ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΟΜΜΑ... ΘΕΛΩ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Θέλω μια πατρίδα που να επιτρέπω στον εαυτό μου να σεβαστεί, γιατί δεν θα με ξεφτιλίζει απαξιώνοντάς με. 

Δεν θέλω μεσάζοντα κόμματα να μου καλουπώνουν την φωνή στα δικά τους μεγάφωνα. Δεν θέλω να μεταφράζουν στην γλώσσα τους την επιθυμία μου, ούτε να περνάνε από κομματικά φίλτρα τα λόγια μου.

Θέλω να μπορώ να έχω γνώμη για όσα με αφορούν, χωρίς επαγγελματίες κομματόσκυλους να μου πουλάνε ρουσφέτι που μετέφεραν την γνώμη μου σε κείνους, που φυσιολογικά θα έπρεπε να έχουν σαν επάγγελμα να με ακούν. 

Θέλω μια πατρίδα που θα χαίρομαι να την βοηθάω για να χτίζει το αύριο του παιδιού μου. Δεν θέλω κόμμα που θα ρίχνει τα παιδιά μου βορά στους μεγαλοεργολάβους. 

Θέλω μια πατρίδα που θα με κάνει να βλέπω όλα τα παιδιά σαν παιδιά μου και όχι σαν μελλοντικούς ανταγωνιστές του δικού μου. Θέλω να μετέχω μιάς κοινωνίας όπου θα συνδιαλέγομαι με όλους τους τριγύρω μου με κοινό στόχο ένα αύριο για όλους. 

Δεν θέλω κόμματα που θα αποκλείουν άξιους ανθρώπους από το δικαίωμα στην εργασία γιατί δεν είναι γραμμένοι στις τοπικές οργανώσεις. 

Δεν θέλω να φοράω κομματικά γυαλιά για να βλέπω τον κόσμο. Θέλω όλα τα χρώματα να φτάνουν ως εμένα αυτούσια, όχι παραμορφωμένα. 

Θέλω μια πατρίδα, ενωμένη και ίδια για όλους μας. Δεν θέλω κόμματα, γιατί τα κόμματα σημαίνουν στράτευση, διχασμό και στρατόπεδα. Και έχω βαρεθεί να στηρίζω αρχηγίσκους που με χρησιμοποιούν σαν ένα από τα πολλά σκαλοπατάκια της καριέρας τους. Και γιατί διχασμός σημαίνει μίσος. Και όποιος μισεί, μισεί πρώτα απ΄όλους τον εαυτό του και εγώ δεν θέλω να νιώθω μίσος για τον εαυτό μου. 

Θέλω μια πατρίδα που θα σέβεται τις πατρίδες των άλλων και θα δέχεται στο χώμα της όποιον η δική του η πατρίδα αδυνατεί να θρέψει. Θέλω, λοιπόν, μια πατρίδα με κανόνες που θα ακολουθώ, ακριβώς επειδή εκείνοι που έβαλαν τους κανόνες γίνονται πρότυπο συμμόρφωσης και όχι ανατροπείς τους. 

Σ΄αυτήν την πατρίδα δεν θα φοβάμει να δεχτώ οποιονδήποτε ξένο, γιατί θα ξέρω πως θα βρει μια τάξη που θα κληθεί να τηρήσει όπως όλοι μας. Δεν θέλω να βλέπω το χρώμα του ανθρώπου, αλλά την αξιοπρέπειά του. 

Θέλω μια πατρίδα ελεύθερη να μην φοβάται και τότε, δεν θα φοβάμαι και ‘γω να ζήσω με λιγώτερα, με μέτρο, με σύνεση. Δεν θέλω κόμματα που θα σκάβουν τάφρους μεταξύ των πολιτών, που μόλις τις φτιάξουν τις αποκαλούν «τάξεις» και βάζουν την μία να αντιστρατεύεται την άλλην. 

