ΑΚΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...

Άκου τώρα. Πήγα δυό μέρες στο νησί, να δω λίγο το σπίτι, ξέρεις, όλα αυτά που σε ανησυχούν όταν είσαι μακρυά. Δεν φτάνουν δυό μέρες, κακά τα ψέματα. Θάθελα μια βδομάδα, δέκα μέρες, καμμιά εικοσαριά μήνες, έτσι, να πω ότι το ευχαριστήθηκα. 

Δυό μέρες μου αναλογούσαν όμως, δυό μέρες πήρα, πήγα, πήρα την δόση μου, είπα "Τί σκατά κάνω εγώ στην Αθήνα", καμμιά πενηνταριά φορές τόπα αυτό, μετά μπήκα στο παπόρι και προσγειώθηκα εις τας Ραφήνας και χέστα μετά, μην τα ρωτάς καθόλου.

Θα στα πώ χωρίς ωραίες λέξεις, δεν έχω, μου τελειώσανε, τις έβαλα όλες σε προηγούμενες αναρτήσεις. Και θα στα πω με όποια σειρά τύχει, όπως πέσανε οι φωτογραφίες εδώ μέσα. 

Ήπια ένα καφεδάκι στην παραλία, μέσα από εκείνα τα βολικά και αντιαισθητικά νάιλον, που κρατάνε το κρύο έξω. Μη φανταστείς το πολύ το κρύο, αλλά, έτσουζε ελαφρώς. 

Χαλάρωσα λίγο, σκέφτηκα την ίδια θέα το καλοκαίρι, με όλους εκείνους να πηγαινοέρχονται μπρος από αυτό τον πεζόδρομο που είναι βαμμένος πράσινος και έχει ζωγραφισμένα ανθρωπάκια πάνω του. 

Πεζοδρόμιο; Πώς και δεν είχε φτιαχτεί πεζοδρόμιο από την από δω πάντα που είναι οι καφετέριες. Θυμάται κανείς πού περπατάγαμε όταν πηγαίναμε μέχρι τον Κουρσάρο;

Ο ελληνικός είναι ο μόνος παρήγορος καφές. Αυτό έχω να σου πω και κράτα το. 
Μονός, όχι διπλός. Έχει όση διάρκεια χρειάζεται ακριβώς για να σκεφτείς αυτά που πρέπει, να αποφασίσεις ή να μην αποφασίσεις. Δεν είναι ας πούμε, σαν το φραπέ. Αυτός έχει διάρκεια να σκεφτείς και να αλλάξεις και γνώμη καμμιά δεκαριά φορές, είναι καφές της συντροφιάς, από κείνες που κάθε φράση τους έχει το πολύ δέκα λέξεις. Ο ελληνικός θέλει περίσκεψη από γεννησιμιού του. 
Νάσαι πάνω απ΄την φωτιά να μην χυθεί ή να μην χαλάσει το καϊμάκι. Δεν πατάς ένα κουμπί και πάς και παίρνεις το φλυτζανάκι γεμάτο, δεν βαράς στο χτυπητήρι κι' άμα αφρίσει είναι έτοιμος.

Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, παρκάρω πάντα μακρυά επίτηδες, είδα και τούτο 'δω...

...και είπα πως αρκετή κουβέντα και μπόλικο παραμύθι έχει πέσει με την τεράστια αυτή απειλή, που με το ζόρι πάνε να μας φορέσουν στο κεφάλι αυτοί που δεν έχουν πατρίδα. Άφησα την σκέψη να κρέμεται μέσα κει, οδήγησα, ανέβηκα από τον παληό δρόμο, όπου έπεσα πάνω σε αυτό:

"Βρε τί κόσμημα για τον τόπο είναι τούτο δω!", ήταν ή πρώτη μου εντύπωση. Μετά βέβαια, είδα την επεξηγηματική ταμπέλα που εξηγούσε πως πάνω δω θα καθαρίζονται τα λύματα της δώθε περιοχής που είναι μέσα της και η Χώρα. 
Να θυμηθώ να ρωτήσω αν το νησί έχει και πέρα περιοχή, και τί θα γίνει με κείνα τα λύματα, εκτός κι΄ αν ενεργούμαστε στα Κελλιά, στην Κώμη και στην Περάστρα και το παράγωγο φτάνει εδώ κάτω με κάποιο μαγικό τρόπο. 

Σε χάλασα με όλα αυτά τα δύσκολα που σκέφτομαι, οπότε πάρε ένα κοπαδάκι να ξεκουραστεί λίγο το μάτι σου. Ήχο δεν κατάφερα να βάλω στην εικόνα, πάντως, σε βεβαιώ, ήταν μια προβατίνα που έλεγε με μπάσα φωνή "μπεεε" και την ακολουθούσαν και δυό μωρά που δεν έλεγαν τίποτε. 
Σκέφτηκα το Πάσχα που έρχεται, πήρα τα μάτια μου από πάνω τους (ενοχές...), έβαλα μπροστά και ξεκίνησα. 

Θυμάσαι τότε που δοκιμάζανε τα καινούργια όπλα πάνω στις πινακίδες, να δούνε πόσες "ασκαγιές" μάζεψε; Νόμιζα πως δεν είχε απομείνει καμμιά, εκεί στην στροφή για τον Σπεράδο βρήκα μία, δές τηνα κι' αυτήνα. 

Το πιό όμορφο χωριό της Τήνου για μένα είναι ο Σπεράδος. Σταματάω απέναντι καμμιά φορά και τον χαζεύω, και λέω, ας μην τον πάρουν χαμπάρι και έρθουν και χτίσουν τριγύρω, και του χαλάσουν αυτή την συμμετρία που έχει, αυτό το ιδανικό μέγεθος, αυτό το σημείο που είναι χτισμένος ας μείνει έτσι ανέπαφο. 
Πεντακόσιες φορές έχω περάσει, πεντακόσιες φορές ήμουνα θεόστραβος και δεν είχα δει τούτο δώ...

