TINOS on the run

"Παραμονή Χριστουγέννων ήταν η Καλή Βραδυά επειδή γεννιόταν ο Χριστός. Κάναμε τηγανίτες, όχι λουκουμάδες, δεν είχαμε αλεύρι, δεν έφτανε, κατοχή ήταν, παίρναν οι Ιταλοί ό,τι αλεύρι βγάζαμε. Σε μια τηγανίτα μέσα βάζαμε μια δραχμούλα , όπως βάζουμε τώρα την πρωτοχρονιά το φλουρί στην πίτα, μα τότε το κάναμε την Καλή Βραδυά . Ε, για φαγητό κάναμε λαχανοντολμάδες με ρύζι γιατί νηστεύαμε. Τα Χριστούγεννα στα Κελλιά γιορτάζονταν τρεις μέρες. Το πρωί στις 24 γύρω στις δέκα ήταν η πρώτη λειτουργία κι΄έβγαζε ο παπάς τον Σαντίσσιμο που έμενε έξω για 40 ώρες. Το απόγευμα πάλι στον εσπερινό φοράγαμε τα καλά μας και πηγαίναμε στον Άγιο Ζαχαρία. Είχε τόσο πολύ κόσμο τότε το χωριό, που τα παιδιά δεν χωρούσανε στις πάγκες και καθόμαστε κάτω κάτω σε μικρά παγκάκια κοντά στην μεγάλη πόρτα της εκκλησίας. Παραμον ή του Νέ ου Έ τους, μ ά ς έραβε η γιαγιά μου η Αντέλα ένα πουγγί, που το κρεμάγαμε μ' ένα σπαγγάκι στο λαιμό για να βάζουμε τα λεπτά από τους μπουναμάδες όσων θα ε

" Στην Καρδιανή γινόταν ένα πανηγύρι τον Νοέμβριο, στα εισόδια της Παναγίας, κι’ έφευγε λοιπόν ο κόσμος απ΄τα Κελλιά να πάει στο πανηγύρι. Ο δρόμος είναι το μονοπάτι που περνάει πάνω απ΄την Αγία Ελεούσα, απ΄του Φραγκλάκη, την Γκιναριά, του Κουσουλαΐνη και πάει πέρα. Ε, φορτώνανε τα γαϊδουράκια και πηγαίνανε, ως δυό ώρες δρόμο. Άμα τέλειωνε το πανηγύρι, αυτοί που είχαν μείνει στο χωριό και δεν πήγαιναν, έπιαναν κι΄ έχτιζαν ντουβαράκια μέσα στο μονοπάτι σ’ αυτούς που γύρναγαν το βράδυ για να μην μπορούν να περάσουν. Να πρέπει να τα χαλάσουν για να περάσουν. Κι΄άναβαν και φωτιές με καβαλίνες, όχι με βοϊδιές γιατί δεν κάνουν φλόγα, με καβαλίνες. Τόξεραν οι άλλοι πάλι πως το κάνανε για χωρατό και δε θύμωνε κανείς και τύχαινε να βρέχει και να γίνουν μούσκεμα, ζ΄μπιδ ' που λένε, μέχρι να το χαλάσουν το ντουβαράκι. Κι΄άλλες φορές πάλι, έχτιζαν και σε δυό μεριές, σε τρεις , έτσι να τους κάνουν πείραγμα. Αυτό, λένε πως το κάνανε, γιατί παληά στην Καρδιανή είχε πέσει μ

