημη, Παρίσι-Τέξας του Βέντερς, αφίσσες στις βιτρίνες των ερημωμένων καταστημάτων « Κλειστό λόγω μνημονίου », τελευταία άπελπις προσπάθεια άγρας ψήφων / άστεγοι σε κάθε εσοχή, χαρτόνια και κούτες βαλμένα με τάξη, μερικού αλλάζουν ρούχα για να κοιμηθούν, η πλατεία Κοτζιά άδεια και φωτισμένη / Ψυρρή / αδιαχώρητο / μεζεδομετανάστες σε ρυπαρά πεζοδρόμια, καρέκλες στο οδόστρωμα, φοιτητές και μη, γύρω από λεπτές φέτες χταποδιού στη σχάρα με τσίπουρα κακής ποιότητας να οδηγούν τις συζητήσεις / τρεις τουρίστες προσπαθούν να διασχίσουν τα συνωστισμένα σώματα, κυττούν κάτω, δεν συμμετέχουν / αφίσσες που δεν καταλαβαίνεις τί διαφημίζουν, ιντερνετική αισθητική χωρίς υπότιτλους για τους μυημένους

Μεταφέρω από το εξαιρετικό blog  TERRA COMPUTERATA: Νοε 04 2010 Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Τι έγινε λοιπόν στην ελληνική οικονομία το 1843; Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;) Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;) Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδου

"....και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί " (Θουκυδίδης Η-77) Μεταφέρω από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το παρακάτω κείμενο, καλό ή όχι, θ ατο διασπιστώσετε μόνοι σας. Απλώς, σαν επαλήθευση του κειμένου και της πικρής πραγματικότητας, κάντε μια αναζήτηση στο google πληκτρολογώντας "πλατεία Καρύτση" για να δείτε ποιές εικόνες θα σας βγάλει... Μικρή αγρυπνία στου Καρύτση Tου Nικου Γ. Ξυδακη Ο ναός του Αγίου Γεωργίου Καρύτση είναι τρίκλιτος βασιλική μετά τρούλου, προφυλαγμένη από το βουητό της οδού Σταδίου σε μια εξαίσια αθηναϊκή πλατεία, την ομώνυμη. Το αρχιτεκτονικό της στυλ είναι αθηναϊκό, δηλαδή νεοκλασικό ανάμεικτο, με βυζαντινές και ρωμανικές επιρροές· φέρει την υπογραφή του σπουδαίου Λύσανδρου Καυταντζόγλου, αλλά δεν ακολουθεί το αμιγές νεωτεριστικό ύφος άλλων έργων του, λ.χ. της Αγίας Ειρήνης επί της Αιόλου, του Αγίου Κωνσταντίνου της Ομονοίας, του Αρσακείου κ.λπ. Κατά τούτο, κατά το ανάμεικτο του ύφους και κατά την κλίμακα του μικρού μεγέθους του, τού

Λίγο μετά, που έχει φύγει όλος ο κόσμος, μόλις αυτοί που μέχρι πριν λίγες μέρες λέγονταν τουρίστες γυρίσουν τα μάτια τους στις οθόνες των υπολογιστών τους....   ...μόλις το τσιμέντο μάς καταπιεί όλους, τότε ακριβώς, ο ουρανός τραβάει την γαλάζια του κουρτίνα κι΄αρχίζει να παίζει με τα σύννεφα... Τώρα, που κανένα βέβηλο μάτι δεν κυττάει, μπορεί να αποκαλυφτεί σε όλο του το μεγαλείο και το απέραντό του βάθος... Αφήνεται να στηριχτεί πάνω στα σύννεφα, να ξεκουραστεί από την καλοκαιρινή ανία και να κάνει κάτιτίς για τον εαυτό του...   Και παίζει, σαν μικρό παιδί με τα χρώματά του... ...που είναι τελικά, μόνον ένα...... Λευκό...... ....αλλά, με μπόλικο Ήλιο και Αέρα...    ...και φτιάχνει μ΄αυτό τού κόσμου του την ομορφιά...

Δεν μπορεί να τον μισείς αυτόν τον τόπο. Δεν μπορεί να σε αφήνει αδιάφορο το χώμα που τόσκαψε η οικογενειά σου απ΄τα βάθη των χρόνων και που σε γέννησε και σένα... Δεν μπορεί να μην βλέπεις το Αιγαίο δίπλα σου, τα Βουνά με τα παλιά ονόματα από πάνω σου, τα διάσπαρτα παμπάλαια Ξωκκλήσια, τα πανέμορφα Χωριά στα πιό απίθανα σημεία του νησιού, το λιγοστό θαρραλέο Πράσινο, τα πανταχού παρόντα Κατοικιά που διαλαλούν την φιλόξενη φύση του τόπου τούτου... Δεν μπορεί να μην σε αγγίζει έστω και ένας ίσκιος Ξερολιθιάς....  Είναι παντού και είναι ένα θαύμα που μόνον εδώ υπάρχει και πουθενά αλλού... Δεν μπορεί να θες να μοιάσεις στην Μυκονο και να μιμηθείς αυτά που βλέπεις στην τιβί, δεν μπορεί να πιστεύεις πως αυτή είν΄η αλήθεια... Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις πως η πρόοδος του νησιού, δεν έχει να κάνει τίποτε με την διάλυση του χαρακτήρα που έφτιαξε μέσα από πολλά χρόνια... Δεν μπορεί να μην νιώθεις πως δεν είναι ανάγκη να ισοπεδώσεις το αιώνιο Χωράφι κ

Δεν έχω να γράψω τίποτε σήμερα... Αυτά που μας χαλάνε γίνονται πολλά. Το χειρότερο είναι πως μιλάμε γι αυτά που πρόκειται να λερθουν, για την καταστροφή του τόπου μας, σαν να είναι ήδη τετελεσμένη. Δείτε στο παρακάτω φίλμ αυτά που χάνονται όχι μόνον στην Τήνο, αλλά και παντού τριγύρω. Ο τρόπος που αναφερόμαστε σε αυτά που ΘΑ χαθούν δείχνει πως έχουμε πλέον πάρει απόφαση το πώς παίζεται το έργο: Το κράτος ( το υποκάμισο του έθνους , όπως το ήθελε ο Δραγούμης) έχει ανάγκη από ανάπτυξη, πάση θυσία. Στρέφεται στις σάρκες του με σκοπό να τις μεταλλάξει για να αρέσουν, να μπορούν να πουληθούν σύμφωνα με τα γούστα των πελατών (το κράτος-ιερόδουλος και ταυτόχρονα νταβατζής του εαυτού του). Σε αυτό βοηθιέται από τα κυκλώματα-παιδιά του. Οι υπόλοιποι, περιττεύουμε. Θα μπορούμε να φωνάζουμε όσο, μα όσο θέλουμε, πριν, όπως αυτή η ταινία, και κυρίως μετά την καταστροφή. Επίσης, θα αποδώσουμε ευθύνες και θα απαιτήσουμε από τους μελλοντικούς διαφεντευτές μας να αποταχθούν τις προηγο