ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,

Το καλοκαίρι,  τελικώς, είναι ανελέητο. Κυρίως γιατί φεύγει απροειδοποίητα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σε προετοιμάσω. Να σου δώσω ορισμένες οδηγίες για να είσαι έτοιμος για το τέλος του καλοκαιριού. Πού να μην κυττάς, τι να μην σκέφτεσαι, πώς να ανασαίνεις με τις μεγάλες ζέστες ή στον πολύν αέρα, πώς να σωπαίνεις όταν οι άλλοι περιμένουν να λαλήσεις και τέλος, πώς να φεύγεις εσύ πριν φύγει εκείνο.

Το καλοκαίρι –αρχίζω- δεν είναι εκείνο που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Εκείνο είναι ένας μεθυσμένος ξάδερφός του, που κάποιοι το επιλέγουν σαν το αυθεντικό καλοκαίρι, ακριβώς επειδή επιτηδευμένα αγνοεί τις πληγές, τις απώλειες, τις προσωρινές λύσεις, τις απέλπιδες παρατάσεις ζωής.

Το κανονικό καλοκαίρι θα το ξεχωρίσεις κυρίως από το λευκό χρώμα. 

Το λευκό τού κανονικού καλοκαιριού έχει μαλακούς γκρίζους ίσκιους, ντροπαλούς και σαφείς την ίδια στιγμή, χώνονται ο ένας μέσα στον άλλον, αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον κι' ενώ θάπρεπε να βλέπεις δυό αποχρώσεις, φτάνεις να χάνεις το μέτρημα. Στο γκρί είναι το μυστικό, που είναι μαύρο κι΄άσπρο μαζί, ναι και όχι ταυτόχρονα, φώς και όχι φως την ίδια στιγμή, απτή χαρμολύπη σα να λέμε.

Θα το καταλάβεις από συνεσταλμένα παράθυρα που κρύβονται πίσω από φυλλώματα...

...κι’ από λουλούδια σε τενεκεδένιες γλάστρες, που θα μοιάζουν να ρουφούν το νερό κατ' ευθείαν από τη Γή. Δεν θα είναι κανένας τριγύρω να τις φροντίζει.

Κράτα τα μάτια σου κοντά και ψηλά. Μην κυττάς πέρα.
Κάποια στιγμή το πέρα γίνεται το εδώ και έχεις χάσει τα πάντα.
Τίποτε δεν είναι δεδομένο, ειδικά τώρα, που οι μορφές και οι σκοποί εμπεριέχουν ο ένας τον άλλον, μοιάζουν ακατανόητοι και ανόητοι και πρέπει να αλλάξεις σημείο θέασης για να καταλάβεις.

Κάνω μια ελάχιστη παρένθεση για να σου δείξω τα λουλούδια γύρω απ΄την βρύση που κατεβάζει το νερό απ΄την πηγή...

...το ξινάρι, που τό' γδυσαν και φάνηκε η ομορφιά του...

...τις δράφες ψηλά στο βουνό, που φέτος θεριέψαν απ΄τα πολλά νερά...

...μερικές μπάλες, όπως παληά, μόνο που αυτές είναι φερμένες από μακρυά μιας και κανείς δεν "αλωνέβγει" πιά στα μέρη μας, είναι όμως κι΄αυτές έτσι ξανθές κι' ανάερες και μυρωμένες, που λες κι΄είναι φτιαγμένες από Ήλιο δεμένο και ταγμένο σε ένα ταπεινό γεωμετρικό σχήμα μέσα.

Μιάς και ξέφυγα κι΄ήρθα ως εδώ, άσε να σου δείξω και μιάν εληά που δεν της είχα δώσει σημασία, μέχρι που μου' δειξε ο Νικόλας τη ρίζα της να αναβλύζει μέσα απ΄τον βράχο.

