Αναρτήσεις

ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Εικόνα
Κι΄όπως το καλοκαιράκι είχε αρχίσει να κάνει τα χέρια χωνί και να ρωτάει από μακρυά « Πότε παίρνεις άδειαααααα ;» μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου από πολύ παλιά. Φτάνει το μεσημεριανό λεωφορείο στα Κελλιά, ναι, εκείνο με τη μηχανή δίπλα στον οδηγό που από τη μια μ΄άρεσε που μ΄έβαζε να καθομαι εκεί ο οδηγός κι΄από την άλλη άναβα ολόκληρος από τη ζέστη της μηχανής.  Φτάνει το λεωφορείο, λοιπόν, μέσα στη σκόνη του χωματόδρομου απ΄τον Καρκάδο μέχρι το κάτω τέρμα των Κελλιών και η γιαγιά μου η Κατερίνα με κατεβάζει στο πρώτο μαγαζί που συναντούσε όποιος έφτανε στα Κελλιά, στη Μπύρα .  Χοιρινό λεμονάτο με μια απίστευτη σάλτσα, με πατάτες στην κατσαρόλα κομμένες με εκείνο το πριονωτό μαχαίρι, που μέχρι σήμερα είμαι σίγουρος πως ήταν υπεύθυνο για την μοναδική τους νοστιμιά. Η Μπύρα , λοιπόν, του Μπέη με την κυρα-Αντώνια στην κουζίνα, που κάθε Κυριακή απόγευμα στις γιορτές είχε " παιχνίδια ". Τί ήταν τα παιχνίδια; Τα όργανα , η ορχήστρα που έπαιζε νησιώτι

ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ;;;

Εικόνα
Είχαμε μόλις αφήσει πίσω μας την Σύρο και πηγαίναμε προς το τέλος των διακοπών μας.  Στ΄αριστερά μας ξεπρόβαλε ένα νησί, έσκυψα να δω καλύτερα, παραξενεύτηκε ένας επιβάτης, γύρισε, κύτταξε κι΄αυτός και με ρώτησε:  " Ποιό νησί είναι, πατριώτη; "  Εσείς γελάστε αν θέλετε με την προσφώνηση, εγώ όμως, κόλλησα. Ποιό νησί ήταν, άραγε, πατριώτη..; Μπουμπούνισα μια τρανταχτή κοτσάνα με θριαμβευτικό ύφος:  " Η Κύθνος! "  " Αααα ! Μάλιστα " έκανε ο άλλος κι΄έσκυψε στην συντροφιά του να τους μορφώσει κατά τα λεγόμενά μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από εκείνη του να κατέχεις κάτι που για τον άλλον είναι άγνωστο.  Μα έναν δρόμο, ένα όνομα, ένα μαγαζί, κάτι τέλος πάντων που να σε βάζει σε θέση ισχύος απέναντι στον άλλον, έστω και στιγμιαία. Γύρισα, ο περήφανος αιγαιοπελαγίτης, στο κάθισμά μου και αφού σκέφτηκα καμπόσο... ...σηκώθηκα και πήγα πίσω στον τόπο του εγκλήματος:  " Λάθος... Η Γυάρος είναι, αδερφέ..."