Η ΞΙΝΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ !

Τί κακό ήταν αυτό που με βρήκε! 

Τί τρομάρα! 

Γυρνάω που λες φιλαράκι, απ΄την Χώρα και έχω βάλει και ακούω και κάτι ξεγυρισμένα συρτοτσιφτετέλια, ξέρεις, από εκείνα τα παραδοσιακά, οπότε, στην στροφή της Ξινάρας παθαίνω πλάκα! 

Σοκ! Μένω παγωτό σου λέω! Η Ξινάρα δεν υπήρχε πιά! Είχε φύγει από την θέση της! Απλώς, είχε φύγει από την θέση της! 

Κυττάω την ταμπέλα, ρε ξανακυττάω την ταμπέλα, τίποτα... 
Η Ξινάρα ήταν, έλεγε η ταμπέλα, στους ουρανούς! 

Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό, φτου να πάρει! Συννεφιά... 
Άντε βρες την Ξινάρα εσύ τώρα πάνου κεί, χαμένη μεσ΄τα σύννεφα... 

Μα τί τους ήρθε και βάλανε την Ξινάρα κει πάνω... Τέλος πάντων, εξουσία είναι αυτή και με την εξουσία δεν τα βάζει κανείς, ότι θέλεις κάνεις άμα είσαι εξουσία, στέλνεις και την Ξινάρα στον ουρανό και λογαριασμό δεν δίνεις, που λέει ο λόγος...

Κάνω δεξιά το αυτοκίνητο και συγκλονισμένος βγαίνω με τάσεις εμετού, πάω μέχρι την άκρη του δρόμου για να βγάλω τα σωθικά μου και τότε, δεύτερο σοκ! 

Η Ξινάρα είναι στην θέση της! 
Ξαναγύρισε! 
Έκανα έτσι κι ακούμπησα στην μάντρα και με δάκρυα ευτυχίας δεν χόρταινα να βλέπω την Ξινάρα στην θέση της! 
Κάτω από κείνο το πωστολένε το Ξώμποργο, με το πρώην δημαρχείο, με τα σπιτάκια της τα όμορφα, με τα όλα της! Τί χαρά... 

Βέβαια, σκέφτηκα πως ίσως η Ξινάρα να μην είχε φύγει ποτέ από τη θέση της και ίσως η ταμπέλα να τάδειχνε λάθος... 
Αλλά, λάθη τέτοια στην χώρα μας δεν γίνονται. 
Ίσως πάλι, νά’ φταιγα κι΄εγώ που στεκόμουνα σε λάθος θέση. 

Θέλω να πω, πως αν σταθείς στο κατάλληλο σημείο με την πεσμένη ταμπέλα εμπρός σου και στο βάθος την Ξινάρα, τότε η ταμπέλα δείχνει σωστά! 

Ωπ! Είπα πεσμένη; Μα ναι! Αυτό είναι! 
Η ταμπέλα ήταν πεσμένη! Η Ξινάρα ουδέποτε ανελήφθη εις τους ουρανούς! Απλώς, η ταμπέλα ήταν πεσμένη! Και πώς νάπεσε η ταμπέλα άραγε..; 
Και πότε νάπεσε η ταμπέλα, δεύτερο άραγε...

Λοιπόν, πατριώτες! Η πλάκα πλάκα, αλλά το σοβαρό σοβαρό... 
Από την διαπλάτυνση και μετά, ναι, εκείνη πούγινε πριν τρία χρόνια αν ενθυμούμαι καλώς, η ταμπέλα ξηλώθηκε, ο δρόμος διαπλατύνθηκε (ομολογουμένως, με πολύ καλή δουλειά από την πλευρά του εργολάβου, κάποιος Φώσκολος από τα Κιόνια, νομίζω), ασφαλτοστρώθηκε, μα η ταμπέλα έμεινε μέσα στο χωράφι να κάνει παρέα σε μίαν άλλη μεγαλύτερη που δείχνει δημαρχεία και Καλλονές και άλλα τέτοια καταργημένα και μάλλον θάνιωθε μοναξιές... 

