ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ...

...μόνον που δεν μπήκαν τώρα, εδώ και καιρό καραδοκούσαν και τώρα κάνανε το μεγάλο ντου. 

Ναι, ανεμογεννήτριες, ναι, στην Τήνο οι πρώτες τρεις-τέσσερεις για να ακολουθήσει η μεγάλη ερήμωση με την κατοστάδα τεράτων που θέλουν να φυτέψουν στο νησί.

Ναι, θα τις πληρώνουμε από την τσέπη μας, το κάνουμε ήδη αλλά περνάει στα ψιλά και εξυπηρετεί και την "οικολογική μας συνείδηση" αυτό το ποσό που χρόνο με τον χρόνο θα μεγαλώνει, γιατί τα τέρατα όταν δεν παράγουν ρεύμα πρέπει να ταΐζονται για να μην ψοφήσουνε.

Ναι, τα ματ, αυτοί με τα μπλε, οι ξένοι στον τόπο, θα σηκώσουν τα ρόπαλα για να δείρουν Τηνιακούς. 

Δεν τους κοστίζει και τίποτε εξάλλου, αυτή είναι η δουλειά τους, τι στα Εξάρχεια ή στη Μόρια, τί στην Τήνο.

Ναι, θα κάνουν ό,τι τους λένε οι αφέντες τους, που κάνουν ό,τι τους λέει η κυβέρνηση, που κάνει ό,τι της ζητάνε τα δικά της αφεντικά: οι "επενδυτές".

Ναι, χιλιάδες τόνοι τσιμέντου θα νεκρώσουν τον τόπο για να πακτωθούν στην θέση τους τα τέρατα.

Ναι, είναι όλοι εκεί για να σταματήσουν το έγκλημα, ΟΛΗ Η ΤΗΝΟΣ ΕΝΩΜΕΝΗ απέναντι στους ολετήρες. Μεγάλη τιμή για τους Τηνιακούς αυτή τους η στάση, μεγάλη η ψυχή τους, μεγάλη κι' η αγάπη τους για τον τόπο!

Ναι, θα καταστραφεί τοπίο μοναδικής ομορφιάς, θα υποβαθμιστεί η ενδοχώρα, ποιος ξέρει τί θα γίνει με τα νερά των βροχών που θα ρέουν ασταμάτητα πλέον αποψιλώνοντας και το υπόλοιπο του νησιού.

Ναι, θα βρωμίσουν τα μάτια μας από τα τέρατα, θα βρίζουμε πρωί βράδυ τον "επενδυτή", θα αναθεματίζουμε τις κυβερνήσεις και τις ντόπιες μαριονέτες.

Και τέλος, ναι, θα τους ξαναψηφίσουμε όταν έρθει η ώρα, θα κάνουμε σαν τρελοί να τους σφίξουμε το χέρι όταν θάρχονται στο χωριό μας, ελπίζοντας πως κάποτε μέσα σ' όλο αυτό το ταβατούρι θα τύχει και σε μας κάποιο ξεροκόμματο.

Λυπάμαι που δεν είμαι εκεί, δεν θα έκανα την διαφορά, και ξέρω πως δεν έχει καμιά αξία το να είμαι νοερά μαζί με τους συγχωριανούς μου αν δεν μπορώ να έχω ζήσει μαζί τους αυτές τις στιγμές. 

ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ

Απλό: δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί μπάτσοι.

Απλούστερο: αυτοί που είναι μπάτσοι δεν είναι αστυνομικοί.

Ο μπάτσος πριν απ όλα εχθρεύεται τον εαυτό του. 

Κι αφού δεν μπορεί να τον χτυπήσει, χτυπάει άλλους. 

Ποιους; 

Εκείνους που δεν του μοιάζουν, εκείνους που τον περιφρονούν, εκείνους που δεν καταλαβαίνει, άρα, εκείνους που φοβάται.

Θέλει να πιστεύει πως εκείνοι δεν πέρασαν αυτά που έχει περάσει αυτός. 