Δεν θέλω άλλα ονόματα, ονόματα, ονόματα πολιτικών, που στήνονται απέναντί μου για να μου μιλήσουν κατά πως τους έχει δασκαλέψει η τάδε εταιρεία επικοινωνίας ο δείνα καθηγητής της γλώσσας του σώματος, έτσι το χέρι, έτσι το γυαλί, έτσι το βλέμμα. 

Θέλω έναν από μάς, με παιδί στο ίδιο σχολείο με το δικό μου, που θα πηγαίνει στην δουλειά με το λεωφορείο, που θα στενεύεται οικονομικά κάθε τέλος του μηνός, που θα περιμένει το άγιο ελληνικό καλοκαίρι για να κάνει διακοπές και όχι για να περάσει στο ντούκου αντιλαϊκά νομοσχέδια. 

Θα τρώει στα φροντιστήρια τον μισό του τον μισθό, κι΄έτσι θα θελήσει να φτιάξει μια παιδεία για όλους. 

Θα κάθεται στην ουρά τού ΙΚΑ τρεις και τέσσερεις ώρες για μια συνταγή κι΄έτσι θα θελήσει να φτιάξει ένα σύστημα υγείας για όλους. 

Θα στριμώχνεται στο λεωφορείο με άλλους εκατό κι΄έτσι θα θελήσει να φτιάξει ανθρώπινα μέσα μεταφοράς. 

Θα έχει υπάρξει άνεργος, με ατέλειωτες ώρες αναμονής στις ουρές της απαξίωσης του ΟΑΕΔ για να θελήσει να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στους εργατοβόρους βιομήχανους και να φτιάξει θέσεις ανθρώπινης εργασίας για όλους. 

Δεν θέλω κόμματα που θα διαπραγματεύονται κατώτατο μισθό. Δεν θέλω να μου κάνουν χάρη όταν τους πουλάω τις ικανότητές και τις δεξιότητές μου, όταν εναποθέτω στην ανίκανη διοίκησή τους το μέλλον μου. 

Θέλω μια πατρίδα με ήρωες αληθινούς, όχι με ήρωες-αγάλματα. Και θέλω η φωνή των ηρώων μου να φτάνει μέχρις εμένα όχι σαν απαρέμφατα και κατηγορηματικές μετοχές, μα σαν καθημερινός τρόπος σκέψης. 

Θέλω να φύγω, όταν έρθει η ώρα, σίγουρος πως το πέρασμά μου από αυτά τα χώματα έκανε περισσότερο καλό παρά κακό και πως η πολιτεία μου με δίδαξε πως να το κάνω αυτό σωστά. 

Δεν θέλω κόμματα που μου δείχνουν πόσο αδύναμος είμαι απέναντι στους μηχανισμούς του.

Θέλω να μπορέσω να αγαπήσω ξανά την Πατρίδα μου!

Δεν θέλω να μεσολαβούν κόμματα-προξενήτρες  ανάμεσα σε μένα και σ' αυτήν!

Τέλος.

ΓΡΑΨΕ ΚΑΤΙ...

-Γράψε κάτι... 
-Πού;
-Να, εδώ. Πάρε ένα καρφάκι και γράψε κάτι. 
Μετά θα περάσουν τα χρόνια και πού ξέρεις, μπορεί ο εγγονός σου να περάσει το δάχτυλό του μια μέρα απάνω από τα γραμμένα σου και να σε μνημονάει. 

Μπορεί και να μη ξέρει πως είναι δικά σου τούτα δω τα χαράγματα, μα μπορεί να κάτσει και να σκεφτεί και να πεί:
"Ποιός νάναι τούτος δω ο ΓΝΑ που βάζει ημερομηνία το 1928;"

Κι' απέ, να τού φέξει και να πει "Βρε, ο πάππος μου είναι!" και να χαρεί, να κάμει εκείνο το μικρό ταξιδάκι προς τα πίσω, σα συχώριο στ' όνομά σου...
Μα κύττα, είναι κι' άλλοι εδώ πέρα, ένας μάλιστα έβαλε το 1898 και δίπλα του ένα Λάμδα μεγάλο. Ποιός νάταν..;

Α! Τούτος εδώ είναι νεώτερος. 1935 λέει. Μα ποιός νάναι...

