TINOS on the run

Είναι κάπως... Η αλήθεια είναι πως είναι κάπως παράξενο...   Να μην είσαι επαγγελματίας ηθοποιός, να θες να ξεσπιτώνεσαι δυό-τρεις φορές την εβδομάδα και να τρέχεις μαζί με άλλους αρκούντως παλαβούς που κουβαλάνε την ίδια τρέλλα, για να καταλήξεις τελικώς να βρεις στην πόρτα της έπαυλής σου ένα μωρό! Ένα έκθετο! Βέβαια, πριν από αυτό, για αυτές τις δυό τρεις φορές εβδομαδιαίως, σου έχουν προκύψει τρεις μαντράχαλοι που σε φωνάζουν "μπαμπά",    σού έχει μπαστακωθεί μια υστερική γεροντοκόρη αδερφή και επί πλέον, έχεις και υπηρετικό προσωπικό!    " Καλό αυτό ", θα πεις, " νάχω υπηρέτες! ". Ναι, μόνο που αυτοί οι υπηρέτες σε σερβίρουν σε άδεια ποτήρια και πιάτα, που έρχονται από ανύπαρκτες κουζίνες...     Άσε που άγονται και φέρονται από τις επιθυμίες των εκάστοτε αφεντικών... Σα να μη φτάνουν αυτά, οι σχέσεις σου με όλους αυτούς περιορίζονται σε αυστηρά προκαθορισμένες συζητήσεις , καθώς επίσης, δεν μπορείς να επιλέξεις

...έρημη χώρα,  ...απ΄τη στιγμή εκείνην την λίγη, την μικρότατη, οπού η πόρτα του καραβιού ακουμπάει στη στεριά... ...δίνοντας τέλος στην διπλή αναμονή,  ...έως τα ακατανόητα σύμβολά της,  ...έως τους ελάχιστους περαστικούς,  ...τις παράδοξα συγκλίνουσες ευθείες,  ...τα περαστικά σύννεφα που τραβούν γι άλλες πολιτείες,  ...τις αδιανόητες γωνίες... ...και τ' αστέρια που  παραδίπλα  στέκουν   σφαλιστά. Έρημη χώρα με μοναχικά κίτρινα που περιμένουν τον επόμενο κάβο... ..δίπλα σε πινακίδες που τώρα δεν αφορούν κανέναν, ...με κρυφές γωνιές όπου μια ολόκληρη γενιά αναγκαστικά ξαποσταίνει...  ...χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται ν ακούσει τις πολύτιμες, ετοιμοθάνατες ιστορίες τους, έρημη χώρα, δυστυχώς. Πιό μέσα, το έρημο νησί, με κοντινές εξοχές...  ...με παράδοξα οράματα,  ...πολύτιμους μικρόκοσμους,  ...παράδοξη ηχώ,  ...μονοπάτια όπου μένεις ακίνητος