Δηλαδή, κανένας δεν έχει εντοπίσει την πεσμένη ταμπέλα μέχρι στιγμής; 
Δηλαδή, η Ξινάρα είναι κάτι σαν το Παρίσι που όλοι ξέρουν πού είναι και δεν χρειάζεται ταμπέλες; 
Δηλαδή, κανένας ούτε καν οι Ξιναριανοί οι ίδιοι, δεν ενοχλήθηκαν από την έλλειψη αυτή;

Τέλος πάντων, ρε αδέρφια, δεν θίγεται κανείς άμα του φέρονται με αυτόν τον τρόπο; Γι’ αυτό μετά όταν κάνουν κάποιο έργο νιώθουμε και υποχρέωση αντί να το θεωρήσουμε προαπαιτούμενο και δεδομένο! Γιατί, κανείς δεν περιμένει πως κάτι θα ξεκινήσει και θα τελειώσει όπως πρέπει. Να θυμίσω προεκλογικούς δρόμους που τους πήραν οι βροχές αμέσως μετά τις εκλογές; Περιττό. Όλοι ξέρουμε πως όταν ξεκινάει ένα έργο, πρέπει να κάνουμε τον σταυρό μας και να περιμένουμε το μικρότερο κακό.

Το πιθανότερο είναι να μην φταίει κανείς...

Ο εργολάβος μάλλον δεν το θυμήθηκε ή δεν ήταν στις αρμοδιότητές του, οι εργάτες το άφησαν να πάει, ο Δήμος το ξέχασε, οι ντόπιοι το αγνόησαν, για να δω ποιόν ξεχνάω... 
Α! Ναι! Εμένα που κάθομαι και γίνομαι ο ξινός της υπόθεσης γιατί αυτό το νησί είναι ο τόπος μου και προσβάλλομαι όταν το γράφουν στα ευαίσθητά τους!

Ανανέωση 23/9/2013:  

Αδέρφια υπάρχει ελπίδα! 
Μόλις πήρα ένα σχόλιο από το ΞΑΝΕΜΟ (άλλοι ξινοί κι΄αυτοί...) που πέρυσι και συγκεκριμένα στις 2 ΣΕΠΤ 2012 (ΝΑΙ, του ΔΩΔΕΚΑ!!!) είχαν αναρτήσει το ίδιο θέμα ΑΚΡΙΒΩΣ!!! Πατήστε εδώ και θα δείτε. 

Λέω πως ναι, τελικά υπάρχει ελπίδα για το νησί, να φτιάξουμε μιά νέα παράδοση, αυτήν ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑΣ!!! 

Απ΄ό,τι φαίνεται είμαστε και παραείμαστε σε θέση να σταθούμε στο ύψος των
περιστάσεων και να τηρήσουμε την παράδοση αυτή, άξιοι συνεχιστές και τοποτηρητές των κομμάτων που μας έμαθαν να δεχόμαστε στην καμπούρα μας όλη την γαϊδουριά τους..!
Ολέ!!!

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ !

Παίξαμε με τη Χ.Α. 

Λέγαμε γελώντας "Κύττα θα πάρει 20% στις επόμενες εκλογές" περιμένοντας απλώς τη στιγμή που θα δούμε να πλακώνει κάποιον από τους λαομίσητους πολιτικούς μέσα στη Βουλή. 

Αυτοί όμως, παιδάκια του συστήματος, με νονούς από παληά πολιτικά τζάκια τον Αντωνάκη και τον Γιωργάκη, γλυκαμένα από τα κουστουμάκια, τα φλας και τις δερματοντυμένες πολυθρόνες της βουλής, δεν ριψοκινδύνεψαν να τις χάσουν. 