...που είναι το κατώτερο τμήμα του Ζ'γαλάδου, που όπως μου είπε ένας ευγενέστατος Σπεραδιανός που ξέχασα να ρωτήσω το όνομά του, πάνε διακόσια χρόνια που έχει ερημώσει. 
Δες κι' ένα από κείνα τα αλώνια που είναι μαθήματα αρχιτεκτονικής, το ξέρω ότι τα ξέρεις, αλλά, ρίξε μια ματιά και πές μου: φταίω εγώ που έχω φωτογραφημένα καμμιά εκατοστή από δαύτα..;

Και κει που πας να πεις, πάει, τελειώσαν όλα, παίρνεις τον ανήφορο από τον Πάρλα προς τον Καρκάδο και αναγκαστικά σταματάς. 
Δεν υπάρχει πιό ελπιδοφόρα εικόνα από 'κείνην ενός χωραφιού που έχουν κάνει ζευγάρι (που "έχουν οργώσει", για τους αμύητους). Όλη η ελπίδα του κόσμου βρίσκεται σ' ένα σπαρμένο χωράφι, ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο είναι μέσα 'κει.

Μετά πέφτει το μάτι σου παραδίπλα, και χάνεσαι σε κείνο το φωτερό πράσινο, θες να απλώσεις το χέρι σου να αγγίξεις όλο αυτό με μια τεράστια παλάμη, να καθαριστείς από όλο το τσιμέντο της ζωής σου, πραγματικό και μεταφορικό, να φύγει από πάνω σου όλη η βρωμιά της πόλης.

Το καλό είναι ότι φέτος είχε νερά. Πολλά νερά, και σε παρακαλώ, μην αρχίσεις πάλι εκείνο το τροπάρι για τα μικροφράγματα στα λαγκάδια, για το νερό που πάει χαμένο, κάνε μου την χάρη και πάρτο απόφαση, δεν θα υπάρξει ποτέ καμμιά πρόβλεψη για το νερό. Τη μιά χρονιά δεν θα έχουμε να ποτίσουμε τα ζώα και την άλλη θα το βλέπουμε να φεύγει στην θάλασσα. 
Εκτός από εκείνο που μερικά δέντρα σκέφτηκαν να αποθηκεύσουν από μόνα τους...

Βράδυασε μετά, και κάθισα στην αυλή με σβηστό το φως να ακούω το χωριό. Ούτε μουσική, ούτε τίποτε. 
Τα παιδιά, οι περαστικοί, ένας κούκος πιό αργά, ομιλίες από κάποια αυλή, ένα βέλασμα κι' ένα γαύγισμα. Και κάμποσα ρακάκια, που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν, είναι όμως μέρος της σκηνοθεσίας.

Το πρωί ξημέρωσε η πιό εκδικητική μέρα της εβδομάδας. Με ήλιο, ένα πολύ απαλό αεράκι, και με τις μυρωδιές του νησιού νάρχονται από παντού. Και με την πρώτη μισοκοιμισμένη σαύρα, τόσο, που σχεδόν κάθισε και την άγγιξα.

Μετά σε μια γωνιά του μεσημεριού βρήκα έναν ηλικιωμένο να τραβάει ποιός ξέρει για που...

...είδα το λιμάνι με μόνο ένα αυτοκίνητο...

...ύστερα βρέθηκα να κοιτάζω τη γραμμή από τις προπέλες του πλοίου...

...τα γνώριμα χωριά της άτυχης νότιας πλευράς του νησιού...

...τα αγαπημένα μου βράχια...

...και τέλος, με λίγο πιό καλλιτεχνική διάθεση, τον φάρο στο Στενό.

Μετά μπήκα μέσα, έπιασα ένα βιβλίο, ξεχάστηκα μέχρι την Ραφήνα. Πάμε πάλι...

Τα εικονοστάσια στο πλάι του δρόμου

Είναι δύσκολο να ξεκινάς μια ανάρτηση ξέροντας ότι θα γίνεις δυσάρεστος σε πολλούς και μάλιστα, φίλους και συντοπίτες. Φίλοι όμως, δεν είναι όσοι ξέρουν το στραβό και δεν μιλάνε, αλλά, εκείνοι που με πιθανό κόστος στις σχέσεις τους σημειώνουν εκείνο που πάει στραβά.

Ξεκαθαρίζω ότι, δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό όταν γράφει κανείς την γνώμη του. Αυτός που διαφωνεί μπορεί να απαντήσει στον δικό μου χώρο, στα σχόλια τα οποία πάντα δημοσιεύω, επώνυμα και ανώνυμα, εκτός και αν υπάρχουν ύβρεις. Που και γι’ αυτές δεν θα είχα αντίρρηση, εάν ο διαδικτυακός χώρος δεν ήταν δημόσιος.

Πάμε στο θέμα με αφορμή το δυστύχημα στην εθνική οδό με τους τέσσερεις νεκρούς. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ περισσότερο, έχει πήξει το διαδίκτυο με σχόλια κάθε είδους.

Υπάρχει λόγος όμως, να φέρω το θέμα στο νησί, στο μέτρο πάντα που μας αφορά. 

Κοντολογίς: είναι λάθος φίλοι και συντοπίτες να δίνετε τιμόνι στα παιδιά σας σε μικρές ηλικίες. 

Είναι λάθος να πιάνουν μηχανάκι στα χέρια τους παιδιά δεκατριών και δεκατεσσάρων χρονών, έστω και για μέσα στο χωριό, έστω και για να βολέψουν μια κατάσταση, να πάνε τη μάνα ή τη γιαγιά μέχρι το χωράφι, να πάνε να κάνουν ψώνια της τελευταίας στιγμής. Τελεία.

Και είναι λάθος, γιατί, πρώτο και κυριότερο, το παιδί μαθαίνει να παρανομεί από μικρό. 

Μαθαίνει πως μακρυά από την πόλη ο νόμος δεν έχει δύναμη, δεν ισχύει, πως μπορούμε μεταξύ μας να τον παραβαίνουμε, έστω με κάποια δυνατή δικαιολογία, όμως, το παιδί που δεν μπορεί να αντιληφθεί τα όρια, παίρνει σαν πληροφορία ότι μπορεί να αδιαφορεί για τον νόμο ή να τον εφαρμόζει σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Είναι λάθος, γιατί το παιδί δεν γνωρίζει κάτι που ούτε οι μεγάλοι αντιλαμβανόμαστε μέχρι την στιγμή που γίνεται μια αναποδιά και στραπατσάρουμε το αυτοκίνητο για πρώτη φορά. 

Τότε μένουμε έκπληκτοι από την ζημιά, συνήθως ακούμε "Μα με τριάντα χιλιόμετρα πήγα, τέτοια ζημιά! πώς είναι δυνατόν..." 