Κι' άλλος! Άκου 1922..! Τη χρονιά της Μικρασιατικής καταστροφής. Το "Κ" μπορεί νάναι "Κορίνθιος", μα το "Α..;"

Να και μιά εκκλησιά! ΝΠΚ. Νικόλαος Πέτρου Κ..... Ποιός νάταν αυτός πάλι...

Δες εδώ! Κι' εκείνοι βαριόνταν άμα είχε λειτουργιά! Να, δες! Μια τρίλιζα! Με τι να παίζαν άραγε..; Με φασόλια, με πετραδάκια, με τί...;

Να και το 1896 και το 1910 πλάι-πλάι.

Και το 1932, εδώ κι΄αυτό... ΔΑΚ και κολλητά του, ΙΣΑ...

ΜΑΚ , το 1921, εκατό χρόνια από την επανάσταση του 1821... Καταλαβαίνεις πόσο κοντά στην ιστορία ήταν οι παππούδες μας..;

Να κι' ένα καραβάκι! Και δίπλα μια τοσοδούλα τρίλιζα. Δες πόσο όμορφα είναι σκαλισμένα τα γράμματα στα δεξιά του καραβιού και πρόσεξε τούτο το παράδοξο: είναι σαν μέσα σε καθρέφτη και δεν διαβάζονται σωστά απ΄όπου κι' αν τα κυττάξεις!

Κι' άλλο καράβι...

 

Δες τώρα εδώ καλλιγραφικό σκάλισμα! Κύττα το Γ και το Ρ πόσο όμορφα είναι σκαλισμένα! 
Πρόσεξε δεξιά το 18032, που μάλλον θα ήθελε να γράψει 1832, με πόσο ωραία γράμματα ειναι φτιαγμένο...

Μα τί μανία τους έπιανε με τα καράβια... 
Ναυτικούς δεν βγάλανε ποτέ τα Κελλιά. 
Τότε τί ήταν αυτή η μανία να φτιάχνουν καράβια... 
Δες και 'κείνα τα δύο "Α", τό να πλάι στ΄ άλλο μ' ένα δεντράκι ανάμεσα..!

 

Αυτό πάλι, αν δεν φαινόταν τόσο παληό, θάλεγα πως είναι ένα ανθρωπάκι χωρίς κεφάλι που φοράει παντελόνι καμπάνα...

Αυτό όμως εδώ, μου μοιάζει μάλλον πένθιμο. Το 1912 κάποιος χάραξε εδώ πάνω κάποιαν απώλεια.

Να και μιά Ανεζούλα! Μα ποιά νάτανε... Και να τόγραψε η ίδια ή αυτός που την αγάπαγε..; Είναι η μόνη χάραξη με μικρά και όχι με κεφαλαία γράμματα σε όλα τα περπατιά.

Κι' άλλη τρίλιζα... Βρε άμα ξεκίναγε την λειτουργιά ο Καπελλάνος, δεν έλεγε να την τελειώσει με τίποτα...

Τελικά, μου φαίνεται πως οι Κελλιανοί στα καράβια βλέπαν τον ξενητεμό τους, ειδάλλως, δεν εξηγείται τέτοιος έρωτας με τα καράβια...

Να κι΄ένα δέντρο και δίπλα του κάποιος ΙΑΓ μέσα σε ημικύκλιο.

Να κι΄ένα σπίτι, νάτα πάλι και τα δύο "Α" με το δεντράκι ανάμεσα... 1934.

Ουφ, κουράστηκα! Έβγαλα τα μάτια μου 'δω πάνω... 
Άμα θες όμως, σε παίζω μια τρίλιζα!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι Κελλιανοί σίγουρα θα γνώρισαν τα χαραγμένα μάρμαρα των περπατιών της θρυλικής εκκλησίας του Αγίου Ζαχαρία, της μεγαλύτερης εκκλησίας της Τήνου. Όποιος αναγνωρίζει κάποια αρχικά ας μου τα στείλει να τα βάλω.

ΚΟΥΚΛΕΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ..!

Σκέφτομαι καμμιά φορά πόσα πράγματα ήξεραν οι παλιότεροι και πάνε χαμένα, φεύγουν στον καιρό.

Άλλα σημαντικά κι' άλλα λιγότερο σημαντικά.

Μα το κάθε ίχνος, όσο μικρό κι' αν είναι, δείχνει τουλάχιστον πώς σκέφτονταν, από τί εμπνέονταν, πού διοχέτευαν την δημιουργικότητά τους, από πού αντλούσαν χαρά απλή, καθημερινή.

Μετά κυττάζω εμάς, τους τωρινούς και, μιλώντας για τον εαυτό μου, βλέπω πόσο λίγο είμαι ικανός να δώ μέσα σ' αυτά που με τριγυρίζουν, κάποιο κρυμμένο σχήμα, μιά μορφή, μιά μετάλλαξη σε ένα στοιχειό τής φαντασίας μου.

Και λέω πως, ποτέ δεν θα μπορούσα νά 'χω διακρίνει τις κούκλες που κρύβονταν μέσα στα μπουμπούκια της παπαρούνας και περίμεναν απλώς, ένα μαγικό χέρι να τίς τραβήξει έξω...

...σε μια χαρούμενη, εφήμερη παρεούλα...

Κατασκευή: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου, Μάιος 2013

ΟΙ ΓΕΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Κι’ έτσι αποφασίστηκε οι επερχόμενες γενιές να μεγαλώσουν μέσα στο μίσος. Το ελληνάκι θα μισεί το γερμανάκι. 

Το γερμανάκι ήδη διδάσκεται στα σχολεία του και στα πανεπιστήμιά του πόσο τεμπέλης είναι το ελληνάκι, το ιταλάκι και όλα τα παιδάκια του νότου. 

Άρα, επειδή το μέλλον της ευρώπης δεν είναι παίξε γέλασε, το γερμανάκι θα μάθει πως πρέπει να επιβάλλει την δική του, την μοναδική του, την δογματική απόψή του με κάθε κόστος. 

Και φοβάμαι πως, σιγά-σιγά θα αρχίσουν απ’ έξω-απ’ έξω να επαναθεωρούν τον μακαρίτη τον Χίτλερ και να ανακαλύπτουν πως σε πολλά σημεία είχε δίκιο, που ήθελε να στήσει την ευρώπη στα μέτρα του. 

Εξάλλου, πάντα έτσι «έπαιζαν» οι γερμανοί το παιχνίδι. Οι μισοί έβγαζαν τα μάτια της ανθρωπότητας κι’ οι άλλοι μισοί έκαναν πως δεν ήξεραν τίποτα. 

Και βλέπω ν’ αρχίζει ν’ ανατέλλει μια νέα ευρώπη, προαποφασισμένης δομής και λειτουργίας. 

Η κρίση είναι για την ευρώπη η δική της 11^η Σεπτεμβρίου, οι κατάδικοί της δίδυμοι πύργοι, η πράξη μιας εσωτερικής τρομοκρατίας, που θα φέρει όσα βολικά έφερε για την αμερική εκείνη η πασίκλαυστη ημέρα. 

Τα παιδιά είναι το μέλλον όλου του κόσμου. 

Κι’ εμείς τα βάλαμε από τα παιδικάτα τους να μισήσουν τό 'να τ’ άλλο. Να βλέπουν τα άλλα σαν δεσπότη ή σαν δεσποζόμενο. Άμα χτυπήσεις τα νιάτα, χτύπησες κάθε ελπίδα βελτίωσης. Πέτυχαν...

Ποτέ πιά δεν θα δούμε με ίδια μάτια τους βόρειους, που δεν χάνουν ευκαιρία να μας «χτυπάνε» σε κάθε στιγμή το πόσο ανίκανοι είμαστε σε σχέση μ’ αυτούς. 

