TINOS on the run

Δεν έχω να γράψω κάτι για το νησί. Πάει καιρός που ο χρόνος μου στο νησί είναι περιορισμένος και προτιμάω να τον δαπανάω στο χωριό μου μέσα. Θα γράψω κάτι που δεν αφορά το νησί.  Όχι ακόμα τουλάχιστον , ευτυχώς. Αν και γνωρίζω καλά πως αναρτήσεις σαν και αυτήν εδώ « πατώνουν » από αναγνωσιμότητα. Αναρτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με περιγραφές της (αδιαμφισβήτητης) ομορφιάς του νησιού, δεν τραβάνε . Ειδικά αν μιλάει κανείς για προβλήματα.   Για τα σκουπίδια, για τα νερά, για τα θράσια, για την ερήμωση, για τον φόβο απαξίωσης της ενδοχώρας.  Ή για την επέλαση του φασισμού , γιατί γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα.  Προλαβαίνετε να κλείσετε την σελίδα τώρα, να μην χάσετε άλλον χρόνο.  Εξάλλου με τον φασισμό αρχίζουμε και εξοικειωνόμαστε σιγά σιγά.  Γίναμε Ευρωπαίοι και σε αυτό. Επιτέλους τους μοιάσαμε σε κάτι! Βρέθηκα πρόσφατα σε επαγγελματικό ταξίδι στο Ρίμινι.  Όμορφη πόλη, εκμεταλλευμένη τουριστικά όσο δεν παίρνει, ειδικά η παραλία της έχει φτάσει στα όριά της. 

Δεν πρόκειται για άλλη μια ψυχανάλυση φασιστών, γιατί δηλαδή διαμορφώθηκε σε φασίστα ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.  Όποιος θέλει ψάχνει στο διαδίκτυο, άπειρες μελέτες που καταλήγουν στο τραγικό θέμα των επιρροών της οικογένειας και της αγραμματοσύνης (κυρίως της εξωσχολικής). Το θέμα είναι τι κάνουμε με το θέμα αυτό.  Πώς αντιμετωπίζεις ανθρώπους που γυμνάζονται και κάνουν μπράτσα όχι για αγάπη προς την άθληση, αλλά για να επιβάλλουν την γνώμη τους με την βία.   Με τον ίδιο τρόπο διαβάζουν.  Όχι για να μάθουν, αλλά, για να πείσουν τον εαυτό τους και άλλους αγράμματους και ευάλωτους, πως οι απόψεις τους είναι σωστές. Μιλάς με τέτοιους ανθρώπους;  Δεν μιλάς.  Συνδιαλέγεσαι;  Ίσως και χωρίς να το ξέρεις ή και χωρίς να το θες γιατί ο καθένας μπορεί να είναι φασίστας σε οποιονδήποτε χώρο. Και δεν έχει ταμπελάκι πάνω του που να το δηλώνει.  Αν και ακόμη και αν υπήρχε η δυνατότητα να φοράνε δηλωτικό ταμπελάκι, δεν θα το έκαναν κατά μόνας παρά μόνον σε παρέες που τους διασφαλίζου