Έδειραν, όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν, αλλά ξεκίνησαν ανάποδα!  

Έδειραν πρώτα αυτούς που υπο κανονικές συνθήκες θα έδερναν τελευταίους!

Τί εννοώ: 

Μόλις τελειωναν το ξύλο με τα κομματόσκυλα θα πέρναγαν στην επόμενη φάση που είναι όλοι όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους!

Μ’ εσένα και με 'μένα δηλαδή, που διαβάζουμε κάποιο βιβλίο γραμμένο από εβραίο ή ακούμε νέγρικα ή χειροκροτάμε τον Σχορτσιανίτη που δεν ταιριάζει με τα ιδεώδη της φυλής ή αφήνουμε ένα πενηντάλεπτο στους πλανόδιους ρουμάνους μουσικούς. 

Γιατί μη μου πείτε πως νομίσαμε ποτέ πως μόλις τελειώσουν με τους μνημονιακούς πολιτικούς θα κάνουν μια βαθειά υπόκλιση και θα φύγουν από την πολιτική και κυρίως, την κοινωνική ζωή της χώρας! 

Αυτή η κουφάλα η ψήφος τής αντίδρασης που έπεσε στην κάλπη βαμμένη στο χρώμα τους, αυτή τάκανε όλα. 

ΨΗΦΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ! 

Και στο μεταξύ, η αριστερά στον ύπνο της τον ατάραγο..!

Σιγά Μήτσο μη βιάζεσαι

κάτσε να πάμε αντάμα

σε πήρ' εσέναν' ο καημός

και μένανε το κλάμα...

Και προσπαθήσαμε να ξυπνήσουμε τον ασθενή που έχει πέσει σε κώμα, κουνώντας δυνατά το κρεββάτι! 

Όπως και με τον Χερι-με-χέρι-καρατζαφέρη έτσι και τώρα, κυβέρνηση και μέσα ενημέρωσης έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στο γιγάντωμα της Χ.Α. 

Ο Καρατζαφέρης πλύθηκε, ντύθηκε, χτενίστηκε και μπήκε στη βουλή από αυτούς που τον χρησιμοποίησαν για να σκουπίσουν τα παπούτσια τους με αυτόν στην συνέχεια. 

Με την Χ.Α. τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι... 

Γιατί αυτός που αποκαλεί τον εαυτό του έλληνα ταυτιζόμενος την ίδια στιγμή με τον ναζί που ισοπέδωσε την Ελλάδα, δεν μπορεί να έχει και πολύ μυαλό, έτσι δεν είναι; 

Και τώρα τί λέμε; 

Α! λέει ο Αντωνάκης, Να μια καλή ευκαιρία να πάω σε εκλογές τώρα που από την Χ.Α. θα φύγουν όσοι «από αντίδραση» την ψήφισαν  και ο Αλεξάκης κόβει βόλτες με Μπούρμπεριζ και χειροφιλάει τον παπά!

Α! λέει ο Αλεξάκης! Να μια ευκαιρία να φθείρω την κυβέρνηση, να βγάλω το στρατό μου να τα σπάσει και να πάω σε εκλογές! 

Επί της ουσίας όμως κουβέντα! 

Όλο λάδι και τηγανίτα τίποτα! 

Η δημοκρατία είναι κάτι που ΘΑ υπάρχει! 

Έτσι από μόνη της! 

Το λάδι στη φωτιά και τα ψάρια στη θάλασσα! 

Η καθημερινότητά μου, η δικιά μου, του πολίτη, δεν υφίσταται για αυτούς! 

Αυτοί ακούνε "δολοφονία" και ερμηνεύουν "ψηφοφορία".

