ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΩΙ, ΦΙΛΗ ΕΥΡΩΠΗ…

Δευτέρα πρωί, μέσα σ΄έναν ήλιο από εκείνον που δεν φαντάζεσαι ούτε στα πιο όμορφα όνειρά σου, φίλη Ευρώπη, πάμε στις δουλειές μας. 

Θά νόμιζες με τα μούτρα κάτω; 

Έξω θάπεφτες… 

Βλέπεις, ό,τι κι΄αν κάνατε εσείς, εμείς περάσαμε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο. 

Στα σπίτια, στους πεζόδρομους, σε περιπάτους, σε φτηνά καφενεία. 

Α! Λεπτομέρεια: ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ! 

Ναι , είμασταν όλοι όσοι πριν δύο σαββατοκύριακα σφαχτήκαμε και είπαμε πως δεν θέλουμε να ξαναδούμε ποτέ πιά ο ένας τον άλλον, μαζί! 

Βλέπεις, φίλη Ευρώπη, ΦΙΛΟΣ για εμάς είναι κάτι διαφορετικό απ΄ ό,τι για εσένα. 

Δεν στο εξηγώ. Δεν γίνεται.

Και τώρα που σου μιλάω νιώθουμε όλοι πιο ενωμένοι από ποτέ! 

Μπράβο, φίλη Ευρώπη! 

Κατάφερες όσα δεν καταφέραμε μεταπολεμικά όλοι οι έλληνες!

 Μας ένωσες! 

Με λίγο περίπλοκο τρόπο, είναι αλήθεια, αλλά, μας έδειξες πως έχεις πρόβλημα με την ελευθερία επιλογής κυβέρνησης (στην συγκεκριμένη περίπτωση) και καταλάβαμε πως το πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά. 

Είναι πως, το κακομαθημένο παιδάκι, που έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας να λέει την γνώμη του δεν το συμπαθείς! 

Σου ξεσηκώνει τα υπόλοιπα παιδάκια που και ΄κείνα αρχίζουν και θυμούνται πως κάποτε είχαν δικαίωμα στην γνώμη! 

Και αυτά τα παιδάκια είναι εκείνα που βρέχουν τα ποδαράκια τους στην Μεσόγειο! 

Ναι, σ΄εκείνη την θάλασσα, που δεν έχεις διέξοδο και σε πιάνει απελπισία!

Φίλη Ευρώπη, ξεφτιλίστηκες. 

Τελείωσες με το θέμα που λέγεται αξιοπρέπεια. 

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα ξεχάστηκες και μας απέδειξες πόσο χαμηλών και καθόλου «ευρωπαϊκών» προδιαγραφών είσαι. 

Μας έκανες  να αισθανόμαστε πιο δυνατοί από ποτέ δείχνοντάς μας πόσο ανίκανη είσαι, τελικώς.

Ξέρεις, φίλη Ευρώπη, τις μέρες που δεν είχα λεφτά, δεν σταμάτησα να δίνω το κατιτίς στον ταλαίπωρο μετανάστη που επιβιώνει πλένοντας τζάμια αυτοκινήτων στην χώρα μου. 

Και όταν δεν μου περίσσεψε ούτε αυτό, του άφηνα το ένα μήλο από τα δύο που παίρνω μαζί μου στην δουλειά. 

Ξέρω πως είναι λάθος για την προτεσταντική σου λογική, θα έπρεπε να τιμωρείται για διάφορους λόγους που ενδημούν στο δικό σου αιτιολόγιο, αλλά, εδώ δεν γίνεται αυτό. 

Να σου ψιθυρίσω κάτι; 

Περίπου δύο εκατομμυρια μετανάστες ζουν στην φτωχή Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο. 

Ξέρω πως μου τους φορτώνεις για να μην τους έχεις μέσα στα πόδια σου, αλλά, η Ελλάδα λεφτά δεν έχει. 

ΦΙΛΟΤΙΜΟ όμως, έχει. 

Αυτό τώρα πάλι, πώς να στο εξηγήσω… 

Το ΦΙΛΟΤΙΜΟ είναι ΜΟΝΟΝ ελληνική λέξη που παραμένει ηθελημένα αμετάφραστη στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές!