Κάποιος δάσκαλος της ασπρόμαυρης εποχής μπορεί νάβαζε έναν μαθητή να βγάλει το ηθικό δίδαγμα της εικόνας αυτής, κάτι για την θέληση και το πείσμα για το θάρρος, αλλά, ξέρουμε όλοι καλά πως η Γη δεν διαθέτει καμμιά από αυτές τις "ηθικές αρχές" και πως, το μόνο που ξέρει να κάνει καλά η Γη είναι, να φτιάχνει μιαν αγελάδα ίδιο χρώμα με την πέτρα του νησιού και μετά να τα βάζει και τα δυό δίπλα σ΄ένα αγκάθι, τα κυττάς εσύ και σταματάς πλέον να ψάχνεις θεούς και ουρανούς και κόλαση. 

Έχω και δυό φωτογραφίες με λάμπες. 
Σπάω εδώ και μέρες το κεφάλι μου να βρω μια καλή λεζάντα, ξέρεις, να ταιριάζει με την εποχή που διανύουμε, αλλά, δεν τα καταφέρνω. 
Πάρε, το λοιπόν, δυό λάμπες και κάμε τα κουμάντα σου, κράτα και τα συμπεράσματα για ελόγου σου γιατί έτσι και μου δώσεις ερμηνεία για τις λάμπες...

...θα πρέπει να μου πείς και τί στην ευχή κάνει μια καριόλα καβάλα σ΄έναν τοίχο...

...και τί περιμένει και δεν βγαίνει έξω ο Διογένης του χωριού μας.

Δεν απαντάς, ε; 
Τι να πεις κι΄εσύ...
Ακαταλαβίστικο το χωριό σου...
Μεταλλικά ντετζερέδια βρίσκουν ασφάλεια πίσω από ξύλινα κάγκελα...

...ΦΥΤΙΝΕΣ χαζογελάνε στους περαστικούς...

...της καμπάνας το όνομα είναι Ροζάρια...

...και υπάρχει και ένα όριο που δεν καταλαβαίνω τί αφορά:

Τελειώνω όπου νάναι, στερεύουν οι φωτογραφίες και 'γω δίχως φωτογραφίες δεν ξέρω να μιλάω.

Δες, λοιπόν, αυτό το ακροπύργιο και πες με ειλικρίνεια αν τόχες παρατηρήσει ποτέ, έτσι που καμπυλώνει κι΄ακολουθεί τον δρόμο.

 
Παρατήρησε ένα καλώδιο μπλεγμένο μέσα στο υπέρθυρο...

...δες στο χτίσιμο στον τοίχο, αυτό το "φάγωμα" που κάνανε στις απότομες και στενές στροφές για να προστατεύσουν σπίτια και χτ'νά και που κάπως θα λέγεται μα δεν το ξέρω...

 ...δες κι΄έναν κάπασο που μοιάζει με Σφίγγα της Αιγύπτου.

Ρίξε μια ματιά ψηλά και δες εκείνο το κιρκινέζι που ζυγιάζεται πάνω απ΄το χωριό...

...σε κούρασα, τελειώνω, δες και μια σκυταλοδρομία...

...δες και το φως να προβάλει μέσα απ΄το γκντού-γκντού, να είναι πανταχού παρόν, ντάλα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο, ψυχή να μην τριγυρνάει στους δρόμους...

...και 'μένα μόλις να καταλαβαίνω πως, έφαγα όλον τον διαθέσιμο χρόνο και δεν πρόλαβα να σου δώσω τις οδηγίες που ήθελα για να περάσεις ανώδυνα το τέλος του καλοκαιριού.
 

Κάμε όπως σε φωτίσει ο θεός, καλή τύχη!

ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Κι΄όπως το καλοκαιράκι είχε αρχίσει να κάνει τα χέρια χωνί και να ρωτάει από μακρυά «Πότε παίρνεις άδειαααααα;» μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου από πολύ παλιά.

Φτάνει το μεσημεριανό λεωφορείο στα Κελλιά, ναι, εκείνο με τη μηχανή δίπλα στον οδηγό που από τη μια μ΄άρεσε που μ΄έβαζε να καθομαι εκεί ο οδηγός κι΄από την άλλη άναβα ολόκληρος από τη ζέστη της μηχανής. 

