ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ...

Καθισμένος εδώ, μέσα στο κέντρο της παραγωγικότητας, σκέφτομαι. 

Σκέφτομαι τις πεταμένες μέρες μου. 

Εκείνες δηλαδή που καταναλώνω στο νησί. 

Που κάθομαι και δεν δουλεύω δηλαδή. 

Που παίρνω μια δυο μέρες άδεια και πετάγομαι τάχα για να δω αν  το σπίτι είναι καλά. 

Και μειώνω το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά ένα άτομο τις μέρες εκείνες. 

Αντί να παράγω παίρνω τα βουνά. 

Αδιαφορώ ξαφνικά για το ποιος κρατάει το τιμόνι αυτής της χώρας, και κάθομαι και αναρωτιέμαι ποιος άραγε να κράταγε το τιμόνι αυτό εδώ 

...όταν φόρτωνε ξεφόρτωνε μετέφερε ξεμπάζωνε άλλαζε το νησί. 

Άχρηστες σκέψεις. Δεν ωφελούν σε τίποτε. 

Το νησί δεν με έχει ανάγκη, αυτό είναι το χειρότερο. 

Ή μάλλον, το χειρότερο είναι πως το έχω πλέον καταλάβει ότι το νησί μπορεί να κάνει και χωρίς εμένα.

Τι να κάνει το νησί άλλον έναν υπάλληλο γραφείου; 

Εδώ χρειάζονται χέρια και κότσια, μαζί πάνε αυτά ανέκαθεν, για να μπορείς να μπαίνεις εσύ και να βλέπεις αυτά...

...αραδιασμένα κάτω από το τζάμι της βιτρίνας. Να τα πηγαίνεις δώρο Δευτέρα πρωί σε συναδέλφους και Τρίτη πρωί να καμαρώνεις για τους επαίνους για το Τηνιακό τυράκι. 

Ρε δε με παρατάτε όλοι σας..!

Ας ήμουν στο νησί και ας μην το τρώγατε ποτέ ή, καλύτερα για εσάς, ας ερχόσασταν εκεί να το φάτε.

Γιατί έχει άλλη γεύση όταν προηγουμένως έχεις κάνει όλη την διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο τυράκι, όταν έχεις δει τον κάβο στο Γαύριο αδέσποτο...

...και το λιμάνι να σε κοιτάει να φεύγεις, 

...όταν έχεις χαθεί σε αυτό το μπλε που αναδεύεται βίαια...

...ε, τότε λες, θέλω δυό ωρίτσες ακόμη, σαράντα λεπτά από την ώρα που θα δεις τα Ιστέρνια, για να πατήσεις εδώ, να περάσεις μια γρήγορη μέσα από την Χώρα

...και να κάνεις για τα Κάτω Μέρη, για το μεγάλο χωριό.

Καθόλου παραγωγικός δεν γίνομαι εκείνες τις μέρες, ομολογώ, καθόλου παραγωγικός. 

Χαζεύω δέντρα, κι όχι εκείνα τα περήφανα, τα ολόρθα που σημαδεύουν τον ουρανό. 

Κάτι άλλα, μη παραγωγικά, σκυμμένα ως το χώμα, πεισματικά ζωντανά.

Άδειους δρόμους, χωριά χωρίς τουρίστες, τραπεζάκια άδεια, καρέκλες αθόρυβες.

Κι’ αν είμαι τυχερός, ε, τότε ρίχνω την παραγωγικότητά μου κάτω από το μηδέν. Πετάγομαι μέχρι αυτήν εδώ την λίμνη...

...και χάνομαι. Εντελώς ασυνείδητος, προκλητικά απαθής στις ανάγκες της αγοράς που ζητάει καλύτερη αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού, αράζω στο καφενεδάκι και σπαταλάω πολύτιμο χρόνο για το τίποτα. 

Φοβάμαι πως ένα κομμάτι του εαυτού μου χαίρεται εκείνες τις ώρες. Τρέμω, για να είμαι ειλικρινής, τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να συνηθίσω να μην παράγω.

Προσπαθώ να καταλάβω ποιο στραβό κομμάτι μέσα μου εκστασιάζεται με εικόνες σαν αυτήν...

 ....και σαν αυτήν...

ή ακόμη και σαν αυτήν...

...και λέω πως δεν υπάρχει μέλλον για μένα, καμιά ελπίδα.

Μετά περνάει το Σαββατοκύριακο. 

Δευτέρα πρωί θα τρέχω να επανενταχτώ στον παραγωγικό ιστό της χώρας, σαν γατί που προσπαθεί να διασχίσει την εθνική οδό. 
Θα πέσω με τα μούτρα μέσα στον διαθέσιμο χρόνο και θα πασχίσω να σφηνώσω μέσα του και όλον τον χαμένο. 
Και κείνος θα περνάει στο μεταξύ.

Και θα τον αντιλαμβάνομαι μόνον όταν κάποια απογεύματα βλέπω αυτές τις δύο μπέμπες... 

...να πίνουν καφέ παρέα...

...και να λένε αυτά που λένε οι μπέμπες ανεξαρτήτως ηλικίας, και που δεν τα ξέρω και ούτε και θα τα καταλάβω και ποτέ,
ίσως κιόλας να με σχολιάζουν, να λένε πόσο βιαστικά πίνω τον καφέ μου ενώ δεν θάπρεπε, 

παρατάτε με, 

προσπαθώ να γυρίσω στην κανονικότητα της εργασίας και με κρατάτε απασχολημένο!