Με τη σειρά μας, ποτέ δεν θ’ αφήσουμε ούτε έναν γερμανό που θα πατήσει το ποδαράκι του στην ελλάδα αμαρκάριστο από το στίγμα του φασίστα. Κι’ έτσι θα εκδικούμαστε ο ένας τον άλλον για πολλά χρόνια ακόμα.

Θα πεις, μέρες που είναι αυτά σκέφτεσαι;

Αυτά σκέφτομαι. 

Γιατί πάνε τρία χρόνια τώρα που αυτή η απειλή έχει στοιχειώσει κάθε μέρα, ακόμη και αυτή, της Ανάστασης στο νησί μου...

Τού Λαζάρου...

"Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα Βάγια
ήρθε η Κυριακή που τρών' τα ψάρια!
Που'σουν, Λάζαρε, πού'νε η φωνή σου
που σε γύρευε η μάνα κ' η αδελφή σου!
-Ημουνα στη γη, στη γη χωμένος
κάτω στους νεκρούς, νεκρούς αναστημένους! "

 

Το Σάββατο του Λαζάρου, λοιπόν, σηματοδοτεί την πορεία προς την Ανάσταση. Η ανάσταση του Λαζάρου, μάλιστα, θεωρείται από πολλούς η «πρώτη Λαμπρή», αφού η ανάσταση εκ νεκρών τού αγαπημένου φίλου τού Χριστού προαναγγέλει και την δική του ανάσταση.
Ο Λάζαρος από την άλλη, εμπνέει μεγάλο σεβασμό στην παράδοση. Πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε με την μεσολάβηση του ίδιου του Χριστού!

Τα όσα είδε στον άλλον κόσμο τον άφησαν αγέλαστο για την υπόλοιπη ζωή του.
 
«Πες μας Λάζαρε τι είδες
εις τον Άδη που επήγες.
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι,
της καρδούλας μου το λέω
και μοιρολογώ και κλαίω.
Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει».

Δε γέλασε παρά μονάχα μια φορά όταν είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει κρυφά.
“Βρε τον ταλαίπωρο, είπε. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί. Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το ‘να χώμα κλέβει τ’ άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;” και χαμογέλασε.

Σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας ακόμη και σήμερα φτιάχνουν ομοιώματα του Λαζάρου από ψωμί σε μορφή σπαργανωμένου (φασκιωμένου) ανθρώπου.
 

Στα Κελλιά μια μορφή αυτού του ψωμιού ήταν η Λαζάρα.

Μια απλή παραλλαγή του καθημερινού ψωμιού, διακοσμημένου με ρεβύθια.

Από την βασική ζύμη του ψωμιού λοιπόν, παίρνουμε ένα κομμάτι ζυμάρι, το απλώνουμε να γίνει σαν πίτα και προσθέτουμε στην επιφάνειά του ρεβύθια, που έχουμε βάλει στο νερό από το προηγούμενο βράδυ. 

Αφήνουμε σε μια ζεστή γωνιά...

 ...σκεπασμένο με κουβέρτα για να γίνει...

...και ψήνουμε κανονικά, όπως το ψωμί.

Αυτή είναι η Λαζάρα. Αν όλα έχουν πάει καλά, το χρώμα της πρέπει να είναι ροδοκόκκινο και τα ρεβύθια τραγανά απ΄έξω και τρυφερά στο εσωτερικό τους.

Καλή Ανάσταση !

Εκτέλεση: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου & Γιάννης Παπαδόπουλος

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ...

Εκεί, λοιπόν, που υπήρχε μια κρίση και κακήν-κακώς όδευε προς μια ας πούμε λύση, έρχονται οι «δανειστές» και με την βοήθεια μιάς δοσίλογης κυβέρνησης, προκαλούν άλλη μια κρίση στη γειτονιά μας, η οποία σαφώς εν γνώσει τους θα μας επηρρεάσει και θα μας βάλει βαθύτερα στα σκατά.