Το ξύλο στο σπίτι, ο πατέρας να δέρνει τη μάνα, τα αδέρφια, η περιθωριοποίηση στο σχολείο, όλα αυτά που αυτόν τον έκλεισαν στον εαυτό τους και τον έκαναν φασίστα, ενώ τους άλλους, τους "απέναντι", τους έκαναν να βρουν τρόπους να σπάσουν τα ατομικά τους δεσμά και να ζήσουν αλλιώς.

Είναι πλέον αργά. 

Διάλεξε να ζει κρυμμένος. 

Μέσα σε κράνος, πίσω από ασπίδα, τυλιγμένος στην ομοιομορφία της απρόσωπης στολής, στο χακί, στο μπλε, αναπνέοντας από την μάσκα αερίων, κρατώντας το υποκατάστατο των γεννητικών του οργάνων στο χέρι. Άμα δεν βλέπουν τα μούτρα σου δεν υπάρχει και ντροπή. 

Είναι πλέον αργά, όμως, πρώην αδερφέ... 

Δεν έχεις φίλους, δεν υπάρχουν φίλοι στις αγέλες των πρώην ανθρώπων. 
Όσο για τους τριγύρω σου; 
Ντρέπεσαι να πεις τι δουλειά κάνεις...

Ντρέπεσαι να πεις ότι χτυπάς τα παιδιά τους, τους γονείς τους, τους φίλους τους.

Ντρέπεσαι να τους πεις πως ΕΣΥ θα τους ξεσπιτώσεις όταν πάει η τράπεζα  να τους πάρει το σπίτι...

Είναι αργά, μάλλον πολύ αργά, δεν μπορείς να σκεφτείς καθόλου, όχι να σκεφτείς αλλιώς, αυτό πέθανε νωρίς, η γνώμη σου είναι η γνώμη των ανωτέρων. 

Εκείνοι σε ξέρουν καλά, βρίσκουν πάντα κάτι να σου πουν, σίγουροι πως θα το πιστέψεις, γνωρίζουν πως δεν έχεις κρίση.

Εύκολο. 

Να μην έχεις καμία ευθύνη, άβουλο, ανόητο όν, να κάνεις μόνον ό,τι σου είπαν...

...να μην ζητάς πολλά από τον εαυτό σου, να έχεις για προσωπική σου ικανοποίηση το ότι χτύπησες πιο δυνατά από τον διπλανό σου, ότι έβρισες κάποιον μεγαλύτερης ηλικίας από τον διπλανό σου, ότι ξεφτίλισες τον «πούστη» που πέρασε δίπλα σου.

Και μετά αρχίζουν τα δύσκολα. 

Γυρνάς σπίτι... 

Εκεί βγάζεις το προσωπείο και την πανοπλία, ακουμπάς όλα όσα σε έκαναν άντρα και διαπιστώνεις πόσο μικρούλης είσαι. 

Πόσο αδύναμος είσαι στ’ αλήθεια χωρίς το γκλομπ στο χέρι σου. 

Κουδουνάνε μέσα στο μυαλό σου οι φωνές των άλλων, των "απέναντι", ακούς την απαξίωση, την ταπείνωση, τον ουσιαστικό εξευτελισμό που είναι αποκλειστικά δικός σου για πάντα, έχει μπει μέσα στο μυαλό σου, σε δηλητηριάζει λεπτό το λεπτό, δεν ξεπερνιέται με τίποτε, είσαι αυτός που λένε, το ξέρεις πως έχουν δίκιο, μισείς τον εαυτό σου όσο μισείς και εκείνους. 

Ξυρίζεσαι χωρίς να κοιτάς τα μάτια σου στον καθρέφτη. 

Δεν τον χωνεύεις αυτόν εκεί, είναι κι’ αυτός ένας «απέναντι», ένα εχθρός, ο χειρότερος απ΄ όλους γιατί δεν μπορείς να τον δείρεις, να τον βρίσεις, να τον κυνηγήσεις.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, λυπάμαι, αυτή είναι η ζωή σου από δω και πέρα. 