Καλομελέτα κι έρχεται...

Δεν έχω να γράψω κάτι για το νησί. Πάει καιρός που ο χρόνος μου στο νησί είναι περιορισμένος και προτιμάω να τον δαπανάω στο χωριό μου μέσα.

Θα γράψω κάτι που δεν αφορά το νησί. 
Όχι ακόμα τουλάχιστον, ευτυχώς.

Αν και γνωρίζω καλά πως αναρτήσεις σαν και αυτήν εδώ «πατώνουν» από αναγνωσιμότητα. Αναρτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με περιγραφές της (αδιαμφισβήτητης) ομορφιάς του νησιού, δεν τραβάνε.

Ειδικά αν μιλάει κανείς για προβλήματα. 
Για τα σκουπίδια, για τα νερά, για τα θράσια, για την ερήμωση, για τον φόβο απαξίωσης της ενδοχώρας. 

Ή για την επέλαση του φασισμού, γιατί γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα. 
Προλαβαίνετε να κλείσετε την σελίδα τώρα, να μην χάσετε άλλον χρόνο. 

Εξάλλου με τον φασισμό αρχίζουμε και εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά. 
Γίναμε Ευρωπαίοι και σε αυτό. Επιτέλους τους μοιάσαμε σε κάτι!

Βρέθηκα πρόσφατα σε επαγγελματικό ταξίδι στο Ρίμινι. 

Όμορφη πόλη, εκμεταλλευμένη τουριστικά όσο δεν παίρνει, ειδικά η παραλία της έχει φτάσει στα όριά της. 

Το κέντρο όμως παραμένει πανέμορφο...

...οι πλατείες της και οι πεζόδρομοί της γεμάτοι κόσμο και ποδήλατα ακόμη και με πολύ κρύο.

Είπαμε να πάρουμε και κάτι για σουβενίρ. Πήγαμε λοιπόν στα μαγαζιά της παραλίας, εκείνα με την μεγάλη επισκεψιμότητα.  

Στην αρχή αναρωτηθήκαμε ποιανού δυσκοίλιου είναι η προτομή που βλέπαμε παντού και γελάσαμε.
Μετά όμως, καταλάβαμε και μείναμε κάγκελο, για να μιλήσω την κιγκαλερικήν.

Γιατί στις βιτρίνες με τα σουβενίρ υπήρχαν εκθέματα με τον Μουσολίνι...

Μετά τον είδαμε καβάλα στο άλογο και δίπλα ο αετός με το fascio...

...μετά να καμαρώνει και να χαιρετάει ναζιστικά...

...μετά είδαμε και το παρακάτω έκθεμα:

Τρεις νοματαίοι ανατριχιάζαμε για ώρα, μας έφυγε το χαμόγελο, κοιτάγαμε και ξανακοιτάγαμε τα βιτρινάκια για να καταλάβουμε το αστείο. 

Κανένα αστείο. Ρόπαλο για να επιβάλλεις την γνώμη σου στο όνομα του Ντούτσε!

Ο φασισμός είναι εδώ, διαφημίζεται, προμοτάρεται, προτείνεται σαν ενθύμιο εξ Ιταλίας, και δεν ντρέπεται καθόλου για όσα έχει κάνει. 

Αυτό δεν γίνεται κάπου μακριά, δίπλα μας γίνεται, σε μια χώρα που έχει υποφέρει από τον φασισμό, που τον έχει πληρώσει σε αίμα, η Ιταλία έζησε στο πετσί της από δύο πλευρές τον φασισμό, και από μέσα και απ' έξω. 

Καθυστερώντας να ανεβάσω την ανάρτηση διάβασα ότι μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία έκανε δοκιμές καυσαερίων σε ανθρώπους. 
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει η μάνα μου.

Θυμήθηκα έναν συνταξιδιώτη από την Φρανκφούρτη που μου έλεγε για τις εταιρείες που υπάρχουν ήδη στην Γερμανία αλλά και αλλού και νοικιάζουν εργαζόμενους σε εταιρείες για όσο τους χρειάζονται, για μια σεζόν, για μια παρτίδα μεγάλης παραγγελίας, για ένα κτίριο και μετά πίσω στην ανεργία.

Σκέφτομαι πόσο θα εξυπηρετούσε τέτοιες πρακτικές ένας πανευρωπαϊκός φασισμός. 

Μη βιαστείτε να πείτε το ελαφρύ "μα και τώρα φασισμό έχουμε" γιατί δεν έχουμε ζήσει πραγματικό φασισμό, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση αυτό.

Ακόμη και αυτό, όσο κι' αν μοιάζει με φασισμό...

...δεν είναι άλλο παρά ένας φευγαλέος ίσκιος φασισμού, ένα χάδι στο μάγουλο, ένας προϊδεασμός των όσων σκέφτονται να κάνουν, όσων σκέφτονται να πραγματοποιήσουν όταν με το καλό...

Δείτε εδώ την συνέντευξη μιας ιστορικού, της Μαρίας Ευθυμίου...

http://www.lifo.gr/print/athinaioi/177685/maria-eythymioy-istorikos

...που μιλάει για την απώλεια μνήμης μέσα από την άγνοια της ιστορίας.