Ένας απλός υπολογισμός με βάση την φυσική της πρώτης λυκείου λέει ότι, ένα μηχανάκι βάρους 90 κιλών (σύνηθες βάρος για ένα «παπάκι») με έναν αναβάτη 65 κιλών (μέσο βάρος ενός παιδιού 13-14 ετών), σύνολο 155 κιλά, που κινείται με 15 χιλιόμετρα την ώρα (συνηθισμένη ταχύτητα κίνησης μέσα στο χωριό και ισοδυναμεί με 4 μέτρα ανά δευτερόλεπτο) έχει μια ορμή που μετριέται σε 4 x 155 = 620 κιλά ανά μέτρο και δευτερόλεπτο!

Για καθίστε και σκεφτείτε το: αν το παιδί χτυπήσει σε ένα τοίχο ή πέσει πάνω σε έναν ηλικιωμένο ή σε ένα άλλο παιδί, θα πέσει επάνω του με βάρος εξακοσίων είκοσι κιλών!

Ποιος Άγιος Προστάτης των παιδιών μπορεί να σώσει μια τέτοια κατάσταση; 

Ποια Θεά Τύχη μπορεί να σταθεί φιλική σε ένα τέτοιο περιστατικό;

Σκεφτείτε τι είναι εκείνο που μέχρι σήμερα έχει φέρει τα πράγματα έτσι και δεν έχουμε κλάψει κανέναν μέσα στα χωριά όπου κινούνται μηχανάκια που τα οδηγούν παιδιά. 

Ο Θεός; Αυτός είναι; 

Γιατί αν είναι αυτός που βάζει το χέρι του τότε θα είναι αυτός που θα φταίει όταν θα γίνει το κακό, έτσι δεν είναι; 

Ο παπάς της ενορίας τι λέει για αυτόν τον ρόλο του Θεού; 

Συμφωνεί να του αναθέσουμε ολοκληρωτικά την φύλαξη ανήλικων παιδιών πάνω σε μηχανάκια; 

Τότε να αφήσουμε και τις πόρτες των σπιτιών ανοιχτές και τα λεφτά πάνω στο τραπέζι!

Αυτό πώς σας ακούγεται; Γίνεται; 

Ε, δεν γίνεται, έτσι δεν ακούσατε την φωνούλα να λέει μέσα στο κεφάλι σας;! 

Πώς γίνεται τότε να περιμένουμε από τον Θεό να φυλάξει τα παιδιά από την αβλεψία μας, για να μην πώ τίποτε χειρότερο. 

Καθίστε και σκεφτείτε το τρίχρονο παιδί κάποιου συγχωριανού που πέφτουν πάνω του αυτά τα εξακόσια είκοσι κιλά και ξαναπείτε την φράση, "Θεός φυλάξοι!" 

Για κάντε το να σας δω!

Μετά βέβαια, τα παιδιά αυτά ενηλικιώνονται και επειδή δεν φοράγανε κράνος μέσα στο χωριό μαθαίνουν και δεν φοράνε κράνος ούτε στις άλλες μετακινήσεις τους, όπου οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί, η μηχανή έχει άλλο βάρος, όπως άλλο βάρος έχει και ο ενήλικος πλέον οδηγός-παραβάτης. 

Γιατί μέσα στο χωριό λέγαμε πως, "Για δέκα βήματα βρε παιδί μου τι κράνος να βάλει;" 

Καθίστε και σκεφτείτε τα εξακόσια είκοσι κιλά να σκάνε πάνω σε έναν τοίχο και ξαναπείτε αυτή την φράση. 

Ή μάλλον, καθίστε και σκεφτείτε μια μηχανή 150 κιλών (τόσο ζυγίζει μια μηχανή περίπου 350 κυβικών) που τρέχει με 60 χιλιόμετρα (μέση ταχύτητα κίνησης που ανάγεται σε 16,67 μέτρα ανά δευτερόλεπτο) σε όποιον επαρχιακό δρόμο της Τήνου θέλετε, με έναν ενήλικο, πλέον, αναβάτη 80 κιλών πάνω της. 

Ξέρετε πόσα κιλά θα σκάσουν πάνω στον τοίχο, στο διάζωμα, στην μάντρα; 

3800, περίπου 4000 κιλά!

Που σημαίνει κοντά τέσσερα τονάκια! 

Πολλά; 

Έχετε κανένα παιδί που να πηγαίνει στο λύκειο; 

Ζητείστε του σας παρακαλώ να σας κάνει αυτόν τον απλό υπολογισμό, αν νομίζετε πως τα παραλέω. 

Καταλάβατε τώρα αυτό που δεν καταλαβαίνατε τόσον καιρό βλέποντας στο νησί εκείνα τα μικρά εικονοστάσια με το καντηλάκι για την ψυχούλα κάποιου νεαρού που έχασε την ζωή του σε κείνο το σημείο; Καμμιά φορά έχουν και κουκλάκια, κασκόλ της ομάδας τού σκοτωμένου παιδιού, λουλούδια, στην αρχή φρέσκα και μετά πλαστικά.

Αν δεν τάχετε προσέξει, θα είναι γιατί πιστεύετε πως "άμα δεν τα κοιτάτε δεν θα σας τύχει κάτι παρόμοιο", έτσι δεν είναι;

Η πρώτη ηλίθια ερώτηση όταν είδατε ένα καινούργιο εικονοστάσι δεν ήταν "Καλά, με πόσα πήγαινε;"

Για να έρθει η ηλιθιωδέστερη απάντηση: "Θάτρεχε…"

Και έτσι τα ξορκίζουμε όλα με την εγκληματικά απλουστευτική σκέψη: "Άμα δεν τρέχεις, δεν σκοτώνεσαι".

Και να μην έτρεχε, φιλαράκια και συντοπίτες μου από καταγωγή, ένα κεφάλι χωρίς κράνος θέλει πολύ λιγότερα από εξακόσια κιλά για να γίνει θρύψαλα, πόσο μάλλον από τα τέσσερα τονάκια της μεγάλης μηχανής.

Αυτά. Τα είπα τώρα, τα έβλεπα από καιρό, αλλά, δυστυχώς έγινε κάτι για να έρθει ή ώρα του να το πούμε και αυτό. Δεν είναι οι μεγάλοι δρόμοι ή τα μεγάλα αυτοκίνητα ή οι κακοί οδηγοί ή ξέρω γω τι άλλο, που φέρνουν το κακό. 

Ασφαλώς και αυξάνονται οι πιθανότητες, είναι όμως εντελώς λάθος να μην ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε τι σκατά μπορεί να κάνουμε και εμείς στραβά σε τοπικό επίπεδο.

