TINOS on the run

Καθισμένος εδώ, μέσα στο κέντρο της παραγωγικότητας, σκέφτομαι.  Σκέφτομαι τις πεταμένες μέρες μου.  Εκείνες δηλαδή που καταναλώνω στο νησί.  Που κάθομαι και δεν δουλεύω δηλαδή.  Που παίρνω μια δυο μέρες άδεια και πετάγομαι τάχα για να δω αν  το σπίτι είναι καλά.  Και μειώνω το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά ένα άτομο τις μέρες εκείνες.  Αντί να παράγω παίρνω τα βουνά.  Αδιαφορώ ξαφνικά για το ποιος κρατάει το τιμόνι αυτής της χώρας, και κάθομαι και αναρωτιέμαι ποιος άραγε να κράταγε το τιμόνι αυτό εδώ  ...όταν φόρτωνε ξεφόρτωνε μετέφερε ξεμπάζωνε άλλαζε το νησί.  Άχρηστες σκέψεις. Δεν ωφελούν σε τίποτε.  Το νησί δεν με έχει ανάγκη, αυτό είναι το χειρότερο.  Ή μάλλον, το χειρότερο είναι πως το έχω πλέον καταλάβει ότι το νησί μπορεί να κάνει και χωρίς εμένα. Τι να κάνει το νησί άλλον έναν υπάλληλο γραφείου;  Εδώ χρειάζονται χέρια και κότσια, μαζί πάνε αυτά ανέκαθεν, για να μπορείς να μπαίνεις εσύ και να βλέπεις αυτά... ...αρ

Δεν έχω να γράψω κάτι για το νησί. Πάει καιρός που ο χρόνος μου στο νησί είναι περιορισμένος και προτιμάω να τον δαπανάω στο χωριό μου μέσα. Θα γράψω κάτι που δεν αφορά το νησί.  Όχι ακόμα τουλάχιστον , ευτυχώς. Αν και γνωρίζω καλά πως αναρτήσεις σαν και αυτήν εδώ « πατώνουν » από αναγνωσιμότητα. Αναρτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με περιγραφές της (αδιαμφισβήτητης) ομορφιάς του νησιού, δεν τραβάνε . Ειδικά αν μιλάει κανείς για προβλήματα.   Για τα σκουπίδια, για τα νερά, για τα θράσια, για την ερήμωση, για τον φόβο απαξίωσης της ενδοχώρας.  Ή για την επέλαση του φασισμού , γιατί γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα.  Προλαβαίνετε να κλείσετε την σελίδα τώρα, να μην χάσετε άλλον χρόνο.  Εξάλλου με τον φασισμό αρχίζουμε και εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά.  Γίναμε Ευρωπαίοι και σε αυτό. Επιτέλους τους μοιάσαμε σε κάτι! Βρέθηκα πρόσφατα σε επαγγελματικό ταξίδι στο Ρίμινι.  Όμορφη πόλη, εκμεταλλευμένη τουριστικά όσο δεν παίρνει, ειδικά η παραλία της έχει φτάσει στα όριά της.