Διαβάστε το βιβλίο της γραμματέας του Γκαίμπελς, "Δεν θέλαμε να ξέρουμε".

https://www.politeianet.gr/books/9786180311686-pomsel-brunhilde-metaichmio-den-thelame-na-xeroume-i-grammateas-tou-gkempels-apokaluptei-276718


Πού θέλω να καταλήξω: μιλήστε στα παιδιά σας, μιλήστε τους όσο υπάρχει χρόνος ακόμη, εξηγείστε τους.

Δεν παίζουμε με τον φασισμό, δεν είναι αστείο, ειδικά τώρα, που προπαγανδίζεται ελεύθερα ακόμη και σε κέντρα διασκέδασης από δηλωμένους ναζιστές, που αντί να τους πάψουν την επόμενη κιόλας μέρα, τους αφήνουν να συνεχίζουν το έργο τους και να βγάζουν λεφτά από όλους τους άρρωστους που εξακολουθούν και τους χειροκροτούν.

Σε λίγο θα είναι αργά. Ό,τι γίνει πρέπει να γίνει τώρα.

ΜΑΥΡΗ ΜΑΥΡΙΛΑ ΠΛΑΚΩΣΕ...

Δεν πρόκειται για άλλη μια ψυχανάλυση φασιστών, γιατί δηλαδή διαμορφώθηκε σε φασίστα ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. 

Όποιος θέλει ψάχνει στο διαδίκτυο, άπειρες μελέτες που καταλήγουν στο τραγικό θέμα των επιρροών της οικογένειας και της αγραμματοσύνης (κυρίως της εξωσχολικής).

Το θέμα είναι τι κάνουμε με το θέμα αυτό. 
Πώς αντιμετωπίζεις ανθρώπους που γυμνάζονται και κάνουν μπράτσα όχι για αγάπη προς την άθληση, αλλά για να επιβάλλουν την γνώμη τους με την βία. 

Με τον ίδιο τρόπο διαβάζουν. 
Όχι για να μάθουν, αλλά, για να πείσουν τον εαυτό τους και άλλους αγράμματους και ευάλωτους, πως οι απόψεις τους είναι σωστές.

Μιλάς με τέτοιους ανθρώπους; 
Δεν μιλάς. 
Συνδιαλέγεσαι; 
Ίσως και χωρίς να το ξέρεις ή και χωρίς να το θες γιατί ο καθένας μπορεί να είναι φασίστας σε οποιονδήποτε χώρο. Και δεν έχει ταμπελάκι πάνω του που να το δηλώνει. 

Αν και ακόμη και αν υπήρχε η δυνατότητα να φοράνε δηλωτικό ταμπελάκι, δεν θα το έκαναν κατά μόνας παρά μόνον σε παρέες που τους διασφαλίζουν ασφάλεια.

Το κακό με τον φασίστα είναι ότι γεννάει φασίστες, τους διαμορφώνει μέσα στο σπίτι του.

Η ευρώπη, ουσιαστικά, φλέγεται από τον φασισμό αυτή την στιγμή. 
Αναμενόμενο. 
Η ευρώπη τον γέννησε, τον έθρεψε, "κράτησε ζωντανή την σκύλα που γέννησε το τέρας", για να κλέψω τσιτάτο από τον Μπρέχτ, η Ευρώπη τον ξαναστήνει στον θρόνο του. 

ΑΝΑΝΕΩΣΗ 27/9/17-13:00:
φρέσκια η είδηση για να μην πει κανείς ότι πρόκειται για ιδεοληψίες:

Στρατιωτικός νόμος στην Καταλονία: Άγριο ξύλο και συγκρούσεις-Ειδικές δυνάμεις σε θέσεις μάχης


Βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στην Μαδρίτη και στην Καταλονία καθώς ο Ραχόι αποφάσισε να στείλει επιπλέον 4.000 πάνοπλους αστυνομικούς οι οποίοι θα ενωθούν με άλλους 5.000 που ήδη βρίσκονται εκεί. Στην ουσία η Μαδρίτη ανέλαβε ουσιαστικά τη διοίκηση της περιοχής καθώς η Καταλονία έχει την δική της αστυνομία που όπως όλα δείχνουν δεν εμπιστεύεται. Σε ετοιμότητα βρίσκονται επίσης και οι ειδικές δυνάμεις του Στρατού να συνδράμουν. 
Στην ουσία μιλάμε πλέον για στρατιωτικό νόμο. Και όλα αυτά σε χώρα της ΕΕ.

Το πρώτο βίντεο με άρματα μάχης να μετακινούνται στην Καταλονία ήρθε στη δημοσιότητα και σόκαρε ακόμη και τους Ισπανούς που δεν το πίστευαν.

Στους δρόμους πέφτει άγριο ξύλο και έχει ήδη ξεκινήσει ένας άτυπος εμφύλιος. Oι Ισπανοί επιτίθενται στους Καταλανούς.

Στην Καταλονία μετακινούνται αυτούσιες «μηχανοκίνητες μονάδες» μάχης και άρματα μάχης ενώ αναπτύχθηκε ειδική μονάδα η οποία είναι ειδική στον αστικό πόλεμο.

Οπως είχαμε ήδη πει, ο υπουργός Άμυνας της Ισπανίας προειδοποίησε ότι ο στρατός είναι πανέτοιμος και μπορεί να παρέμβει εφόσον η «Καταλονία παραβιάσει τους κανόνες».