Τα παιδιά που καμαρώνουμε σήμερα θέλουμε να τα καμαρώνουμε και όταν μεγαλώνουν, όχι να τα κλαίμε.

"Μετανάστες & Πρόσφυγες" έπεσε; Τόχω!

«Μετανάστες & Πρόσφυγες» έπεσε θέμα για έκθεση; 

Πολύ εύκολο! 

Τόχω!

Απορώ γιατί βάλανε κάτι τόσο εύκολο. Αφού κάθε μέρα πήζουμε στις ειδήσεις για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. 

Απλό: έρχονται επειδή τους βομβαρδίζουν, εμείς απορούμε γιατί φεύγουν και δεν κάθονται να πολεμήσουν. Μετά βγαίνουμε φωτογραφία μαζί τους όταν τους βάζουμε μια ελεημοσύνη στο χέρι. 

Οι Τούρκοι τους στέλνουν ανάλογα με το τι τρέχει εκείνη την στιγμή στις μεταξύ μας σχέσεις. Μέχρις εδώ καλά; 

Καλά. 

Τα όπλα τα πουλάνε εκείνοι που πάνε να τους σώσουν. Βάλτο κι’ αυτό να δείξεις ότι ξέρεις και από κρυπτο-πολιτική. 

Όταν έρθουν εδώ τους βάζουμε σε μέρη που μένουν μέχρι να φύγουν, να πάνε σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης, που άμα θέλει να μας στριμώξει δεν τους δέχεται ή τους στέλνει πίσω. 

Αρκετές χώρες βάλανε συρματοπλέγματα με τσιμπίδια. 

Όμορφα μέχρις εδώ. Λίγα λόγια και σταράτα.

Υποχρέωση της Ευρώπης είναι να τους δεχτεί στην αγκαλιά της. Μελοδραματικό, το κρατάω. 

Να τους δώσει μια στέγη. Όπου νάναι, αρκεί να μην γκρινιάζουν. Να στείλει τα παιδιά τους σε σχολεία. Όποια νάναι, αρκεί να μην γκρινιάζουν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις. 

Να τους βρει και μια δουλειά ό,τι νάναι. Με λίγα λεφτάκια να επιβιώνουν. Γιατί για παραπάνω δεν το συζητάμε, οι μεγάλοι μισθοί είναι για τους ευρωπαίους!

 
 Και μετά, να τους αφήσει έρμαιο στα χέρια των ακροδεξιών.

Που όταν θα τους κυνηγάει η ευρώπη τους ακροδεξιούς θα διαφημίζει το επίπεδο της δημοκρατίας της και της μηδενικής ανοχής στον φασισμό. 

Και να μην σκεφτεί ποτέ η Ευρώπη πως, αυτό που πρέπει να γίνει πραγματικά είναι, να γυρίσουν στην πατρίδα τους, και πως δεν πρέπει να αλλάξει η μοίρα τους επειδή εκείνοι που τους περιθάλπουν είναι εκείνοι που τους βομβαρδίζουν κιόλας. 

Πατρίδα. 

Δεν αντικαθίσταται, ούτε υποκαθίσταται. Όσο ωραία και αν τους φερθείς, η πατρίδα θα λείπει πάντα. 

Αυτό βέβαια, οι ευρωπαίοι δεν το καταλαβαίνουν μέσα στην αφασία τους και τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες.

Γιατί οι ευρωπαίοι μοιάζουν να αιωρούνται πλέον πάνω από την ευρώπη, δεν αναγνωρίζουν την πατρίδα τους, ούτε την πατρίδα των διπλανών τους, οι ευρωπαίοι έχουν πιά την ευρώπη για πατρίδα, πώς να αναγνωρίσουν στους πρόσφυγες την ανάγκη επιστροφής στην πατρίδα. 

Μα πού θα πάτε; Αφού σας βομβαρδίζουμε ακόμη! 

Καθήστε εδώ μέχρι να τελειώσουμε, να στείλουμε και τις εταιρείες μας να σας χτίσουν σπίτια και μετά να πάτε να σας πουλήσουμε πίσω την πατρίδα σας σε καλές τιμές, με δόσεις και ευκολίες. 

Άμα πληρώνεις μπορείς να έχεις όση πατρίδα θέλεις!

Εύκολο θέμα οι πρόσφυγες! Τόχω!

ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ..;

«Βανδαλισμός είναι η σκόπιμη πρόκληση φθοράς καλλιτεχνικών δημιουργημάτων, αγαλμάτων, αρχιτεκτονημάτων».

Αυτό για να μιλάμε σε ίδια βάση. Αφήστε το να κρέμεται πάνω από το κείμενο και πάμε παρακάτω.

Αυτή είναι η πινακίδα που δείχνει κατά πού πέφτει το Ξώμποργο:

Είναι προσεγμένη, όσο προσεγμένο είναι και το Ξώμποργο σαν σημαντικός ιστορικός χώρος του νησιού. 

Ή μήπως το Ξώμποργο δεν είναι σημαντικός ιστορικός χώρος του νησιού;
Στο έμπα του χώρου ο επισκέπτης (που δεν έχει ανέβει με το αυτοκίνητο παράνομα από τον αριστερό δρόμο απ’ όπου κανονικά είναι η κάθοδος/έξοδος, αλλά πάρκαρε παρακάτω και τόκοψε με τα πόδια) συναντάει αυτά τα απομεινάρια (δεν γράφω ερείπια γιατί τα ερείπια προϋποθέτουν μια στοιχειώδη μορφή από την οποία μπορεί κανείς να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο):

Αν έχει μια στοιχειώδη ευαισθησία, θαυμάζει το κτίσιμο του τοίχου, που από μόνο του είναι ένα έργο τέχνης, 

...παρατηρεί τους ακρογωνιαίους λίθους... 

...και κάνει τους ανάλογους συνειρμούς αν τύχει κι’ έχει διαβάσει Καινή Διαθήκη (ΙΓ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ματθ. κα’ 33-42 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπε­δοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμα­στὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;).

Μετά κάνει λίγο αριστερά και βγάζει μια «καλλιτεχνική» φωτογραφία, για να ακούει τα «Αααα!!!» όταν την δείχνει σε φίλους και γνωστούς. 