Με μένα τον πολίτη που αύριο θα τους συναντήσω στον δρόμο μου και θα αλλάξω πεζοδρόμιο για καλό και για κακό, τό γίνεται; 

Τί γίνεται με το φυλλάδιο που θα μου φέρει ο γιός μου στο σπίτι και θα του «εξηγεί» γιατί υπερτερεί από τους αλλόχρωμους συμμαθητές του; 

Τί γίνεται με τις μνήμες του πολέμου, θα μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτές; 

Τέλος, ένα μεγάλο μπράβο στην καρικατούρα πολιτικού που λέγεται Ρεπούση, στα ΑΝΤΑΡΣΥοειδή και άλλα ανερμάτιστα σαχλοκούδουνα και στους ομοίους τους. 

Φροντίζουν να δημιουργούν και να αφήνουν κενά για να μπορεί να χώνεται η Χ.Α., μεριμνούν ώστε να μένουν δυσνόητα σημεία για να μπορεί να τα ερμηνεύει και να τα εξηγεί η Χ.Α. καταργούν ιστορικές μνήμες για να τις κρατάει ζωντανές η Χ.Α. !

Έτσι, έφτασε να γίνει η  Χ.Α. δραγουμανοδραγάτης όλων όσων ένας λαός θεωρεί απαραίτητα για να συνεχίσει να υπάρχει! 

Αν πάλι το σύστημα θέλει να τους ηρωοποιήσει, θα κάνει αυτό που κάποιος ανεγκέφαλος πρότεινε και θα κυρήξει την Χ.Α. εκτός νόμου! 

Ζωώδης σκέψη, με ζωώδες αντικείμενο προς ζωώδεις ψηφοφόρους!

ΑΝΩΓΙΑ, ΡΟΧΗ, ΤΑΡΑΜΠΑΔΟΣ

Αυτή η ανάρτηση έπρεπε νάχει τίτλο "Αλλού εμείς κινήσαμε κι΄αλλού η Τήνος μας πάει", δεδομένου ότι, για αλλού κίνησα και αλλού βρέθηκα. Τέλος πάντων...

Έσωναν οι μέρες όταν αποφάσισα να κάνω τον δρόμο που βγαίνει από Αγία Μαρίνα στο Σμαρδάκιτο, εκείνον που περνάει όλες εκείνες τις πανέμορφες πλαγιές πάνω απ΄τις Κολώνες και τις Αγιές, απέναντι από τον δρόμο Αγίας Μαρίνας-Κελλιών. 
Έλα όμως, που ξεστράτισα εντελώς, γιατί με το που βγήκα απ΄τον χωματόδρομο για να μπω στο μονοπάτι, άρχισαν να αποκαλύπτονται όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που δεν αντέχεις να μην σκαλίσεις από πιό κοντά.

Είναι τόσα να δει κανείς στο Τηνιακό τοπίο, που δύσκολα θα μείνει πιστός στον αρχικό προορισμό του. 
Σε όσους αποφασίζουν πεζοπορίες διάρκειας ας πούμε τριών-τεσσάρων ωρών στην Τήνο προτείνω ένα μπόσικο/αβάντζο τουλάχιστον δύο ωρών παραπάνω από τον υπολογισμένο χρόνο. Ειδάλλως, θα μείνετε πάντα με πολλές απορίες και χωρίς ολοκληρωμένη εικόνα της διαδρομής.

Πρώτη στάση, λοιπόν, ένα ξωκκλήσι, μια από εκείνες τις άσπρες κηλίδες που στέκουν καταμεσίς στα χωραφάκια, στις κορφές και στις παραγγεριές, 

και που όλο θες να πας κοντά να σπρώξεις την πόρτα να δεις ποιός άγιος περιμένει υπομονετικά μέσα ‘κει, πώς είναι φτιαγμένο το σπιτάκι του, να μαντέψεις πόσο καιρό έχει που έτριξε τελευταία φορά η πόρτα του. 

Και πάντα περιμένεις μια έκπληξη. 

Μα είτε αυτό είναι μια εικόνα λίγο διαφορετική, 

είτε ένα βήμα κάπως αλλιώς χτισμένο 

ή δεν ξέρω τί άλλο. 