Σε μια εκπληκτική κίνηση μιας υποτιθέμενης δημοκρατίας, σύμφωνα με το CNA, ο ισπανός υπουργός Άμυνας Pedro Morenés, διαβεβαίωσε ότι ο στρατός δεν θα ενεργήσει στην Καταλονία όσο «όλοι εκπληρώνουν το καθήκον τους» στέλνοντας όμως μήνυμα τι θα συμβεί σε διαφορετική περίπτωση.

«Αποστολή τους θα είναι η επιτήρηση των δημόσιων χώρων και η διατήρηση της τάξης και θα δράσουν σε περίπτωση που διεξαχθεί το παράνομο δημοψήφισμα», αναφέρεται σε ανακοίνωση που εξέδωσε το υπουργείο Εσωτερικών.

Ο ηγέτης της Καταλονίας Κάρλες Πουτζεμόντ δήλωσε ότι θα προχωρήσει με το δημοψήφισμα, αψηφώντας την απαγόρευση του δικαστηρίου, ενώ δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν για δεύτερη μέρα στους δρόμους της Βαρκελόνης απαιτώντας να τους δοθεί το δικαίωμα να ψηφίσουν.

Όλο το ρεπορτάζ πατώντας εδώ.


Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, θέλει η αποτέτοια να κρυφτεί και η χαρά της δεν την αφήνει, η Ευρωπαίοι ηγέτες μόνον που δεν τόχουν κραυγάσει, οι πράξεις τους όμως το δείχνουν σαφέστατα: 
αρκετά με την δημοκρατία ή έστω με τον κοινοβουλευτισμό, αρκετά και με τα δικαιώματα οποιουδήποτε είδους. Αυτό που εξυπηρετεί πλέον είναι ο φασισμός.

Για δείτε το πινακάκι προσεκτικά. 
Όπου υπήρχαν μικρές εστίες φασισμού τροφοδοτήθηκαν, κανακεύτηκαν, προστατεύτηκαν με στόχο δεκαετίας. 
Σε δέκα, άντε σε είκοσι το πολύ χρόνια να έχουν επικρατήσει τα φασιστικά κόμματα στα κοινοβούλια της Ευρώπης αναίμακτα.

Η ντόπια δεξιά το έχει πάρει το μήνυμα. 
Ο τηλεπωλητής τσιρίδας Άδωνις δεν παραμένει τυχαία στο χαράκωμα που είναι, πράγμα που το ξέρει και ο ίδιος, ότι βρίσκεται εκεί με προοπτική δεκαετίας όταν σε όλη την Ευρώπη ο φασισμός θα έχει ανέβει αρκετά. 

Αν σήμερα ο Κούλης παίρνει ένα 30% στην πρόθεση ψήφου, αυτό σημαίνει ή ότι η μνήμη μας είναι πολύ κοντή ή ότι αδημονούμε να εκταμιεύσουμε τις πιθανότητες ρουσφετιών όπως έχουμε μάθει εδώ και χρόνια. 

Άρα, γιατί όχι και φασισμός αν είναι να μας κάνει τα χατήρια;

Τυχαία βγαίνει ο γιός του αποστάτη και πετάει το ένα απόφθεγμα μετά το άλλο; 
Αντιθέτως. 
Ανοίγει τα χαρτιά του στους νοσταλγούς της χούντας που θα μας σώσει. 

"Όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι." 
"Ναι, οι διαπλεκόμενοί μας θα έχουν προνόμια". 

Με έμμεσο μήνυμα:
Φρόντισε λοιπόν να είσαι κοντά τους αν όχι ένας από αυτούς. 

Απλό, σαφές, κυνικό, όπως θέλετε πείτε το. 

Θα ξεκινήσουμε σιγά σιγά κοινοποιώντας τέτοιες απόψεις και όταν θα έρθει η ώρα μας να φορέσουμε το στέμμα, ο φασισμός θα έχει περάσει κάτω από τη μύτη σας και θάχετε γίνει όμοιοί μας χωρίς να το καταλάβετε.

Δεν λέει βλακείες λοιπόν το μητσοτακοπαίδι, έχουν πρόγραμμα αυτοί που το βάζουν και τα λέει, του γράφουν με κάθε λεπτομέρεια το τι, το πότε και το πού. 
Και κείνο πάει και τα λέει για να μην χαθεί η έδρα, τουλάχιστον.

Στο μεταξύ η ευρώπη θα κοροϊδεύει τον εαυτό της ωρυόμενη για το τέρας του φασισμού.

Και θα βρεθούμε εμείς οι ίδιοι κάποια στιγμή και θα κάψουμε βιβλία, θα καταδώσουμε γείτονες, θα ρουφιανέψουμε φίλους, θα κάνουμε πως δεν ξέρουμε τίποτε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα τραγουδήσουμε τον ύμνο του καθεστώτος σε μαζικές γιορτές, θα κρεμάσουμε στον τοίχο το κάδρο με τον ηγέτη. 

Θα τα κάνουμε όλα αυτά πνιγμένοι σε μια σύγχυση σωστού-λάθους-επιβεβλημένου-πρωτοβουλίας, θα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο τρόπο, στενοκέφαλα, δειλά, άβουλα, κακομοιριασμένα στην ψυχή, δουλοπρεπή, τρομαγμένα, σάπια μέσα τους. 

Όχι λέτε; Για ξαναδείτε το σχηματάκι της ευρώπης. 

Η έρευνα συμπεριλαμβάνει όλες τις ηλικιακές ομάδες, που σημαίνει και τους δεκαοκτάχρονους. 