Φτάνει το λεωφορείο, λοιπόν, μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου απ΄τον Καρκάδο μέχρι το κάτω τέρμα των Κελλιών και η γιαγιά μου η Κατερίνα με κατεβάζει στο πρώτο μαγαζί που συναντούσε όποιος έφτανε στα Κελλιά, στη Μπύρα. 
Χοιρινό λεμονάτο με μια απίστευτη σάλτσα, με πατάτες στην κατσαρόλα κομμένες με εκείνο το πριονωτό μαχαίρι, που μέχρι σήμερα είμαι σίγουρος πως ήταν υπεύθυνο για την μοναδική τους νοστιμιά.

Η Μπύρα, λοιπόν, του Μπέη με την κυρα-Αντώνια στην κουζίνα, που κάθε Κυριακή απόγευμα στις γιορτές είχε "παιχνίδια". Τί ήταν τα παιχνίδια; Τα όργανα, η ορχήστρα που έπαιζε νησιώτικα και φοξ ανγκλέ, μπάλους και συρτά και κάθονταν τα παιδιά στο πεζουλάκι από πάνω κι ακούγανε.

Πάμε τώρα απ΄την Καρβαζή πιό πάνω, όχι απ΄το λιοτρίβι, απ΄την άλλη, τη μεγάλη ανηφόρα του Σχολείου.

Άλλο καφενείο εδώ, του Μωυσή και της Γιακουμίνας. 
Πόσα γλέντια με τον Αρκαδή και όταν ήταν ψηλά κι ανέβαινες σκάλες, αλλά, και αργότερα όταν κατέβηκε χαμηλά, με τις απίστευτες καλαμένιες δημιουργίες του Μωυσή, που διακοσμούσαν το χώρο (ελπίζω κάπου να τις έχει φυλαγμένες και κάποια στιγμή κάποιος να τον κυνηγήσει να κάνει μια μικρή έκθεση).

Τότε δεν υπήρχαν "κομπανίες" και CD και πάντα κάποιος (συνήθως ο συχωρεμένος ο Νίκος ο Αλαγκόνης) έγραφε σε κασέτα το πανηγύρι για να τόχουμε και να το ακούμε σε επόμενα γλέντια.
Αλήθεια, έχει κανείς καμμιά από εκείνες τις κασέτες;

Πάμε μετά μέχρι τον καφενέ της Ματίνας και του Αντώνη του Στεργιώτη (Ζαϊα).

"Δίπλα ήταν του κουνιάδου του, του Αβραάμ του Στεργιώτη το καφενείο.

 

Δυό στροφές πιό πάνω ήταν του Μάρκου ο καφενές (που τον είχε και το '49-'50 ο παππούς μου ο Ζάννες ο Αρμάος). 

Δίπλα στο καφενείο ήταν ένα δωμάτιο και τόχε μαγαζί ο Γιωσήφ  ο Φχάσας (φχάσες ήταν τα πρόσφορα, παραφθορά της ιταλικής focaccia), που πούλαγε πανιά και υφάσματα, είχε σκάλες και ανέβαινες επάνω. 
Η αυλή ήταν μεγάλη, μην την βλέπεις τώρα, βγαίναμε και χορεύαμε τότε. Ωραίο καφενείο, άμα καλοκαίριαζε και γλύκαινε ο καιρός τα βράδυα έβγαζε και τραπεζάκια έξω από της Αγίας Δωρεάς και μετά.

Απέναντι ακριβώς ήταν του Μαγιέ στην καμάρα και μαζευόταν οι ηλικιωμένοι επειδή ήταν ζεστό καφενείο με ξύλινο πάτωμα, με σανίδια. Άμα γύρισαν απ' την πόλη φέρανε και μια γεννήτρια για ρεύμα, που δούλευε με τον αέρα. Έναν θόρυβο που έκανε, άλλο πράγμα! (ακόμη και σήμερα έχει μείνει μάρτυρας του γεγονότος η βάση της γεννήτριας αυτής, όπου εκεί στηρίζεται πλέον η κεραία της τηλεόρασης).