Ε, σε τούτο ‘δω το ξωκκλήσι οι εκπλήξεις ήταν πολύ περισσότερες απ΄όσες περίμενα.

Τα λόγια δεν έχουν θέση, σας  αφήνω μόνον τις φωτογραφίες ενός από τα ομορφότερα ξωκκλήσια που έχω δει.

Και επειδή ευτυχούμε στα Κελλιά να έχουμε Κινητή Εγκυκλοπαίδεια Νήσου Τήνου, που ακούει στο όνομα Πατέρας Αντώνης Φόνσος, μπορώ με σιγουριά να σας πληροφορήσω ότι, το ξωκκλήσι είναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο.

Φεύγοντας από εκεί πήρε το μάτι μου ακριβώς από επάνω, ψηλά στο βουνό ένα κτίσμα που ξεχώριζε από την χαρακτηριστική καμπυλότητα του χτισίματός του. 

 Άντε μετά να κρατήσεις πορεία προς Σμαρδάκιτο... 
Λέω, "πετάξου να δεις τί είναι και ξαναγυρνάς." 
Και πετάχτηκα. Αλλά, δεν ξαναγύρισα...

Το κτίσμα έχει μετατραπεί σε μαντρί, όπως εξάλλου και πολλά άλλα κτίσματα τα οποία σε παληότερους χρόνους πιθανότατα είχαν άλλους ρόλους (π.χ. πύργος Σαμάντλας). 

Η θέση του συγκεκριμένου κτίσματος που εκμεταλλεύεται έναν φυσικό βραχώδη σχηματισμό, μια καυκάλα δηλαδή, είναι δεσπόζουσα. 

Εποπτεύει μια ευρύτατη περιοχή, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.

Αφήστε τώρα την φαντασία σας να καλύψει το ιστορικό κενό, να φτιάξει πύργους και κάστρα και σκοπούς που βλέπουν καράβια και πειρατές να πλησιάζουν... 

...άλογα που φεύγουν για το Ξώμποργο, φωτιές που ανάβουν για να ενημερώσουν τον πληθυσμό, χαθείτε σε όσα μυθολογικά, αληθινά και μη έχετε διαβάσει ποτέ για το νησί. 

Αυτό εξάλλου είναι και το μόνο που μας μένει να κάνουμε, εφ’ όσον δεν μπορούμε να αντλήσουμε καμμία άλλη πληροφορία από τις έγκυρες πηγές.

Προσέξτε τον μοναδικό σχηματισμό του βράχου που έχει πέσει και από τον οποίο έχει αποκολληθεί μια «φέτα» και έχει πέσει ακριβώς εμπρός του.

Και, αφού ο Ήλιος ήταν ακόμη ψηλά, είπα να πάω και μέχρι το άλλο εκκλησάκι που φαινόταν στο βάθος...

...και που θα ήταν αρκετά εύκολο, αφού ήταν στην ισοϋψή όπου βρισκόμουν.
Στο δρόμο για το εκκλησάκι παρατήρησα ότι, το μονοπάτι είχε εκείνο το είδος των σπάρτων που βγαίνουν εκεί όπου υπάρχει νερό και ότι, το έδαφος ήταν πλούσιο σε χονδρόκοκκο χώμα, πλούσιο σε άμμο...

...διαφορετικό από το λεπτόκοκκο των χωραφιών, που και αυτό είναι ένδειξη παρουσίας νερού. 
'Μετά αυτό', σκέφτηκα, και το Σμαρδάκιτο είχε χαθεί οριστικά σαν προορισμός...

Ωραίος ο Άη-Λευτέρης (πατέρας Αντώνης Φόνσος και πάλι...) και περιποιημένος. 

Μπράβο σ' αυτούς που τον έχουνε! 

Η εικόνα, εκτός από τον Άγιο, δείχνει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τον Άγιο Φραγκίσκο.