Μπορείς μόνο να περιμένεις να έρθει η επόμενη υπηρεσία για να μπορέσεις να βγεις και να ξαναδείρεις, να ξαναγίνεις άντρας βρε αδερφέ! 

Για όσο κρατάει μια βάρδια. 

Έστω.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ

Όλα "παραδοσιακά".

Όπου γυρίσει το μάτι σου στις τουριστικές περιοχές όλα είναι "παραδοσιακά". 

Παραδοσιακά ζυμαρικά, παραδοσιακά λουκάνικα, παραδοσιακά τυριά, παραδοσιακή ομελέτα, παραδοσιακός καφές, όλα παραδοσιακά.

Παραδοσιακό όμως, είναι αυτό που σέρνει πίσω του μια παράδοση, που έχει να κάνει με την κουλτούρα του κάθε τόπου. 

Το πώς φτιάχνανε το φαγητό, ποια συστατικά είχαν διαθέσιμα και χρησιμοποιούσαν, πώς μιλάγανε, πώς ξόδευαν τον ελεύθερο χρόνο τους, πώς έγραφαν, πώς τραγούδαγαν, εν ολίγοις, το πώς είχε εξελιχθεί η κοινωνική ζωή ενός τόπου μέσα από πάρα πολλά χρόνια ιστορίας και ποια ήταν τα παράγωγά της. 

Λέω κάτι που δεν ξέρουμε; Όχι.

Τώρα πώς από αυτό που είναι η παράδοση φτάσαμε να έχουμε παραδοσιακά μακαρόνια Στεμνίτσας για παράδειγμα, αυτό με ξεπερνάει. 

Μακαρόνια με παραδοσιακά υλικά ναι, αλλά και τότε, τι είναι το παραδοσιακό; 

Το αλεύρι, τα αυγά, το νερό; τι ακριβώς; Η συνταγή; Μα δεν έφτιαχναν ποτέ μακαρόνια στην Στεμνίτσα…

Και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι σαν "παραδοσιακό" αν η συνταγή του είναι η ίδια παντού. 

Δεν υπάρχουν δηλαδή παραδοσιακά σουβλάκια, παντσέτες, μπιφτέκια. Αν στην Λαμία τα μαρινάρουν με ξύδι και στην Λέσβο με κρασί αυτό, λυπάμαι που σας προσγειώνω ανώμαλα, δεν είναι παράδοση.

Και αν βρίσκονται εταιρείες που παρουσιάζουν σουβλάκι κοτόπουλο με ντιπ (ντιπ, για τ' όνομα του θεού...) γιαούρτι σαν "παραδοσιακό"...

...τότε τί να πω, θα υπάρχει κάποια ιστορία που μου διαφεύγει όπου ο Κολοκοτρώνης πριν τη μάχη στα Δερβενάκια έτρωγε παρέα με τον Λεωνίδα τον Σπαρτιάτη σουβλάκια κοτόπουλο βουτηγμένα στο γιαούρτι και άφησε κάπου γραμμένη την συνταγή.

Θα πεις, "φταίει εκείνος που αφήνει να χρησιμοποιείται αυθαίρετα και χωρίς κανένα περιορισμό η λέξη".

Θα σου πω, ναι, είναι ο ίδιος που κάθε χρόνο πανηγυρίζει για τα εκατομμύρια των τουριστών και μόνον γι' αυτό, ΚΡΑΤΟΣ τον λένε, και αδιαφορεί πλήρως από την στιγμή που ο τουρίστας αφήνει τα φραγκάκια του.

Επίσης, να διακρίνουμε το τουριστικό προϊόν σε αυτό που είναι τα αναμνηστικά, τα τσολιαδάκια, οι Δίες και οι Αφροδίτες και οι Σάτυροι, οι κούπες με την Παναγία της Τήνου, τα μαγνητάκια με τους περιστεριώνες... 

....από αυτό που πουλάμε σαν τουριστικό προϊόν επειδή του κολλάμε μια ετικέτα που λέει «παραδοσιακό».