Σε γράφω με κεφαλαίο, φίλη Ευρώπη, όχι γι΄αυτό που κατάντησες, αλλά για να τιμήσω τον πολιτισμό που έφτιαξε την κόρη του βασιλιά Αγήνορα και της Τηλέφασσας τόσο όμορφη, που ο ίδιος ο Δίας έγινε ταύρος για να ζευγαρώσει μαζί της.  

Εκείνη την Ευρώπη γράφω με κεφαλαίο, όχι εσένα.

Καληνύχτα, παληά μου φίλη Ευρώπη. 

Λυπάμαι τους τουρίστες που μας στέλνεις να κάνουν διακοπές και που στην πρώτη ευκαιρία απολογούνται για τα πεπραγμένα σου. 

Βλέπεις, οι άνθρωποι που συγκροτούν τους λαούς, ελάχιστη σχέση έχουν πλέον με σένα…

ΑΝΟΙΧΤΕ ΤΗ ΡΗΜΑΔΑ ΤΗ ΜΟΝΟΠΟΛΥ! ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ!!!

Καταλαβαίνουμε τώρα τουλάχιστον πόσο κακό κάναμε όταν «παύσαμε» την γεωργία και την κτηνοτροφία μας και παραδώσαμε την ζωή μας ολόκληρη σε κερδοσκόπους που ακόμη και τώρα φέρνουν πατάτες απ΄το Βέλγιο, λεμόνια απ΄την Αργεντινή, σταφύλια από την Ισπανία και ντομάτες από το Ισραήλ;

Γάλα; Ελληνικό γάλα προς 1,58 ΕΥΡΩ στο ράφι και παραδίπλα το UHT εισαγωγής με 0,85 ΕΥΡΩ! 

Απλό: η σύντροφος Ευρώπη έχει τεράστια αποθέματα γάλακτος και κάποιοι πρέπει να τα καταναλώσουν!

Καταλαβαίνουμε πως, όλη μας η χαρά από τις επιδοτήσεις σάπιων, ακατάλληλων γεωργικών προϊόντων που κατέληγαν να γίνουν βίλες και αυτοκίνητα ήταν ανούσια; 

Μας επιδοτούσαν για να χάσουμε σταδιακά το ενδιαφέρον μας για την γεωργία.

Και τι πήγαμε και γίναμε εμείς; Από τον πρώην μεγαλομπακάλη μέχρι και τον βαμβακοπαραγωγό της Λάρισας; Με τι διαλέξαμε να ασχοληθούμε; 

Με ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ! Γίναμε ΟΛΟΙ κατασκευαστές!

Έφυγα λοιπόν από τις παραγωγικές ασχολίες και πέρασα σε μη παραγωγικές, απ΄ το φαΐ στο τσιμέντο, σαν να λέμε έβαλα τα χέρια μου κι΄ έβγαλα τα μάτια μου.

Τόχω ξαναπεί: κάντε ένα πείραμα και παίξτε ΜΟΝΟΠΟΛΥ με διαφορετικό τρόπο. 

Διπλασιάστε τις τιμές σε όλο το παιχνίδι και όταν κάποιος παίκτης χάσει όλα του τα λεφτά, τότε κόψτε χαρτάκια με τα ποσά που χρειάζεται και αφήστε τον να συνεχίσει να παίζει. 

Μόλις η περιουσία του αυξηθεί ξανά (γιατί θα αυξηθεί εφ΄ όσον κάποιος άλλος θα χάνει, δεν μπορεί όλοι οι παίκτες να κερδίζουν) ζητήστε του να σας δώσει ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ τα ποσά που είναι γραμμένα σε χαρτάκια. 

Τι θα κάνει; Έλα μου ντε...

Απλό: θα καταρρεύσει με πάταγο έχοντας παράλληλα παρασύρει στην κατάρρευση και άλλους παίκτες οι οποίοι τον πλήρωσαν ή πληρώθηκαν απ΄αυτόν ή που τέλος πάντων, είχαν μαζί του αναγκαστικές συναλλαγές (στο παιχνίδι δεν υπάρχει επιλογή μη συναλλαγής με άλλον παίκτη).

