TINOS on the run

Σήμερα λοιπόν ξεκινάνε οι πανελλαδικές .  Πρώην πανελλήνιες.  Πρώην εισαγωγικές.  Που ουσιαστικά είναι η ασέλγεια του κράτους επάνω στην νεολαία μας και πίσω απ’ αυτήν την λέξη βάλτε εσείς την υποκρισία, την εκμετάλλευση, την εθελοτυφλία, την αδιαφορία, ένα κάποιο ενδόμυχο μίσος, την αλαζονεία, την αδιαφορία. καλούπι κολώνας ηλεκτρικού που δεν αφαιρέθηκε ποτέ... Θα κάνω λοιπόν κάποιες σκέψεις φωναχτά και θα τις μοιραστώ μαζί σας: Κάποια παιδιά δίνουν εξετάσεις. Ορισμένα θα περάσουν και άλλα όχι.  Το τι περιμένει εκείνα που θα περάσουν είναι άλλο θέμα και δεν θα το πιάσουμε τώρα.  Όπως επίσης δεν θα πιάσουμε και εκείνα που θα περάσουν σε σχολές που δεν τα ενδιαφέρουν είτε γιατί εκεί κατέληξαν, είτε γιατί έτσι το θέλησαν οι γονείς και ο κοινωνικός περίγυρος. κι΄άλλο καλούπι... αργεί το ρημάδι να πήξει... Πάμε σε εκείνα που δεν θα περάσουν. Από αυτά πάλι θα διαλέξω εκείνα που διάβασαν μόνα τους και που (στην μεγάλη τους πλειοψηφία) ήταν εξ ορισμού χαμένα, ήξεραν δηλαδή

«Όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι», έλεγε ένας φίλος.   Τον θυμήθηκα πρόσφατα και εξηγώ το γιατί: Ας υποθέσουμε πως έχω ένα ξενοδοχείο σε ένα νησί , ας πούμε στην Ίφκινθο και στο πρωινό μου σερβίρω ντόπιο τυράκι, ντόπια αλλαντικά, ντόπια φρούτα και λαχανικά, όλα άριστης ποιότητας,  μιας και ο στόχος μου είναι αυτός, να έχω δηλαδή το καλύτερο ντόπιο προϊόν, να αναγνωρίζομαι και να χαρακτηρίζομαι απ΄αυτό. φωτογραφία από το ΤΗΝΟΣ FOOD PATHS Κοστολογώ τις παροχές μου και δίνω τιμή ας πούμε 100 ΕΥΡΩ την βραδιά .  Μέσα κει είναι το κέρδος μου για να συνεχίσω να παρέχω τις υπηρεσίες μου και να μπορώ να τροφοδοτώ την ντόπια αγορά με το απαραίτητο χρήμα και για να τα βγάζω πέρα. Και μια ωραία ημέρα, γίνονται αυξήσεις στα πάγιά μου: ρεύμα, τηλέφωνο, ασφάλιση, φόροι.  Τα 100 ΕΥΡΩ δεν με φτάνουν πλέον για να επιβιώσω σε μια αγορά ανταγωνιστική, δεν μένει κέρδος για μένα. Από την άλλη, τα 100 ΕΥΡΩ είναι το ταβάνι μου, δεν μπορώ να αυξήσω τις τιμ