Αν δηλαδή ο φίλος μου ο Κώστας πουλάει σαν παραδοσιακό Τηνιακό σαλάμι ένα σαλσισότο με λίγο ή με καθόλου σκόρδο γιατί οι τουρίστες δεν το θέλουν, το σαλσιτότο παύει να είναι παραδοσιακό. Κατανοητό; 

Ο τουρίστας ζητάει αυτό που ήδη ξέρει που δεν πρέπει να απέχει πολύ από τα ήδη αποδεκτά του. Το ερώτημα είναι: τι θα κάνει ο Κώστας; 

Θα βγάλει το σκόρδο και θα πουλάει (γιατί κάπως πρέπει να ζήσει την οικογένειά του) ένα λουκάνικο που δεν θα έχει καμία σχέση με την παραδοσιακή γεύση. Άρα;

Όσοι έχουν φάει σε ελληνικά μαγαζιά στο εξωτερικό, στο Μόναχο, στο Ντίσελντορφ κλπ. γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που σερβίρεται στους εκεί γερμανούς σαν μουσακάς, δεν είναι μουσακάς. 

Είναι κάτι που έχει όλα τα συστατικά του μουσακά, αλλά μουσακάς δεν είναι. 

Απλούστατα γιατί ο μαγαζάτορας έχει προσαρμόσει την συνταγή στα εκεί υλικά και στις εκεί καταναλωτικές συνήθειες.

Από την άλλη, υπάρχει η ανάγκη να πλουτίσει το μενού με νέα πιάτα. Σωστό, αλλά τα "ρεβίθια με λουκάνικο" δεν είναι παραδοσιακό πιάτο Τήνου. 

Μπορεί να είναι παραδοσιακό στο Πήλιο ή στα Ζαγοροχώρια, στην Τήνο όμως δεν είναι παραδοσιακό. 

Εκτός και αν λέγοντας παραδοσιακό εννοούμε απλώς ελληνικό. 

Τότε όμως τι προσδιορίζει μια ταβέρνα στην Τήνο που ισχυρίζεται πως έχει παραδοσιακή κουζίνα; 

Η προέλευση των πρώτων υλών που σχεδόν όλες είναι από οπουδήποτε αλλού ΕΚΤΟΣ από την Τήνο;

(να σας απογοητεύσω λίγο ακόμη, μόνον το 18% από αυτά που καταναλώνει η τουριστική βιομηχανία είναι ντόπιας παραγωγής...)

Ή μήπως οι συνταγές; 

Τι είναι το παραδοσιακό τελικά, αν δεν είναι ένας τρόπος που απευθύνεται στο συναίσθημα για να φέρει κόσμο στο μαγαζί;

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το μπαστάρδεμα της Τηνιακής κουζίνας, και της κάθε τοπικής κουζίνας γενικότερα, το μαλάκωμα των γεύσεων, η εξισορρόπηση προς το αποδεκτό, η άμβλυνση των διαφορών από περιοχή σε περιοχή. 

Μα, για στάσου, κάτι τέτοιο δεν κάνουν και τα ταχυφαγεία; 

Τα GOODY’S, τα MacDONALDS, τα EVEREST, ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ, αυτό δεν κάνουν; 

Σερβίρουν το ίδιο ακριβώς πακέτο χωρίς παραλλαγή από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Χώρα Σφακίων. 

Δηλαδή, πάμε σε κάτι παρόμοιο; Μια ισοπεδωτική άποψη για την παράδοση όπου θα αρκεί ένα αυθαίρετο ταμπελάκι «παραδοσιακό» για να φέρω τον τουρίστα στο μαγαζί;

Μπορεί κάποιος να εμπνέεται από τις γεύσεις και τα τοπικά προϊόντα και να φτιάχνει δικές του συνταγές. 

Αλλά η δημιουργική κουζίνα και το παραδοσιακό είναι εντελώς άλλο πράγμα (η φωτογραφία είναι από μαγαζί στην Τήνο με εξαιρετικές εμπνεύσεις).

Θα πεις, γιατί τα γράφεις αυτά. Τα γράφω για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας τουλάχιστον. Τίποτε άλλο. 