Επιπλέον, η κρίση, θεωρητικά, θα έσπρωχνε την Κύπρο στο να διεκδικήσει τα κοιτάσματα που θα μπορούσαν να την βγάλουν από την κρίση αυτή, όπως μελλοντικά θα έκανε και η Ελλάδα. Έρχεται όμως η Τουρκία, ο απουσιολόγος/γλειφτρόνι των αμερικάνων και ξεκαθαρίζει πως εάν γίνει κάτι τέτοιο θα κάνει ό,τι ξέρει να κάνει καλύτερα, δηλαδή, να προκαλεί κρίσεις (και όχι να κάνει πόλεμο γιατί στον πόλεμο τα σκατώνει τα τελευταία χρόνια...).

Άρα, πάπαλα και τα κοιτάσματα. Πάμε λοιπόν, στην επικείμενη (συμπτωματικά) επίσκεψη της τρόικας που θα ζητήσει ΑΣΦΑΛΩΣ και άλλα μέτρα δεδομένης της υστέρησης εσόδων, που μας πιπιλάνε το μυαλό, λες και φταίμε εμείς, που στο Λαμογιστάν δεν είναι ικανοί να μαζέψουν ούτε το βρακί της κόρης τους...
Και επειδή τα μέτρα φέρνουν λεφτά, αλλά αργούν και δεν είναι και σίγουρα, θα πάμε σε κλοπή (για να λέμε τα πράγματα όπως είναι) καταθέσεων.  
Και εδώ δεν θα γίνει όπως στην Κύπρο. Εδώ οι κυβερνηταράδες μας (όπως φάνηκε από την στάση τους στην εξέλιξη της κυπριακής κρίσης) έχουν ήδη συμφωνήσει για κλοπή από τις καταθέσεις όλων των Ελλήνων!

ΑΥΤΕΣ ήταν στο στόχαστρο από την αρχή, αλλά τους καθυστέρησε το πρόγραμμα... 
Σου λένε, θα σηκώσουν μιά, θα σηκώσουν δυό, κάποια στιγμή θα τελειωσουν οι άτιμες οι καταθέσεις! 
Μα δεν τελειώσαν. Και χάθηκε χρόνος... 
Που θα κερδιστεί με απ’ευθείας κλοπή καταθέσεων. 
Μη νομίσετε όμως πως ο απώτερος σκοπός είναι οι καταθέσεις. Αυτές είναι ψίχουλα μπροστά στο πραγματικό καρβέλι.

Έστω κι΄ έτσι όμως, η πείνα θα βροντήξει την πόρτα όλων. Και θα κατέβουν πολύ, μα πολύ αγριεμένοι στους δρόμους... 
"Μπράβο!" θα αναφωνήσατε. "Να κατέβουμε επιτέλους όλοι στους δρόμους!" Μα τώρα θα βγουν τα όπλα, μεταφορικά και κυριολεκτικά...

Και λέτε ΄σεις πως αυτό δεν τόχουν προβλέψει;

Και δεν ξέρουν πως, ο Ελληνικός Στρατός ΔΕΝ πρόκειται να τους κάνει το χατήρι, ας πούμε και μόνο γιατί τον έχουν και αυτόν περιποιηθεί καταλλήλως μισθολογικά;;;

Χμμμ... Μήπως θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την παρουσία ξένου στρατού κατοχής..; 

(ανανέωση 2 Απριλίου 2013: σκατά είχα φάει..; Διαβάστε πατώντας εδώ το ξεκίνημα...) 
Τρελλό;
Μπορεί. 

Αλλά, εάν έρθουν αρχικώς σαν «ειδικές δυνάμεις αναγκαίας διαφύλαξης της εύρρυθμης λειτουργίας του κράτους» στους «δύσκολους καιρούς που διανύουμε», ποιός θα τους εμποδίσει στην συνέχεια να βγάλουν τις μάσκες και να φανεί η στρατιωτική περιβολή;Ποιός; 
Ξέρετε πόσοι Τσολάκογλου υπάρχουν στη Βουλή; Και ο Τσολάκογλου τής Κατοχής πιθανόν να είχε και κάποιες αναστολές. Άλλα χρόνια, η Μικρασιατική κοντά, ο Ά παγκόσμιος και οι Βαλκανικοί κοντά, ε, κάπου θα μπορεί και να κόλωνε. 
Τώρα όμως, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ να τους κρατάει ή να τους βάζει οποιονδήποτε ηθικό φραγμό για να μας παραδώσουν στα χέρια των ξένων! (ή έχουν κάτι που τους φοβίζει πολύ...)