Απλώστε τις σημαίες, ν' ανεμίσουν! Η σημαί α είναι δικ ή μας, ποτέ δεν ήταν των πολιτικών αυτού του τόπου κι' ας κορ δώνονται όσο θέλουν ! Ποτέ δε ν θα αποκτήσ ουν δικαιώματα πάνω στο σύμβολο του λαού! Η σημαία είμαστε εμείς!  Η σημαία είναι ο λαός που την τιμάει με τον πόνο του, ο λαός που πέρα απ΄όλα τ΄άλλα, έχει ν΄αντιμετωπίσει και το επικριτικό βλέμμα των κομματόσκυλων που του δυναστεύουν ακόμη και τώρα την ζωή. Η σημαία είναι το αίμα το χυμένο στους πολέμους, στην αντίσταση σε κάθε τί που έβαζε σε κίνδυν ο τα χώματά μας! Βγάλτε τις σημαίες και απλώστε τες ν' ανεμίσουν!   Μα ς πήρε πολύ αίμα, θυσίες και πόνο γι α να είμαστε ελεύθεροι να τις κυματίζο υμε ! Η περηφάνεια της σημαίας είναι όση είναι η περηφάνια της ψυχής του λαού μας! Δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μπορεί να μ ας διδάξει τί είναι λαός, τι είναι πατρίδα !     Εμείς μόνον ξέρουμε το πόσο μας πονάει ο εξευτελισμός της χώρας μας, του ονόματός μας, του προσδιορισμού

Όχι, δεν πρόκειται για περιγραφή της επίσκεψης κάποιου πολιτικού στο χωριό μας, λυπάμαι που σας απογοητεύω και ντροπή μου που έβαλα τόσο γενικόλογο τίτλο... Δυστυχώς, απ' ό,τι φαίνεται, οι πολιτικοί μας διακοπίστηκαν αλλού κι' έτσι χάσαμε την μοναδική ευκαιρία να απολαύσουμε τις γεμάτες ενδιαφέρον για την πορεία του τόπου μας φάτσες τους... Πίσω στο κυρίως θέμα μας και γρήγορα και να μην ξαναπιάσω τέτοια κατηγορία αντικειμένων στο στόμα μου... Ο Καραγκιόζης, ο κανονικός και αξιοπρεπέστατος δηλαδή,  ήρθε στα Κελλιά για μια παράσταση στο θεατράκι του χωριού, που ο Σύλλογος Κοινότητας Καλλονής έχει αρχίσει και αξιοποιεί με τον καταλληλότερο τρόπο. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι, ο κόσμος, ειδικά μόλις αφήσει τις τσιμεντένιες φυλακές του, θέλει να μαζεύεται με οποιαδήποτε αφορμή και να περνάει κάποιες ώρες ο ένας στην έστω αόριστη συντροφιά των άλλων. Το θεατράκι, λοιπόν, γέμισε πάλι από κόσμο, που ήρθε να παρακολουθήσει το " Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Σκιών Κωνσταντίνου Βαμβακ

Οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους. Ο κόσμος ήρθε στον καλοκαιρινό χορό, χόρεψε και γλέντησε μέχρι το πρωί, στον όμορφο χώρο του υπαίθριου θεάτρου των Κελλιών. Η αρχική αμηχανία και οι φόβοι των διοργανωτών ξεπεράστηκαν μόλις τα τραπέζια άρχισαν να γεμίζουν γρήγορα. Επειδή όμως, τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόπο, συνήθως των λίγων προς τους πολλούς, ορίστε και οι φωτογραφίες από την πολύωρη προετοιμασία της προηγούμενης ημέρας, αλλά και λίγες ώρες πριν την έναρξη.  Η ανταμοιβή των μελών του συλλόγου που φορτώθηκαν με όλου του κόσμου το άγχος , ήταν εικόνες σαν αυτήν... ...σαν αυτήν...    ...αλλά και σαν αυτήν,  ...με ξένους επισκέπτες που ήρθαν στα Κελλιά για να ζήσουν τον καλοκαιρινό χορό από κοντά. Να μην παραλείψουμε και τα δύο σημεία υποδοχής, όπου δεν έλειπαν οι αφράτες μαρέγκες, το καλό ρακί και τα πλατειά χαμόγελα! Έτσι, ο Σύλλογος των Κελλιών επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο, φέρνοντας όλο το χωριό κοντά, πράγμα εξαιρετικά σημαντικό, αποδεικνύοντ

