TINOS on the run

Ένα γεφυράκι πάνω απ' το λαγκάδι, από ‘κείνα που περνάμε καθημερινά δίχως να δίνουμε σημασία. Από κάτω του ένας μικρόκοσμος με το καταδικό του μεγαλείο... Πουπουλένιοι κάτοικοι ανάμεσα σε υδρόβια φυτά... Πανύψηλοι ευκάλυπτοι που έχουν δει κόσμο νάρχεται και να φεύγει.  Όμορφες άσπρες επιφάνειες που αντανακλάνε διαφορετικά το Φως. Το Φως που κάνει τα πάντα για να σαλτάρει από φύλλωμα σε φύλλωμα, να κλείσει μάτι στο τρεχάμενο νερό... Ίσα να πεις να κάνεις μια βόλτα απ΄τα Κελλιά στον Καρκάδο και τόχεις μπροστά σου όλο αυτό το Μικρό που κλείνει μέσα του ακόμη και μια σκάλα που πάει κατ΄ευθείαν για τον ουρανό! Κάνε μια έτσι και κατέβα τα σκαλάκια, ρίξε μια ματιά, άκου πόσος λίγος θόρυβος φτάνει απ΄τον δρόμο ως εδώ κι΄έπειτα τράβα παραμέσα, ψυχή δεν θα δεις.  Μπορεί το μαγικό χαλί κάποιου Αλλαντίν να στεγνώνει σε μια γωνιά, αλλά, άνθρωπος πουθενά... Κράτα τη σκέψη σου να μη νομίσει πως ταράχτηκες τώρα που είδες εμπρός στα μάτια σου πώς πεθαίνε

Χίλιες φορές καλύτερος είναι ο αγρότης που βάζει τα χέρια του και βγάζει απ΄το χώμα μια πατάτα ή αρμέγει ένα κιλό γάλα, απ΄όλους τους θεωρητικούς του κόσμου τούτου.   Μαζί και πρώτος απ΄όλους τους θεωρητικούς, ο εαυτός μου.  Ό,τι κι΄αν πώ, όσα κι΄αν γράψω, όσο κι΄αν μιλήσω, η δουλειά του αγρότη θάναι άξια λόγου και θα αποτελεί σημείο αναφοράς, την ώρα που όλες οι κουβέντες θάχουν σβήσει και θάχουν ξεχαστεί. Από τους θεωρητικούς όμως, υπάρχουν και εκείνοι που δεν τους φτάνει η γνώση στα χαρτιά , η πραγματικότητα τούς αναστατώνει, τους ταράζει, τους ξεσηκώνει απ΄τον καναπέ, τους τραβολογάει μέσα στα χωράφια και στις παραγγεριές, απαιτεί απ΄αυτούς να μιλήσουν τη φωνή τους, να μετρήσουν τη Γη πιθαμή την πιθαμή, να διαβάσουν τα ίχνη, να τα μεταφέρουν σε μικρά περίπλοκα μαυραδάκια απάνω στις σελίδες, να περάσουν την βαρειά σκυτάλη της παράδοσης στους επόμενους.  Εκεί γύρω στο ’70, λοιπόν, μια κοπελιά της Σχολής Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών, παίρνει ένα διδακτορικό με θέμα: 

...για την απάνω γειτονιά! Όπου απάνω γειτονιά για τώρα, βάζω το νησί.  Και δεν ανοίγω ούτε πανιά, αλλά, η θάλασσα μένει η ίδια,  το καράβι ολόχρωμο πατάει στην ίδια ρότα,  ...το νησί αδερφώνει μ' ένα σύννεφο... ...και τα σταφύλια περιμένουν υπομονετικά.  Τί περιμένουν;  Μα στάσου μια στιγμή! Τούτος δω ο βράχος... ...μοιάζει με τον γίγαντα του παραμυθιού!  Να! και 'κείνη η κατσίκα... ...που πάει ντουγρού για τα τριαντάφυλλά μου! Και δες εκεί! Βράχοι απάνω και βράχοι κάτω! Και δες κι' εκεί! Τα διπλαλώνια, που ζήτημα είναι αν θα βρεις όμοια σ' άλλη γωνιά της Τήνος... Και 'κει π άνω είν αι που πηγαίναμε για κουνέλια και... ...μα, ναι, ξεχάστηκα...  Ρακί θα γίνουν τα σταφύλια...  Ρακί Φαλαταδιανό! Θα βράσουν ν' ανασάνει το μέσα τους,  να βγάλει την ψυχούλα που θα μαζέψουμε στάλα-στάλα...  ...διάφανη και καθαρή, πάναγνη και ανόθευτη, όπως αιώνες τώρα πάνω σε τούτη την Αιγαιακή πέτρα το σταφύλι γίνεται πνε