 Βγαίνοντας από τον Άη Λευτέρη, γύρισα προς τα μονοπάτι που είχα αφήσει και στην επόμενη στροφή μια τεχνητή γούρνα...

...τειχισμένη με μεγάλες πλάκες και συντηρημένη για να μπορεί να κάνει την δουλειά της ακόμη και σήμερα. Στην άλλη άκρη και κάτω ακριβώς από το μονοπάτι υπάρχει άλλη μια γούρνα, παληότερη, μικρότερων διαστάσεων. 

Η βρύση είναι εντοιχισμένη στον τοίχο του χωραφιού. Προσέξτε τις πέτρες της βάσης του τοίχου, που είναι βαλμένες άτακτα. 

Μάλλον, οι κτίστες δεν μπόρεσαν να κάνουν την δουλειά τους όπως έπρεπε εξαιτίας του νερού, που τότε θα ήταν ακόμη περισσότερο.

Η Τήνος, λοιπόν, ακόμη και στην κορφή του βουνού, ακόμη και σήμερα, έχει νερά, που επιτηδευμένα έχουν αφεθεί να περιμένουν τους κατάλληλους επενδυτές, και τότε θα δείτε φράγματα στα λαγκάδια και δεξαμενές συλλογής και δίκτυα διάθεσης, αλλά και εταιρεία εμφιάλωσης Τηνιακού νερού, όλα μέσα σε μια νύχτα και με εργάτες, σαφώς εκ της αλλοδαπής...

Ας φυλάει ο Άη Λευτέρης να μη γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. 
Ή, για να είμαστε ρεαλιστές, ας δώσει ο Άη Λευτέρης, όταν πάει να γίνει κάτι τέτοιο να ενωθούμε και να μην αφήσουμε να γίνει ακόμη κι΄αν μας υποσχεθούν δεκάδες θέσεις εργασίας...

Ο μονόλιθος που, με αρκετή φαντασία και αφού τον ψάξει κανείς γύρω-γύρω, μπορεί να μοιάσει με ένα θυμωμένο πρόσωπο με το βλέμμα στραμμένο στο λιβάδι, μάλλον το βλέπει νάρχεται...

Πάνω, όμως, απ΄τον Άη-Λευτέρη έστεκε εκείνη η κορφή κι' εκείνος εκεί ο βράχος ...

...που ομολογουμένως έδειχνε ενδιαφέρων. Για άλλη μια φορά εκτός πορείας...

Να πώ ότι, ο αέρας ήταν δυνατός, γύρω στα επτά μποφώρ. Με αυτές τις συνθήκες, χωρίς χοντρό καλάμι και μάλιστα, γύρω στο ενάμιση μέτρο μακρύ, το περπάτημα στο βουνό δεν είναι ασφαλές.

Η θέα από τον βράχο όμως...

...είναι μοναδική...

...και το μάτι φτάνει μέχρι απέναντι, στο Τρικόκαστρο.

Και εδώ, υπάρχουν ερείπια παληών, μάλλον πολύ παληών κτισμάτων. 

Σε αρκετές πέτρες φαίνονται σημάδια λάξευσης.

Να σημειώσουμε εδώ ότι, όσο παλαιότερο το κτίσμα, 

...τόσο μεγαλύτερα είναι τα δομικά του στοιχεία (απουσία ειδικών εργαλείων τεμαχισμού και λάξευσης, χρήση παρακείμενων υλικών). 

Οι πέτρες, λοιπόν, σε ένα σημείο κοντά στον βράχο είναι ογκώδεις και σχηματίζουν δύο διακριτούς χώρους μικρών όμως διαστάσεων, πράγμα που σημαίνει ότι, αυτοί που χρησιμοποιούσαν τα κτίσματα ήταν λίγοι ή εναλλάσσονταν σε μικρά χρονικά διαστήματα και δεν είχαν μεγάλες απαιτήσεις χώρου. 