Μετά που το πήρε ο Νίκος ο Μαγιές το αξιοποίησε, τόκανε μπακάλικο, έβαλε μπακαλιαράκια κι' ένα σωρό μεζεδάκια.

Δέκα βήματα πιό πάνω ήταν ο καφενές του Λάνη (Αντώνης Αρμάος) και της τσατσα-Αργυρώς. 
Είχε απ'όλα: καφενείο, μπακάλικο και μετέπειτα τηλεφωνικό κέντρο, το δεύτερο τηλέφωνο του χωριού (το πρώτο τηλέφωνο ήταν στο σπίτι του Νίκου του Ζαρμπάνη όταν ο παππουλής του ήταν γραμματέας). 
Θαμώνες του καφενείου ο μπάρμπα-Αντώνιος ο Κουκουλάς, ο Καραβανάς, ο γερο-Πετρής, ο Κώστας ο γανωτζής, ο μπαρμπα-Νικολάκης του μπάρμπα-Τζώρτζη ο μπαμπάς.

Προτελευταίο καφενείο του χωριού ήταν του Στούκα, που είχε πρόβλημα με τα πόδια του και περπάταγε με μπαστουνάκια, και πήγαινε όλη η νεολαία στο μαγαζί για να τον στηρίξει.

Αργότερα έκανε και η Μαριέττα η Κουλουρίδινα το Πανόραμα μα δεν το κράτησε πολύ.

Και το τελευταίο καφενείο ήταν του Ματαίου του Σίγκιρη, γιού του Μάρκου. Εκεί είχαν φέρει και το πρώτο ραδιόφωνο στο χωριό, ένα μεγάλο ραδιόφωνο και πήγαινε ο κόσμος ν΄ακούσει.

Αυτός έφυγε όταν φεύγανε για δουλειές στην Αθήνα και εκεί πέθανε σε φωτιά από μαγκαλάκι σε ένα μεγάλο κρύο..."


Τέλος της καταγραφής, χαίρεται.

ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ;;;

Είχαμε μόλις αφήσει πίσω μας την Σύρο και πηγαίναμε προς το τέλος των διακοπών μας. 

Στ΄αριστερά μας ξεπρόβαλε ένα νησί, έσκυψα να δω καλύτερα, παραξενεύτηκε ένας επιβάτης, γύρισε, κύτταξε κι΄αυτός και με ρώτησε: 

"Ποιό νησί είναι, πατριώτη;" 

Εσείς γελάστε αν θέλετε με την προσφώνηση, εγώ όμως, κόλλησα.

Ποιό νησί ήταν, άραγε, πατριώτη..;

Μπουμπούνισα μια τρανταχτή κοτσάνα με θριαμβευτικό ύφος: 
"Η Κύθνος!"

 "Αααα! Μάλιστα" έκανε ο άλλος κι΄έσκυψε στην συντροφιά του να τους μορφώσει κατά τα λεγόμενά μου.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνη του να κατέχεις κάτι που για τον άλλον είναι άγνωστο. 
Μα έναν δρόμο, ένα όνομα, ένα μαγαζί, κάτι τέλος πάντων που να σε βάζει σε θέση ισχύος απέναντι στον άλλον, έστω και στιγμιαία.

Γύρισα, ο περήφανος αιγαιοπελαγίτης, στο κάθισμά μου και αφού σκέφτηκα καμπόσο...

...σηκώθηκα και πήγα πίσω στον τόπο του εγκλήματος: 
"Λάθος... Η Γυάρος είναι, αδερφέ..."

Αμέσως μετά συνειδητοποίησα κάτι που για χρόνια πέρναγε κάτω από τα μάτια μου και δεν έδινα σημασία:

Τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ καράβια ΔΕΝ έχουν σε κανένα σημείο αναρτημένο ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Έχουν όποιου είδους πινακίδα τους υποχρεώνει ο νόμος να έχουν, όλες αυτές που σας έβαλα παραπάνω κι΄άλλες τόσες ακόμα, εκτός από έναν χάρτη της Ελλάδας!!!