Σήκωσε το χέρι του να φυλάξει το πρόσωπό του.  Η καρδιά του χτύπαγε γρήγορα, ο ιδρώτας πάγωσε στο μέτωπό του, τα μάτια του διάπλατα προσπαθούσαν να προλάβουν το χτύπημα. Ο άλλος ανάσαινε βαρειά με διεσταλμένα ρουθούνια, τα δάχτυλα στα απλωμένα χέρια ανοιχτά σα νύχια αρπακτικού, το στήθος προτεταμένο, γεμάτο οργή, έβραζε. Είχε πλακώσει με τον ίσκιο του τον γονατισμένο στο χωμάτινο πάτωμα άντρα. Δυό στιγμές ο χρόνος έπηξε αναμεσά τους, τίποτα δεν κινιόταν, το δωμάτιο ήταν μια σταγόνα αίμα, που σε λίγο θα χτυπήσει στο πάτωμα, οι δύο άντρες ήταν ένας Ιανός με τον φόβο στο ένα πρόσωπο και την οργή στο άλλο. Ξεφύσηξε αργά, τραβήχτηκε πίσω χωρίς όμως να πάρει το βλέμμα του. Ο άλλος δεν κατέβασε το χέρι. «Να μου πεις... Θέλω να μου πεις... Γιατί πρόδωσες..;» του πέταξε στα μούτρα σκύβοντας πάνω ακριβώς απ΄το κεφάλι του. Τα χείλια τού άλλου άρχισαν να τρέμουν σαν έτοιμος να κλάψει. Ανοιγόκλεισε τα μάτια γρήγορα, στηλώθηκε λίγο όρθιος και μετά έγειρε μπροστά καρφώνοντας την ματιά στο πάτω

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...  Σε όλους όσους νοιάζονται για το νησί και δεν μένουν στα λόγια, μα τρέχουν, μαζεύονται και μαζεύουν όσους μπορούν, κάνουν πράξη στην ουσία (μακρυά από φανφάρες και τηλεοπτικές μπουρδολογίες) την ζωή στην επαρχία, αντιδρούν στην αλλοτρίωση του τόπου, αντιστέκονται στην παράνοια των παραγόντων. ...ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ... Με λιγότερο τσιμέντο και περισσότερες ξερολιθιές, με λιγότερες παραγγεριές ξεπουλημένες για πέτρα και περισσότερα καλλιεργημένα χωραφάκια, με περισσότερο γάλα και λάδι, αγκινάρα και τυράκι του τόπου μας, με καθαρές και ήσυχες παραλίες, με τα νερά που πίνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε ελεύθερα όπως οι κανόνες της ζωής επιβάλλουν, με περισσότερες φιλίες της καρδιάς και λιγότερα κομματικά κολλητιλίκια. ...ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ... Για να μην κάνουμε σε κανέναν το χατήρι να παραδοθούμε στις ορέξεις τους, να μην λιμνάσει η σκέψη μας και βαλτώσει το μυαλό μας, να μείνει παιδική η καρδιά μας για να μην γεράσει η ψυχή μας. ...αλλά και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ... Στα κομματό

Τα Χριστούγεννα ήταν... Ένα μεγάλο τεύχος μίκυ μάους που μούχε φέρει δώρο για τα Χριστούγεννα η γιαγιά μου η Κατερίνα, τυλιγμένο σε όμορφο χαρτί με κορδέλλα... (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ http://comicstrades.me/) Το δέντρο μας με τα αραιά ασημένια κλαδιά του, με τα  γυάλινα στολίδια που σπάγανε εύκολα, με την μία σειρά φωτάκια που ανάβανε όποτε ήθελαν και ποτέ δεν έφταναν για όλο το δέντρο, με μιά χάρτινη φάτνη που ξεδίπλωναν οι φιγούρες από μέσα της... Το στολίδι που κολλάγαμε με σελοτέϊπ έξω από την πόρτα και που στην πραγματικότητα, ήταν ένα στολίδι του δέντρου που η μάνα μου τούχε περάσει ένα ασημί φρουφρουδάκι... Οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα που ποτέ δεν είχαν πετύχει και που ποτέ δεν το λέγαμε στη μαμά μου... Οι δεκαπέντε μέρες διακοπών που δεν μπορώ να θυμηθώ πώς τις πέρναγα... Το χριστόψωμο με το καρύδι στο κέντρο, που μύριζε γλυκάνισο και ήταν πασπαλισμένο με ζάχαρη που καιγότανε στον  φούρνο... Η βόλτα στο ΜΙΝΙΟΝ για παπούτσια... Το τ