"Τα πράγματα μέχρι να χειροτερέψουν, θα χειροτερεύουν διαρκώς", για να παραφράσω μια γνωστή ρήση...

Ο ΠΑΤΟΥΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΟΥΛΑΙΝΑ...

Ή με τίτλο λιγότερο πιασάρικο...

ΤΟΤΕΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Τα δημόσια πρόσωπα και μεταξύ τους (δυστυχώς) και οι πολιτικοί, αντιμετωπίζονταν ανέκαθεν από τις κοινωνίες σαν ζωντανά τοτέμ.

Σαν πρόσωπα-αντικείμενα που τους αρμόζει λατρεία. 

Λατρεία που σκοπό έχει να μας κάνει κοινωνούς του μεγαλείου του τοτέμ. Λατρεία που γίνεται μεγαλύτερη όσο το αντικείμενο της λατρείας βρίσκεται εντελώς έξω από τα δικά μας μέτρα.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι η χλίδα του Πατούλη και της Πατούλαινας...

...το πανάκριβο ντύσιμο της Ελίζας Βόζεμπεργκ...

...αλλά και της Ευγενίας Μανωλίδου...

...οι απαστράπτουσες λιμουζίνες και οι ακριβότατες γραβάτες και τα χρυσά ρολόγια των πολιτικών...

...λειτουργούν ελκυστικά στο κοινό το οποίο γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν ανήκει σε αυτόν τον κύκλο, που αντιλαμβάνεται ότι ακόμη και αν αποκτήσει με κάποιον τρόπο τον απαραίτητο πλούτο, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτό στους κοινωνικούς κύκλους αυτών.

Οι πολιτικοί καλλιεργούν εντέχνως αυτή την εικόνα.

Eνώ θα περίμενε κανείς να κάνουν τα πάντα για να δείχνουν πως μοιάζουν με τους απλούς πολίτες, κάνουν τα πάντα για να επιδείξουν και να μεγεθύνουν την απόσταση που τους χωρίζει από εμάς, να υπογραμμίσουν εμφατικά την διαφορά τους από τον λαό, την πλέμπα, που όσο περισσότερο έρχεται σε επαφή με αυτή την επίδειξη, τόσο περισσότερο μένει άφωνη, σαστισμένη μπροστά στην αδυναμία να κατανοήσει γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό, γιατί οι πολιτικοί που οι ίδιοι ψήφισαν δεν τους μοιάζουν καθόλου. 

Το αποδίδει λοιπόν σε μια τιμή που γίνεται προς εκείνους που κατέχουν την εξουσία, τους διοικούν και αποφασίζουν για αυτούς.

Οι πολιτικοί συγκεκριμένων κομματικών χώρων δεν επιθυμούν την ταύτιση του πολίτη/ψηφοφόρου με αυτούς. 

Δεν επιζητούν την αποδοχή. 

Ζητούν την υποταγή του ψηφοφόρου στον εκ των άνω ηγέτη.

Υπάρχουν συγκεκριμένες περιπτώσεις μόνον, που ο πολιτικός βγάζει την γραβάτα και τα ιδεολογικά παρελκόμενά της.
Αυτό γίνεται όταν βρεθεί σε χώρους που εκ των πραγμάτων είναι ασύμφορο για την εικόνα του να περιφέρεται με το ένδυμα εξουσίας του. 

Τότε ο πολιτικός/τοτέμ κατοπτρίζει τον πολίτη/ψηφοφόρο, πιθηκίζοντας ουσιαστικά, μιμούμενος την εμφάνιση του ψηφοφόρου του, σε μια προσπάθεια να "κατέβει" δίπλα του, να δείξει πως δεν διαφέρει από αυτόν. 
Επί της ουσίας, ο πολιτικός παίζει ένα απεχθές για τον ίδιο θέατρο, κοροϊδεύοντας ταυτόχρονα κατάμουτρα τους πολίτες/ψηφοφόρους.