Που οι σημερινοί δεκαοκτάχρονοι γεννήθηκαν μόλις το 1999 λίγο πριν γυρίσει ο αιώνας. 
Και δεν έχουν μνήμες πολέμου, ολοκαυτώματος, εγκλημάτων πολέμου. Και που διαμορφώθηκαν έτσι τα τελευταία χρόνια όταν τα ποσοστά του φασισμού στην ευρώπη ήταν σαφώς χαμηλότερα. 
Μέχρι την στιγμή που και αυτά τα βλαστάρια είπαν την γνώμη τους. 

Κλείνω με το κεφάλι σκυφτό, σημειώνοντας το επτά τοις εκατό ναζιστών (με ιδεολογία για την ανωτερότητα της αρείας φυλής δηλαδή, και όχι μιας "απλής" διάθεσης επιβολής της άποψης με βία) στην Ελλάδα, μιας και εδώ σε εμάς η οργάνωση που τους εκπροσωπεί είναι δηλωμένα ναζιστική. 

Στις άλλες χώρες δεν ξέρουμε τα ποσοστά ναζιστών μέσα στους κύκλους των φασιστών. Νάναι καλά τα ανδρείκελα τύπου Ερντογάν που φροντίζουν να ανεβάζουν αυτά τα ποσοστά. 

Ευτυχείτε! 

Αλήθεια, το SURVIVOR τί ώρα ξεκινάει;;;

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ...

Ε, φέτος δεν έχουμε παράπονο... Είχαμε την τιμητική μας. 

Δεν υπήρξε τηλεόραση, εφημερίδα, ίντερνετ που δεν έπαιξε Τήνο. 

Τι ωραία...

Εξομολογούμαι: εντυπωσιάστηκα ιδιαιτέρως με τα κοσμητικά επίθετα. 

Τι χειροποίητο νησί, τι κρυφός θησαυρός, τι μοναχικές παραλίες, τι η Τήνος των ονείρων σας, τι το ωραιότερο νησί, τι γαστριμαργικός παράδεισος, τι πολιτιστικός προορισμός!

Συγκινήθηκα. Ομολογουμένως συγκινήθηκα. 

"Βρε πού ήταν όλα αυτά μέχρι σήμερα και δεν τα είχα ανακαλύψει", σκέφτηκα. 

Τόσα αφιερώματα για ένα πράγμα κάτω από τη μύτη μου... 

Νάναι καλά οι δημοσιογραφαίοι, μου τα αποκάλυψαν όλα. 

Και παραλίες! 

Οργανωμένες με μπιτσόμπαρα και ευρωπαϊκά κλαρίνα. 

Αλλά και παραλίες παρθένες. 

Και ταβέρνες! Με φαΐ. Πολύ φαΐ… 

Και βαθμολογίες στις ταβέρνες και τα μαγερειά! 

Πού τα ξέραμε εμείς αυτά;! 

Εμείς όλα όσα ξέραμε ήταν το χαλί από το λιμάνι στην Χάρη της και κάτι σουβλατζίδικα κει στο κέντρο. 

Άσε τα περιοδικά που βγαίνουν στο νησί. Έχω κρατημένα όλα τα τεύχη. Όχι βέβαια πως υπάρχει κάποια διαφορά, άμα έχεις ένα τεύχος είναι σαν να τάχεις όλα. Τα ίδια μαγαζιά, οι ίδιες παραλίες, οι ίδιες παρέες σε όλα τα τεύχη. Καλό κάνει, θα πεις, κακό δεν κάνει. Συμφωνώ.

Ωραία, λοιπόν. Και έβλεπα με πόση χαρά στο facebook οι Τηνιακοί αναδημοσίευαν ειδήσεις που υμνούσαν το νησί. Φυσικό είναι να χαίρονται οι άνθρωποι που ο τόπος του αναγνωρίζεται και βγαίνει μπροστά, θεμιτό και αναζωογονητικό πρωτίστως για τους ντόπιους.

Τόσα χρόνια τρώμε στη μάπα σαντορινομύκονο, σου λέει, νισάφι πιά! Ας δείξουμε τον τόπο μας, στο κάτω κάτω εδώ μένουμε και παλεύουμε, με χίλιες θυσίες που κανείς δεν ξέρει, με τον αγώνα μας, με τον κόπο μας, ε, καιρός είναι να μην πηγαίνει χαμένο όλο αυτό πλέον!

Φυσικό είναι αυτό. Μετά από τόσον καιρό οι προσπάθειες αρχίζουν και αποδίδουν και έτσι έπρεπε.

Για να το κάνω λιανά, έρχονται τουρίστες και αφήνουν λεφτά στο νησί. Δηλαδή πάνε στις παραλίες, στα σουπερμάρκετ, στα μαγαζιά μας, τρώνε τα παραγόμενά μας (και μη...), νοικιάζουν τα αυτοκίνητα και τα δωμάτιά μας, κυκλοφορούν.

Θυμήθηκα όμως εκείνο που λέει "Πρόσεχε τί εύχεσαι!"

Γιατί;

Γιατί το να «κυκλοφορούν» οι τουρίστες μας μάλλον δεν το περιμέναμε να πούμε την αλήθεια. Να έρθουν οι επισκέπτες, αλλά να κυκλοφορούν κιόλας! 

Να θέλουν να πάνε και στην πολυδιαφημισμένη Κολυμπήθρα και στον νεοφώτιστο Άγιο Ρωμανό! 

