TINOS on the run

Περνάει το μάτι καμμιά φορά από πάνω τους στο πήγαιν' έλα της διαδρομής. Συ νήθως, ψάχνεις να δεις από πού τ α ανέβασαν στο τελευταίο πάρκινγκ τους. Είναι δεδομένα, άρα απαρατήρητα , περίπου αόρ ατα . Άμα σε ρωτήσει κανείς " Τ ί βλέπεις άμα περνάς απ΄τ α Ρέντια ; " δύσκολα θα σκεφτείς ν' απαντήσεις πως βλέπεις παρατ ημένο το αυτοκίνητο του Τά δε... Σαπίζουν στην άκρη του δρόμου με απίστευτα αργό ρυθμό, τόσο που όταν τα προσέξεις, δεν είσαι σίγουρος αν αφέθηκαν εκεί σκουριασμένα και με σπασμένα τζάμια ή αν ο καιρός προκάλεσε σιγά σιγά την φθορά    Δεν είναι στολίδια του τόπου, μα ο χρόνος που έχει περάσει, θαρρείς και τάχει κάνει ένα με το περιβάλλον.  Απέχουν πολύ από το να τα πεις σκουπίδια, μα τελικά, σκουπίδια είναι , όσο κι ' αν δε σου κάνει καρδιά να το παραδεχτείς. Κι' όμως, για τους παληότερους από εμάς το κάθε ένα από αυτά είναι αναγνωρίσιμο, έχει ένα παρελθόν που το ξέρουμε καλά , βλέποντάς τα είμαι σίγουρο ς πως στ' α

Στέκομαι στην ουρά νοσοκομείου για μια απλή εξέταση. "Έτος γεννήσεως;" ρωτάει ο υπάλληλος πίσω απ΄το τζάμι. "Χίλια εννεακόσια δέκα επτά!" απαντάει. Δυσκολεύομαι να κάνω τον υπολογισμό.  Να χέσω το excel …  Ενενηνταπόσα.. ; Ό ταν λοιπόν το '22 πάτησαν οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη στον Πειραιά, αυτός που περιμένει εμπρός μου, στην ίδια ουρά με εμένα, έτρεχε στους δρόμους με μια φέτα ψωμί στο χέρι κι΄έβλεπε την Ελλάδα ν’ αλλάζει, πεντάχρονο παιδάκι τότε, δίχως να συνειδητοποιεί την ιστορία, που μέσα της ζούσε. "Σας είπαν πόσο κάνει; Είναι σαράντα δύο ΕΥΡΩ" του λέει ευγενικά ο υπάλληλος. "Μπααα... Μου είπαν μόνο, κράτα και κανένα πενηντάρι απάνω σου!" γυρνάει και με κυττάει γελαστός: "Άμα δε γελάσουμε και λίγο δεν γίνεται τίποτε..!"   Χαμογελάω ηλίθια...  Τί να πω που να μην ακουστεί κολοσσιαία βλακεία...  Πως έχω λίγο πάνω απ΄τα μισά του και νιώθω τελειωμένος κάθε φορά που κάπου σ