Κλείνω, καλημέρα σας.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟΥ

Ερχόμενος στην δουλειά συνηθίζω να ακούω ραδιόφωνο. Μουσική όμως. 

Αποφεύγω μετά μανίας φωνές αυτοχρισμένων δημοσιογράφων, που άλλο δεν είναι από ντουντούκες που μόνο στόχο έχουν να πάψει να ακούγεται η φωνή του διπλανού. Και αν η φωνή του διπλανού δεν λέει να πάψει, τότε πάντα βρίσκεται τρόπος να την πάψουμε… 

Προσπαθούσα εδώ και καιρό να καταλάβω με ποιο σκεπτικό στερηθήκαμε (ενώ συνεχίσαμε να την πληρώνουμε) την ΕΡΤ, τόσο σαν ραδιόφωνο όσο και σαν τηλεόραση, μια λογική (και όχι λογικοφανή) εξήγηση δεν κατάφερνα να βρω.

Ξαναγύρισα λοιπόν το ραδιόφωνό μου στο ΔΕΥΤΕΡΟ, στο ΤΡΙΤΟ, στο ΚΟΣΜΟΣ. 

Ξανάκουσα εκπομπές που δεν τις άκουγα για την μουσική τους μόνον, αλλά και για τα σχόλια του εκφωνητή, για τις επεξηγήσεις του, τις παρεμβάσεις του, την εικόνα με την οποία πλαισίωνε το κάθε κομμάτι. 

Διαπίστωσα, λοιπόν, ότι αυτό που είχα στερηθεί τόσον καιρό, όπως και όλοι οι φίλοι της κρατικής ραδιοφωνίας (ναι, το «κρατικός» μπορεί να έχει και θετική χροιά) ήταν η ποιότητα. 

Που σαν ποιότητα μέσα στο μυαλό μου είναι ο πολιτισμός, η τεκμηριωμένη άποψη, η διαφορετικότητα, η συμφιλίωση με τις θέσεις του άλλου, η αμφισβήτηση πρώτα του εαυτού μας και μετά του τριγύρω κόσμου.

Και χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να είναι καν ο σκοπός μου αυτός, μαλάκωσα, ηρέμησα. 

Έβγαλα την οργισμένη μάσκα απ΄το πρόσωπό μου, έτσι, όπως άκουγα τους Χειμερινούς Κολυμβητές να τραγουδάνε και άκουγα από τον εκφωνητή την συνέντευξη του Βακιρτζή, έτσι, όπως άκουγα την Γιώτα Νέγκα να απαγγέλει Γκόνη και την Λένα Πλάτωνος να τραγουδάει το ’62 του Χατζιδάκη, βρήκα το μέσα μου να έχει ηρεμήσει, να φοβάται λιγότερο, να έχει λίγο πιο ξεκάθαρη σκέψη. 

Κι΄έγινε έτσι ξεκάθαρος κι’ ο λόγος που στερήθηκα τον ελάχιστο πολιτισμό που μου είχε απομείνει: ο πολιτισμός δεν συνάδει με την εξουσιολαγνεία.  

Ο πολιτισμός και η εξουσία δεν πάνε μαζί, κι άμα περπατήσουν παρέα θα είναι για πολύ λίγο: ο ένας θέλει να τρέξει κι΄ο άλλος να στοχαστεί, ο ένας θέλει να κερδίσει κι΄ο άλλος να νικηθεί. 

Και να νικηθείς σημαίνει, κάθε μέρα να δέχεσαι πως όλα όσα σε περιβάλλουν σε ξεπερνάνε και πρέπει να αγωνίζεσαι για να ερμηνέψεις όλο αυτό το καθημερινό που είναι η πραγματική ζωή κι΄όχι οι κλάψες για το παρελθόν και οι φόβοι για το μέλλον. 

Ο πολιτισμός θέλει πολίτες, όχι υπηκόους. 

Ο πολιτισμός έχει απαιτήσεις!

Δεν αναλύω άλλο, εξ΄άλλου δεν είμαι ούτε φιλόσοφος, ούτε διανοητής για να αρχίσω παραλληλισμούς και σχετικολογίες.

