TINOS on the run

Απόκριες, τελευταίο Σάββατο, πέσαν κι΄ενωρίς φέτος, είπαμε να βγούμε. Ψυρρή.... Απερίγραπτες τρύπες με πορτιέρη που σου κάνει το ρουσφετάκι να αφήσει έξι άτομα να κάτσουν σε τραπεζάκι των  δύο. Λέμε όχι και μετά ξαναλέμε όχι σε άλλον πορτιέρη που μας προτείνει ένα τραπεζάκι για όρθιους, με τα παλτά και τα μπουφάν στο χέρι. Γυρνάμε σ΄ένα μαγαζί που τόχε πάρει το μάτι και το αυτί μας εκεί κοντά στον Άγιο Φίλιππο. "Περάστε πάνω, έχει τραπέζια", και σκεφτόμαστε πως για νάχει τραπέζια, μάλλον μούφα θάναι. Μια κιθάρα κι΄ένα τρίχορδο, μαγαζί φτιαγμένο με τη μια τσόντα πάνω στην άλλη, πολύπριζα κρέμονται στο πουθενά, η διακόσμηση είναι τουριστικού τύπου,  ζητάμε να κάτσουμε κοντά στην κομπανία. Ο ένας με μια περούκα τεραστίων διαστάσεων, ο άλλος με ναυτικό κασκέτο κι΄ένα ψεύτικο μουστάκι που όλο του πέφτει. Και παίζουν...   Περνάνε όλο το ρεμπέτικο και πιάνουν Άκη Πάνου, Μπιθικώτση, μπουρνοβαλιά και ό,τι βάλει ο νους σου από ρεμπέτικο. Κυττάμς αριστερά

Καλύτερα σκοτάδι. Έχω διαλέξει μιαν ίσια περίπου γραμμή, να μην πηγαίνει πολύ πάνω πολύ κάτω, να ξέρω πού περίπου θα την βρω σαν τη ζητήσω. Δεν θέλω των γιορτινών στιγμών  την ταραχή, ταλαιπωρία οι συγκινήσεις, το πλήθος και τα πρόσωπα. Ήρεμα, πάντα στον ίδιο τόνο οι ημέρες. Γιατί τρομοκρατούμαι  σαν αντιλαμβάνομαι  το πλήθος παρελθόντων ημερών, την ανημπόρια του παρόντος  και του φωτός την αποκαλυπτική  λευκότη.