Τρείς μέρες μέσα στον Οκτώβριο.  Κλεμμένες με το χαρτάκι της άδειας, ένα σάλτο πάνω στο καράβι, ένα δεύτερο στο νησί και πάλι πίσω. Μια φευγαλέα ματιά στον χειμώνα, που πλησιάζει με καθυστέρηση, κάνοντάς μας το χατήρι για τρίτη συνεχή χρονιά. Μια φευγαλέα ματιά σε μια αποτυχία " γνωστού " εφοπλιστή, που για εμάς όμως, είναι μια ανάμνηση ταξιδιών, μιάς μεγάλης, βουερής παρέας, γλυκειάς αρμύρας σε καταστρώματα , πρώιμης μυρωδιάς φρύγανου εκεί,  κάπου   έξω από τα Ιστέρνια , μια βιασύνη του ματιού να πιάσει τα πρώτα φώτα της άχαρης Χώρας.  Κι' ύστερα η αναμονή στην σκάλα, ο ρόγχος της άγκυρας, η μισανοιγμένη μπουκαπόρτα απ΄όπου προσπαθείς να δείς έξω εκείνους που σε περιμένουν, το τράβηγμα του σκοινιού και το πρώτο βήμα στο νησί.  Αυτά πριν.  Τώρα, μονομάτες κάμερες, λαίμαργα στραμμένες στο ακίνητο σώμα βρίσκουν άφθονη τροφή σε σκουριές, κρεμάμενες βάρκες, δικολάβικες αλλαγές ονομάτων,  σκληρούς ίσκιους. Κι΄έπειτα, δεμένος στο κατάρτι της θάλασσας και

Απόγευμα Πέμπτης, παίρνω από Ραφήνα το «Θεολόγος» για Τήνο.  Στην προκυμαία συναντιέμαι με παληό γνωστό, που ασχολείται με τα κοινά και γενικώς, το νοιάζεται το νησί.  " Μετά την Άνδρο ", του λέω, " που θα κατέβω κάτω, γιατί είναι η μόνη ευκαιρία τώρα που είμαι μόνος μου να ταξιδέψω κατάστρωμα και να θυμηθώ τα νιάτα μου, τα λέμε." Πραγματικά, μετά την Άνδρο και αφού έκανε και αρκετή ψύχρα, κατέβηκα στο σαλόνι. Όπου και έγινα μάρτυρας μιας απίστευτης σκηνής.  Ο γνωστός μου κάθεται στο ίδιο τραπέζι με άλλα δύο άτομα. Άτομα γνωστά , (γνωστότατα, θα έλεγα, σε όλους τους Τηνιακούς που το καλοκαίρι παρακολούθησαν έστω και μια από τις πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις στο νησί), από τον κύκλο των ανθρώπων που είναι δραστήρια μέλη, ας πούμε συλλόγων και που, με τον τρόπο τους, προσφέρουν στα κοινά. Κάποια στιγμή η συζήτηση αρχίζει και παίρνει άσχημη τροπή.  Ο ένας από τους δύο συνδαιτημόνες αρχίζει και προσβάλλει λεκτικά τον γνωστό μου με τρόπο ώστε να

Τί κακό ήταν αυτό που με βρήκε!  Τί τρομάρα!  Γυρνάω που λες φιλαράκι, απ΄την Χώρα και έχω βάλει και ακούω και κάτι ξεγυρισμένα συρτοτσιφτετέλια , ξέρεις, από εκείνα τα παραδοσιακά , οπότε, στην στροφή της Ξινάρας παθαίνω πλάκα!  Σοκ ! Μένω παγωτό σου λέω! Η Ξινάρα δεν υπήρχε πιά! Είχε φύγει από την θέση της! Απλώς, είχε φύγει από την θέση της!  Κυττάω την ταμπέλα, ρε ξανακυττάω την ταμπέλα, τίποτα...  Η Ξινάρα ήταν, έλεγε η ταμπέλα, στους ουρανούς!  Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό, φτου να πάρει! Συννεφιά...  Άντε βρες την Ξινάρα εσύ τώρα πάνου κεί, χαμένη μεσ΄τα σύννεφα...  Μα τί τους ήρθε και βάλανε την Ξινάρα κει πάνω... Τέλος πάντων, εξουσία είναι αυτή και με την εξουσία δεν τα βάζει κανείς, ότι θέλεις κάνεις άμα είσαι εξουσία, στέλνεις και την Ξινάρα στον ουρανό και λογαριασμό δεν δίνεις, που λέει ο λόγος... Κάνω δεξιά το αυτοκίνητο και συγκλονισμένος βγαίνω με τάσεις εμετού, πάω μέχρι την άκρη του δρόμου για να βγάλω τα σωθικά μου και τότε, δεύτερο σοκ!