Ένα λέω: ο πολιτισμός του σκυλάδικου, κυρίαρχος πλέον εδώ και χρόνια στην κομματική ζωή του τόπου (πόσο είχαμε θυμώσει με τον μακαρίτη τον Γιαννόπουλο που τόχε παραδεχτεί δημόσια..!) είναι ο πολιτισμός που επιθυμεί το κάθε κέντρο εξουσίας να έχουμε. 

Η κουλτούρα του σκυλάδικου είναι που θέλει τον κομματικό αρχηγό να ραίνεται με λουλούδια σε κάθε του εμφάνιση, να του ζητιέται να πει το αγαπημένο μας ρεφρέν:  

"Πες τό ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!" 

"Πες τό ΧΡΟΝΟΝΤΟΥΛΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ! 

"Πες τό ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΤΥΧΑΜΕ ΠΟΛΛΑ!" 

"Πες τό ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ!" 

Κι ο τραγουδιστάκος των τραπεζών, μας κάνει κρυφογελώντας το χατήρι, χαιρέκακος που ξέρει πως αυτούς που τώρα τον ζητάνε στην σκηνή, αυτούς τους ίδιους αύριο θα τσακίζει.

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ...

Όλοι αυτοί, λοιπόν, οι κατεργαραίοι των δύο προηγούμενων αναρτήσεων κάπως θα πρέπει να κινούνται για να μπορούν να τσακώνονται αναμεταξύ τους.

Πάρτε μια πρώτη γεύση απ΄τον χάρτη του παιχνιδιού, στον οποίο σήμερα μπαίνουν τα χωριά, οι διαδρομές, τα καράβια και διάφορα άλλα καλούδια. 

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΤΗΝΟΥ

Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά.

Που σημαίνει πως, όπου υπάρχει ψωμάκι για φάγωμα, εκεί πέφτουν σαν τα κοράκια (εκτός από τους ληστές και το Δ.Ν.Τ.) και κάθε λογής τυχοδιώκτες...

Ποιοί πέρασαν, λοιπόν, απ΄το νησί ψάχνοντας την τύχη τους στα κοφτερά βράχια και στα αγκαθερά φρύγανα;

Με δυσκολία εντοπίσαμε στα αρχεία μας στοιχεία για έξι μόνον από αυτούς, τα οποία και σας παρουσιάζουμε:

SAVERIO FANNUCCI:

Γόνος ευγενούς οικογενείας από την Νάπολη, εγκατέλειψε την ζεστασιά της οικογενειακής εστίας για να ακολουθήσει τον δρόμο της κλοπής και της ατιμίας. Έχει μεγάλη αδυναμία στις αγκινάρες και στα σαλιγκάρια με σάλτσα ντομάτας. Διάλεγε πάντα ρούχα σε κόκκινες αποχρώσεις για να μην φαίνονται οι λεκέδες από τις σάλτσες. 

MATEO FIORE:

Άστατος τύπος, κανένας δεν έμαθε ποτέ από πού κράταγε η σκούφια του, που δεν την έβγαζε ούτε στον ύπνο του. Ζωχάδας γενικώς, έμπλεκε σε καυγάδες όπου βρισκόταν, γιατί ζήταγε πάντα να τρώει μικρές μερίδες και να λερώνει μεγάλο πιάτο. 

MILVA:

Από την συντοφιά δεν θα μπορούσε να λείπει μία κυρία, η οποία όμως, αυτοβούλως πέταξε διαμάντια και στολίδια, φόρεσε την πανοπλία του ξαδέρφου της, από την οποία δεν κατάφερε ποτέ να βγεί, και πήρε τους δρόμους για να φτιάξει μόνη της την προίκα της. Μεγάλο της παράπονο, η έλλειψη μανικιουρίστας στο νησί.

MARCO PIRAS:

Ιταλός με ισπανική καταγωγή, οπότε είχε μαζεμένα πάνω του όλα τα κουσούρια και των δύο φυλών. Δυσκολευόταν να πιστέψει πως στο νησί δεν γίνονταν ταυρομαχίες και πως υπήρχε πιτσαρία στα Κάτω Μέρη με καλύτερη πίτσα από της πατρίδας του.