Στην συνέχεια, κάτι τον πιάνει αυτόν τον επισκέπτη και λοξοδρομεί μέσα από τα χορτάρια, ξερά το καλοκαίρι, χλωρά το χειμώνα, και ανεβαίνει πατώντας πάνω σε μεγάλους όγκους αποσπασμένους από το κτίριο στο οποίο ανήκουν τα απομεινάρια, και με έκπληξη πέφτει επάνω σε δύο αρχαίους κίονες. 

Σκέφτεται πως είναι μέλη κάποιου αρχαίου ναού που στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν για να κτιστεί ένας...  Α! μάλιστα, ναός, εκκλησία πρέπει νάταν τούτο δώ! συμπεραίνει και χαίρεται που μοιράζεται λίγη από την χαρά των αρχαιολόγων όταν καταλήγουν σε κάποιο συμπέρασμα.

Ε, ναι, για κοίτα κει, λέει στον εαυτό του, εκείνα τα θεόρατα παράθυρα με τα υπέροχα τόξα! 

Και κείνο που μόλις προσπέρασα πρέπει να είναι κάποιος εσωτερικός βόλτος...

...για δες πώς κρατάει ο σοβάς τόσα χρόνια! 

Πόσα άραγε; 

Περίπου 290 χρόνια είναι η απάντηση, αλλά, δεν το ξέρει ο επισκέπτης ακόμα, θα το μάθει όταν γυρίσει σπίτι του και ψάξει τα αρχεία της Καθολικής Εκκλησίας στο διαδίκτυο. 

Επίσης, στον ίδιο ιστοχώρο θα μάθει ότι, ο ναός που πάνω του τώρα πατάει, κατέρρευσε το 1947. 

Ο επισκέπτης θλίβεται, όπως και κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε κάτι που θα μπορούσε νάχει σωθεί και αφέθηκε να ρημάξει. 

Αναρωτιέται, τι είναι αυτό που δίνει αξία στα πράγματα των παρελθόντων ετών, ακούει μέσα στο μυαλό του διάφορες απαντήσεις, που εμείς δεν μπορούμε να τις ακούσουμε γιατί δεν έχουμε τρόπο να μπούμε μέσα εκεί, μπορεί όμως ο καθένας να δώσει για τον εαυτό του τις απαντήσεις που του ταιριάζουν, ανάλογα πάντα με τον εαυτό που διαθέτει.

Ένα ερώτημα παραμένει, κοινό για όλους: 

πώς αφήνεται μια εκκλησία να αφανιστεί από έναν ιστορικό χώρο;


Περνάει μερικά λεπτά ακόμη, και αποφασίζει πως δεν θέλει να πάει παραπάνω, αρκετά είδε. 

Εύχεται να είχε έναν τρόπο να δει τον ναό όπως ήταν όταν έστεκε ακόμη.

Σκαρφαλώνει φεύγοντας σε μια μάντρα να βγάλει μια φωτογραφία και συναντάει τους πιο γλυκούς κατοίκους του νησιού, που όμως δεν έχουν απαντήσεις στα ερωτήματά του, και πάει για το αυτοκίνητο. 

Όμως, η βόλτα δεν τελειώνει εδώ. Ο επισκέπτης κοιτάει πέρα. 

Τί τόθελε...

Βλέπει ένα ξωκκλήσι να στέκει πάνω σε ένα περίεργο, μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό:

Ένα ξωκκλήσι χτισμένο πάνω σε μπάζα; 

Ή ένα ξωκκλήσι που μετά ρίξανε μπάζα τριγύρω του; Στην πρώτη περίπτωση, ο τιμώμενος άγιος μάλλον θα είναι ο προστάτης των μπάζων, σκέφτεται.

Μα τι βέβηλες σκέψεις πάει και κάνει ο επισκέπτης τούτος δω! 

Σαν πολύ θάρρος πήρε, ο επισκέπτης των είκοσι ημερών, άκου «προστάτης των μπάζων!» δεν ντρέπεται καθόλου;

Στην δεύτερη περίπτωση, υποθέτει ότι τα μπάζα τα ρίξαν εκεί για να αγιάσουν. Κι΄άλλη βέβηλη σκέψη! Ε, μα δεν υποφέρεται τέλος πάντων!

Ή τα ρίξανε κάποιοι καλοί άνθρωποι για να σταθεροποιήσουν το χώμα και να μην υποχωρήσει με τις πρώτες βροχές. 

Αυτό είναι! 

Το βρήκε ο επισκέπτης, και χαίρεται με την χαρά του αρχαιολόγου για δεύτερη φορά μέσα σε μια βόλτα. Δεν μπορεί κάτι τέτοιο να έγινε χωρίς σέβας στον περιβάλλοντα χώρο, είχε σίγουρα μια σκοπιμότητα μια τέτοια κίνηση. Ναι, σίγουρα αυτό είναι.

Ήσυχος ο επισκέπτης που κατάφερε να πείσει τον βέβηλο εαυτό του για το ωφέλιμο των μπάζων, αναχωρεί.

Μια σκέψη όμως τον τυρρανάει όση ώρα οδηγεί: είναι βανδαλισμός μόνον το να καταστρέφεις κάτι σκόπιμα; 

Ή και να το καταστρέφεις με την ασέβειά σου; 

Ή και με την αδιαφορία σου για τον τόπο και για την ιστορικότητά του; 

Δεν ξέρει ο επισκέπτης, δεν μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. 

Βλέπει στο διαδίκτυο βανδαλισμούς...

...και οι απορίες του πληθαίνουν: 
ποιός είναι ο πραγματικός βανδαλισμός; 
από πού πηγάζει; 
τί τον γεννάει;
τί τον θρέφει; 

Ίσως, μόλις γυρίσει στη Μεγάλη Τσιμεντένια Πόλη, πρέπει να πάει σε κάποια ημερίδα, όπου ειδήμονες θα συζητήσουν το παρελθόν και το μέλλον, θα δείξουν εικόνες με το πριν και το μετά, θα τεκμηριώσουν, θα συμπεράνουν, θα ανταλλάξουν χειραψίες, θα φωτογραφηθούν. 

Την ίδια ώρα μνημεία θα καταρρέουν μέσα σε έναν πάταγο έλλειψης στόχων και δέους για αυτό που λέγεται πατρίδα, τόπος.

Ο επισκέπτης δεν απελπίζεται. Γιατί έχει αφήσει για το τέλος μια εικόνα ελπίδας...

...μια εικόνα μπαλαντέρ, που κάποια στιγμή το νησί θα πρέπει να αποφασίσει να παίξει.