Θυμάστε σίγουρα οι παληότεροι πως, μα ίσια μα στραβά ένας χάρτης της Ελλάδας κάπου κρεμόταν σε κάποιο σημείο του καραβιού, συνήθως δίπλα στην ρεσεψιόν. 
Κάνω λάθος; Μπορεί να ήταν χάρτης μόνον του Αιγαίου, αλλά χάρτης υπήρχε.

Και κάποια στιγμή ο χάρτης έπαψε να υπάρχει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ο τουρίστας, έλληνας ή ξένος, δεν θα πρέπει να ξέρει σε ποιό σημείο βρίσκεται και ποιός είναι ο ξερόβραχος που αντικρύζει.

Λόγοι στρατηγικού σχεδιασμού, κάποιος αόρατος εχθρός μας παραφυλάει, γιατί ο ορατός εχθρός μας δεν έχει πρόβλημα, ξέρει πολύ καλά πού είναι το κάθε βραχάκι και περνάει με άνεση δίπλα του για να φτάσει στ΄ανοιχτά του Σουνίου ή δίπλα στην Τζιά.

Γιατί, ωρέ καπεταναίοι, δεν έχετε στα καράβια σας έναν χάρτη της Ελλάδας;

Ντρέπεστε;
Φοβάστε;
Είστε συνεσταλμένοι και μετριοπαθείς;
Ή απλώς το ξεχάσατε γιατί δεν το θεωρήσατε κάτι σημαντικό;
Ή η μαμά-εταιρεία δεν αφήνει;
 
Ειλικρινά, πολύ θάθελα να μάθω τον λόγο αυτής της "παράλειψης"...



 

ΑΥΤΗΝ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΚΛΑΨΕΙ;;;

Όσοι παρακολουθείτε το blog μου, θα θυμάστε πώς περίπου "ούρλιαζα" για το χάλι που επικρατεί στα ξενοδοχεία με την υπερεκμετάλλευση του προσωπικού και με τους (ουσιαστικά) μετανάστες εργαζόμενους που ξεζουμίζονται κυριολεκτικά από τις "επιχειρήσεις".

Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναφέρω εδώ τις συγκεκριμένες αναρτήσεις. 

Θα πω όμως, πως τελικώς, είχαμε έναν ΘΑΝΑΤΟ εργαζόμενης!!!

ΑΣΦΑΛΩΣ ο ΘΑΝΑΤΟΣ θα συγκαλυφθεί για να συνεχίσει να αναπτύσσεται το βρωμερό τουριστικό μας προϊόν αυτής της κατηγορίας.

Σταματάω εδώ και μεταφέρω αυτούσια την ανάρτηση από το ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ.

Διαβάστε το για να αισθανθείτε περήφανοι για τρια πράγματα:

1. για τις προσταγές της ευρωπαϊκής κοινότητας

2. για αυτούς που υπεγραψαν τέτοιες συμβάσεις και τώρα βγάζουν αγωνιστικά μανιφέστα

3. για τα καμάρια μας, τους μεγαλοξενοδόχους.

Συνδικάτο Τουρισμού Αττικής: Ο θάνατος "μαθητευόμενης" σε ξενοδοχείο της Ζακύνθου οφείλεται σε εξάντληση από τα συνεχή 12ωρα χωρίς ρεπό

Του Μαρίνου Γκασιάμη

Σε εξάντληση από τα συνεχή 12ωρα χωρίς ρεπό αποδίδουν το θάνατο «μαθητευόμενης» εργαζόμενης σε ξενοδοχείο της Ζακύνθου συνδικαλιστές του τουριστικού κλάδου.

Η ιατροδικαστική γνωμάτευση για τα παθολογικά αίτια του θανάτου θα καθυστερήσουν καθώς σύμφωνα με πληροφορίες υπάρχει έλλειψη αντιδραστηρίων στα εργαστήρια.
Σύμφωνα με τα όσα ανέφερε στο koutipandoras.gr ο πρόεδρος του συνδικάτου επισιτισμού τουρισμού Ζακύνθου, Θοδωρής Σαρακίνης, υπήρξε και λιποθυμικό περιστατικό άλλου εργαζόμενου.