CARLO RIZZO:

Βλάκας. Δεν έχω λόγια να περιγράψω τον άνθρωπο, που ήρθε στο νησί εξοπλισμένος με ορειβατικό εξοπλισμό! Στην συνέχεια ασχολήθηκε με καταδύσεις και ανακαινίσεις σταύλων. Χάθηκε στον Τσικνιά ψάχνοντας να βρει την τρύπα τού από χρόνια σβησμένου Ηφαιστείου.

JOSE CALOGERO:

Στα νιάτα του τον έλεγες και όμορφο. Μετά όμως από έναν καυγά όπου και τραυματίστηκε στο πρόσωπο, δεν τον αφήνανε να περνάει από χωριά που υπήρχαν έγκυες. Αυτοεξορίστηκε στο Δρακονήσι όπου και έβαλε μελίσσια με αποτέλεσμα να τυφλωθεί από το ζάχαρο, αφού δεν έβρισκε κανέναν να αγοράσει το μέλι του και το' τρωγε όλο μόνος του.

 Α! Ξέχασα!
Τα παραπάνω πρόσωπα δεν πέρασαν ποτέ απ΄το νησί στην πραγματικότητα!

Είναι οι χαρακτήρες που αναγκαστικά θα χρησιμοποιούν οι παίκτες του επιτραπέζιου παιχνιδιού που διαδραματίζεται στην Μεσαιωνική Τήνο και που έρχεται σύντομα...

ΔΙΑΒΟΗΤΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΤΗΝΟΥ...

Όσο κι΄αν σας φαίνεται παράξενο, σας πληροφορώ πως, ναι, στην Τήνο υπήρξαν ληστές!
Ορισμένοι από αυτούς άκακοι, άλλοι πάλι πιό επιθετικοί, όλοι όμως αξιοσημείωτοι για την δράση τους εκεί γύρω στο 1600 μ.Χ.

Όσο κι΄αν η παρουσία των Ενετών ήταν έντονη, όσος στρατός κι΄αν αλώνιζε κυριολεκτικά το νησί, οι ληστές δεν άφηναν καμμία ευκαιρία να τους ξεφύγει και άρπαζαν ό,τι έβρισκαν.

Ακολουθεί μια σύντομη περιγραφή μερικών από αυτούς: 

LORENZO ARMATO: φιλικός ληστής, έμενε στα Κελλιά και καλλιεργούσε γλυκοπατάτες. 

MARCO DELINQUE: συμπαθητικό παλληκάρι, κατά καιρούς πούλαγε λιαστές ντομάτες στην Παλλάδα. 

 

SIGISMUNDO CANAGLIA: δούλεψε λαντζέρης για πέντε χρόνια σε μαγέρικο στη Χώρα και κατέληξε παλιοχαρακτήρας. 

DON PASQUALE IL RINNEGATO: παπάς στο παρελθόν, και στην συνέχεια κλέφτης. 

Α! Ξέχασα! 

Όλοι οι παραπάνω απειλητικοί τύποι δεν υπήρξαν στ΄αλήθεια! Όοοοοοχι...

Αποτελούν μέρος των χαρακτήρων ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού που εξελίσσεται στην Μεσαιωνική Τήνο και που θα κάνει την εμφάνισή του τις επόμενες ημέρες...

Οπότε, κανένας φόβος, συνεχίστε να κυκλοφορείτε ελεύθερα!

 

 

ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΩΝ

Ποιοί είναι τελικώς αυτοί οι δανειστές, που στις προσταγές τους τρέμουν πολιτικοί, κράτη ολόκληρα και τελικώς, ακόμη και εμπορικά υβρίδια κρατών όπως η ευρωπαϊκη ένωση;

Ποιοι είναι πίσω από τον όρο αυτόν, "δανειστές";

Οι τράπεζες; Μα οι τράπεζες δεν έχουν πρόσωπο… 

Κάποιος βάζει τα λεφτά του και γίνεται μια τράπεζα.

Και κάποιος που έχει πολλά χρήματα δίνει στο ΔΝΤ για να δανείζει χώρες ολόκληρες.