Υπόμνημα:

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΕΞΩΜΒΟΥΡΓΟΥ 

(με τονισμένους χαρακτήρες τα γεγονότα που αφορούν τον γκρεμισμένο ναό):

1207 Η Τήνος περνάει στην βενετσιάνικη κατοχή.

1390 Πεθαίνει ο τελευταίος των Γκίζηδων, ο Βαρθολομαίος Γ΄, χωρίς κληρονόμους. Τέλος της δυναστείας των Γκίζηδων. Η Τήνος περνάει στην άμεση προστασία της Βενετίας.

1430 Εγκατάσταση στην Τήνο νέου βενετού διοικητή, με την επωνυμία «Ρέκτορας Τήνου και Μυκόνου».

1537 Ο Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσας κυριεύει την Τήνο και άλλα νησιά των Κυκλάδων για λογαριασμό του Σουλτάνου. Ένα χρόνο μετά, οι βενετοί επιστρέφουν και πάλι κυρίαρχοι στην Τήνο.

1663 Εγκατάσταση των Πατέρων Ιησουϊτών στην Τήνο. Πρώτος ιησουΐτης στην Τήνο, είναι ο τήνιος π. Μιχαήλ Αλβερτίνι.

1682 Με έγγραφό του (1.7.1682), ο Βαπτιστής Σκούταρης παραχωρεί στους Πατέρες Ιησουΐτες για χρήση τον ιδιωτικό του ναό της Αγίας Σοφίας.

1697 Ο ίδιος Βαπτιστής Σκούταρης, με νέο έγγραφό του (21.2.1967), δωρίζει στους Πατέρες Ιησουΐτες το ναό της Αγίας Σοφίας.

1722 Ο καθολικός επίσκοπος Τήνου παραχωρεί στους Ιησουΐτες (26.1.1722) το ναό της Αγίας Αικατερίνης, στο Borgo, και εγκαθίστανται εκεί, ενώ δεν αποδέχτηκαν το ναό που η Ρώμη τους παραχωρούσε για να εγκατασταθούν στα Λουτρά.

1724 Δίπλα στο ναό της Αγίας Αικατερίνης κτίζεται ο ναός που υπάρχει σήμερα.

1725 Κτίζεται ο καθεδρικός ναός στο Εξώμβουργο, αφιερωμένος στον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή

1828 Καταγράφεται για πρώτη φορά η ύπαρξη του ορθόδοξου ναού της Αγίας Ελεούσας (ανήκε στον Ιωάννη Μαριζέλο, σήμερα ανήκει στο Ίδρυμα της Ευαγγελιστρίας). Δεν καταγράφεται ακόμη ο ναΐσκος του Αγίου Μηνά

1837 Οι πατέρες Ιησουΐτες εγκαθίστανται στο ιδιόκτητο μοναστήρι, στα Λουτρά. Μοναστήρι και ναός είναι αφιερωμένα στον άγιο Ιωσήφ. Τελευταίος ιησουΐτης στο Εξώμβουργο είναι ο π. Κουτσίνσκι (κατέβηκε στα Λουτρά το 1846).

1865 Ο ναός του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, στο Εξώμβουργο, παύει να λειτουργεί ως μητροπολιτικός ναός του επισκόπου Τήνου, ο οποίος έχει πλέον εγκατασταθεί οριστικά στην Ξινάρα.

1895 Από τους πατέρες Ιησουΐτες επισκευάζεται ο ναός της Αγίας Αικατερίνης και μετονομάζεται: ναός της Ιεράς Καρδίας του Ιησού. Πρωτεργάτες της νέας αυτής επισκευής είναι οι ππ. Ρωμάνο και Δέστρο.

1900 Από τον επίσκοπο Φραγκίσκο di Mento και με μεγάλη συρροή πιστών, εγκαινιάζεται (4 Νοεμβρίου 1900) ο μαρμάρινος σταυρός που στήθηκε, με τη φροντίδα των Ιησουϊτών, στην κορυφή του βουνού.


1920 Πεθαίνει ο π. Αλοΰσιος Δέστρο και ο ναός της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, στο Εξώμβουργο, εγκαταλείπεται.

1940 Φθάνει στην Τήνο ο π. Δομίνικος Βουτσίνος.

1941 Η κοινότητα των Ιησουϊτών της Τήνου (Λουτρά) αποφασίζει την ανακαίνιση του ναού της Ιεράς Καρδίας του Ιησού στο Εξώμβουργο και αναθέτουν το έργο στον π. Δομίνικο Βουτσίνο. Πρωτεργάτης της ανακαίνισης είναι ο Βλάσιος Πέτοβιτς. Τα εγκαίνια γίνονται κατά την εορτή του Χριστού Βασιλέα, του ιδίου έτους (τελευταία Κυριακή Οκτωβρίου).

1947 Κατέρρευσε ο ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Εξώμβουργο, πρώην καθεδρικός ναός του καθολικού επισκόπου Τήνου.

1951 Κατά την πανήγυρη του ναού, γίνονται τα εγκαίνια του Ηρώου των Πεσόντων Ελλήνων Καθολικών κατά τους Α΄ και Β΄ παγκοσμίους πολέμους καθώς και κατά τον εμφύλιο πόλεμο (συνολική περίοδος 1912-1950). Περιλαμβάνει 327 ονόματα. Το μνημείο είναι έργο του τήνιου γλύπτη Ιωάννη Φιλιππότη.

1958 Με φροντίδα και έξοδα της Εκκλησίας, φτιάχνεται ο δρόμος και το πρώτο αυτοκίνητο έφθασε στην αυλή του ναού (το ταξί του Αντωνίου Κορινθίου).

1968 Η ηλεκτροδότηση της ΔΕΗ φθάνει στο Εξώμβουργο.

1970 Φθάνει στο Εξώμβουργο το πρώτο λεω-φορείο.

1972 Το Εξώμβουργο συνδέεται με το τηλέφωνο (ΟΤΕ).

ΤΕΧΝΗΤΑ ΜΕΛΗ

Μια μικρή, γρήγορη βόλτα, από Περάστρα για Λουτρά μαζί με το γιό μου. 

Ναι, σε κείνο το τοπίο που γίνομαι γραφικός να λέω ότι με γοητεύει και δεν χορταίνω να περπατάω. Πόσα νάχει πιά να δεις από Περάστρα ως τα Λουτρά; θα πει κανείς.