Οι κίτρινες γραμμές δίνουν το σχήμα που δεν γίνεται αντιληπτό στην εικόνα.
Θα μπορούσαν ασφαλώς να υπήρχαν και άλλα κτίσματα, προσπαθώντας όμως να μείνω όσο γίνεται στη σφαίρα του πραγματικού, κρίνω μόνον από όσα είδα.

Από εδώ, λοιπόν, κυττάζοντας βορειοανατολικά βλέπουμε αυτή την εικόνα:

Πείτε μου εσείς τώρα: πάτε ως εκεί ή δεν πάτε, να δείτε αν υπάρχει εκτός από τον βράχο και κάποιο κτίσμα, από εκείνα που παραδόξως έστηναν οι Τηνιακοί στις κορφές, στο μάτι του Βοριά..;

Η διαδρομή είναι πανεύκολη. Μια βλήστρα με τεράστιες πλάκες...

...ορισμένοι απόγονοι πανάρχαιων κατοίκων του νησιού...

...και μετά ο χαρακτηριστικός σχηματισμός που φαίνεται από μακρυά. 

Και όπως ήταν αναμενόμενο, πίσω μου ακριβώς υπήρχαν τα ερείπια μιάς κατάρρευσης. Οι γαλάζιες γραμμές δίνουν μια αντίληψη της χωροταξίας του κτίσματος.

Το καλάμι που έβαλα για να υπάρχει μια αντίληψη του μεγέθους είναι ακριβώς 155 εκατοστά και στην φωτογραφία φαίνεται η λάξευση στην πέτρα, που σχημάτιζε, μάλλον, μια θυρίδα στον ένα τοίχο. 

Το κτίσμα είναι εκτεθειμένο στα καιρικά φαινόμενα και η ηλικία του μπορεί να είναι πολύ μικρότερη απ΄όσο φαίνεται. Το τί να ήταν θα μπορούσε ίσως να μας το πει κάποιος από τους ντόπιους, αλλά και αυτοί μας εγκαταλείπουν σιγά-σιγά...

Μετά, μια μάντρα από εκείνες που μπορώ να κάθομαι και να θαυμάζω για ώρες...

...το φεγγάρι που γέμιζε...

...και τέλος, ένας χωματόδρομος που τον ακολούθησα γιατί στέρευε το φώς. 

Με περίμενε το απόλυτο ξενέρωμα... 

Μάλλον, για να μπορέσω άμεσα να συγκρίνω την Τήνο του χτες, με την Τήνο τής ρεαλιστικής μας εξέλιξης. 

Μπάζα, ατείχιστες καγκελόπορτες στη μέση του πουθενά, μερικές πλαγιές καμμένες, άλλα μπάζα στο τέλος ενός χωματόδρομου, κάποια εγκατάσταση με ηλεκτρικά γράμματα που σχημάτιζαν μια ευχή σε μια πλαγιά, κι΄ άλλα μπάζα, σωληνάρια από αφρό στεγανοποίησης, φιάλες από φλόγιστρα υδραυλικού... 

Νάναι καλά αυτοί που φρόντισαν να υπάρχουν όλα αυτά... 

Σε κάποιο απώτατο μέλλον, οι περιπατητές θα μπορούν εύκολα να διαγνώσουν με πόση χυδαιότητα φερθήκαμε στον τόπο μας.

Ο Ήλιος έφυγε από την Ξινάρα στις οκτώ παρά πέντε και από το Ξώμπουργο στις οκτώ και πέντε. Κάπου στο βάθος μου φάνηκε πως είδα τον Σεπτέμβρη να έρχεται με το πάσο του. Καλό φθινόπωρο.

Σημείωση: οι φωτογραφίες είναι σε μεγάλη ανάλυση, αξίζει τον κόπο να τις ανοίξετε και να τις δείτε με προσοχή.