Πού βρίσκει κάποιος πολλά χρήματα; 

Απλό: εκεί που έβρισκε πάντα. Δηλαδή; 

Ποιοι είναι οι παραγωγικοί τομείς της διεθνούς οικονομίας; 

Μήπως ο κλάδος των τροφίμων; 

Μήπως ο τομέας της ιστορίας και των πολιτισμών; 

Μήπως οι τέχνες; 

Μπαααα…..

Χρήματα βγάζουν οι εξής κλάδοι: 

ο ΠΟΛΕΜΟΣ, 

η ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ και 

οι ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ.

Να το κάνω ψιλά; Χρήματα τόσα πολλά που να μπορείς να δανείζεις σε κράτη βγάζουν μόνον τα ΌΠΛΑ, τα ΦΑΡΜΑΚΑ και τα ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ.

Τα ΟΠΛΑ πουλιούνται στους πολέμους που δημιουργούν οι έμποροι όπλων. Μην ξεχνάτε ότι, στον μεγάλο Δεύτερο Παγκοσμιο Πόλεμο ο Χίτλερ αγόραζε ανταλλακτικά από την αμερικάνικη FORD. 

Θυμηθείτε ότι η KRUPP που φτιάχνει τους ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους έφτιαχνε τότε και τώρα κανόνια κι΄έτσι γιγαντώθηκε. Και έτσι πολλές άλλες που φτιάχτηκαν στα πεδία των μαχών και μας κουμαντάρουν σήμερα από το σίδερο του σιδερώματος έως και τα λάδωμα των κομμάτων μας, δηλαδή SIEMENS.

Τα ΦΑΡΜΑΚΑ πουλιούνται σε ασθενείς. Όσο πιο πολλές οι ανίατες αρρώστειες, τόσο περισσότερες οι ποσότητες φαρμάκων. Αν δεν υπάρχουν αρρώστειες, τις φτιάχνουμε. Κάπως σαν τις εταιρείες που φτιάχνουν ANTIVIRUS για τους υπολογιστές και είναι εκείνες που κατασκευάζουν τους ιούς για να παραμείνουν απαραίτητες.

Τέλος, τα ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ τα διάλεξα σαν το πιο τρανταχτό παράδειγμα από τις εξαρτήσεις και δεν λέω άλλο.

Αυτοί λοιπόν που ανακατεύονται με τέτοια πράγματα έχουν και τις τρομακτικές ποσότητες χρημάτων για να διοικούν τον Σόιμπλε, την Μέρκελ , την γερμανία την ίδια και τέλος, την Ευρώπη.

Αυτό που θέλω να πω είναι, πως αυτό το είδος αρπακτικού είναι μαθημένο στο να σκορπάει το χάος για να κερδίζει από αυτό. 

Άρα, εμείς τι περιμένουμε; Αφού πριν από κάθε συνάντηση των απανταχού Σόιμπλε πέφτει από βραδίς τηλέφωνο για το τι θα πεί και τι θα κάνει, τι περιμένουμε; Να πάει η ελληνική αντιπροσωπεία και να της στρώσουνε χαλί;

Αδέρφια, μια κουβέντα και τελειώνω: τα χρήματα των ανά των κόσμο δανείων είναι κυριολεκτικά βαμμένα με αίμα και δυστυχία, είναι το απόσταγμα του ανθρώπινου πόνου. 

Εμείς, σαν αργυραμοιβοί της ανθρώπινης δυστυχίας κάποιων άλλων λαών, πάμε να σωθούμε με αυτά τα χρήματα. 

Γίνεται; 

Αφήνουν τα αρπακτικά να σωθεί κάποιος που εύκολα μπορεί να γίνει το επόμενο θύμα και να φέρει κι΄άλλο χρήμα στις τσέπες τους; 

Ε; εσείς τι λέτε; 

Από την Ελλάδα, λοιπόν, ξεκινάει το μεγάλο πείραμα της υποταγής ολόκληρων κρατών στην Ευρώπη, γιατί μέχρι τώρα γινόταν σε τριτοκοσμικές χώρες μόνον. 

Τώρα απλώς θέλουν να πειραματιστούν στο ποιά είναι τα σωστά βήματα για να το επαναλάβουν και αλλού. 

Όποιος τους καθυστερεί θα την πληρώσει κι ας λέγεται όπως θέλει.