Το ζητούμενο είναι και πάλι η υποταγή στο πρόσωπο/τοτέμ, κυρίως με την υπογράμμιση της απόστασης, με την προβολή του πλούτου που διαθέτουν.

Το κάνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνει και η εκκλησία, φορτώνοντας την δική της ηγεσία με όλα τα χρυσάφια του κόσμου.

Ο εκκλησιαζόμενος έρχεται αντιμέτωπος με μια εικόνα χλιδής η οποία ουσιαστικά τον υποτάσσει αφήνοντάς τον άναυδο, να αμφιβάλλει ακόμη και για το αν έχει το δικαίωμα να κρίνει αυτό που βλέπει.

Καταλήγουμε λοιπόν όχι μόνον να επιθυμούμε ενδόμυχα να διαφύγουμε από την τάξη/κάστα όπου είμαστε χωροθετημένοι, αλλά και να πλησιάσουμε στα τοτεμικά πρότυπα που μας δημιουργούν τα ΜΜΕ. 

Η άνοδος των δαπανών τζόγου αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Μέχρι να το πετύχουμε αυτό, μας επιτρέπεται απλώς να επιθυμούμε να συχνάσουμε στα ίδια μέρη, να ακούσουμε την ίδια μουσική, να οδηγήσουμε ίδιας μάρκας αυτοκίνητα, να ντυθούμε όπως τα πρότυπα/τοτέμ. 

Να μοιάσουμε ακόμη και αν δεν είμαστε.

Για την ώρα, και μέχρι να εκπληρωθεί η ενδόμυχη αυτή επιθυμία, το μόνο που επιτρέπεται στους πολίτες είναι να αγγίζουν το τοτέμ.

Πραγματικά ή μεταφορικά.

Πραγματικά όταν το τοτέμ τυχαίνει να βρεθεί σε κοινό χώρο με το κοινό, το οποίο ακόμη και αν απεχθάνεται το συγκεκριμένο τοτέμ/πολιτικό θα σηκωθεί όρθιο και θα προσπαθήσει να πλησιάσει, να χαιρετηθεί ή έστω να ανταλλάξει μια κουβέντα μαζί του. 

Ειδικά στην επαρχία, όπου οι πολιτικοί θεωρείται ότι «ανεβάζουν» με την παρουσία τους τον χώρο στον οποίο βρίσκονται, ήταν και είναι το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, να σηκώνονται όλοι απ΄όπου περνάει ο πολιτικός για να τον χαιρετήσουν, παλιότερα να βγάλουν και το καπέλο τους. 

Μια τέτοια επαφή μεταφέρεται μετά στην παρέα σαν επίτευγμα, η φωτογραφία επιδεικνύεται σαν έπαθλο... 

...και σαν επιτυχία...

...το χτύπημα του πολιτικού στον ώμο ή μια χειραψία είναι λάφυρο. 

Το ξέρουν καλά οι πολιτικοί αυτό και το χρησιμοποιούν.

Μεταφορικά ο πολίτης αγγίζει το τοτέμ με το μόνο μέσο που του διατίθεται, την ψήφο. 

Η ψήφος είναι η μονόδρομη επικοινωνία του πολίτη με το τοτέμ.  

«Σε ψηφίζω, άρα έχουμε κάτι κοινό, που είσαι εσύ ο ίδιος στην θέση εξουσίας που σε έβαλα εγώ».

Ο ψηφοφόρος μέσα στο μυαλό του θεωρεί ότι είναι αυτός ο ίδιος που έδωσε την εξουσία στον πολιτικό/τοτέμ, θεωρεί την επιτυχία του «δικού του» πολιτικού σαν οφειλόμενη στον ίδιο και στην ετερογενή μάζα η οποία ψήφισε τον ίδιο πολιτικό. Μια σιωπηλή, αόρατη μάζα που δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο, δεν περιμένει δηλαδή καμία άλλη ευχαρίστηση ή ικανοποίηση εκτός από την εκλογή του «δικού του» ανθρώπου.

Ό,τι είναι το κερί στην εκκλησία, το τάμα στο εικόνισμα (τοτέμ)... 