Για μένα έχει και για πολλούς ακόμη έχει. 
Το πρόβλημα είναι με κείνους που δεν πιστεύουν πως έχει πολλά για να δεις.

Έλεγα λοιπόν πως θα γράψω για το τοπίο, για την απίστευτη γεωμετρία που συναντάς σε σημεία που δεν το περιμένεις, για όγκους που φωτίζονται και εξέχουν ο ένας από τον άλλον με μοναδικό τρόπο,

...για αδίδακτη αρχιτεκτονική τοπίου, που την μίλησε στην ψυχή του χτίστη ο τόπος και η ανάγκη,

...έλεγα να πω και πάλι για τα μονοπάτια που συστρέφονται σε ένα άφωνο πλέγμα που μπορεί να σε πάρει και να σε πάει όσο πιο μέσα μπορείς να πας στον εαυτό σου, γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε,

...το κάθε μονοπάτι πηγαίνει όπου θέλει η ψυχή σου να πάει, κι΄εσύ επιλέγεις μονοπάτι ανάλογα με αυτήν την ψυχή.

Έλεγα λοιπόν πως θα γράψω ένα κείμενο για να βάλω ήχο στις φωτογραφίες αυτής της βόλτας.

Αλλά, η φωτογραφία ενός ερειπωμένου κτιρίου, που στα νιάτα του σίγουρα θα ήταν εντυπωσιακό, με οδήγησε να ρωτήσω τον φίλο μου τον Γιάννη, γνώστη όλων των λεπτομερειών των Κάτω Μερών, για το τι ήταν αυτό το κτίριο.

Η απάντηση έδωσε και τον τίτλο στην ανάρτηση: το κτίριο αυτό ήταν μία βιοτεχνία που έφτιαχνε τεχνητά μέλη.
Πού; Στην Τήνο, υπήρχε βιοτεχνία που έφτιαχνε τεχνητά μέλη!

Ξέρω πως οι περισσότεροι από μας νιώθουν λίγο αμήχανοι απέναντι σε ανθρώπους με κάποια ειδική ανάγκη, που συνεχίζουν να ζουν βασιζόμενοι σε κάποιο τεχνητό μέλος.

Ύστερα σκέφτομαι πως οι ίδιοι που δεν ξέρουμε πώς να σταθούμε απέναντι σ' έναν συνάνθρωπο με τεχνητά μέλη, ζούμε, κινούμαστε, εργαζόμαστε σε μια κοινωνία που η ίδια χρειάζεται τεχνητά μέλη για να συνεχίσει να επιβιώνει.

Σε μια κοινωνία που αντικατέστησε την γεωργία και την κτηνοτροφία, τα χέρια και τα πόδια της δηλαδή, με σούπερ μάρκετ, καφετέριες, μπαράκια και ορθάδικα, ταβέρνες και σουβλατζίδικα το ένα πάνω στ' άλλο, ξενοδοχειακά καταλύματα με πισίνες στον ξερότοπο των Κυκλάδων, παγωτατζίδικα, ομπρέλες, ξαπλώστρες και καλοκαιρινές αρπαχτές.

Τα τεχνητά μέλη, δηλαδή, μιας κοινωνίας ανάπηρης, που αδυνατεί να στηριχτεί μόνη της, και περιμένει από τους επισκέπτες της να την συντηρήσουν καταναλώνοντας εισαγόμενα τρόφιμα, ποτά, καφέδες, ακόμη και εισαγόμενες πρώτες ύλες για τα παρουσιαζόμενα σαν τοπικά προϊόντα.

Τεχνητά μέλη που μάθαμε με το ζόρι να χρησιμοποιούμε, ειδάλλως θα μέναμε πίσω στην κούρσα της "ανάπτυξης" και της "εξέλιξης" μέσα στην τουριστική αγορά, που στην ουσία είναι αυτή που μας βάζει τον ορό για να μας κρατάει ζωντανούς τόσο, όσο φτάνει για να μπορούμε μόνον να περιμένουμε κάτι από αυτήν. 

Από μια αγορά που δεν πρόκειται ποτέ να προτείνει σαν "προϊόν", τίποτα από αυτά που έβαλα μέσα δω για να θυμάμαι την βόλτα αυτή.

ΔΩΣΕ ΚΙ' ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΚ@Τ@ !

Έχετε πάει ποτέ για φαγητό και να μην σας νοιάζει η ποιότητα του φαγητού, αρκεί να είναι πολύ; 
Να καθίσετε δηλαδή στην ταβέρνα και να πείτε του σερβιτόρου:
«Δεν με νοιάζει τι θα φέρεις, αρκεί να είναι πολύ!» Τόχετε κάνει ποτέ;
Μάλλον όχι. Γιατί; 
Μα γιατί είναι απολύτως ανόητο, βλακώδες, ηλίθιο το να θες να φας απλώς πολύ και ας είναι και χάλια το φαγητό. 
Κοντολογίς, γιατί θα κάνεις κακό στον εαυτό σου κυρίως λόγω της κακής ποιότητας του φαγητού!

Πάμε από την άλλη τώρα: έχετε ακούσει ταβερνιάρη να σας λέει,
«Το φαγητό μου είναι χάλια και η κουζίνα μου μέσ’ τη βρωμιά και την δυσωδία, αλλά, αν δεν καθήσεις να φας σε μένα θα κλείσει το μαγαζί και θα μείνουν άνεργοι τόσοι άνθρωποι!» 
Μάλλον ούτε αυτό τόχετε ακούσει ποτέ.

Αυτά με το φαγητό. Συμφωνούμε. 

Με τα κανάλια όμως; Ναι, τα τηλεοπτικά κανάλια λέω. 
Που ξαφνικά μας έπιασε η φαγούρα και πέσαμε σε περισυλλογή για το πόσα πρέπει να υπάρχουν...

Δεν είδα καμμιά ευαισθησία παρόμοια με του φαγητού όταν για τόσα χρόνια μας ταΐζανε σκατά σε χρυσοποίκιλτα πιάτα. 
Ή έχετε διαφορετική άποψη για την ποιότητα που μας σερβίρανε;

Εκτός κι’ αν θεωρείτε πως τα πρωινάδικα με επιδείξεις μαγιό και εσωρρούχων με κοντινά πλάνα στους πισινούς και τα μπούστα των μοντέλων στις έντεκα το πρωί είναι πιάτο γκουρμέ...

Ή πως το σταύρωμα και το ξεσταύρωμα των ποδιών της Μενεγάκη και το πλούσιο, πλαστικό της μπούστο είναι απαραίτητη πληροφορία για να διάγουμε έναν ευαγή βίο.