Όπως μας δήλωσαν συνδικαλιστικές πηγές το κλάδου η κοπέλα ήταν "μαθητευόμενη" από την Ουκρανία και εργαζοταν στο ξενοδοχείο από την αρχή της σεζόν. 

Υπάρχουν δε αναφορές συναδέλφων της που λένε ότι ενώ έπασχε από άσθμα και η κύρια δουλειά της ήταν στην ρεσεψιόν, λάμβανε εντολές να καθαρίσει και δωμάτια.

Στο πλαίσιο της συμπαράστασης το συνδικάτο επισιτισμού τουρισμού Αττικής εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία τονίζει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ο θάνατος της εκπαιδευόμενης και η λιποθυμία άλλου εργαζόμενου σε ξενοδοχείο της ίδιας αλυσίδας δεν έχουν την αιτία τους σε παθολογικά αίτια. Η αιτία τους βρίσκεται στις συνθήκες γαλέρας που επιβάλλονται στους χώρους εργασίας για να αυγαταίνουν τα κέρδη της εργοδοσίας.

Οι καραβιές των νοικιασμένων μαθητών-εργαζόμενων από χώρες του εξωτερικού που γεμίζουν τα ξενοδοχεία κάθε χρόνο καθ’ υπόδειξη των οδηγιών και αποφάσεων της ΕΕ, είναι εργαζόμενοι το ίδιο και περισσότερο εκμεταλλευόμενοι με τους έλληνες εργαζόμενους. Η εκμετάλλευση και η εντατικοποίηση είναι ίδια για όλους. Τα 12ωρα δουλειάς, η πολυαπασχόληση, οι ατελείωτες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση».

Στην ανακοίνωση τονίζονται επίσης οι ευθύνες της ομοσπονδίας «που από πέρσι υπέγραψε κλαδική ΣΣΕ με 10ωρα δουλειάς προσφέροντας τζάμπα εργασία στους μεγαλοξενοδόχους».

Επισημαίνεται τέλος πως:

 «Τώρα που για άλλη μια χρονιά, παρά τα όσα λέγονται, ο τουρισμός αποδεικνύεται η «ατμομηχανή» της οικονομίας τους, είναι ώρα οι εργαζόμενοι να μην σκύψουμε το κεφάλι, να μην δεχτούμε τη σύγχρονη σκλαβιά των ελαστικών σχέσεων εργασίας και των voucher, την απλήρωτη δουλειά.
Τώρα είναι ώρα να παλέψουμε για μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, να διεκδικήσουμε Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις».

ΠΟΥ’ ΣΑΙ ΚΥΡΑ-ΛΩΞΑΝΤΡΑ !!!

Ευτυχώς, δεν γίναμε ευρωπαίοι, τζιέρι μου!

Όσο κι΄αν πασχίσαμε μεταπολεμικώς (όχι μετά από κάποιον συγκεκριμένο πόλεμο…) να γίνουμε ευρωπαίοι, δεν το πετύχαμε, χρυσαητέ μου!

Δεν έδενε η συνταγή, βρε λεβέντη μου! Τι να σε πω! τόσο το λάδι, τόσο τ’ αλεύρι, τόση η μαγιά, μόλις το βάζαμε στον φούρνο μας έβγαινε βαλκάνιος! 

Ρε τι του αφαιρέσαμε τα ανατολίτικα μπαχαρικά, τι το βάλαμε να κάνει ώρες κλασσικό μπαλέτο και να παίζει τένις… 

Εκείνο το κατσομουτσούλικο μόλις έβρισκε κεμπάπ έγλειφε τα δάχτυλά του, μόλις άκουγε συρτό και τσάμικο το τρώγανε οι πατούσες του και μόλις έβλεπε αλάνα και αλάνια το χάναμε για ώρες. 

Τι είπες, φιλτάτη Ντόρις μου; Εσένα κάθεται και διαβάζει με τις ώρες; Ειδικα όταν βρέχει έξω; (πάντα δηλαδή…) 

Αμ πού να το μαντρώσω, κυρα Ντόρις μου, το δικό μου, που με το που μπαίνει Μάρτης και βάζει η μέρα κομματάκι Ήλιο παραπάνω δεν το βαστάει το σπίτι! 

