TINOS on the run

Η τέχνη που επιβάλλεται . Που αντί να ερμηνεύει, ναρκισσεύεται .  Που την χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να προβάλλει το εγώ του και όχι για να ταπεινωθεί εμπρός στο Είναι το ίδιο.  Ο Τόπος , αν τον αφουγκραστείς, περιγράφει, σκιαγραφεί, οριοθετεί αυτό το Είναι . Σκύβεις, ακούς, αδειάζεις από κάθε Εγώ.  Αυτός είναι ένας τεράστιος, ατελεύτητος αγώνας.  Αδυσώπητος.  Αποδομεί τον εαυτό για να τον ξανασυνθέσει.   Αν το καταφέρει ποτέ.  Φράγμα τσιμεντένιο, μπάστακας τρομερός, το πανεπιστήμιο ... Διδάσκει, με υψωμένο δάχτυλο δασκαλίστικο, επί των τύπων και σπανίως επί της ουσίας. Πώς να ξεφέυγεις από το Εγώ, μετά...  Το χειρότερο;  Ονοματίζεις τέχνη αυτό που κάνεις, αυτό το κουφό και τυφλό πράγμα.  Μα η τέχνη δεν υπάρχει . Εκείνο που υπάρχει είναι ο καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης, πρέπει να είναι σε διαρκή ένδεια για να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα μέσα για να φτιάξει στιγμιαία, δεκατοδευτερόλεπτη σπίθα, μια τέχνη αιχμηρή, μοναδική.  Αν αυτή είναι η

Λοιπόν, άκου να δεις πώς τα φέρνει τα πράγματα η Τύχη...  Ο Καραγκιόζης, που έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον ελλαδικό χώρο εκεί γύρω στο 1809 κάπου στα Γιάννενα, ήρθε να παντρευτεί πού λες; Στα Κελλιά! Μάλιστα, κύριε, στα Κελλιά!  Εδώ βλέπουμε τους προξενητάδες στην προετοιμασία του μεγάλου γεγονότος... ...και εδώ στα παρασκήνια, να κινούν, κυριολεκτικά, λυτούς και δεμένους προκειμένου να πετύχει το προξενιό! Σε μια συγκινητική στιγμή, ο Καραγκιόζης γνωρίζει τον μέλλοντα πεθερό... ...και αμέσως μετά αρχίζει να υποδέχεται τους καλεσμένους... ... παιδιά  διαμάντια , με τα σέα τους και τα μέα τους... ...από κάθε γωνιά της Ελλάδας... ...ακόμη και αντιπροσωπεία του εβραϊκού λόμπυ! Ομορφάντρες κι' ομορφογυναίκες, που ελπίζουν σε μια παρόμοια τύχη... ...αλλά και λεβέντες με τα δώρα και τα πεσκέσια τους! Τέλος, έφθασαν και οι εκπρόσωποι του κλήρου.  Βέβαια, κάτι πήγε να γίνει στο τέλος και να στραβώσει το προξενιό... ...αλλά, τελικώς η παρά