Μην σας φανεί παράξενο, λοιπόν, εάν τις επόμενες ημέρες αρχίσετε να ακούτε φήμες για κάτι τέτοιο... Ήδη έχουν αρχίσει να συζητάνε, δήθεν χαμηλόφωνα, την ανάθεση της φύλαξης της Βουλής στην Blackwater (πατείστε εδώ για να δείτε για τι διαμάντια πρόκειται...).

Πατριώτες, μύρισε πετρέλαιο! Αυτή είναι η αλήθεια! Και γενικώς, όπου μυρίζει πετρέλαιο, εκεί τρέχει και αίμα!  

Θυμηθείτε τί έγινε στην Λιβύη, όπου για να βάλουν χέρι οι πετρελαιογίγαντες στα κοιτάσματα δημιούργησαν ολόκληρο εμφύλιο πόλεμο και μάλιστα, με την σύμπραξη του Αλ Τζαζίρα (όλα τα γουρούνια τα ίδια μούτρα έχουν...)! 
Ε, Εδώ, λοιπόν, δεν τόχουμε σε τίποτε να βγει ο Σαμαράς και να μας παρουσιάσει σαν εκδούλευση το ότι δώσαμε τα πετρέλαια χωρίς να χρειαστεί να μας βομβαρδίσουν ή χωρίς να σφαχτούμε αναμεταξύ μας!

Τρέχει πετρέλαιο κάτω απ΄τα πόδια μας και θα μας αφήσουν να το χειριστούμε όπως θέλουμε; Τί λέτε ρε... Μα όλος ο καυγάς για αυτό ακριβώς γίνεται, ποιός δηλαδή θα πάρει στα χέρια του την εκμετάλλευση και μάλιστα, με πολύ χαμηλούς μισθούς στην περιοχή... 

Οι φωτογραφίες είναι άσχετες, αλλά δίνουν μιά νότα αισιοδοξίας και είπα να τις μοιραστώ μαζί σας.

30 ΜΑΡΤΙΟΥ 1822: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Καλό είναι να θυμόμαστε την Ιστορία. Τόσο την δική μας, όσο και των γειτόνων μας.
Σαν σήμερα, λοιπόν, έγινε η σφαγή της Χίου.

 "Η διαταγή του Σουλτάνου ήταν ... να θανατώνονται βρέφη έως τριών ετών, αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών, γυναίκες άνω των 40 ετών, να αιχμαλωτίζονται κορίτσια και γυναίκες μέχρι 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετων. Έκοβαν τα αυτιά από τα κεφάλια και κατόπιν τα διατηρούσαν στην άλμη και τα τοποθετούσαν σε βαρέλια. Τα έστελναν στον Σουλτάνο ως απόδειξη της υποταγής τους ή ως δελτία της επιτυχίας τους. Ιδιαίτερη τιμή δινόταν αν τα επαναστατικά κεφάλια ανήκαν σε διακεκριμένους αρχιεπισκόπους, άρχοντες ή κληρικούς... Χίλια διακόσια κεφάλια είχαν ήδη καταγραφεί στην ιστορία της αμοιβής που δόθηκε για τον καθένα. Το βιβλίο της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών κάνει λόγο για 33.000 αιχμαλωτισμένες ψυχές και 33.000 σφαγμένους."

Για όποιον θέλει να θυμηθεί ή να μάθει, παραθέτω παρακάτω μερικούς συνδέσμους.

Από τον "Σαν σήμερα"
Από την wikipedia 

Από το Ιστορία της Χίου