Ε, αφού θέλουν, ας πάνε. 

Ναι, αλλά από ποιόν δρόμο; 

Μισή ώρα ήθελες να κάνεις τα τελευταία πεντακόσια μέτρα για Κολυμπήθρα από τα διπλοπαρκαρισμένα, και νάναι καλά οι ντόπιοι που σε μερικές περιπτώσεις έκαναν τον τροχονόμο για να κουμαντάρουν αθηναίικα μυαλά. 

Στον Άγιο Ρωμανό είχε περισσότερο ενδιαφέρον. 

Εκεί παίζαμε τζόκερ με την ώρα που θα πηγαίναμε, με το αν θα είχε διπλοπαρκαρισμένα μέχρι την κατηφόρα και παραπέρα στην απότομη ανηφοριά, με το αν θα ανέβαινε κάποιος γκαζωμένος τον τσιμεντένιο δρόμο που αν τον κόβαμε θα έπρεπε να ξαναπάρει φόρα, με το αν στο τελείωμα του δρόμου αυτός που ερχόταν από την παραλία θα έστριβε επί τόπου για πάνω ή θα έμπαινε στο πάρκινγκ της ταβέρνας για να στρίψει. 

Είχε άλλη ένταση ρε παιδί μου το μπάνιο στον Άγιο Ρωμανό, βοήθειά μας. 

Ωραίο και το μπιτσόμπαρο, δεδομένης της αδυναμίας που έχει το λουόμενο κοινό στην ευρωχλίδα, ωραιότατο. 

Και με πολύ βολικό πάρκινγκ τρεις στροφές πριν την παραλία και καμιά διακοσαριά σκαλιά μέχρι κάτω. Θα πεις, εγώ είμαι επιχειρηματίας και πάω και ζητάω την παραλία που νοικιάζεις κύριε Δήμε. Δρόμο και πάρκινγκ; Ποιος θα πρέπει να τα εξασφαλίσει, ο επιχειρηματίας;

Έγινε, λοιπόν, αυτό που όλοι θέλαμε και ήρθε κόσμος στο νησί.

Και ανέβηκε ψηλά η μαϊμού.

Και τι φάνηκε; 

Η έλλειψη σε υποδομές. 

Που ελπίζω να υπάρξει μυαλό και να γίνουν γρήγορα κινήσεις γιατί αν ξεφουσκώσει όλο αυτό, τότε καήκαμε, πάνε όλα χαμένα. Και δεν μιλάω μόνον για τους δρόμους. 

Πάμε και στο επόμενο.

Οι τουρίστες που καταναλώνουν τι άλλο παράγουν; 

Ε; Για να δω χεράκια να σηκώνονται.

Σκουπίδια παράγουν. 

Ακούω τα γέλια να φτάνουν μέσα από την οθόνη του υπολογιστή, δεν σχολιάζω άλλο, σε λίγο καιρό θα τα δείχνουμε σαν αξιοθέατο.

Λάτρεψα κάδους. 

Φέτος το καλοκαίρι αγάπησα κάδους. 

Εκείνους τους κάδους ανακύκλωσης με τα ωραία τους τα χρωματάκια, τους έβαλα μέσα στην καρδιά μου. 

Σαν τερατάκια από πάκμαν, με ανοιχτό μονίμως το στόμα, το ήδη γεμάτο με ανακυκλώσιμα υλικά στόμα που έχασκε αφήνοντας στον Τηνιακό αέρα την πρωτοβουλία να πάρει όσα από τα περιεχόμενα θέλει και να τα πεταχτεί μέχρι Σύρο στην καλύτερη περίπτωση, κι’ ας κόψουν η Συριανοί τον λαιμό τους. 

Γιατί στην χειρότερη περίπτωση αυτά που άρπαζε ο αέρας τα βαριότανε γρήγορα και τα παράταγε στην επόμενη λαγκαδιά. 

Μια χαρά. Κομπλέ. Τώρα που ‘χουμε και κάδους ανακύκλωσης ποιος μας πιάνει.

Εν μέσω του κυκλώνα των ανεμογεννητριών που θα σαρώσουν την ενδοχώρα και της προετοιμασίας για το επόμενο καλοκαίρι, ειλικρινά, ελπίζω να έχουν ήδη διαγνωστεί τα θέματα που χρήζουν άμεσης επίλυσης στο νησί.

Αν ξεφουσκώσει όλο αυτό (γιατί δεν μπορεί να ασχολείται όλος ο κόσμος μαζί σου για πάντα και μόνον με θετικά σχόλια) απλά, δεν γίνεται. 

Κάποια στιγμή όλοι όσοι ανακάλυψαν το νησί... 

...θα χάσουν τον αρχικό ενθουσιασμό τους και θα αρχίσουν να ενοχλούνται από τα στραβά που μέχρι χτες πέρναγαν απαρατήρητα, ή που τέλος πάντων, τα έβλεπαν και έδιναν μια πίστωση χρόνου.

Φοβάμαι την "μόδα της κουζίνας" επίσης. 

Το τερατάκι που λέγεται σύγχρονη γαστριμαργία αν συνεχίσεις να το ταΐζεις και να του κάνεις όλα τα χατηράκια, θα φτάσει μέρα που θα απορείς γιατί πλήρωσες μια ομελέτα είκοσι ευρώπουλα.

