TINOS on the run

Σκέφτομαι καμμιά φορά πώς έχουμε δεχτεί να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας τόσο χαμηλά. Πώς δεχόμαστε να γινόμαστε κοινωνοί της χειρότερης ποιότητας πραγμάτων από την παροχή υπηρεσιών, μέχρι την αντιμετώπισή μας από τους άλλους, μέχρι αυτά που απαιτούμε από το κράτος, μέχρι την μουσική, για να καταλήξω σ' αυτό που θέλω να πω.  Πώς έχουμε καταντήσει να πιστεύουμε ότι, το ποιοτικό, το καλό, το διαφορετικό, το ξεχωριστό, δεν είναι για εμάς. Πώς έχει καταφέρει όλο το σύστημα να μας κρατήσει μακρυά από πράγματα που θα μας έκαναν καλύτερους. ΜΥΘΟΣ ΠΡΩΤΟΣ:  "Ο Έλληνας θέλει γλεντοτράγουδα, ν ανέβει στο τραπέζι, να τα σπάσει! " Και αυτό προβάλλουν διαρκώς τα κανάλια.  Αυτό παίζουν αδιάκοπα τα ραδιόφωνα.  Τραγούδια με δίμηνη ημερομηνία λήξης, με « καλλιτέχνες » που θα ξεχαστούν σε ένα-δύο χρόνια το πολύ.  Στο μεταξύ, όλοι και όλα θα μας σπρώχνουν να καταναλώσουμε αυτή τη μουσική, να αφεθούμε να πιστέψουμε πως αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική παραγωγή.  Δεν υπάρχε

Για να δούμε, λοιπόν, τι είναι πιθανόν να ακούσουμε εκεί γύρω στον Οκτώβρη για απολογισμό της πορείας του τουρισμού για το καλοκαίρι του 2013.  Όχι... Δεν εννοώ τους κομπασμούς της κυβέρνησης για τα δεκαεφτά εκατομμύρια τουρίστες που ήρθαν στην χώρα μας και μπλα μπλα μπλα. Όχι. Μιλάω για την πραγματική οικονομία του μεγέθους αυτού. Πώς δηλαδή και εαν , αυτό το νούμερο έφερε τα προσδοκώμενα οφέλη και κυρίως, σε ποιούς τα έφερε. Πάμε λοιπόν, γρήγορα και επί τής ουσίας: την δουλειά την καρπώνονται τα μεγάλα ξενοδοχεία.  Που δουλεύουν μέσω πρακτορείων , τα οποία αγοράζουν δωμάτια, προσφορές κλ.π. από τις αλυσσίδες ξενοδοχείων ή από τα κατά τόπους πεντάστερα και τετράστερα.  Τα πρακτορεία μεταπωλούν αυτά τα δωμάτια σε ταξιδιωτικούς πράκτορες του εξωτερικού. Και τα δωμάτια αυτά φτάνουν στους αγοραστές, που στην περίπτωσή μας είναι οι τουρίστες, έλληνες ή ξένοι. Πάμε στις τιμές. Πόσο δηλαδή, πουλιέται στους πράκτορες για παράδειγμα, ένα δωμάτιο με ημιδιατρ