TINOS on the run

-Γράψε κάτι...  -Πού; -Να, εδώ. Πάρε ένα καρφάκι και γράψε κάτι.  Μετά θα περάσουν τα χρόνια και πού ξέρεις, μπορεί ο εγγονός σου να περάσει το δάχτυλό του μια μέρα απάνω από τα γραμμένα σου και να σε μνημονάει.  Μπορεί και να μη ξέρει πως είναι δικά σου τούτα δω τα χαράγματα, μα μπορεί να κάτσει και να σκεφτεί και να πεί: "Ποιός νάναι τούτος δω ο ΓΝΑ που βάζει ημερομηνία το 1928;" Κι' απέ, να τού φέξει και να πει "Βρε, ο πάππος μου είναι!" και να χαρεί, να κάμει εκείνο το μικρό ταξιδάκι προς τα πίσω, σα συχώριο στ' όνομά σου... Μα κύττα, είναι κι' άλλοι εδώ πέρα, ένας μάλιστα έβαλε το 1898 και δίπλα του ένα Λάμδα μεγάλο. Ποιός νάταν..; Α! Τούτος εδώ είναι νεώτερος. 1935 λέει. Μα ποιός νάναι... Κι' άλλος! Άκου 1922..! Τη χρονιά της Μικρασιατικής καταστροφής. Το "Κ" μπορεί νάναι "Κορίνθιος", μα το "Α..;" Να και μιά εκκλησιά! ΝΠΚ. Νικόλαος Πέτρου Κ..... Ποιός νάταν αυτός πάλι... Δες εδώ! Κι

Σκέφτομαι καμμιά φορά πόσα πράγματα ήξεραν οι παλιότεροι και πάνε χαμένα, φεύγουν στον καιρό. Άλλα σημαντικά κι' άλλα λιγότερο σημαντικά. Μα το κάθε ίχνος, όσο μικρό κι' αν είναι, δείχνει τουλάχιστον πώς σκέφτονταν, από τί εμπνέονταν, πού διοχέτευαν την δημιουργικότητά τους, από πού αντλούσαν χαρά απλή, καθημερινή. Μετά κυττάζω εμάς, τους τωρινούς και, μιλώντας για τον εαυτό μου, βλέπω πόσο λίγο είμαι ικανός να δώ μέσα σ' αυτά που με τριγυρίζουν, κάποιο κρυμμένο σχήμα, μιά μορφή, μιά μετάλλαξη σε ένα στοιχειό τής φαντασίας μου. Και λέω πως, ποτέ δεν θα μπορούσα νά 'χω διακρίνει τις κούκλες που κρύβονταν μέσα στα μπουμπούκια της παπαρούνας και περίμεναν απλώς, ένα μαγικό χέρι να τίς τραβήξει έξω... ...σε μια χαρούμενη, εφήμερη παρεούλα... Κατασκευή: Αδελαΐς Αρμάου-Παπαδοπούλου, Μάιος 2013