Μέτρο, παιδιά, θέλει μέτρο όλο αυτό. Το ότι έβαλα μαύρη ποδιά, σκούφο μάγειρα και κόβω με το χέρι το μαρούλι, δεν σημαίνει πως κάνω υψηλή τέχνη.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, τελικώς.

Όλα γίνονται με κάποιον στόχο, όλα εξυπηρετούν τρέχουσες καταστάσεις. 

Με πηγμένες την Μύκονο, την Σαντορίνη, την Πάρο, την Νάξο και όλα τα πολυδιαφημισμένα νησιά, λογικό είναι να πρέπει να στρέψουμε τους τουρίστες σε άλλους προορισμούς και μάλιστα κοντινούς.

Δεν σας παραξένεψε καθόλου φέτος ο αριθμός των δρομολογίων από Ραφήνα;

Δεν σας παραξένεψε καθόλου και ο δήθεν "πόλεμος τιμών" στα εισιτήρια;

Δεν σας παραξένεψε καθόλου που δεν έγινε παρόμοια οργανωμένη προβολή και στην Νίσυρο ή στην Τήλο, ας πούμε;

Ας μείνουμε ψυχροί παρατηρητές και ας παραδεχτούμε τα εξής:

Η Τήνος έγινε ένας κοντινός και ταυτόχρονα προσιτός προορισμός πλέον. 

Που όταν πήξει και αυτός θα συνεχίσει μεν να μπαίνει στα τουριστικά φυλλάδια, αλλά, κάποιο άλλο νησί θα έρθει στην επιφάνεια για "ανάδειξη", δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλά ακόμη.

Ο τουρίστας, θυμηθείτε το αυτό, αν αφήσεις ανεξέλεγκτες τις επιθυμίες του, θα σε πάει εκεί που θέλει εκείνος, θα απαιτήσει τον χώρο και τις συνήθειες που είχε αλλού, αυτόν που έχει ήδη γνωρίσει και απαιτεί. 

Και θα το κάνει αυτό μέχρι να αλλοτριώσει τον χώρο τόσο, μέχρι του σημείου που να μην τον ενδιαφέρει πλέον, αφού θα έχει γίνει ίδιος με όλα τα άλλα μέρη. 

ΜΥΚΟΝΟΠΟΙΗΣΗ λέγεται αυτό, για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί, είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Γή και ύδωρ στους τουρίστες μέχρι που να μην γνωρίζουμε τον τόπο μας τον ίδιο. 

Όλη η Ελλάδα ένα απέραντο ξενοδοχείο και η Τήνος ένα δωματιάκι του. 

Αυτό θέλαμε τόσον καιρό;

ΠΕΣ "ΑΛΕΥΡΙ"

Αλεύρι!

Εύκολο. Πετάγομαι απέναντι στο μίνι-μάρκετ και παίρνω όσο αλεύρι θέλω, σιγά το πράμα...
Και έχει αλεύρι για να φτιάξεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι ή ό,τι είδες στην τηλεόραση να φτιάχνουν εκείνοι με τα τατουάζ...

Τώρα ποιός έσπειρε (Οκτώβριος), ποιός θέρισε (Ιούνιος), ποιός αλώνισε (Ιούλιος), λίγο μας ενδιαφέρει, το ράφι νάχει αλεύρι όποτε χρειαστώ και τί με κόφτει εμένανε ποιός έκαμε ποιά δουλειά...

Τα σκαλιά στην Τήνο τάχεις δει, υποθέτω. 
Σήμερα μπορεί να έχουν διακοσμητικό χαρακτήρα, τότε όμως τα περισσότερα σκαλιά (πεζούλες) που διασχίζουν την Τήνο ήταν σπαρμένα με δημητριακά, ειδάλλως, πού να βρεθεί αλεύρι και κυρίως, ποιός μπορούσε να το πληρώσει και εδώ που τα λέμε, γιατί να το πληρώσει όταν τόφτιαχνε μόνος του από τότε που θυμόταν τον εαυτό του παιδί.

Ας πούμε λοιπόν, πως άντε και έσπειρες, άντε και έβρεξε Μάρτιο με Μάιο που θέλει νερό για να καλαμώσει το σιτάρι, το κριθάρι ή το μιγάδι, άντε και θέρισες.

Τί να το κάνεις όλο αυτό που μάζεψες αν δεν το περάσεις από το αλώνι;

Γεμάτη η Τήνος αλώνια, όπου γυρίσεις το μάτι σου θα δεις αλώνια. Όσα έχουν μείνει όρθια δηλαδή, όσα έχουν τον άζουρα ακόμη γύρω γύρω να τα τειχίζει, να οριοθετεί τον χώρο του αλωνιού με τις όρθιες πλάκες του.

Που ο χώρος του αλωνιού δεν μπορούσε να είναι μεγάλος, ίσα να φέρνουν βόλτα δύο αγελάδες ζεμένες στη λαιμαριά, και πάντα στρωμένος με μεγάλες πλάκες σε αντίθεση με άλλες περιοχές της Ελλάδας που το πάτωμα του αλωνιού ήταν από πατημένο αργιλόχωμα. Σε πολλές περιπτώσεις ο χτίστης εκμεταλλευόταν φυσικούς σχηματισμούς του εδάφους.

Στο αλώνι λοιπόν κατέληγαν τα δεμάτια με τα χερόβολα που προέκυπταν από το θέρισμα του καρπού. 