Αλλά θα μου πεις, σάμπως καθόμαστε εμείς… 

Πού πάμε; 
Βόλτα! (άκου πού πάμε…) 
Πώς το λέτε στα ευρωπαϊκά το «βόλτα»; (άσε, δεν θα το θυμάμαι και να μου το πεις…) 
Γιατί γράφω το Ήλιος με κεφαλαίο; 
Έτσι, από μόνο του μού ’ρχεται, δεν ξέρω γιατί…

Ναι, που λες με το κακορίζικο! 

Αμάν και πως κάνω να πάει ο Ιούνιος είκοσι να το στείλω στο χωριό να λυσσάξει να μ΄αφήσει να κάνω και καμμιά δουλειά να ηρεμήσει και λίγο το κεφάλι μου. 
Τι είναι το χωριό; 
Το χωριό, κυρά Σούζαν μου, είναι εκεί που είναι η καταγωγή μου! 

Ναι, από εκεί είναι η μάνα μου κι΄ο πατέρας μου και ο συχωρεμένος ο πάππος μου, που σκοτώθηκε το ’40 να σας πολεμάει. 

Όοοοχι εσάς, όχι κυρα Μπετίνα μου, όοοχι! Τους άλλους, τους κακούς! Εσείς δεν ξέρατε τίποτε για τα εγκλήματα, είμαι σίγουρη!

Δεν αφήνει αλάνα για αλάνα το παλιόπαιδο, που λες, κυρα Κάθριν μου! Σκαρφαλώνουν και τα κάγκελα, ποια Άνγκελα; 
Κάγκελα, είπα, Κάγκελα, τι πήγες κι΄άκουσες, βρε Γουίτνι μου! 

Εμένα έπρεπε να τρομάζει αυτό το όνομα και συ τρέμεις; (αμ, εγώ την έχω χεσμένη και έχω και τον τρόπο να της το μηνύσω σιγά-σιγά…).

Καβαλάνε τα κάγκελα που λες και μπαίνουν στο σχολείο και παίζουν μπάλα μέχρι τις δυό τα ξημερώματα! 

Αν φοβούνται τους μετανάστες; 

Μα βρε συ Ροζμαρύ μου, στην παρέα του έχει μετανάστες! 
Ξέρεις, εδώ δεν πολυνοιαζόμαστε αν κάνει παρέα με τους «άλλους»! 
Τι; 

Τους είδες στην τηλεόραση τους μετανάστες που βγαίνουν στα νησιά μας και τρόμαξες; 

Αμ δεν υπήρξες ποτέ διωγμένη κυρά Τζόαν μου για να καταλάβεις… 

Εμείς όχι μόνο δεν τρομάζουμε αλλά βρίσκουμε και τρόπο να μην πάνε χαμένα τα καημένα τ΄ανθρωπάκια. Ένα φαγάκι ο ένας, ένα ρουχαλάκι ο άλλος, ένα παιχνίδι ο τρίτος, κάπως τους μαντάρουμε τον πόνο τους…

Εκείνο που με προβληματίζει βρε μάτια μου Κλαρίς, είναι που ακόμη και ‘κείνο το Μέγαρο Μουσικής που φτιάξαμε όλο μπουζούκια παίζει… 

Νάσου Ξαρχάκος και πάρε και Χατζιδάκη και δώσε και Μαρκόπουλο και χτύπα κι΄ένα Θοδωράκη. 
Ποιόν Σταύρο; Όχι βρε Σαρλότ μου! 

Αυτός ο Θοδωράκης που λες εσύ έχει «Μπομπολάκης» για κανονικό του επώνυμο! 

Ναι, σου λέω άλλος είναι, άλλος… 

Γιατι δεν διαμαρτυρόμεθα αγαπητή μου Ελιζαμπεθ περί της παρακμής ταύτης του Μεγάρου μας; 

Να σου πω. 
Όλοι τούτοι που σου είπα οι συνθέτες έχουν μελοποιήσει Έλληνες ποιητές! 
Α, μου διέφυγε και πώς μου διέφυγε, Βαλερί μου! 