...το ευρώ στο παγκάρι της εκκλησίας, είναι και η ψήφος στον πολιτικό. 

Δεν ισοδυναμεί πλέον με μια μικρή εκδούλευση (η οποία είμαστε περίπου βέβαιοι ότι δεν θα γίνει), αλλά αντιστοιχίζεται ευθέως στο άγγιγμα, στην άμεση επικοινωνία με το τοτέμ. 

Το άγγιγμα της θαυματουργής εικόνας είναι αυτή η ίδια αρχαία, πανάρχαια ανάγκη του να έρθει κάποιος σε επαφή με το ανώτερο, το άφταστο.

Τέλος, επειδή η εποχή που οι πολίτες ήξεραν πως υπήρχε η δυνατότητα να δουν τον δήμιο να κραδαίνει το κεφάλι του οποιουδήποτε λουδοβίκου ή της οποιασδήποτε μαρίας αντουανέττας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, 

...και επειδή οι πολίτες γνωρίζουν πως ό,τι κι’ αν κάνει το τοτέμ/πολιτικός το πιθανότερο είναι να αποφύγει την «λαιμητόμο»...

...και πως δεν έχουν κάτι στα χέρια τους για να τον τιμωρήσουν (δίκαια ή άδικα) το τοτέμ τους, γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο χαίρονται όταν δουν το τοτέμ τους να καθαιρείται (δίκαια ή άδικα).

Η περίπτωση του "θεού" Νίκου Γκάλη είναι χαρακτηριστική. 

Πόσο θέλαμε να δούμε να κατακρημνίζεται το τοτέμ που έστησε το ελληνικό μπάσκετ, που όσο κι αν προσπαθούσαμε ήταν αδύνατο να του μοιάσουμε, που ήταν τόσο κοντά μας όσο και μακριά μας.

Πόσο χαιρόμαστε, τελικώς, όταν αποπέμπονται δημόσια πρόσωπα από αξιώματα, ακόμη περισσότερο όταν καταλήγουν στην φυλακή,...

...πόσο χαιρέκακοι γινόμαστε όταν στην ουσία αυτό που βιώνουμε είναι μια απλή επιβεβαίωση του ότι πλέον είμαστε ίσοι με αυτούς που μέχρι χτες έστεκαν ψηλότερα, είχαν την ανάγκη μας για να εκλεγούν και που τώρα μπορούμε να τους οικτίρουμε, να τους κοιτάξουμε από θέση ισχύος, από την θέση του "καθαρού" απέναντι στον "βρώμικο".

Η αποπομπή ισοδυναμεί τότε με μια πράξη θανάτου, στην ουσία το εκπεσόν τοτέμ, ο καθαιρεθείς, χάνει την αίγλη που τον κράταγε σε απόσταση από εμάς...

...«πεθαίνει» κοινωνικά, και με αυτόν τον πρωτόγονο τρόπο εξισώνεται μαζί μας.

Αυτά, στον απόηχο των επιλογών μας.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΑΜΕ...

Συνεχίζω να γκρινιάζω.

Για κείνο το νησί εκεί πέρα στην άκρη του πελάγους, την Ίφκινθο. 

Μακριά από εμάς, ευτυχώς, δεν μοιάζουμε σε τίποτε με κείνο το νησί, αλλά, κουβέντα να γίνεται.

Αυτή την φορά γκρινιάζω με αφορμή μια παρατήρηση φίλης ότι πορτιέρηδες μπιτσόμπαρου (εκεί στην Ίφκινθο) παρκάρουν τα αυτοκίνητα των πελατών μέχρι μέσα στην άμμο. 

Όπως πιθανότατα συνέβαινε και πέρυσι, πρόπερσι και παραπρόπερσι και φέτος το πήρανε χαμπάρι, μιας και τέτοια φαινόμενα θεριεύουν αργά-αργά για να μην τα αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε.

Αλλά επειδή στην Ίφκινθο δεν έχω πάει, βάζω δυό φωτογραφίες από το Pergole της Σικελίας, που και εκεί σιγά σιγά ξεκίνησε το κακό και έφτασε εκεί που βλέπετε.