Το χερόβολο (χείρ+βάλλω) θέλει πέντε χεριές περίπου για να γίνει, και η χεριά είναι η δέσμη από στάχυα που χωράει σε ένα χέρι ενόσω το άλλο κρατάει το δρεπάνι και κόβει.

Μετά ακούμπαγαν κάτω το χερόβολο με τα στάχυα γυρισμένα στην την ίδια κατεύθυνση, και από αυτά γίνονται τα δεμάτια, και από τα δεμάτια γίνονταν οι θημωνιές.
Άμα τα χερόβολα δεν ήταν σωστά,  αυτός που τα έδενε, δεν θα τα έκανε καλά δεμάτια.

Έτσι βγήκε και η παροιμία 

«Εσείς κακό χερόβολο και εμείς κακό δεμάτι», 

που ουσιαστικά είναι μια παροιμία περί συλλογικής ευθύνης, οπότε σταματάω την ανάλυση εδώ, καλοκαιριάτικα, μην αρχίσουμε τους παραλληλισμούς και χαλάσουμε ό,τι απέμεινε από το καλοκαίρι.

Θυμάται λοιπόν η μάνα μου το αλώνισμα εκεί λίγο μετά την κατοχή:

"Έπρεπε να είναι μια μέρα με πολύ ζέστη για να μπορέσουν να κάνουν πολλά πετάγματα.

Πρώτα λοιπόν ρίχνανε τους χεροβόλους στο αλώνι, γύρω στους δέκα κάθε φορά,  και μετά έμπαιναν οι αγελάδες δεμένες στον ζυγό. 
Οι αγελάδες που για να μην τρώνε τον καρπό φόραγαν στο στόμα ένα φίμωτρο πλεγμένο από βούρλα που λεγόταν χυμός.

Ένας γύριζε τις αγελάδες και άλλος με το σκάλεθρο άπλωνε τα στάχυα στο αλώνι.
Κάθε πέντε γύρους έπρεπε να αλλάζει η φορά του κύκλου για να μην ζαλίζονται τα ζώα.

Το συνηθισμένο παράγγελμα στα ζώα για να γυρίσουν ήταν "άλλαξε μεστέ!" ακαταλαβίστικη κουβέντα σήμερα πλέον, αλλά τα περισσότερα παραγγέλματα έχουν πολύ παλιά προέλευση και για τα περισσότερα δεν υπάρχει και κάποια λογική ετυμολογία.

Τα άχερα απομακρύνονταν σταδιακά από το αλώνι μέσα σε σεντόνια, σπανίως υπήρχαν τσουβάλια, και πήγαιναν στα καταστέγια για μελλοντική χρήση σαν ζωοτροφή. 
Τα χερόβολα εξακολουθούσαν να πέφτουν στο αλώνι μέχρι να γεμίσει καρπό.

Οι οικογένειες είχαν όλες το δικό τους αλώνι. Εκείνες που είχαν μεγάλη παραγωγή μπορεί να χρειαζόταν να αλωνεύουν για πολλές μέρες. 

Η μεταφορά της παραγωγής στο αλώνι ήταν και αυτή μια διαδικασία χρονοβόρα και επίπονη. 

Δεν έπρεπε να πάει τίποτε χαμένο και αν τα ζώα στην διαδρομή ακούμπαγαν στις μάντρες και έπεφταν στάχυα στον δρόμο αυτός που ερχόταν από πίσω τα μάζευε. 

Όταν τελείωνε το αλώνισμα βγάζανε τις αγελάδες έξω.

Σειρά είχε το λίχνισμα, οπότε περίμεναν να φυσήξει για να λιχνίσουν και δεν ήταν λίγες οι φορές που έπρεπε να κοιμηθούν στο αλώνι για να πιάσουν τον αέρα για το λίχνισμα.

Εξ ου και το "Όποιος θέλει να λιχνίσει κάθεται στον άζουρα".

Ο καρπός στην συνέχεια έμπαινε σε τσουβάλια, φορτωνόταν στα ζώα και πήγαινε στα κατώγια για να πάρει από εκεί τον δρόμο τους για τον μύλο σταδιακά, όταν υπήρχε ανάγκη για αλεύρι.

Τα κριθάρια τα έπαιρνε ο ΦΙΞ για την μπύρα, οι ντόπιοι συνήθιζαν περισσότερο το μιγάδι (μίγμα δημητριακών που περιείχε και σίκαλη) που όμως ήταν πολύ πιο σκληρό και έπρεπε να έχει πολύ ζέστη για να τριφτεί καλά.

Να πούμε ότι, αν το αλώνι ήταν κοντά στον δρόμο οι γυναίκες έπρεπε να φοράνε κάλτσες για να μην φαίνονται τα πόδια τους...

Τέλος, σημειώστε ότι, ένα ακόμη προβληματάκι ήταν το ότι τα ζώα όταν τους έρχονταν η ανάγκη τους την έκαναν εκεί που ήταν... 
Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις μόλις έβλεπαν την αγελάδα να σηκώνει την ουρά της έβαζαν από κάτω ένα παληό καρίκι ή μια παληά κατσαρόλα για να μην λερώσει η αγελάδα τον καρπό. 

Αν η αγελάδα ήθελε το χοντρό της, τότε κρατάγανε πίσω της ένα μάτσο άχερα και μόλις το ζώο τελείωνε τα πετάγαν έξω απ' το αλώνι την "παραγωγή"…

Για τους μύλους των Κάτω Μερών μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ:

ΣΤΟΥΣ ΜΥΛΟΥΣ