Οι Έλληνες είναι ο μόνος λαός που έχει μελοποιήσει ΟΛΟΥΣ τους ποιητές του! 

Γιατί με μπουζούκι; Γιατί αγαπητή μου Ηλέιν, το μπουζούκι είναι όργανο που έρχεται από τους αρχαίους χρόνους, πανδούρα το λέγανε τότε και ταμπουρά αργότερα, γιατί σε προβληματίζει το μπουζούκι; Αααα… Δεν έχει ευρωπαϊκό ήχο και σε ξενίζει, μάααστα, μάαααστα….. 

Και τα ρεμπέτικα σε κάνουν και φοβάσαι; 

Αγαπημένη μου Βανέσα, είναι λογικό, έχουν να κάνουν με τον πόνο του λαού (τώρα θα ρωτήσεις τι είναι λαός και θα γίνουμε μπουκλάκια…), πώς να το καταλάβεις; 

Νόμιζες είναι τούρκικο και θάπρεπε να το μισούμε; 

Μα και τούρκικο νάτανε όχι δεν θα λέγαμε σε κάτι καλό! 

Σταυροδρόμι ήταν πάντα ο τόπος μας κυρά Κέρστιν μου, και γι΄αυτό μείναμε ανοιχτά μυαλά και θέλαμε να τους ακούμε όλους και έτσι γεννήσαμε τη Δημοκρατία! 
Δεν μπορεί, ακουστά θα την έχεις τη Δημοκρατία! Την έκανες στην τετάρτη δημοτικού (και μετά χαθήκατε…ξέρω…), μπράβο, μπράβο! 

Όχι, δεν λέω για το πολίτευμα κυρά Μαργκό μου, για την ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ λέω! 

Τι άλλο να σου ‘μολογήσω, κυρά Λιζαμπέτα μου, για να δω... 
Να! Άμα διαβάζει για εκείνα τα δικά σας στις Αφρικές με τις γενοκτονίες και την αποικιοκρατία και τα ματωμένα διαμάντια και τα Αλγέρια και τα Μαρόκα και τις Ινδίες και τους Ολλανδούς Μπόερς και το Απαρτχάιντ, όλο βρίζει! Ναι κυρά Νταϊάν μου, βρίζει! 

Κάτι λέει για τράπεζες και υποκρισία και πως ο μεγαλύτερος εγκληματίας της υφηλίου ήταν πάντα η Ευρώπη και ‘γω δεν ξέρω τι να του πώ! 
Τι να απαντήσω που μου δείχνει κάτι φωτογραφίες να σε πιάνει η ψυχή σου κυρά Ντέμπι μου! 

Αααααχ, τι να πω η δόλια που δεν θα μου γίνει ποτές ευρωπαίος! 

Τι πόνο θαχω εγώ να με τυρρανάει την έρμη τη μάνα σα δεν αξιωθώ να το δω ευρωπαίο σωστό με τα ούλα του!

Μ΄αυτόν τον πόνο θα ξεψυχήσω κυρά Μάρτζορύ μου, μαζί μου θα τον επάρω τον πόνο! 

Που θέλησα να το κάνω ευρωπαίο και ΄κεινού δεν του ταίριαζε και μου τόλεγε σε κάθε ευκαιρία και ΄γω δεν τ’ άκουγα! 

Μ΄αυτόν τον πόνο θα με θάψουν, που τόβαλα να κοιτάζει στην ευρώπη και ‘κείνο το δύστυχο ήθελε να χαίρεται τον τόπο του! 

Έτσι θα φύγω! 

Απολογούμενη σε όλες εσάς τις ευρωπαίες που σας πίστεψα καλύτερές μου και είσασταν ένας φόβος όλος κι΄όλος! 
Ένα συφέρο πάντα πάνω απ΄τους λαούς σας! 
Ένας διχασμός να θρέφει τ΄αφεντικά σας! 
Και ‘γω να σας γροικάω καλύτερές μου! 
Άκαπνες!