Ε, φέτος προσέλαβαν και άτομα εκεί στην Ίφκινθο για να κάνουν την δουλειά, τους φόρεσαν και κίτρινα γιλέκα για να ξεχωρίζουν...

...να είναι άμεσα αντιληπτή η παρουσία τους και αδιαμφισβήτητη η εξουσία τους.

Ντόπιοι κι’ αυτοί. 

"Θέσεις εργασίας, ρε μεγάλε!", ακούω μια φωνή από εκεί πίσω...

Συμφωνώ. 
Αλλά πρόκειται για θέσεις εργασίας από εκείνες που ζητήσαμε, ονειρευτήκαμε, παρακαλούσαμε ή από εκείνες που προέκυψαν όταν ανοίξαμε τις πόρτες μας στην ευκαιριακή επιχειρηματικότητα;

Στο μεταξύ, όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι των εισαγόμενων επιχειρηματιών αρχίζουν και συγκροτούν σιγά σιγά μια μάζα, ενοποιούνται εν αγνοία τους σε ένα σύνολο με κοινά συμφέροντα.

Και η μάζα αυτή αρχίζει και μεγαλώνει. 

Οι μπαρίστες, οι σερβιτόρες, οι λαντζέρηδες, οι παρκαδόροι, οι τσεκαδόροι, έστω και οι μπράβοι (που όταν σκουρύνουν τα πράγματα θα χρησιμοποιηθούν ενάντια στους άλλους εργαζόμενους...). 

Μια ετερογενής ομάδα που με τα ψιχουλάκια από το τραπέζι του επιχειρηματία μπορεί και τα βγάζει πέρα μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη κάθε χρόνο, άντε μέχρι μέσα Οκτώβρη, οπότε άντε πάλι να περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι.

«Όλες οι εξουσίες στηρίζονται στη συγκρότηση και την αύξηση της μάζας.»

Ο Κανέτι το λέει αυτό, όχι εγώ.

Δημιουργείται λοιπόν μια μάζα ντόπιων εργαζομένων που, χωρίς να το ξέρει, προγραμματίζεται για να έχει (μακροπρόθεσμα) αντίθετα συμφέροντα με την μάζα των υπολοίπων ντόπιων. 

Αλλά, αυτό είναι ξεκάθαρα προς όφελος των επιχειρηματιών, που έχουν σαν ρητό στο μυαλό τους το «Διαίρει και βασίλευε…»

Γιατί όταν θα έρθουν αντιμέτωπα τα συμφέροντα του επιχειρηματία με τα συμφέροντα κάποιου ντόπιου (π.χ. καταπάτηση κάποιου χωραφιού για άνοιγμα δρόμου ή χρήση σαν πάρκινγκ), ποιόν λέτε εσείς πως θα υποστηρίξει ο ντόπιος παρκαδόρος εκεί στην Ίφκινθο; 
Μα ασφαλώς, εκείνον που τον ταΐζει.

Ή τουλάχιστον, δεν θα μπορεί να μιλήσει για να μην χάσει την δουλειά του.

Ποδοσφαιροποίηση του εργασιακού βίου δηλαδή, οπαδοποίηση, διαχωρισμός σε υποστηρικτές και μη, σε δικούς μας και στους "άλλους".

Θα πείτε, "Μα καλοκαιριάτικα τέτοιες σκέψεις, καημένε..;"

Λυπάμαι, αλλά θα τα βρείτε μπροστά σας όσοι πάτε στην Ίφκινθο. 

Θα με θυμηθείτε όταν κάνετε δέκα λεπτά να φτάσετε στην παραλία και μια ώρα για να παρκάρετε, ή δεν θα παρκάρετε και θα φύγετε μπρος πίσω.

Ή όταν θα φτάσετε στην παραλία και θα έχει όλα αυτά που δεν παραγγείλατε και μάλιστα, θα σας έχουν επιβληθεί στο όνομα της "ανάπτυξης"...