Μήπως όμως, είναι οι εκπομπές εμπορίας κλάμματος και ανθρώπινου πόνου που θα μας λείψουν; Το να περιμένουμε μετά μανίας το λεπτό που η κάμερα θα κλείσει πάνω στα βουρκωμένα μάτια του οποιουδήποτε πονεμένου;

Ίσως οι τηλεπωλήσεις και οι αγγελίες με καυτά μοντέλα που περιμένουν με το χέρι στο ακουστικό;

Πιθανόν οι αναλύσεις των ενδυματολογικών προτιμήσεων που κάνει το ένα κανάλι στο προσωπικό του άλλου καναλιού να είναι το απαύγασμα της ποιότητας και να μην είμαι σε θέση να το καταλάβω.
Ή οι εκπομπές με μαγειρέματα, που στο κάτω κάτω είναι οι πιο αθώες…
Τα σίριαλ σκουπίδια;
Οι επαναλήψεις σειρών εικοσαετίας;
Τα τηλεπαιχνίδια;

Δεν μπορεί, κάτι απ΄όλα αυτά θα πρέπει να μας λείψει, αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια καούρα για το πόσα κανάλια θα έχουμε!

Δεν λέω άλλα, τα ξέρουμε όλοι γιατί τα φάγαμε στην μάπα, απλώς, βάλτε το χέρι στην καρδιά και δώστε έναν βαθμό από το ένα ως το δέκα στην ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης.
Αν είπατε από μέσα σας οποιονδήποτε αριθμό πάνω από το τρία, ζείτε σε ένα παράλληλο σύμπαν που οι υπόλοιποι αδυνατούμε να βρούμε την πόρτα για να περάσουμε.

«Και γιατί θάπρεπε να μας νοιάζει η ποιότητα των καναλιών;» Λέει κάποιος.  «Οποιανού δεν του αρέσει, την κλείνει ή αλλάζει κανάλι.»

Εδώ όμως είναι η μεγάλη απάτη από τους απολογητές της σαβούρας και των μπάζων! 

Γιατί η τηλεόραση είναι μέσο διαμόρφωσης αντίληψης, άρα συνείδησης!

Δεν μπορείς να λες,
«Αυτά τα σκατά έχω αν δεν σ’ αρέσει πήγαινε σε άλλο μαγαζί!» 
την στιγμή που όλοι τριγύρω είναι συνεννοημένοι να πουλάνε τα ίδια σκατά και νηστικός δεν μπορείς να μείνεις!
Και κανείς δεν είναι αναγκασμένος να κλείσει την τηλεόραση. Απλώς, έχει δικαίωμα σε κάτι που δεν είναι σκουπίδι!

Το ότι τα κανάλια είναι υποχρεωμένα να έχουν εκπομπές πολιτισμού, παιδικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ και ξέρω γω τι άλλο, το ξέρει κανείς; Όχι. Ασφαλώς και προβλέπεται από τον νόμο, αλλά, ποιος θα τους κυνηγήσει; Ο υπουργός που βγαίνει στα παράθυρα των ίδιων καναλιών;

Κάπως έτσι λοιπόν πέσαμε μέσα στον βόθρο και ξεχαστήκαμε. Συνηθίσαμε και την μυρωδιά, την γλίτσα, την βρώμα του καθενός σερβιτόρου και την ανηθικότητα του ταβερνιάρη, γίναμε ένα μ’ αυτούς, ξεχάσαμε πως έχουμε δικαιώματα και θα πρέπει να τα αναζητήσουμε.

Το ότι τα παραδοσιακά βιβλιοπωλεία κλείνουν το περνάμε στο ντούκου και προβάλλουμε τις διακοπές του τάδε αστέρα παρουσιαστή πρωινάδικου στο τάδε νησί σαν μεγάλο και σοβαρό γεγονός!

Αμ, τα βιβλιοπωλεία και τα ντοκιμαντέρ και οι εκπομπές πολιτισμού είναι που παράγουν σκεπτόμενους ανθρώπους. 

ΑΛΛΑ, δεν φέρνουν λεφτά, δεν τραβάνε διαφημίσεις γιατί δεν έχουν τηλεθέαση. 
Και οι δραγάτες των καναλιών δεν επενδύσανε γιατί είναι ιδεολόγοι-διαφωτιστές, επενδύσανε για να βγάλουν λεφτά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, από τις διαφημίσεις ή από τις διασυνδέσεις, τα ρουσφετάκια και την διαστρέβλωση της πραγματικότητας.

Η ΕΡΤ; 
Ναι, υπάρχει και η ΕΡΤ. 
Και υπάρχει και το κρατικό ραδιόφωνο, του οποίου η απόσταση από τον επόμενο ποιοτικό ιδιωτικό σταθμό είναι μεγάλη, σχεδόν τεράστια...

Πείτε αλήθεια: όταν πέσετε πάνω σε μια ταινία άνω του μέσου όρου, σε μια εκπομπή όπου συζητιέται τέχνη και πολιτισμός, σε μια εκπομπή επιστημονικού χαρακτήρα, είστε ή δεν είστε σίγουροι πως βλέπετε κρατική τηλεόραση; 
Είναι απλό: ποιο κανάλι θα προτιμήσει έναν βραβευμένο Ιρανό σκηνοθέτη από μια ταινία με τον Σβαρτσενέγκερ και πολλή δράση; 
Κανένα. 
Πόσες διαφημίσεις θα τραβήξει η ταινία είναι το μοναδικό κριτήριο "ποιότητας"!

Που χωρίς διαφημίσεις η ΕΡΤ χρειάζεται να επιδοτείται από εμάς. Γιατί παίζει εκτός ανταγωνισμού ή μάλλον, κάνει αυτό που οφείλει: διαχειρίζεται την συχνότητα με σεβασμό. Δεν είναι όλες οι εκπομπές καλές, ούτε οι δημοσιογράφοι αστέρια, ούτε όλα γίνονται σωστά. 
Αλλά, για φανταστείτε να έπρεπε και τα άλλα κανάλια να είχαν παρόμοιες εκπομπές που δεν τραβάνε διαφημίσεις και θα σας έλεγα εγώ για διαφημίσεις και τηλεθέαση!

Δεν με νοιάζει, λοιπόν, το πόσα κανάλια θα μείνουν. 

Με νοιάζει το τι θα δείχνουν.